When in Rome... || 2-5 lutego 2024

First topic message reminder :

Cecil lubił podróżować pociągiem... O ile nie musiał tego robić zamknięty przez tydzień w jakiejś skrzyni w składzie bagażowym. Samoloty były o tyle wygodniejsze, że poruszały się pomiędzy krajami i kontynentami z zawrotną prędkością, łatwiej więc było uniknąć wschodu słońca, co dla wampira było kwestią stosunkowo istotną. Jeśli podróżować to tak, żeby człowiek bardziej się od samego czekania na wszystko nie zmęczył - takiego zdania był właśnie pan de Vere, nic więc dziwnego, że nie żałował pieniędzy na wynajęcie kogoś, kto zająłby się ich bagażami, czy dostęp do miejsc w osobnej poczekalni. Bilety w pierwszej klasie były całkowitym minimum, jakiego oczekiwał po jakichkolwiek wycieczkach, towarzyszący mu wilkołak mógł więc cieszyć się pełnym zestawem ulg i przyjemności niedostępnych dla większości społeczeństwa.
Stosunkowo szybko i bezboleśnie przedostali się do samolotu i swoich siedzeń, a ambitnie udający człowieka przy pomocy aktorskiej zdolności Cecil zdołał nawet nie wzbudzić nigdzie alarmu swoją osobą. Póki co same sukcesy, tak trzymać.
Wampir usadowił się w fotelu wygodnie, zapadając w głębsze poduszki, westchnął jakby pokonał tysiąc schodów, żeby tam dotrzeć, po czym zatrzymał spojrzenie na swoim towarzyszu. Był to w zasadzie pierwszy moment tego wieczoru, kiedy mogli być gdzieś praktycznie sam na sam... Nie licząc połowy samolotu pasażerów, siedzących tuż za ścianką działową, ale mniejsza o szczegóły.

Skąd brała się jego niewinność? Było oczywiste, że myślał i robił rzeczy, które nie były tak całkowicie niewinne, ale faktycznie gdy przychodziło co do czego, jego pierwszą reakcją nie było myślenie o nieprzyzwoitych czynnościach. Rozbierał go, bo Cecil chciał się umyć – nie musiało się za tym kryć nic innego, prawda? Sęk w tym, że powoli i na niego to pozbywanie się kolejnych części odzienia zaczynało działać. Mimo wszystko był tylko... Człowiekiem? Cóż, jakaś część niego wciąż była.
Parsknął cicho, słysząc komentarz wampira i ostatnim ruchem rozplątał jego krawat, ściągając go i zrzucając na ziemię pod ich nogami. Zabrał się więc za odpinanie guzików koszuli. Dość powoli i trochę niezdarnie, ale szło mu lepiej niż tych kilka godzin temu pod prysznicem. Zanim się zorientował wszystkie były rozpięte, a jego twarz wzięta w dłonie i przyciągnięta do krótkiego pocałunku. Odpowiedział na to lekkim uśmiechem, nie przerywając zsuwania koszuli z ramion Cecila, jednocześnie podążając spojrzeniem po jego nagiej skórze.
Kiedy kolejna część garderoby znalazła się na podłodze, dłonie Makoto zatrzymały się na klatce piersiowej wampira i przez chwilę pozostawały bez ruchu tylko po to, żeby w końcu bardzo powolnym ruchem zsunąć się w dół i zatrzymując na linii jego spodni.
I tak, w tym momencie Makoto również zaczął oddychać trochę ciężej, a głowę miał jakąś taką cięższą.

Najwyraźniej bycie wilkołakiem czy wampirem nie zwalniało jeszcze z bycia tylko człowiekiem. Przynajmniej w takich sytuacjach jak ta zaistniała aktualnie w rzymskim hotelu. Bo tak, Cecil też czuł się coraz bardziej tylko ludzko, kiedy Makoto ściągał z niego kolejne części garderoby, powoli i metodycznie przechodząc od jednej do następnej.
Zostawił na jego ustach, policzkach i brodzie jeszcze kilka krótkich całusów, nim puścił twarz chłopaka, pozwalając ściąganej z niego koszuli także spaść na ziemię. No i co teraz, panie wilkołak?
Przymknął oczy leniwie, pozwalając mu robić wszystko, czego tylko Makoto chciał. Nie oczekiwał, że Japończyk faktycznie całkiem go rozbierze, ale z drugiej strony nie miałby też nic przeciwko takiemu rozwojowi sytuacji. Póki co zaś stał tylko, oddychając powoli i głęboko, z przyjemnością przyjmując każdy kolejny dotyk wyćwiczonych w giętkości przez lata chirurgicznych praktyk palców. Makoto nie musiał się mu nawet bardzo uważnie przyglądać, by zauważyć całkiem fizyczne oznaki tego, jak podobało mu się takie traktowanie. Wystarczyło zsunąć spojrzenie tak jak dłonie, nieco niżej i powieść nim po wyraźnych zagięciach materiału spodni.
Może chłopak był niewinny, ale jego zachowania prowokowały towarzyszącego mu wampira do zupełnie odmiennych stanów fizycznych i emocjonalnych.

