We're here for you | 7 lutego 2024

Ostatnie miesiące były dla Frakcji dość pracowite i, jakby się nad tym zastanowić, dość niepokojące. Éloise miała to szczęście, że nie stała się celem żadnych ataków, chociaż ojciec wydawał się taką możliwością bardzo przejęty. W świetle ostatnich wydarzeń wydawało mu się, że córka samego Duranda stanowiła idealny cel i że powinna zacząć na siebie bardziej uważać.
Sęk w tym, że Éloise nie lubiła być ograniczana. Wystarczyło jej, że już i tak więcej czasu musiała spędzać w budynku Frakcji, pełniąc swoją rolę dyplomatki. Na którą zgodziła się tylko dlatego, że ojciec tego od niej wymagał, a ona miała przeczucie, że niesubordynacja w tej sytuacji mogłaby się skończyć przykręceniem dochodów płynących od tatusia. Być może była naiwna, albo po prostu zbyt pewna siebie, ale zwyczajnie nie czuła się zagrożona. Prawdopodobnie powinna, ale nie była w stanie zmienić swojego toku rozumowania aż tak bardzo.
Siedziała w swoim biurze, przeglądając stosy papierów, do których musiała się w jakiś sposób odnieść. Kto by pomyślał, że bycie dyplomatą wymagało aż tyle pracy? Nadzieja na szybsze wyjście z budynku i udanie się na dobrego drinka ginęła z każdym kolejnym papierem, który trafiał w jej ręce.

Przeżycia w siedzibie Novus Ordo odbiły na Idzie swoje piętno. W każdym cieniu (a wieczorem i w nocy było ich całkiem sporo) widziała zagrożenie, każdy szmer, który nie pasował do otoczenia wywoływał u niej szybsze bicie serca i praktycznie zmuszał do biegu. Praktycznie odpuściła życie towarzyskie, które i tak nie było najlepsze, bo musiała jej przecież odrosnąć noga. Co prawda lekarze utrzymywali ją w stanie śpiączki, o co sama ich zresztą poprosiła, kiedy wyjęli kołek z jej serca, by proces regeneracji mógł się w ogóle zacząć. Nie umiałaby psychicznie sobie poradzić z widokiem jak jej noga wydłuża się z każdym dniem jak odrzucony ogon jaszczurki.
Kiedy w końcu jej kończyna odrosła, a Ida trafiła do własnego mieszkania, zrozumiała, że ma paranoję. Sąsiadka, która co wieczór wychodziła z pieskiem na spacer wydawała się mieć kołek za paskiem. Coś uporczywie stukało w jej szybę, mimo, że mieszkała na ostatnim piętrze, a roleta chyba nagle zaczęła przepuszczać więcej światła. Nie mogła tak żyć, musiała poradzić sobie z głową, bo inaczej wiedziała, że wpadnie w ciąg, z którego nie będzie umiała wyjść.
Dlatego też, po spotkaniu z Guillaume, na którym obiecała się stawić kiedy tylko będzie mogła i po opisaniu mu wszystkiego, co się zadziało w miejscu jej zatrzymania, zapytała o możliwość tymczasowego zamieszkania we frakcji, a on skierował ją pod drzwi gabinetu Éloise, w które właśnie cicho stukała, oczekując na zaproszenie.

Éloise nie wyobrażała sobie życia w ciągłym strachu. Nie była też w stanie wyobrazić sobie, co musiała przechodzić Ida – zarówno w siedzibie Novus Odro, jak i potem, kiedy powoli wracała do zdrowia i sił. Sama wizja tego była po prostu nieprzyjemna i im dłużej się o tym myślało, tym straszniejsze się to stawało. Nie należała do szczególnie empatycznych osób, ale nawet ona zdawała się odczuwać w tej sytuacji współczucie. Sama nie wiedziała, jak zachowywałaby się po takich przeżyciach, zbyt pochłonięta pewnością siebie i poczuciem bezpieczeńśtwa, które prawdopodobnie złudne, dodawało jej odwagi do kroczenia po mieście nocą i bawienia się życiem tak, jak do tej pory.
— Proszę. — odpowiedziała na pukanie do drzwi, nawet nie podnosząc wzroku ze swoich dokumentów. Miała sporo pracy, którą chciała skończyć jak najszybciej. Nie to, żeby jej plany były jakoś szczególnie fascynujące, ale ostatecznie były ciekawsze niż praca, tak?
Dopiero po chwili podniosła głowę i widząc przed oczami Idę, zamrugała kilka razy wskazując dziewczynie miejsce na przeciwko swojego.
— W czym mogę ci pomóc?

