Take me to church | 1 marca 2024

First topic message reminder :

Wieczorne msze miały swój urok, Éloise była tego pewna. A może to dlatego, że nigdy nie była na żadnej innej? Lubiła te miesiące, kiedy słońce zachodziło na tyle wcześnie, że mogła bez problemu brać udział w tego typu spędach. Bawiło ją to, jak oddani jakiemuś bóstwu byli ludzie, jednocześnie potępiając wszystko, co inne. Większość z nich, gdyby wiedziała o istnieniu wampirów od razu rzuciłaby się do swoich medalików z krzyżami i święconej wody – tylko po to, żeby przekonać się, że ten ich cały Bóg nie był skłonny ich chronić. Nie przed większością takich jak ona.
Tego wieczora siedziała w jednej z tylnych ławek, obserwując całą ceremonię w ciszy. Przychodziła tu przynajmniej raz w tygodniu, czasem częściej jeżeli potrzebowała wrażeń. Nie zawsze wracała z ofiarą na sumieniu. Czasem po prostu nie znajdowała tego, czego szukała. Ten wieczór wyglądał na podobny. Nie rzucił się jej w oczy nikt, kogo byłoby łatwo omotać wokół palca w kilka sekund i zabrać ze sobą na niezapomnianą wrażeń ostatnią podróż śmiertelnika. W kościele nie było zbyt dużo ludzi, a większość mężczyzn albo była stara, nijaka albo przyszła ze swoimi kobietami. Może w niedzielę łowy byłyby bardziej udane?
Westchnęła cicho, obserwując ceremonię w ciszy. Mimo wszystko było to w jakimś stopniu fascynujące. To ich oddanie czemuś, czego nigdy nie widzieli na oczy. Może Bóg był dla nich jak dla niej słońce?

Chociaż musiał przyznać, że drzemki by akurat teraz nie odmówił... Nie może być w życiu łatwo, niestety.
- Gdzie mieszkasz? - mruknął po chwili uspokajania oddechu, po drodze podnosząc nawet opuszczony podczas wcześniejszych czynności fotel auta. Chyba nie mieli już po co dłużej sterczeć na tym parkingu, co? Tego tylko brakowało, żeby jakiś księżulo, zwabiony podejrzanymi odgłosami, wyszedł tam do nich zobaczyć, co się działo. Nie, żeby Larsa coś podobnego szczególnie ruszyło - nawet jeśli chodził do kościoła od czasu do czasu, nie czuł jakiegoś szczególnie głębokiego pietyzmu względem pracowników kościelnej instytucji.
A po co pytał ją gdzie mieszkała? Cóż... Może się zainteresował, co, nie wolno mu było? Zawsze mogła mu nie odpowiedzieć, taka też była opcja.

Czy Éloise spodziewała się, że tak minie jej dzisiejszy wieczór? I tak i nie. Na pewno istniało prawdopodobieństwo, że wyjdzie z kościoła w towarzystwie mężczyzny, ale zazwyczaj kończyło się to w wygodnym, hotelowym pokoju. I zdecydowanie bardziej krwawo. Samochód niekoniecznie był najwygodniejszy, ale odrobina adrenaliny i pewnego rodzaju desperacji jedynie pogłębiały uczucie, które powoli rozchodziło się po jej ciele. Czy żałowała czegokolwiek? Nie – nawet jeżeli skończyła rozłożona na siedzeniu samochodu nieznajomego wilkołaka.
— Hm? — zaskoczył ją tym pytaniem, nie sądziła, by chciał cokolwiek o niej wiedzieć. Nie to, że chciała to jakoś szczególnie ukrywać. Być może, gdyby był zwykłym człowiekiem wolałaby zachować to dla siebie, ale... Wilkołak należał do tego samego świata, co ona. Nawet, jeżeli był nieokiełznaną bestią (co swoją drogą podobało jej się bardziej, niż chciałaby przyznać).
— W szesnastej dzielnicy. — powiedziała, pochylając się do przodu i sięgając po rozrzucone pod siedzeniem buty. — A ty? Mieszkasz gdzieś w okolicy?

W zasadzie to Lars mógłby zaoferować jej łóżko w pokoju hotelowym... Tyle tylko, że po przyjrzeniu się sytuacji z bliska i zastanowieniu nad nią trochę, pewnie żadne z nich wcale by na takie spędzanie nocy ochoty nie miało. Dość powiedzieć, że Åkerman miał raczej niskie standardy, jeśli o noclegownie chodziło.
Wampirzyca mogłaby się zdziwić, jak wielu rzeczy chciał o niej wiedzieć nowy znajomy... Najpierw zdziwić, a później poważnie zaniepokoić, szczególnie biorąc pod uwagę powody takiego zainteresowania. Chwilowo jednak Larsem nie kierowały żadne podejrzane pobudki - pytał o jej miejsce zamieszkania dlatego, że właśnie odpalał auto i dokądś trzeba było pojechać, skoro już z parkingu kościoła się wyjechało.
Burknął coś niezrozumiałego na znak, że zrozumiał (prawdopodobnie?), a chwilę później wzruszył ramionami, nie puszczając przy tym kierownicy.
- Zależy. - mruknął niezobowiązująco. Bo czy mógł powiedzieć, że mieszka w okolicy? Ostatnio pomieszkiwał, ale przez ostatni miesiąc zdążył zmienić hotele dwa razy, więc kwestia jego adresu była poważnie ruchoma.

