13.03.2024r. It will be take out, thanks.

W piżamie, zawinięty w koc siedział na kanapie i słuchał buczenia mikrofalówki. Niby zjedli na mieście... w lesie, ale jakoś tak odrobina ludzkiego jedzenia by poprawiła im smak w ustach. Teraz, jak tak siedział i czekał, aż Enzo się na sto procent domyje, bo nie chcieli mieć brudnej kanapy, czuł jak bebech mu wywaliło. Spojrzał w dół i zmarszczył brwi. Położył dłonie na brzuchu. Ma w sobie człowieka i to nie w sposób uroczy, jak można by przypuszczać po jego okrągłości, a w sposób bardziej makabryczny. Czy miało to jednak znaczenie? Wyrzuty sumienia go dopadały? Chyba po prostu sytuacja była dziwna, bo wywiązał się lekki chaos.
- Enzo... Myślisz, że jesteśmy tymi złymi? - zapytał się kiedy tylko brat pojawił się obok. Robili co musieli żeby przeżyć, no i nie byli najgorsi, bo byli jeszcze źlejsi niż oni, ale... Czy na pewno?

@Enzo Lacroix

Wyszedł spod prysznica nie tylko w piżamie, ale i zawinięty w szlafrok, jakby nagle temperatura otoczenia spadła o przynajmniej dziesięć stopni. Mikrofalówka buczała dalej, przypominając o zbliżającym się posiłku, choć wcale nie był głodny. Nawet nie wiedział, czy chce coś jeść.
Padło pytanie Theo, a on przystanął w wejściu do salonu, jakby zrobienie kolejnego kroku było zbyt dużym wysiłkiem. Cofnął się pół kroku j oparł plecami o ścianę, rękoma obejmując siebie samego.
— Zabiłem dwóch ludzi — wykrztusił prawie szeptem, wpatrując w podłogę. — No... a nawet trzech... — poprawił, nie mając pojęcia, co mógłby jeszcze powiedzieć i co z tym zrobić. Ten fakt był przerażający, chyba nawet bardziej niż za pierwszym razem. Świadomość, że umiał zrobić to ponownie, że przyszło mu to tak łatwo i dobrowolnie, była upiorna. Nie wiedział, co ma o sobie myśleć, a Theo pytał, czy są źli.
Mieli inne wyjście. Nawet jeśli Marr miała rację, to mieli teraz inne wyjście. Czy to było potrzebne? Czy powinno być mu żal? Czy był mordercą?
Czy człowiek polujący na zająca był mordercą?
Tylko że zając nie jest twoim sąsiadem.
Czy to nie dlatego wszyscy ich nienawidzili? Dołożył się do tego?

Rzucił pytanie i od razu tego pożałował. Mógł chociaż poczekać aż Enzo siądzie, a nie tak z wejścia już go atakować dziwnościami.
Dobry słuch pozwolił mu usłyszeć każde słowo, a nawet to co kryło się pod nimi. Lekkie drżenie głosu, niepewność i jasna odpowiedź na zadane pytanie.
Nie czekał dłużej zaniepokojony stanem brata. Odepchnął od siebie koc i w kilka kroków znalazł się przy nim, łapiąc zaraz w mocne objęcia, chcąc go nimi orzeźwić i przypomnieć, że są teraz tutaj, w mieszkaniu, że w tej chwili ilość zabitych osób nie ma znaczenia.
Czy jego samego to ruszało? Oczywiście, że tak, trochę, czy mocno? Nie był pewien. Czy to miało znaczenie? Swoje przebolał, a teraz musiał być tym starszym i opanowanym, bo już na czterech łapach się wybiegał dzisiaj.
Chciał coś powiedzieć, pocieszyć, ale nie do końca umiał znaleźć słowa na pocieszenie, bo zaprzeczyć nie mógł. Zabili teraz i będą zabijać, a jak nie zabijać to chociaż zjadać zabitych.
- Inni dali radę przez tyle lat, to my też. - wymruczał tylko, bo dało się żyć w takim stanie, pytanie czy jakość tego życia jest odpowiednia i czy koszmary mimo wszystko nie męczą.

