Maskarada urodzinowa | noc z 17 na 18 marca 2024

First topic message reminder :

Cecil od dawna nie uczestniczył aktywniej w życiu nieśmiertelnej społeczności Paryża, ale w ciągu ostatnich miesięcy wiele się w jego życiu zmieniło - poznał dużo nowych twarzy, odświeżył kilka znajomości ze starymi wyjadaczami francuskiej sceny, zaangażował się nawet aktywniej w działalność stowarzyszenia. Dodatkowo namawiany przez swoje młodociane towarzystwo, ostatecznie zdecydował się odwiesić swoje żałobne klimaty na kołek i wejść w noc z rozmachem godnym prawdziwego de Vere.
Całkowitym przypadkiem na początek marca przypadały jego nieszczęsne urodziny... A przynajmniej tak właśnie sam twierdził, rozsyłając z tej okazji wszystkim mniej lub bardziej znajomym maszkarom, zarówno zębatym, jak i włochatym, ozdobnie kaligrafowane zaproszenia na bal maskowy, który miał odbyć się w jego paryskiej posiadłości, w noc z siedemnastego na osiemnastego wspomnianego miesiąca. Oczami wyobraźni widział przyjęcie jak te za starych, dobrych czasów, nie szczędził więc pieniędzy na wszelkie przygotowania - w tę pamiętną noc wszystko miało przywodzić na myśl złotą erę nieśmiertelnych, odsuwając od nich choć na chwilę czające się aktualnie z cienia zagrożenia.
Główne przyjęcie odbywać się miało w sali muzycznej (1) na parterze posiadłości. Zarówno samo pomieszczenie, jak i otaczające ją korytarze i pokoje zostały ozdobione na tę okoliczność. Nieduży hol (D) o otwartych na oścież z obydwu stron drzwiach, prowadził do jadalni (2), gdzie ustawiono bufet z poczęstunkiem, głównie w postaci ludzkich przysmaków i alkoholu. Wynajęty na noc personel obsługujący przyjęcie został ograniczony do pomieszczeń kuchennych, a to jak szybko w drugim skrzydle budynku, w okolicach niedużego salonu z biblioteczką (3), ktoś wyciągnął zapas sztucznej krwi, pozostawało jedynie sprawdzić na własną rękę.
Cecil nie był największym fanem przebieranek kostiumowych, z okazji balu ubrał się jednak odświętnie, wybierając poza ozdobną kamizelką i nieodzowną laską, również ciemnoczerwoną marynarkę, a także zdobioną pieczołowicie, rogatą maskę diabła.
Muzyka zaczęła grać, zanim jeszcze w posiadłości pojawili się pierwsi goście. Jako pan domu, większość czasu, przynajmniej z początku, spędził w pobliżu wejścia głównego posiadłości, witając nowoprzybyłych, życząc im udanej zabawy, zagadując i żartując, jak miał w zwyczaju. Z większością póki co nie miał jednak okazji spędzić większych ilości czasu, zamieniając z nimi jedynie kilka słów, nim balowicze zajmowali preferowane przez siebie miejsca.



Notatka:
- Wszyscy są zaproszeni! Jeśli Twoja postać nie zna się fabularnie z Cecilem, mogła zostać zaproszona jako osoba towarzysząca przez postać NPC, którą mogę odegrać przy pomocy UP (jeśli masz taką ochotę), przy okazji prowadzenia eventu.
- Numery 1-5 odnoszą się do większych pomieszczeń na parterze dom, litery A-D do korytarzy. Umieściłem je na planie dla łatwiejszego opisywania, gdzie postać się znajduje i dla wygodniejszego prowadzenia z UP.
- Pomieszczenia otwarte dla gości: sala balowa (1), mniejsze pomieszczenia przy sali balowej odchodzące od korytarzy (C i D), salon z biblioteką (3), jadalnia (2), weranda (wyjścia z salonu i jadalni), łazienki na parterze.
- Strefa całkowicie zamknięta: piętro posiadłości.

No proszę, bo zerknięciu do środka Egon uniósł wyżej brwi. Co jak co, ale takiego obrazka się nie spodziewał. Kojarzył zarówno typa, który chyba stał na rozżarzonych węglach jak i Éloise. Co prawda głównie z widzenia i ze słyszenia, ale nie były to całkowicie anonimowe persony.
-Jakiś problem?- zapytał uprzejmie kobietę. Jakby nie było Stephane miał pewną... reputację w środowisku i w sumie Cadieux wcale by się nie obraził gdyby akurat napatoczyła się okazja na obicie typowi ryjka. To zawsze poprawiało humor, co nie?
Poza tym był po prostu ciekaw co też się tutaj wydarzyło. Może nie powinien, bo taka ciekawość różne później ma efekty i może się niechcąco wkopać w coś w czym nie chciałby brać udziału. No ale to było ryzyko na które ewentualnie mógłby się zdecydować. Kto wie, może właśnie kroiła się tutaj całkiem ciekawa awantura? Aż żal byłoby coś takiego przegapić, co nie? Oby tylko nie zajęło mu to zbyt dużo czasu. W końcu mieli coś jeszcze sprawdzić z Halide i odnaleźć resztę ekipy przy donicach.