Éloise miała też o wiele więcej życiowego doświadczenia. Żyła podczas wojen, podczas poprzednich napaści łowców wampirów. Urodziła się też wampirem, nie musiała dostosować się do nowej rzeczywistości, od razu rzucając się na głęboką wodę wojen, o których wcześniej mogła czytać w książkach. Na szczęście tutaj łowcy nie byli nadnaturalnymi - przynajmniej w większości. Nie było też jakichś magicznych broni, płonących mieczy czy czytania w myślach jak Edward Cullen. Przynajmniej tyle.
Ida musiała przywyknąć, że noga odrosła jej jak jaszczurce, została kilka razy postrzelona, jej serce zostało przebite minimum dwa razy, a jakiś psychopata torturował ją dla wyciągnięcia informacji. Cztery lata temu nawet nie pomyślałaby, że takie rzeczy mogą jej się przytrafić, a podejście do życia miała podobne jak jej rozmówczyni. Jak wszystko może się łatwo obrócić.
Kiedy usłyszała miły dźwięk kobiecego głosu, nacisnęła klamkę i pchnęła lekko drzwi, które praktycznie od razu cicho za sobą zamknęła. Spojrzała na dziewczynę za biurkiem, nie wiedząc, czy powinna się odezwać nieproszona, dlatego też zaczekała, aż to ona zacznie temat. Usiadła na miękkim fotelu, który został jej wskazany, odprężając się lekko. Jakoś lepiej jej się rozmawiało z kobietą, niż z odrobinę przerażającym przywódcą frakcji, który kojarzył jej się z Volturi.
— Przysłał mnie pan Guillaume. Chciałabym poprosić o możliwość uzyskania miejsca do zamieszkania tutaj, w siedzibie frakcji. — Powiedziała ciepłym, ale dość stanowczym tonem. Dopiero po chwili uzmysłowiła sobie, że nawet się nie przedstawiła, dlatego naprawiła ten błąd.
— Ida Olszewska, innowatorka. — Dodała, odrzucając włosy za jedno z ramion.

Długie życie miało swoje plusy, jak chociażby perspektywa patrzenia na tragedie dnia codziennego. Ale pomimo przeżycia kilku wojen i katastrof w skali światowej, Éloise nie miała doświadczenia w byciu porwaną i torturowaną. Być może miała mnóstwo szczęścia, a może po prostu ojciec chronił ją lepiej, niż można się było domyślać? Jej ponad dwustuletnie życie składało się z niewielu trosk, głównie takich, o których wstyd było nawet mówić jak o prawdziwych problemach. Teraz jednak miała sporo na głowie, a niebezpieczeństwo ze strony Novus Ordo dodawało jej tylko pracy.
Spojrzała na dziewczynę, która usiadła na krześle i słuchała jej słów. Ach, a więc to była ta porwana? Cóż, ojciec z pewnością chciał się od niej wiele dowiedzieć. Ale to nie było pracą Éloise. Jeżeli Ida chciała zostać w siedzibie frakcji to nie miała się czym przejmować. Na jej miejsc u ona sama pewnie też nie chciałaby zostawać w swoim domu. Nawet, jeżeli ceniła sobie swoją wolność.
— To będzie wymagało wypełnienia kilku formularzy. — powiedziała, otwierając jedną z szuflad i szukając przez chwilę odpowiednich papierów. Nie były jakoś bardzo skomplikowane, ale frakcja musiała wiedzieć kto i gdzie się zatrzymywał, jeżeli chcieli otrzymywać swoje własne pokoje. Dla bezpieczeństwa i spokoju wszystkich zaangażowanych.
— Napijesz się czegoś? To może chwilę potrwać.

Być może chcąc wprowadzić się do frakcji pakowała się w paszczę lwa. Pod tym względem, ze pewnie zawsze znajdzie się coś, co mogłaby dopowiedzieć, co mogłaby sobie przypomnieć, co iluzorycznie mogłoby pomóc sprawie. Siedziba frakcji wydawała się jednak najrozsądniejszą opcją. Nie chciała spędzać kłopotów na czyjąś głowę mieszkając z kimś, poza tym, to musiały by być minimum dwie osoby, albo jedna, która nie pracowała, bo aktualnie Ida paranoicznie bała się zostać sama chociaż na chwilę. Przebojowa dziewczyna, która niczego się nie bała została w tamtej siedzibie, pewnie chowając się w tej nodze, którą odgryzł jej wściekły crinos.
— Tak, oczywiście, rozumiem. — Przytaknęła, bo spodziewała się tego. Nawet miała ze sobą swój własny długopis, który podarował jej kiedyś Silvan. Wyglądał jak kręgosłup, a pisało się częścią, gdzie powinna być kość ogonowa.
— Eee, może wody? Jeżeli to nie problem? — Odpowiedziała, bawiąc się jednocześnie zasłonką, która miała chronić tusz przed wyschnięciem. Zazwyczaj by klikała, ale z super czułym słuchem musiała się przerzucić na takie długopisy, którymi nie doprowadzałaby siebie do szału głupim odruchem.