@Enzo Lacroix

Twardy opór ściany za plecami był trochę pomocny, głównie w tym, by utrzymać się w pionie, kiedy umysł z całych sił próbował nie zajmować się czymś innym, ale przegrywał z kretesem. To nie tak, że Enzo wymiękał, że wolał umrzeć z głodu nie zrobiłby tego po raz drugi. Wręcz przeciwnie, był przekonany, że za drugim razem nie zmieniłoby się absolutnie nic i chyba właśnie to przerażało go najbardziej.
Poruszenie ze strony Theo dotarło do niego natychmiast, ale zostało zepchnięte jako niegroźna zmiana otoczenia i dopiero, kiedy brat go pochwycił, Enzo drgnął lekko. Wyrwany z własnych myśli, przeleciał wzrokiem po podłodze, tuż nad ramieniem Wilczka.
— My też — powtórzył, niejako potwierdzając te słowa. Ale nadal nie był pewien, czy to dobrze, czy powinni przeżyć w taki sposób. Jednak nie chciał umierać. W głowie zjawiły się słowa Soni. Czy był tchórzem, czy raczej realistą?
Odetchnął głębiej i uściskał Theo.
— Wiem, że damy radę... — wyrzucił cicho. — Tylko... Boję się, z czym jeszcze będę umiał sobie poradzić... — To było dziwne zdanie, brzmiało nielogicznie, ale znając kontekst, nabierało bardzo upiornego sensu. I chyba właśnie potrzebował tak to ująć, zdemonizować. Nazwać rzeczy po imieniu. — Do dupy to wszystko. — Puścił go niespiesznie.

Nie chciał widzieć go w takim stanie. Czy zawiódł ponownie jako starszy brat. Niby dzieliły ich co, minuty, ale i tak w głowie miał wszystko ułożone.
Nie zawsze było źle, kiedyś było dużo lepiej, kiedyś mieli inne podejście, później wszystko się zepsuło, ale życie takie było, raz było dobrze, raz źle, później znów dobrze, wystarczy poczekać. Taką miał przynajmniej nadzieję.
Rozumiał o co mu chodzi. Sam nie tak dawno był przerażony koniecznością jedzenia drugiego człowieka, a jednak tej nocy sam się rzucił na kobietę i jej psa zupełnie bez potrzeby. Wiedział jednak na czym świat stoi i jeśli chcieli przeżyć, to musieli zamykać oczy kiedy robią pewne rzeczy.
Zaśmiał się pod nosem na jego słowa rzucone jakby miał piętnaście lat i dostał pałę z matmy.
- Nie mówię, że nie. - uwolnił go z uścisku. Mimo wszystko mają siebie, po tym wszystkim co widzieli i zrobili, po tym co sobie wyznali. - Chcesz w coś pograć? Albo obejrzeć? Mam kilka filmów na kompie. - zaproponował licząc, że może w ten sposób odciągnie ich uwagę od całego tego wariactwa.

@Enzo Lacroix

Pozwolił Theo odzyskać, a jemu oddać przestrzeń osobistą, ale na jego słowa zerknął z lekką dezaprobatą. Nie wątpił, że brat przyzna mu rację, ale chyba nie do końca tego oczekiwał. A może i tak, bo przecież miał zamiar wykłócać się o swoje w razie potrzeby, może po prostu chciał na kogoś pokrzyczeć, ale Theo okazał się chybionym celem. W zasadzie to dobrze.
Wampir westchnął cicho i milczał jeszcze krótką chwilę, wpatrując się w maszerującego do kuchni Deserta.
— Biorąc pod uwagę, jakie masz gry, to aż strach pytać... — wymruczał ironicznie i zerknął na Theo. — Co tam w sumie masz? Prawilnie skopane? — dodał, wysilając się na nikły uśmiech.
Odkleił się od ściany, ale poszedł do salonu, nadal niespecjalnie czując jakąkolwiek ochotę na jedzenie. W zasadzie wręcz przeciwnie, ta dziwna chandra chyba nadal go trzymała.

