2.01 The Page of Cups

First topic message reminder :

Sekundy kapały jednostajnym rytmem, przelewały w gęste godziny wypełnione samotnością i pustką. Wnętrze było tylko nieznacznie podgrzewane, ale chłód przesączający się przez mizernie ocieplone blaszane ścianki był przyjemny. Zupełnie jakby ktoś pochował ją w nieco za dużej trumnie. To nawet nie byłby taki głupi pomysł mieć trumnę pomalowaną na czerwono, z wielkim napisem "Coca-cola" i kilkoma doczepionymi światełkami. Już dawno wyłączyła światło, zaraz po tym jak zachęcona chwilą zadała kartom niewłaściwe pytania. Arcykapłan na przecięciu zbyt zblazowany miał wyraz swojej ogolonej twarzy, bezdenna czerń oczu spoglądającej na nią odwróconej matki, a potem nadchodząca ruina... upadająca wieża. I jeszcze niesprawiedliwość na deser... Czy karty mogły być życzliwsze? Cóż za doskonała przepowiednia na nadchodzący rok. Pozostała więc czerń pośród rozsypanych arkanów i krew biegnąca ciurkiem przez słomkę wprost do ust.

Kiedyś jednak trzeba było wstać...

Gdy w końcu dźwignęła się z pozycji leżącej, klaśnięciem w dłonie przywołała światło. Zmęczona stagnacją, zniechęcona do życia, sprawdziła porę dnia i ze stęknięciem zawodu skonstatowała, że jest już noc i może wypadałoby rozprostować kości. Wsunęła na siebie termiczny jednoczęściowy kombinezon, narzuciła barwną, wzorzystą, sięgającą za kolana kurtkę i wychynęła przez jedne drzwi, a potem klapę. Zmierzch przychodził o tej porze roku wcześnie, teraz było ledwie po osiemnastej. Z sapnięciem zrzuciła na śnieg leżak, ustrojstwo umyślone pod letnie kąpiele słoneczne, aniżeli zimowe siedzenie i mrożenie sobie dupy, Tahira jednak rzadko kiedy przyjmowała rzeczy podług ich pierwotnego zamysłu. Uwaliła się na rozłożonym siedzisku i wyciągnęła papierosy. W ciężarówce wolała nie palić, ale tu, na świeżym i mroźnym powietrzu? Zaciągnęła się wilgotnym od wiśniowego syropu tytoniem i odchyliła głowę, czując początkowe, przyjemne odrętwienie przechodzące całe ciało.

Cisza, spokój i...

... czyjeś niespieszne kroki.

Jej dłoń pozostawała wiotka i chłodna, pozbawiona życia i woli. Rozluźnienie wystarczyło, by wysmyknęła się z jego palców, opadając znów wzdłuż ciała.
– Dobrze, dam, a teraz proszę, idź już...
Jego słowa ześlizgiwały się jak krople deszczu po marmurowych grobowcach. Pustka rozrastała się w jej piersi, infekując ciało z każdym wydechem coraz bardziej.  Nie chciała rozkleić się przy nim totalnie, nie chciała wypłakać mu w ramie całą nienawiść, którą czuła do siebie, ani tęsknoty by ktoś przyszedł i nauczył ją, jak ma pokochać samą siebie. Nie chciała mu mówić jak dwa czarne cienie - kruczy, krążący na niebie i wilczy przemykający między drzewami - cały czas czekają, by rzucić się ku niej i wyrwać flaki, obwinąć wokół pojedynczej kostki i zawiesić głową w dół na suchym drzewie wisielca. Nie chciała mu opowiadać o tym, jak często o tym śni, jak koszmar zalewa ją, gdy przez chwile zbolałe serce pozwala sobie marzyć o szczęśliwym zakończeniu. Nie chciała mu o tym mówić, ona, smutny trefniś na spiżowym dworze, paź ze złocistym kielichem, w którym ktoś utopił maleńką rybkę.

Zamknęła metalowe drzwi i odczekała chwilę potrzebną, by zamyślony wampir zniknął za węgłem jednego ze szwajcarskich domów. Zaraz potem wyciągnęła z lodówki woreczek z krwią i opróżniła ją zachłannie, mając świadomość, że zrastająca się wciąż ręka nie boli tylko dzięki rozluźniającemu syntmixowi. Nie czekając dłużej, z twarzą zamarłą w zblazowanym grymasie, wzięła kurtkę i wyszła z części mieszkalnej, by przejść do szoferki i bez większego zastanowienia odpalić silnik i odjechać ze swoją czerwoną ślimaczą skorupą najdalej jak się dało.


@Silvan Zimmerman