11.04.2023r. Wywołajmy wilka z lasu

First topic message reminder :

Szukałem dziewczyny, bogowie mi świadkami, szukałem, starałem się znaleźć ją przed pełnią, bo połączyłem jedno z drugim i doszedłem do pewnych wniosków. Mocna, niegojąca się rana, do tego jej dopytywania czy na pewno nie pamiętam co robiłem. To nie napastnicy ją tak urządzili, a najwidoczniej ja. To tego ten artykuł o morderstwie. Owszem przemocy w Paryżu teraz co nie miara, jednak to nie mógł być zbieg okoliczności. Ktoś to zjebał koncertowo i tym kimś był nie kto inny, jak Theo Lacroix, wilkołak, co to nie umie zapanować nad sobą kiedy powinien.
Ni jak mi się to nie kalkulowało, jednak po przegranej z czasem szukałem jej dalej, licząc na cokolwiek, mając jeszcze nadzieję i wahając się czy nie pójść może po pomoc do Katrine, do Mikayli, do kogokolwiek. Nie mówię, że im nie ufam, ale bałem się nagany i jeszcze większego syfu, bałem się, że coś się stanie kelnerce, że jeszcze raz wszystko namieszam i zepsuję. Nie chciałem kolejnych niewypałów, dlatego postanowiłem pójść do kogoś kto powinien się znać na rzeczy. Dorien poluje na zwierzęta, więc myślę, ze potrafi tropić, do tego to starszy ode mnie wilkołak i czułem do niego dużo cieplejsze emocje niż do innych z rodu, nie licząc może dwóch innych osób. Nie pomyślałem jednak, żeby go poinformować o swoim przybyciu dopóki nie znalazłem się na jego posesji i praktycznie nie stanąłem przed jego drzwiami.
Byłem trochę zmarnowany życiem, włosy rozpuszczone, potargane przez wiosenny wiatr, pomięta koszula zakryta cienką kurtką z zepsutym zamkiem, podkrążone od zbyt małej ilości snu oczy i wyraźnie strapiona mina. Nie miałem sił udawać, że jest dobrze, kiedy nie jest dobrze. Do tego ta cała sytuacja z familiantami, z Marcusem. Miałem dosyć. Chciałem, żeby to był mój ostatni problem w tym miesiącu do rozwiązania i żebym dalej miał spokój.
Zadzwoniłem w końcu dzwonkiem, spróbowałem poprawić ubranie, a myślę, że miałem na to czas, bo to duży dom, zanim mężczyzna przyjdzie mi otworzyć, to mnie nogi od stania rozbolą i dziesięć razy się rozmyślę. Kiedy jednak w końcu drzwi się otworzyły, to uśmiechnąłem się zmęczony i o ile to był Dorien, to rozpocząłem już swoje przygotowywania do wywodu.
-Cześć... Mogę wejść?-zapytałem, już się gubiąc w tym czy mam zdejmować buty i kurtkę, bo wnętrze rezydencji mnie trochę oszałamiało.

@Dorien Crawley

Kobieta napięła się, co obaj zauważyli od razu. Popatrzyła niepewnie, to na jednego, to na drugiego, zupełnie jakby próbowała zapamiętać ich twarze. A może to tylko paranoja?
– N..niestety Chloe nie ma. Wyjechała do Paryża, do szkoły i tyleśmy ją widzieli tą naszą małą córeczkę... – była wyraźnie zestresowana i... niezbyt wprawna w kłamstwie. Wrażliwe wilkołacze zmysły wyczuły swąd zimnego potu, jaki strugą zaczął płynąć po jej plecach. – Także dowidzenia.– rzuciła jeszcze drżącymi dłońmi sięgając do drzwi, by je zamknąć.

Matka słabo kłamała, może nie tyle słabo kłamała, co jednak oszukiwanie nie polega tylko na używaniu właściwych słów, zdecydowanie więcej pracy trzeba włożyć w zapanowanie nad swoim ciałem. Pulsujące żyły, szybszy oddech, uciekający wzrok, pot i chaotyczne ruchy, szybkość.
Postąpiłem gwałtownie w przód, opierając się mocno dłonią o drzwi, powstrzymując je przed zamknięciem.
-Pani wybaczy, ale dla wszystkich będzie lepiej jeśli powie nam Pani gdzie ona jest. Naprawdę chcemy dobrze, a Pani sama nie da rady jej pomóc.-nie wiem ile wiedziała, co wiedziała i na ile rozumiała, ale jakaś część tajemnicy do niej dotarła. Może to ją przekona, plus ten szczenięcy błysk w moich oczach. Byłem gotów, zaraz wpakować się jej do domu jeśli dalej by się zapierała. Naruszenie prywatności, czy to włamanie? Sama otworzyła drzwi? Trudno powiedzieć, po prostu cel uświęca środki.