Czasy kiedy miał nadzieję i na wszystko skakał z radości, chyba minęły. Nie nazwałby tego jednak pesymizmem, a raczej realizmem, bo co jak co kolorowo nie było. A jak o kłócenie się bez powodu, to mogli to zrobić, ile razy bili się o kubek, chociaż drugi prawie identyczny stał w szafce, albo ile razy, ha, nawet nie tak dawno pepsi zniknęła z lodówki i ciekawe kto ją wypił!
Parsknął śmiechem na jego słowa. No tak... TE gry. Nie to, że były jakieś straszne, złe czy nie wiadomo co, ale w kilku z nich faktycznie on i główna bohaterka będą iść na randkę i kto wie co się stanie!
- Wszystko legalnie, wiadomo, zawsze legalnie. Przysięgam. - Enzo wiedział, bo go przecież uczył pobierać na komputer rzecz ze średnio zgodnych z prawem źródeł. Gdyby nie wampir, to biedny pies płaciłby szalone pieniądze, żeby tylko obejrzeć swój ulubiony serial.
- A wiesz, sam nie pamiętam. Mam Obcego, to na pewno, mam jeszcze Pocahontas, nie pytaj dlaczego... Max Max'a miałem? Nie wiem czy mam. Mój lapek wiesz gdzie. - zagadał się idąc do kuchni za kotem. Jak Enzo nie chce jeść, to kot z chęcią wtranżoli co nieco.

@Enzo Lacroix

Spojrzał na niego z politowaniem i pokiwał głową, jakby doskonale znał tę śpiewkę. W zasadzie tak właśnie było, nieraz sam to powtarzał, tylko może w nieco innych słowach. Kiedy jeszcze matka żyła i pytała, skąd ma nową grę. Nie trzeba było wiele, żeby to samo stało się z filmami.
Zanim dotarł na kanapę, zgarnął z pufy zwinięty tam koc. Ten sam włochaty koc, który kiedyś sprezentowała mu Kat, a teraz obleczony w dodatkowe podszycie z kocich kłaków.
Narzucił go na siebie niczym płaszcz i zerknął na Theo. Wilk wybył do kuchni, co zostało skwitowane cichym chuchnięciem. Zawrócił do pokoju brata, by zgarnąć stamtąd laptopa i rozłożyć się z nim w salonie. Odchylił ekran miękkim ruchem, przetarł go lekko podkładką, rzucił okiem na klawiaturę. Nie żeby komputer był brudny, to już po prostu był jego odruch bezwarunkowy.
Wpisał hasło i zawahał się na moment. Wpisał jeszcze raz. Przyłożył ręce do klawiatury i zabrał po chwili namysłu.
— Te! — Zerknął w stronę kuchni. — Zmieniałeś hasło? — rzucił z nutą wyrzutu dla tej bezsensownej czynności, która pozbawiła go dostępu do wszystkich skarbów Theo.