Rozkminy Theo były jak najbardziej prawdziwe - Ida jeszcze parę dni wcześniej wyrażała obawy wobec opuszczania bezpiecznej kryjówki na dłużej, a wzięcie udziału w wystawnym spotkaniu z okazji urodzin jej bliskiego znajomego wymagało od wampirzycy wiele wysiłku i samozaparcia. Dobrze, że Dorien był wilkołakiem, a nie jakąś czytającą w myślach wróżką, bo zdecydowanie nie pochwaliłby tak pochopnie wydawanych osądów. Mimo wszystko znaczenie powyższego było absolutnie żadne, bo Dorien skupiał się na swej wampirzej przyjaciółce, a nie na podglądających ich przez okno osobach postronnych.
- Ooo, brawo! - mało brakowało, a nawet by przyklasnął znalezisku - Coś ciekawego?
Dobrze, że wiatr nie porwał koperty z donicy. Dorien, jako dżentelmen, zaproponowałby Idzie własny frak, właśnie ze względu na niesprzyjające warunki atmosferyczne, ale przypomniał sobie, że ta domyślnie nie odczuwa chłodu.
Wilkołak okazał żywe zainteresowanie kolejną zagadką, wręcz do przesady, choć to efekt zgoła odmiennej postawy Idy. Spoglądał na tekst do góry nogami, kartką szarpały sążne podmuchy, a zapewne łatwiej byłoby sobie rozpisać te cyfry, niż dłubać w nich w pamięci, oraz skorzystać z lepszego oświetlenia.
- I co? - podpytał głupawo, gdy już chwilę przestawiali w myślach cyferki, aczkolwiek uznał, żę być może powinien także spytać o jej samopoczucie - Lepiej już, odetchnęłaś?

Wzruszyła ramionami na pytanie, czy to coś ciekawego. Nie dlatego, że nie interesowała ją zagadka, po prostu nie umiała jeszcze zaufać własnemu, roztrzęsionemu głosowi. Zamiast skupiać się na towarzyszu, którego znała i lubiła, ale który jednak nadal a) był człowiekiem (no dobra, wilkołakiem, ale wiadomo o co chodzi), b) dalej nie sądziła, by w swoim towarzystwie byli jakoś szczególnie bezpieczni, zaczęła skupiać się na liczbach. Rządek, gdzie żadna cyfra nie była prawidłowa bardzo ułatwił rozszyfrowanie całego kodu i już po kilku chwilach panna Olszewska wiedziała, jaki układ cyfr będzie prawidłowy. Nie powiedziała jednak kombinacji na głos, nie chcąc psuć zabawy wilkołakowi, który być może sam chciał poczuć satysfakcję z rozwiązania zagadki.
Odetchnęła głęboko, a wiatr, chociaż porywczy nie przeszkadzał jej jakoś szczególnie. Plusem sukni z poprzedniego stulecia była ilość warstw okrywająca ciało Idy, pewnie nawet gdyby nie cierpiała na schorzenie nieśmiertelności nie mogłaby narzekać na chłód i zimno, mając na sobie tyle materiału. Jedno trzeba było przyznać modzie ubiegłego wieku - tkaniny były fenomenalne, nie to co królujący w fast fashion poliester i akryl.
— Tak. Przepraszam, łatwo mnie teraz wyprowadzić z równowagi. — Powiedziała cicho, czytając jeszcze raz notatkę ponad zagadką. — Myślisz, że to ostatnia kartka i tylko my znamy kod, czy może jest takich więcej w różnych częściach domu? Może zamiast poczekać na Egona i Halide powinniśmy pójść i otworzyć sejf z nagrodą? Wrócimy szybko. Powiedziałabym, że mogę iść sama, ale chyba nie mogę. — Uśmiechnęła się blado i pociągnęła Doriena, łapiąc go za skraj mankietu w stronę drzwi prowadzących do środka przez spiżarnię lokaja (nie ma numerka, założyłam, że to coś w ścianie to drzwi, jeżeli nie to po prostu wchodzą innymi drzwiami) kierując się do pokoju z iksem, gdzie po wejściu od razu zaczęła szukać czegoś, gdzie można by było wpisać trzycyfrowy kod. Powrót w zatłoczone korytarze jednak nie był jej sprzymierzeńcem, bo mogła skupić się jedynie na swoim oddechu i wyszukiwaniu wzorców w tapecie.

WERANDA -> pokój z X (nie ma cyfry na mapie z imgura)
percepcja: 1

Éloise patrzyła na towarzyszącego jej wampira z coraz większym rozbawieniem, ale i podejrzliwością. Czasem zastanawiała się, czemu większość ważnych bywalców paryskich przyjęć wciąż znosiła jego towarzystwo – wliczając w to również jej własnego ojca. Gdyby to od niej zależało, postacie pokroju Stephane'a nie byłyby nawet na takie imprezy zapraszane! Może była to kwestia tego, że poza przechwałkami nie robił zazwyczaj z siebie aż takiego idioty jak w tej chwili?
— To chyba jednak nie byliście zbyt dobrze umówieni, skoro nie możesz jej znaleźć, jednocześnie kryjąc się w ciemnym pomieszczeniu i podglądając innych za drzwiami. — powiedziała, zakładając ręce na klatce piersiowej i patrząc na niego znacząco. Mniej więcej w tym samym czasie, w którym do pomieszczenia weszli Egon i Halide. Éloise parsknęła cicho, rozbawiona tym, że nie tylko na niej w tej chwili Stephane nie robił wrażenia.
— Nasz kolega został właśnie przyłapany na podglądaniu was przez szparę w drzwiach. Mam nadzieję, że cokolwiek robiliście nie było żadną pożywką dla tego delikwenta. — powiedziała dość znaczącym tonem, bardzo wyraźnie dając do zrozumienia za jakiego typa miała tego nieszczęsnego Stephane'a.