@Dorien Crawley @Universal Person

Ładnie. Uczył się pilnie.
Dorek wciąż postanowił się nie wtrącać. Rozmowa z matką Chloe pod wieloma względami była najtrudniejsza z tych wszystkich przeprowadzonych tego dnia, głównie jeśli chodziło o wyważenie emocji. Dziewczynę w kawiarni czy faceta w klubie wystarczyło odpowiednio przekonać do mówienia, zaś wobec śmiertelnie przerażonej i przejętej stanem zaginionej dziewczyny matką, należało obrać inne środki perswazji. Jednocześnie mocno i dosadnie przedstawić swoje teorie dotyczące Chloe, ale i na tyle delikatnie, by nie wystraszyć kobiety, a wręcz zaskarbić sobie jej zaufanie. Starszy wilkołak stał obok mówiącego kolegi, ale też dosłownie pół kroku dalej od drzwi. Dorien był nieznacznie wyższy, ale ewidentnie tęższy i mógł sprawiać wrażenie groźniejszego. Mimo że zazwyczaj emanował urokiem osobistym, tutaj wydawało się, że pełnił rolę ochroniarza znajomego Chloe, zatem nie chciał dodatkowo stresować stojącej w przejściu baby. Wciąż gotów był się odezwać, jeśli wymagałaby tego sytuacja. Póki co Młody dobrze sobie radził.

Kobieta nie przyjęła dobrze faktu, że dwóch mężczyzn nie zamierza odpuścić i dopytuje dalej. Jakby w transie zaczęła kręcić głową i powtarzać mamrocząco pod nosem, że nie, nie ma tu żadnej Chloe i już prawie, prawie udało jej się zamknać drzwi, kiedy do uszu wszystkich przy tych drzwiach dobiegło pytanie:
– Mamo co tu się dzieje? Kto dzwonił? – i tak, Theo rozpoznał bez pudła ten sam zmęczony, przytłoczony rzeczywistością dziewczęcy głos.

Trafili.

Asysta była przydatna, dodawała pewności siebie, zdecydowanie lepiej się czułem wiedząc, że za moimi plecami jest wielki, zły wilk, gotów interweniować, gdyby sprawy zaczęły się wymykać spod kontroli.
Matka próbowała się wymigać, ale dziewczyna zdradziła się kompletnie. Mocniejsze pchnięcie drzwi podjucane przez rozwiązanie zagadki, znalezienie zaginionej, wygrało z siłą kobiety. Mój wzrok wylądował na kelnerce, był poważny, czujny, gotowy do obserwacji, gdyby wilczyca postanowiła ciekać.
-Cześć, Chloe. Oszukałaś mnie w kafejce.-pierwszy zarzut. Powiedziała, że zaraz wróci i nie wróciła, sporo nerwów mnie to kosztowało, nie jest ona mi nic winna, rozumiem jej zachowanie, ale poczułem się w jakiś sposób na nowo zraniony tym, że postanowiła wtedy uciec ode mnie.

@Universal Person @Dorien Crawley

O tak, wielki zły wilk był gotów interweniować w dosłownie każdym możliwym scenariuszu- dalszych pertraktacji, ataku, ucieczki, cokolwiek. Póki co byli jeszcze spokojní, ale coraz bardziej stanowczy - Dorien póki co miną i mową ciała, bo jakoś tak stanął szerzej, to i wyglądał bardziej potężnie. I wtedy nastąpił przełom. Młody, damski głos dobiegł ich z wnętrza mieszkania, a starszy wilkołak, gdyby mógł, zastrzygłby uszami. Theo zaczął od rozmowy, ale i pchnął mocno drzwi, które do tej pory otwarte były zaledwie w połowie, a gospodyni zasłaniała sobą wnętrze na tyle, ile mogła. Dorien natomiast przytrzymał je, zapierając przedramieniem. Niestety, nie mogła się równać z siłą aż nad wyraz dorosłego mężczyzny, a Dorien pokusił się o więcej - położył drugą dłoń na plecach Theo i nacisnął (żeby nie powiedzieć, że pchnął), by młody nie bał się przekroczyć progu mieszkania. Dziewczyna albo pójdzie z nimi po dobroci, albo ją stamtąd wyszarpią. Dosłownie.