Strach był uczuciem, którego Éloise nie czuła zbyt często. Nie wyobrażała sobie bycia nim sparaliżowaną, bądź paranoicznie uciekać przed własnym cieniem. Ale też nie miała w życiu żadnej sytuacji, która byłaby na tyle traumatyczna, by zmienić jej podejście. Nie była szczególnie przejęta losem innych osób, ale nawet jej robiło się żal widząc, jak niepewna siebie była siedząca przed nią dziewczyna. Nie wiedziała, czy zawsze taka była, czy zmieniła się po ostatnich wydarzeniach, ale strzelała, że jednak to drugie miało więcej sensu.
— Masz jakieś specjalne wymagania, co do swojego pomieszczenia w siedzibie? — spytała, podnosząc się z miejsca i podchodząc do drzwi. Za nimi przy swoim własnym biurku siedziała jej asystentka, której poleciła przyniesienie wody dla gościa i herbaty dla niej samej. Potem wróciła na miejsce, dając Idzie pierwszy z formularzy. Nie był szczególnie skomplikowany, wymagał podania danych kontaktowych i pozycji we frakcji, a także powodu, dla którego dziewczyna chciała zamieszkać w budynku.

Śmieszne, że Ida kiedykolwiek wcześniej myślała, że się czegoś boi. Pająki i ich włochate nóżki, przerażająca moc matki natury, ukazująca się w postaci błyskawicy przeszywającej nocne niebo - teraz to wszystko wydawało się śmieszne. Co mógł jej zrobić mały stawonóg? Jak często znajdowała się w sytuacji, gdzie nie miała jak się schować przed burzą? Teraz dopiero odczuła co to strach, kiedy na jej głowie oprócz widma śmierci wisiało też ciężkie uczucie na żołądku, że swoimi słowami może zrobić krzywdę wielu ludzi. Obwiniała się, że gdy była nieprzytomna jej krew mogła zostać pobrana i odczytana, że ci ludzie wiedzieli kto był jej bliski, a przez to ściągnęła niebezpieczeństwo między innymi na głowę Silvana czy Doriena. Odpowiedzialność za to wszystko była chyba najstraszniejszym uczuciem, jakie przyszło jej przeżyć. Już nawet odgryzanie jej nogi przez wilkołaka było przyjemniejsze.
Kobiecie odpowiedziała dopiero w momencie, gdy ta wróciła na swoje miejsce.
— Cokolwiek wam nie sprawi problemu. I własna łazienka. — Chociaż łazienkę dodała po chwili, bo w sumie nigdy nawet nie zapędziła się przypadkiem na najwyższe piętra siedziby, by dowiedzieć się jak wyglądały. Kojarzyło jej się to jednak z akademikiem, miała więc nadzieję, że będzie mogła liczyć na odrobinę prywatności, a nie na dzielenie prysznica z grupą nieznajomych. Na pewno nie pomogłoby to jej przerażeniu, prędzej skończyło na awersji do kąpieli, co raczej nie byłoby pożądane we wspólnym mieszkaniu.

Według Éloise nie było sensu przejmować się czymś, nad czym nie miało się żadnej kontroli. Ida nie mogła ani cofnąć czasu ani zapobiec temu, co jej się przydarzyło. Nawet, jeżeli w jakiś sposób jej pojmanie miałoby zagrozić bliskim ludziom, czy frakcji samej w sobie, nie mogła przecież tego zmienić. I chociaż dla niektórych taka niemoc musiała być dodatkowo przerażająca, panna Durand uważała, że pogodzenie się z losem w takich sytuacjach było zwyczajnie wyzwalające. Być może zmieniłaby zdanie, gdyby to ona nieświadomie zagroziła swojej rodzinie i przyjaciołom. W tej chwili jednak nie musiała się tym przejmować.
— Tylko łazienka? — spytała, trochę zdziwiona. Ona sama pewnie miałaby ze sobą listę wymagań, gdyby musiała zająć jeden z pokoi we frakcji. Ale może to kwestia tego, że była zwyczajnie rozpuszczona?
— Czy masz jakieś dolegliwości, które mogłyby albo przeszkadzać innym, albo powodować, że inni mogliby przeszkadzać tobie? — nie chciała jej wprost pytać o to, czego się boi i czy może przypadkiem krzyczy przez sen, ale musiała wiedzieć takie rzeczy, żeby znaleźć jej jak najlepszy pokój. Zarówno dla niej, jak i sąsiadujących z nią członków frakcji.