Makoto czerpał ogromną przyjemność z powolnego pozbywania się kolejnych części ubioru wampira. Nigdzie się nie spieszył, korzystając z każdej okazji do tego, by mu się dokładnie przyjrzeć a jego palce poznawały jego ciało dokładniej niż do tej pory. Serce biło mu szybciej, a oddech stał się odrobinę cięższy, ale nie było to nieprzyjemne. Wręcz przeciwnie, każda sekunda spędzana na tych czynnościach sprawiała, że czuł coraz więcej rozsadzających go od środka emocji.
Na każdy pocałunek, który w przeciągu ostatnich chwil otrzymał odpowiedział lekki uśmiechem i nawet cichym śmiechem. Podobało mu się to, że Cecil pozwalał mu robić co tylko chciał – nie powstrzymywał go ani nie przeszkadzał. Przyjmował wszystko, co wilkołak chciał mu dać i byłoby kłamstwem stwierdzenie, że nie działało to na niego w żaden sposób.
Jak w transie przesuwał dłonie, ostatecznie zjeżdżając do zapięcia paska, które sprawnym, choć bardzo powolnym ruchem rozpiął. Przeniósł spojrzenie na twarz Cecila, wsuwając palce wskazujące za linię spodni i przyciągając go do siebie za nie bliżej. Nie musiał nawet spoglądać w dół, żeby zdawać sobie sprawę z tego, że wampirowi ewidentnie się takie czynności podobały.
Po chwili stania w takiej pozycji przesunął dłonie w stronę rozpięcia spodni i nie spiesząc się nigdzie rozpiął w nich najpierw guzik a potem zamek, tym razem jednak spuszczając wzrok, by się temu lepiej przyjrzeć. Mruknął coś do siebie a potem podniósł spojrzenie z powrotem na twarz Cecila, pozwalając spodniom zsunąć się trochę niżej.

Biorąc pod uwagę, że wciąż stali praktycznie w drzwiach wejściowych do ich hotelowego pokoju, Cecil być może powinien bardziej przejmować się tym, że stał już więcej niż półnagi. Ciężko jednak było martwić się o resztki przyzwoitości, gdy dłonie Makoto bezustannie przesuwały się po jego klatce piersiowej i brzuchu w taki sposób. Chłopak tracił tę swoją niewinność z prędkością wody przeciekającej przez rozwarte palce, ale komu by to przeszkadzało?
Otworzył oczy znów szerzej, kiedy jego wilkołak zaczął majstrować mu przy pasku od spodni, ich spojrzenia spotkały się więc chwilę później, z palcami Makoto przyłapanymi na gorącym uczynku. Przytrzymał jego spojrzenie własnym dłużej, nie pozwalając mu uciec tak łatwo przed świadomością tego, co właśnie wyczyniał. Ostatecznie obdarzył go leniwym, szerokim i pełnym jego wysuniętych kłów uśmiechem.
Spodnie zsunęły się mu nieco, zatrzymując na naturalnych wybrzuszeniach jego ciała, a dłonie wampira sięgnęły znów w kierunku jego towarzysza, spragnione bliskości i ciepła jego ciała. Ułożył je w pasie chłopaka ciężko, wbijając opuszki palców w skórę nad kośćmi jego bioder - nie na tyle, by skrzywdzić, ale wystarczająco, by zaznaczyć swoją obecność. Potrzebował jego bliskości, ale nie chciał go ponaglać, ani na dobrą sprawę nawet przerywać tej boleśnie przyjemnej gry, jaką prowadzili.

Makoto zdążył już zapomnieć, że wciąż stali prawie w drzwiach do pokoju hotelowego. Jakie to miało w tej chwili znaczenie? Wyglądało na to, że żadne, biorąc pod uwagę to, że ani on ani Cecil nie starali się tego zmienić. Po co było się stamtąd ruszać, jeżeli było im tam tak... przyjemnie? Może i z każdą sekundą tracił coraz więcej swojej niewinności, ale czy można go było za to winić? Każdy mający przed sobą półnagi obiekt swoich westchnień raczej by się ugiął. A musiał przyznać, że przesuwanie dłoni po jego ciele i odkrywanie coraz większych jego obszarów było zajęciem całkowicie fascynującym.