Momentalnie uderzył ich odór strachu, atawistycznego, właściwego łani, która wie, że właściwie jest już padliną. Wielkie niczym spodki błękitne oczy ześliznęły się od twarzy Theo po twarz Doriena, a różowy ręcznik którymi próbowała podsuszyć swoje lniane włosy upadł na ziemię obok papci w króliczki.

Drzwi zostały pchnięte, a starsza kobieta w fartuchu utytłanym mąką próbowała niezdarnie zasłonić córkę własnym ciałem.
– Zostawcie ją! Dość już przez Was się wycierpiała! – wycharczała przez zaciśnięte rozpościerając wątłe ramiona, po policzkach ciekły jej łzy. Zadziałało to jak sygnał dla dziewczyny, która w zaszczuciu nie miała w sobie za grosz heroizmu. Zamiast tego - podobnie jak przy drugim z Theo spotkaniu - rzuciła się do ucieczki w korytarz którym przyszła, prowadzący w głąb domu.

Kobieta dalej walczyła i to zażarcie. Ciekaw byłem, czy moja matka tak samo by mnie broniła, ale tego się nigdy nie dowiem.
Dziewczyna zaczęła uciekać, nie zostawiając nam zbytniego wyboru. Zerwałem się z miejsca do biegu, odtrącając rękę kobiety, przeciskając się na chama obok niej, licząc, że nie dam jej tym przypadkiem zawału, albo nie straci przeze mnie równowagi, a nawet jeśli to Dorien jej pomoże.
-Chloe. Musimy pogadać. Przepraszam, no!-krzyknąłem za nią, nie odpuszczając gonitwy, lecąc dalej, próbując ją złapać zanim ucieknie do jakiegoś pokoju i zatrzaśnie się w nim.

@Dorien Crawley  @Universal Person

rzut K20 na siłę

- Chcemy tylko porozmawiać - rzucił w przelocie do matki Chloe, gdy podążał do środka mieszkania zaraz za dzielnym Theo, wciąż obstawiając przejście, gdyby dziewczyna próbowała im uciec na zewnątrz. Jeśli się zatrzaśnie, to wyważą drzwi. Będą musieli tylko uważnie nasłuchiwać, czy dziewczyna nie wyskoczy im w międzyczasie przez okno, bo znów będą musieli się wysilać w poszukiwaniach. Przynajmniej ze świeżym tropem byłoby łatwiej. Jednocześnie Dorien wciąż miał się na czujności względem starszej kobiety, bo nie zdziwiłby się, gdyby miał ochotę pchnąć ich nożem w plecy.

Odepchnięcie Theo sprawiło, że starsza kobieta poleciała na ścianę, kruszynka może i nie brakowało jej determinacji, ale siły i masy zdecydowanie. Dorien, który ją wymijał widział, że zdecydowanie nie jest to istota która zamachnęłaby się za kimkolwiek nożem. Raczej skuliła się bezradnie pod ścianą osłaniając obronnie twarz rękoma i płacząc. Tymczasem Chloe dobiegła do pokoju zatrzaskując drzwi przed nosem Theo. Przez ścianę rozległ się rumor przewracanej szafy.

Mimo tego całego zamieszania, mimo dźwięków dzwoniących w uszach oba wilkołacze nosy wychwyciły coś jeszcze. Czuli strach, przerażenie, czuli woń mango spłukanego szamponu i miękkość gotowanej wody, w której porcja pierogów dokonywała swojego żywota. Czyli stłuczoną butelkę wina i mdlącą woń lawendy z wełnianych ubrań łkającej matki. Czego nie czuli... to woni wilkołaka innej niż ich własne.