Nic innego nie było jej potrzebne. Laptopa miała swojego, we frakcji była duża biblioteka - a oprócz tego miała też kindle. Spędziła tyle życia na tanich, wynajmowanych pokojach, że nie przeszkadzał jej pstrokaty kolor ścian, albo biel jak w psychiatryku.
— Miło by było, jakby była wanna, ale to nie jest konieczne. — Tak naprawdę, liczyło się dla niej teraz jedynie, by zaznać trochę spokoju, bez panicznego oglądania się co chwila przez ramię. Ida też nie chciała być jakimś wielkim problemem. Wiedziała, że akcja, by odbić ludzi, w tym ją, z siedziby ordo nie była prosta i tania, a do tego wiele osób zostało pokrzywdzonych. Nie zamierzała zachowywać się jak księżniczka, która przyjdzie z listą wymagań. Była wdzięczna, że w ogóle dzięki nim żyła.
— Nie wiem. Wcześniej nie miałam, ale niczego nie mogę obiecać. — Wzruszyła ramionami, trochę się mimo wszystko krępując. Pomysł, że może krzyczeć w nocy przez koszmary senne, przypominające jej o koszmarze na jawie, który przeżyła, pojawił się dopiero teraz. Wcześniej albo była w sztucznie indukowanej śpiączce farmakologicznej, albo nie zmrużyła oka przez paranoję. — Może też lepiej i dla mnie, i dla reszty ludzi, żeby to było raczej mniej zaludnione skrzydło, jeżeli takie w ogóle jest. — Chciała dodać, że stresują ją odgłosy zza drzwi, ale w odpowiednim momencie się powstrzymała. Nie zamierzała zrzucać swoich zmartwień na obcą osobę, która miała jedynie dopełnić formalności.

Éloise nie miała pojęcia, jak to było żyć w małych, wynajętych mieszkaniach czy pokojach. I, prawdę mówiąc, chyba raczej nie chciała się przekonywać. Dobrze jej było z rozmachem i wielkością posiadłości należących do jej rodziny. Z posiadaniem służby, która dbała nie tylko o porządek, ale i o nią samą. Jej życie było całkowicie inne niż Idy i chyba nie można było znaleźć bardziej kontrastujących ze sobą różnic.
— Da się załatwić. — uśmiechnęła się do dziewczyny lekko. Własna łazienka z wanną nie była szczególnie wielkim wymogiem, chociaż tyle mogli dla niej zrobić, tak?
Kiedy dziewczyna przyznała, że nie wie, czy mogłaby sprawiać problem innym, Éloise jedynie kiwnęła głową i zanotowała kilka rzeczy na formularzu – pisała piórem, stawiając dokładne, wzorzyste litery. W tych czasach nikt już raczej tak nie pisał.
— Kiedy chciałabyś się wprowadzić? — pokój mógł być pewnie gotowy jeszcze tego samego dnia, ale może Ida chciała pozałatwiać jeszcze jakieś sprawy? Może chciała coś przenieść ze sobą? Z resztą, to nie tak, że nie mogła zrobić tego później – Éloise zwyczajnie nie była pewna tego, jak wyglądała jej sytuacja i czego tak naprawdę w tej chwili potrzebowała. Poza bezpiecznym miejscem do zamknięcia się przed światem, oczywiście.

Nie każdy miał to szczęście, by rodziców było stać na wynajęcie kawalerki czy mieszkania na studiach. Ida i tak miała szczęście, że ominęła ją wątpliwa przyjemność pomieszkiwania we wrocławskim akademiku. Może gdyby Éloise musiała w takim zamieszkać na miesiąc, zrozumiałaby dlaczego prywatna łazienka była luksusem. Z drugiej strony, skoro wampirzyca mogła liczyć na wszelkie wygody, Ida wcale się nie dziwiła dlaczego nie zamierzała z tego rezygnować.
— Super, naprawdę dziękuję. — Uśmiechnęła się, kiedy dyplomatka stwierdziła, że nie będzie problemu z załatwieniem jej próśb. Tak naprawdę Ida nie spodziewała się wiele. Może wiedziała, że we frakcji są pokoje, więc zakładała, że nie dostanie dmuchanego materaca w pokoju, gdzie jest tylko okno, ale też gdyby okazało się, że musiałaby przystać na takie warunki, pewnie by się długo nie wahała.
Trochę zrobiło jej się głupio, gdy przyznała, że nie będzie umiała kontrolować swoich reakcji. Nikt się chyba temu nie powinien dziwić, patrząc na piekło, które przeżyła, prawda?
— Jak najszybciej. Mogę sobie sama posprzątać, przyniosę własną pościel, ale chciałabym móc dzisiaj już spać tutaj. — Powiedziała, nerwowo skubiąc skórkę przy paznokciu, unikając wzroku Éloise, bojąc się dostrzeżenia w nim pogardy lub litości.

