Domostwa nadnaturalnych

Dwór rodziny Dubois, oddalony o około 100 kilometrów od centrum Paryża, miał tylko jednego spadkobiercę. Dziadek Doriena nie miał syna, ani nawet brata, zatem całą spuściznę otrzymał wnuk. Wielopoziomowy pałac został zbudowany na przełomie XVII i XVIII wieku, bazując na stojącym tam już wcześniej średniowiecznym zamku. Wnętrza pozostawiono głównie w stylu barokowym i rokoko. Wiele z pomieszczeń stoi zamknięte od lat, częściowo rozgrabione, a niektóre z antyków, które akurat nie przypadły mu do gustu, Dorien wyprzedał z własnej inicjatywy. Część domu, w której Dorien najczęściej przebywa, została nieco unowocześniona. Sam pałac jest umieszczony na niewysokim wzgórzu, z którego można zejść do typowego francuskiego, geometrycznego ogrodu pełnego krzewów różanych, uwielbianych przez matkę Doriena. Posiadłość otoczona jest ogromnym lasem mieszanym (łącznie około 2000 hektarów), częściowo całkowicie dzikim, z siecią wydeptanych ścieżek, gdzieniegdzie z jakimś strumykiem, z różnoraką florą i fauną, również ze zwierzyną łowną. Pałac położony jest w skrajnie zachodniej części lasu, mniej więcej po środku jego długości. W południowej części lasu znajdują się dwie, zdecydowanie mniejsze chatki. Jedna z nich służy Dorienowi za leśny przystanek, comiesięczne schronienie oraz stołówkę i pracownię, gdy wracał z bardziej krwawych polowań. Druga, jeszcze skromniejsza, wyglądająca jak totalna ruina, kryje zejście do całkiem ładnego mieszkanka, które zajmowane jest w tajemnicy przed wszystkimi przez jedną z Radnych. W północno-wschodniej części lasu ma powstać jednostka szkoleniowa dla młodych nadnaturalnych istot.

Położone na szczycie kamienicy w V dzielnicy eleganckie mieszkanie o wysoko zawieszonym suficie. Po zakupieniu przeszło gruntowny remont. Niefortunne ułożenie w budynku sprawia, że w prawdziwe okna wyposażone są tylko dwa pomieszczenia - salon i jedna sypialnia, gościnna. W oknach zamontowano nieprzepuszczające światła rolety, zaś w pozostałych pomieszczeniach można znaleźć na ścianach podświetlane panele z leśną tapetą, imitujące okna. W mieszkaniu dominuje czerń, drewno i zgaszona zieleń, sporo jest też roślin upchanych na różnych półkach, zwłaszcza w salonie i gabinecie.

Mieszkania znajdują się na najwyższym piętrze kamienicy w V dzielnicy. Piętro zostało podzielone długim korytarzem, który wyznacza połowy Idy i Silvana. Każde mieszkanie ma osobne wejście, jednak na korytarz można dojechać wspólną windą. Na końcu korytarza jest wspólnie używane małe laboratorium chemiczne, stworzone na potrzeby Silvana. Mieszkania mają podobny rozkład i są urządzone dość przytulnie. Okna maja porządne rolety nieprzepuszczające światła. Obydwa mieszkania mają duże balkony. W budynku nie ma zbyt wielu innych lokatorów, a większość pozostałych mieszkań jest niezamieszkała.