Pogoń zakończyła się na drzwiach i żałowałem, że nie mam w sobie tyle siły, co niektóre wilkołaki, bo zatrzaśnięte przejście i szafka, jaka je prawdopodobnie zastawiała, nie byłaby problemem.
Nie wyszło mi to jednak na złe, bo miałem sekundę się skupić, wyłapać coś co przed chwila nam kompletnie umykało. Zaaferowani poszukiwaniem wilczycy nie wyłapaliśmy tego, że oprócz własnych psich zapachów nie było tu żadnego innego. Wydawało mi się to totalnie absurdalne, przecież jej rana, to, że przeżyła. Cała układanka jaką w głowie miałem nagle zaczęła się rozpadać. Stałem i patrzyłem się na drzwi, słuchałem czy nie ucieka w inny sposób, czy jej zapach nie zanika, ale w końcu postanowiłem jeszcze raz z nią porozmawiać.
-Chloe...-zacząłem spokojnie, chociaż trochę sapałem przez wysiłek gonitwy.-Jak twoja rana na ręce?-może to był uraz od kogoś innego, może tylko ją drapnąłem? Nie wiem... Sam nic nie wymyślę, potrzebowałem odpowiedzi od niej. Cierpliwie na nią czekałem wiedząc, że dobijanie się do pokoju w niczym nie pomoże, jedynie pogorszy sprawę.

@Dorien Crawley @Universal Person

Gdy powoli się orientowali, co jest nie tak, Dorien się lekko… zirytował. Ale nie na Theo, a na całą tę sytuację, że chłopak najpierw się ociągał z przyznaniem się do tego, co się stało, czekając, aż szambo wyleje, że się stresował i martwił, potem że szukali tej laski po połowie Paryża, dosłownie włamali się do czyjegoś mieszkania, a teraz się okazuje się, że to wcale nie tak, jak młody uważał? Czy mógł aż tak się pomylić?
Z drugiej strony, better safe than sorry. Ale z trzeciej… jeśli Chloe była świadkinią tych wydarzeń na cmentarzu, to też niedobrze. Jeśli widziała Theo jako bestię, to w najgorszym wypadku wyląduje w psychiatryku. W najgorszym dla nich, znajdzie jakiegoś Van Helsinga i odkryje nadnaturalnych. Co robić?
Już miał się odezwać, ale kolega go ubiegł.

W pomieszczeniu w którym się schowała przez chwilę trwał harmider. Przewracane rzeczy, skrzypnięcie otwieranego okna, a potem deszcz desperackich przekleństw. W końcu ciało gruchotnęło pośród rozkwitającej ciszy, dając przestrzeń na część drugą niespiesznej agonii strachu. Szloch bezsilności splótł się z pierwszym głosem zaintonowanym przez matkę, by mogły przyjść słowa:
– Błagam zostaw mnie... zostaw mnie, idź stąd, ja... ja nic Ci nie zrobiłam...

Chwile napięcia trwały, czekaliśmy na to co dziewczyna postanowi zrobić i byliśmy gotowi kontynuować gonitwę. Na szczęście nie było takiej potrzeby, choć odpowiedzi na swoje pytanie nie usłyszałem.
Westchnąłem ciężko na jej słowa i gapiłem się w drzwi, myśląc chwilę co jej powiedzieć, bo nie bardzo miałem to wszystko ułożone w głowie.
-Nie chodzi mi o to co ty zrobiłaś mi, tylko czy ja zrobiłem coś tobie? Z resztą ty mi nic nie zrobiłaś? A co mogłaś mi zrobić? Dźgnęłaś mnie zniczem, czy coś?-zaśmiałem się nawet cicho na wizję oberwania kawałkiem kolorowego szkła, zaraz jednak w głosie na nowo pojawiło się przybicie.-Ja naprawdę nie pamiętam nic co się wtedy stało. Martwię się tylko, że zrobiłem ci coś złego i się od tego... pochorujesz.-próbowałem mówić spokojnie, w pewnym momencie nawet przysiadając na ziemi. Skoro rozmowa ma tak wyglądać, to może to chwilę potrwać.

@Dorien Crawley @Universal Person

For fuck's sake.
Dorien nie chciał się mieszać. To była sprawa pomiędzy Theo a Chloe, ale skoro już tam był, to przystanął tylko z boku. Mało się odzywał. Właściwie prawie wcale. Pomógł młodemu na tyle ile mógł, zarówno analitycznym umysłem i doświadczeniem obserwatora, jak i furą i zawartością portfela, ale, szczególnie to drugie, nie miało znaczenia względem obopólnego profitu, jakim było umocnianie relacji. Dorien po prostu naprawdę chciał okazać bezinteresowne wsparcie młodemu kumplowi, wilczemu bratu. Tak naprawdę w przeciągu tych kilkunastu sekund Dorien nie zrobił nic, poza obserwacją, zarówno sytuacji per se, jak i otoczenia, w którym się znaleźli. Może wyciągnie jakieś wnioski.