Życie w luksusie było dla Éloise tak oczywiste, że gdy zderzała się z rzeczywistością innych osób wydawała się być tym wszystkim ogromnie zaskoczona. Wiedziała, że osoby o niższym statusie społecznym, jak chociażby jej służba, nie miały tak wygodnego życia jak ona, ale świadomość tego, że większość młodych ludzi w dwudziestym pierwszym wieku wychowywała się w jakiś blokach, czy małych klitkach całkowicie nie mieściła się w jej głowie.
— Nie ma za co. Po to tu jesteśmy. — uśmiechnęła się do dziewczyny, choć ciężko było stwierdzić czy były to uśmiech i słowa szczere, czy całkowicie wyuczone do roli dyplomatki. Niezależnie od tego, była gotowa Idzie pomóc. Pokój we frakcji nie wymagał od niej wielkiego wkładu pracy, jeżeli miałaby być szczera. Kilka podpisów i zlecenie posprzątania i przygotowania pokoju innym.
— To może chwilę zająć, ale z pewnością da radę przygotować pokój na dzisiaj. Chcesz poczekać tutaj, czy masz inne sprawy do załatwienia?

Nie oczekiwała, że Éloise padnie jej do stóp i będzie traktowała ją jak bohaterkę wojenną. Tak naprawdę Ida średnio w tym momencie w ogóle czuła się na siłach, by oceniać czy zachowanie brunetki było wyuczone, czy może wampirzyca faktycznie kierowała w jej stronę ciepłe słowa, które miały być przejawem wsparcia, współczucia i empatii. Mogła nawet się nad nią litować, a Olszewska przyjęłaby to z chłodnym spokojem. W tym momencie chciała być jedynie bezpieczna, dlatego ponownie podziękowała i trochę się speszyła, gdy Éloise wspomniała, że nie ma za co.
— Ja... poczekam we frakcji, ale pójdę do siebie. W sensie, do labu, zajmę się pracą. Tylko... mogłabym prosić, by przed wschodem słońca jakiś łowca pomógł mi przenieść moje rzeczy? Tego nie jest dużo i nawet nieść mogę sama, po prostu nie chciałabym sama wracać się do mojego mieszkania. Obawiam się, że ktoś... że ktoś mógłby tam na mnie czekać. — Nie owijała w bawełnę, chociaż zacinała się, kiedy wstyd i strach ściskał jej gardło. Wiedziała, że jej problemy pewnie dla kogoś z boku wydają się błahe, że w wybraniu się do małego mieszkania na poddaszu kamienicy w dzielnicy wampirów nie powinno być szczególnie trudne i niebezpieczne, ale ona w tym momencie bała się własnego cienia, jeżeli dziko zamigotał w oświetlającej ulicę lampie.

Praca dyplomatki była dość prosta – wystarczyło zawsze wiedzieć, co powiedzieć i wypełnić stos dokumentów. Nie było to coś, z czym Éloise miałaby problemy, chociaż prawdę mówiąc, z chęcią wróciłaby do czasów, kiedy mogła po prostu nie pracować. Kiedy całymi dniami siedziała w sali muzycznej i grała na pianinie albo gdy próbowała swoich sił w malowaniu. Chociaż w tej chwili było to dla niej już chyba po prostu nostalgią – nie dawało jej wystarczającej ilości adrenaliny, by motywować ją do dalszego funkcjonowania. Były powody, dla których szukała nocami wrażeń.
— Upewnię się, że ktoś ci w tym pomoże. — powiedziała, nie spoglądając nawet znad kartki, którą właśnie podpisywała. Miała zamiar wysłać z dziewczyną nie jednego a kilku łowców. Głównie dlatego, że nie miała zamiaru zostawiać dziewczyny samej przy noszeniu własnych rzeczy. Od tego byli silni mężczyźni tak? Jako wampiry były silniejsze od ludzi, ale to nie gwarantowało od razu, że przeprowadzki miały być bezproblemowe.
Na koniec zapytała Idę czy ma jeszcze jakieś pytania, a potem pożegnała się z nią, gdy dziewczyna wychodziła z pomieszczenia.