Can't fight these cravings in the night | 2 marca 2024

First topic message reminder :

Lars nie przepadał za Paryżem. Niestety potrzebował zostać w mieście na jakiś czas, co znaczyło, że musiał się gdzieś podziewać od czasu do czasu, by nie wkurwić się ostatecznie. Ostateczne wkurwianie się nie było dobre dla nikogo, a już szczególnie jego samego i jego planów, które nie skończyłoby się jak należy, jeśli spaliłby je wybuchem agresji w nieodpowiednim do tego momencie... Jakby jakikolwiek był odpowiedni.
Tym razem postawił na wyjście do niedużego lasu znajdującego się nieopodal miasta. Liczył, że tam jak raz nie trafi na żadnego człowieka... Ani nie do końca człowieka. Był już wieczór, a co za tym szło czas, w którym mało kto biegał samopas po takich okolicach, był więc dobrej myśli.
Zabrał ze sobą torbę z potrzebniejszymi betami i był gotowy na podbój dziczy. Zaparkował pickupa przy jednym z turystycznych szlaków prowadzących po leśnych ostępach i wysiadł, słysząc przyjemny chrzęst grubszych kamyków podjazdu zgniatanych pod podeszwami butów. Ten dźwięk zawsze kojarzył mu się z byciem w drodze.
Rozprostował kości, zarzucił torbę na ramię, zatrzasnął drzwi samochodu i ruszył w kierunku wejścia do lasu. Chciał zagłębić się nieco w drzewa, zanim pomyśl i o prawdziwym prostowaniu kości, które wymagało miejsca, w którym nikt nie mógł przypadkiem na niego wpaść.

Lars zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział. Musiał dowiedzieć się więcej na temat tego, kto konkretnie nad lekiem pracował i kiedy. Chciał wiedzieć jakie miał opcje, w razie czego. Widać było po nim, że nad czymś usilnie myślał, nie powinno więc było stanowić dla nikogo niespodzianki, gdy na pośrednie zaproszenie (o ile to w ogóle było zaproszenie, przynajmniej skierowane do niego) również nie zareagował.
Bachory coś tam między sobą przebąkiwały, ale on miał już w głowie plany na resztę wieczoru nieco inne, niż jedzenie z nimi obiadu.
W pewnym momencie machnął ręką, burknął coś co mogło stanowić pożegnanie i ruszył w swoją stronę, zostawiając szczeniaki same sobie. Jeśli będzie ich kiedyś potrzebować, to na pewno się znajdą - obaj wyglądali na takich, którzy sami podchodzili człowiekowi pod nogi, szczególnie gdy w ogóle się taki o to nie prosił.
Liczył na to, że zdąży przejść się jeszcze po lesie chociaż kawałek, zanim zacznie się robić ciemno... Nie, nie bał się ciemności. Po prostu na czas po zmroku miał jeszcze inne plany.

/zt