@Theo Lacroix

Piracenie miało sens i było jak najbardziej wytłumaczalne. Dostęp do kultury powinien być darmowy, a że nie był, to sami sobie musieli ogarniać zniżki 100%. Kiedyś co prawda z płaczem do Enzo poleciał, jak mu komputer zaczął odwalać przeklęte rzeczy, ale hej, człowiek się uczy na błędach.
W kuchni, wrzucił kotom do miski po saszetce mokrego i dopiero po tym zabrał się za ogarnianie jedzenia dla siebie i brata, będą się dzielić i z jednej michy jeść. Właśnie polewał makaron sosem kiedy padło to pytanie, to bardzo niezręczne pytanie...
Głowa Theo wychyliła się zza ściany w przejściu do kuchni.
- Może... - znów schował się w pomieszczeniu. - Musiałem zabrać go do pracy i ostatnio czytałem o tych wszystkich włamaniach i kradzieżach z kont, no, a ja od 10 lat haseł nie zmieniałem, więc uznałem, że czas najwyższy. - wyszedł z kuchni z ciepłą, parującą chińszczyzną, którą odstawił na stolik przy kanapie. Siadł przy Enzo, okrył się lekko kocem.
-,,<33LoveHuntressThighs<33" Wszystko razem i każde słowo z dużej litery.- wybąkał hasło, żeby wampir je wpisał. Cóż... Miewał bardziej krindżowe hasła, jak na przykład ,,mASSeffectdestroyer6969", ale to było lata temu, teraz z tego wyrósł, albo chociaż trochę zmienił kierunek. Tak przynajmniej chciał o tym myśleć. Z resztą każdy był kiedyś głupim nastolatkiem.
Zgarnął chińszczyznę ze stolika i nawinął sobie makaronu na widelec, zaraz pakując go do paszczy. Ludzkie mięso miało specyficzny smak co zostawał na języku nawet po umyciu zębów, może to była kwestia psychiki, tak czy inaczej ostre, azjatyckie sosy pomagają na takie rzeczy.

@Enzo Lacroix

Koty były zachwycone i to pół minuty atencji, które Theo przeznaczył na napełnienie misek wydawało się w zupełności im wystarczać. Powietrze wypełniło mruczenie, dopóki pyszczki nie zostały równie wypełnione szamką.
Enzo czekał cierpliwie, miał czas. Miał całe mnóstwo czasu, żeby zastanowić się nad swoim życiem, zupełnie jak w kiciu.
Ale chwilowo grzebał w jego laptopie i nie miał czasu na myślenie o takich bzdurach. A przynajmniej starał się pogrzebać.
Wampir oparł się o tył kanapy i popatrzył wymownie w stronę kuchni. Mógłby tam pójść, ale do tego musiałby wstać, a to był w tej chwili za duży wysiłek.
— Aha, no... a co ma z tym wspólnego praca? Wirusy ściąganie? — prychnął z rozbawieniem, poprawiając koc na ramionach. Zerknął na makaron, który co prawda pachniał ładnie, ale on dalej nie był pewien, czy jest głodny. W zasadzie głodny to nie bywał, nie w tym sensie.
A potem Theo podał hasło, na które nie mógł się głupio nie uśmiechnąć.
— Serio? O łał... — Wklepał hasło, przez chwilę zastanawiając się, czy nie został wkręcony, ale nie. Zresztą, jak działa, to nie jest głupie. — Dobra, co my tu mamyy... To już widziałem, to chyba teeż... O kurde, simsy. Te nielegalne mody też masz? — mruczał, macając ikonki na pulpicie, nim doszedł do folderu z filmami.

@Theo Lacroix

Enzo zaczął wyłapywać drobnostki.
- Wirusy? Wiesz, nie wiem, to twoja broszka. Ja po prostu nie chciałem, żeby mi ktoś bez pytania sprawdził tapetę, wiesz jaka "przyjacielska" jest atmosfera w pracy. - lubił nie być w robocie ze wszystkimi na "Pan", ale czasami stawało się to zbyt bliskie.
No cóż, hasło jak hasło, prawda? Grunt, że działa. Dobrze, że myśleli tak samo, w końcu dzielą swoje wszystkie trzy komórki mózgu.
Patrzył na ekran kiedy Enzo zapoznawał się z nowym otoczeniem komputerowym.
- Hm? No mam mody na brak cenzury i na realistyczne ten, no wiesz. No i mam trochę ubrań i włosów. - odpowiedział. - A co? Chcesz pograć? - stworzenie sobie drugiego życia w komputerze, gdzie wszyscy żyją i nic im nie grozi. Czy to podpada już pod ucieczkę od rzeczywistości? Chyba trochę tak. Taka odskocznia jednak była bardziej niż na miejscu, bardziej niż przydatna. Kiedy wszystko idzie w piach, nieraz trzeba zapomnieć o tym całym chaosie i po prostu stworzyć z bratem ideał w simsach, oczywiście z użyciem modów, bo jak robić, to robić.


@Enzo Lacroix