To, że ich standardy do noclegowni (i w sumie pewnie wszystkiego innego) były całkowicie różne, było można zobaczyć na pierwszy rzut oka. Éloise zgodziłaby się pójść z nim do hotelu tylko, jeżeli sama mogłaby taki wybrać. Lubiła luksusy i to, że w ogóle znalazła się w jego samochodzie było raczej... Niespodziewane. Gdyby poświęciła temu chociaż kilka myśli z pewnością uznałaby to za dziwne. Lars nie wyglądał ani na bogatego ani szczególnie zadbanego o siebie – całkowite przeciwieństwo tego, czego mogłaby szukać. Nawet przy wyborze kolejnej ludzkiej ofiary miała większe standardy niż tego wieczora.
Kiedy samochód wydał z siebie dźwięk i zaczął się ruszać, spięła się trochę. Na tyle, by choć nie chciała tego przyznać, wilkołak mógł to dostrzec. Nie była wielką fanką samochodów. Całe szczęście, że ten chociaż nie był automatyczny, bo te przerażały ją najbardziej.
— Zależy od czego? — spytała, przenosząc spojrzenie jednocześnie próbując odwrócić swoją uwagę od tego, że poruszali się już po drodze.

Jeśli Éloise chciała wybierać hotele, to powinna też wykładać na nie pieniądze. Bo, jak pewnie zdążyła się już domyślić, Lars raczej nie miał nadmiaru grosza schowanego po kieszeniach, tak że jeśli chciała z nim dokądś iść, miała dwa wybory przed sobą. Chociaż w sumie może nawet jeden, bo kwestią sporną było, czy dałby za siebie płacić jakiejś krwiopijczej harpii i na dodatek jeszcze babie - jego męska duma mogłaby tego nie wytrzymać.
Miała szczęście - auto Larsa było zautomatyzowane w minimalnym stopniu i wiele osób w dzisiejszych czasach uznałoby je za rupieć... Chwila chwila, czy to aby na pewno szczęście? Może jednak powinna była zapiąć pasy, tak dla własnego dobra?
- Od tego gdzie akurat śpię. Nie mam stałego adresu w Paryżu. - mruknął, powoli wykręcając na główną drogę prowadzącą w głąb miasta. Przynajmniej potrafił dobrze prowadzić samochód, czego nie można było, jak widać, powiedzieć o wszystkich znajomych Éloise... Czy o niej samej, bo nie wyglądała, jakby była w stanie poprowadzić cokolwiek ponad wózek dziecięcy.

Éloise nie miała nic przeciwko temu, żeby płacić za pokoje hotelowe tak długo, jak miały spełniać jej wymagania. Prawdziwym pytaniem jednak nie było, czy znajdą pokój, kto zapaci i czy męskie ego Larsa to zniesie. Nie, odpowiednim pytaniem było, czy w ogóle chcieli spędzać ze sobą więcej czasu. Czas spędzony w samochodzie był niczym w porównaniu z całą nocą, jak i nie porankiem, w zamkniętym hotelu pokojowym z jakby nie było, całkowicie obcą osobą. Nie było też złudzeń, że należeli do zupełnie innych światów – czy to patrząc na sposób w jaki uzewnętrznił się w nich wirus, po bardziej przyziemne rzeczy jak podejście do pieniędzy i życia w ogóle. Istniało prawdopodobieństwo, że gdyby mieli spędzić ze sobą kilka godzin to doszłoby do awantury albo i rękoczynów.
Teraz jednak Éloise wcale o tym nie myślała. Miała dobry humor (no kto by pomyślał) i nawet odrobina stresu związana z tym, że jechali samochodem nie wpływała na nią aż tak bardzo. W pewnym momencie zapięła się pasem, chociaż musiała przyznać, że Lars nie prowadził samochodu jak kierowca rajdowy. Przyglądała mu się trochę podejrzliwie – to można było zapanować nad taką wielką maszyną tak, by nie obijać się o każdy krawężnik? Nie przyznałaby się, ale była pod wrażeniem. Głównie dlatego, że do tej pory nie miała wielkiego doświadczenia z podróżowaniem samochodem (a kierowca, którego znała był wariatem drogowym) i sama nigdy nie czuła zainteresowania tym, by nauczyć się prowadzić.
— Czyli jednak nie masz gdzie mieszkać. — powiedziała, uśmiechając się triumfalnie. Zadała mu to pytanie jeszcze jak byli w kościele i wtedy Lars zwyczajnie ją zbył. Przez chwilę wyglądała jakby się nad czymś zastanawiała.
— Frakcja mogłaby ci z tym pomóc, wiesz?

Lars nie miał natury kogoś, kto podejmowałby bezsensowne ryzyko, w dodatku bez żadnego konkretnego powodu, pijawka mogła być więc spokojna - prowadził w sposób zrównoważony, nawet jeśli zdarzało mu się czasami wpadać w złość i kląć na kierowców innych aut, kiedy ci zrobili coś, co mu się nie spodobało. Na szczęście o tej porze ulice były stosunkowo puste, nikt nie próbował więc zajechać mu drogi i mogli kontynuować swoją małą wycieczkę we względnym spokoju.
Skrzywił się nieprzyjemnie.
- Mam gdzie mieszkać, nie potrzebuję niczyjej pomocy. - warknął, bo chyba się nie zrozumieli! To, że nie miał stałego adresu nie oznaczało jeszcze, że sypiał pod jakimś mostem, jak zwierzę! A mieszkanie w jakimś bunkrze należącym do frakcji było naprawdę ostatnią rzeczą, na jaką miałby ochotę.
- Po prostu nie widzę potrzeby wynajmowania niczego na dłużej w tej chwili. - dodał, wciąż obruszony. Jakie ona w ogóle miała prawo kwestionować jego decyzje życiowe, co? To, gdzie mieszkał, było jego sprawą, nawet jeśli były to tylko obskurne motele na noc albo kilka.