Do dna | 28 lutego 2024

Ponad dwieście lat życia wiązało się z dużą ilością doświadczenia i przeżyć. Sęk w tym, że w pewnym momencie wszystko powoli zaczynało się nudzić. Éloise szukała sobie w życiu małych przyjemności, którymi mogłaby zabijać – jak się wydawało – niekończący się czas jej istnienia. Kiedyś życie było zupełnie inne, pełne nowych i ekscytujących rzeczy, a teraz? Teraz rzadko kiedy spotykała się z czymś ekscytującym.
Noc była jeszcze młoda, a ona miała całkiem sporo wolnego czasu. Pojawienie się w jednym z lepszych pubów w okolicy brzmiało jak dobry plan. Kto wie, może uda jej się poznać tej nocy kogoś interesującego? Takie eskapady często kończyły się całkiem dobrą zabawą i świeżym, fascynującym posiłkiem. Éloise nie miała w zwyczaju się powstrzymywać, jeżeli miała ochotę na czyjąś krew. Czemu miałaby? Ludzie byli dobrzy tylko w jednym – dostarczaniu jej rozrywki i pożywienia.
Siedząc przy barze popijała zamówiony wcześniej koktajl. Niemożliwość upijania się była dla niej całkowicie zbawienna, szczególnie wtedy, kiedy piła alkohole, których smak akurat jej pasował.

Oto on, niemal na zawołanie, pojawił się w przybytku pełnym alkoholizującego się marginesu społeczeństwa. No, może nie do końca przebywał tutaj sam margines społeczeństwa. Ten pub nie dorównywał poziomem zażulenia do tego, w którym pracowała Crystal. Rieul może i był ich częstym klientem, ale lubił dla odmiany udać się do innych części miasta, tak dla poszukania wrażeń. Może tym razem obędzie się bez stawania w obronie kobiety i bez ciskania w niego ostrym narzędziem. I może, również dla odmiany, obejdzie się bez podejrzanie dużego zainteresowania przez płeć piękną.
Tak więc Michel zawitał w progach w barze o nieco wyższych standardach niż zazwyczaj i podszedł do baru. Miał w końcu fajrant, więc trzeba było się nieco zrelaksować. Dzisiejsi pasażerowie nieźle go podirytowali. Zamówił sobie oczywiście szklankę wódki. W końcu pieniądze zarabiał w głównej mierze na takie właśnie drobne przyjemności. Rutyna przebywania w takich miejscach była zawsze ta sama - najpierw do środka, wypić pierwszy kieliszek pięćdziesiątki, a później wyjść na papierosa. Właśnie nadciągał czas na to drugie. I tu, sięgnąwszy do kieszeni swojej kurtki, wyczuł brak swojej sentymentalnej, grawerowanej zapalniczki. Ups.
- Przepraszam, mademoiselle, masz ognia? - Spytał kobiety siedzącej obok. Ta dotychczas popijała sobie jakiś koktajl w ciszy i samotności. Nie miał w naturze podrywu, broń boże, był w tym absolutnie tragiczny. Dlatego nawet nie zamierzał. Niemniej, uwielbiał zwracać się do kobiet w przerysowanie szarmancki sposób.

Éloise przez jakiś czas jeszcze siedziała pogrążona we własnych myślach. Trochę tęskniąc do dawnych czasów, a trochę jednak ciesząc się z dobrodziejstw teraźniejszości. Mogłaby narzekać dużo na dzisiejsze technologie i zwyczaje, ale puby takie jak ten były idealnym przykładem tego, co wyszło społeczeństwu dobrze. Pamiętała jeszcze czasy, gdy tawerny (a nie puby) były miejscami spędu ludzkiego. A były to miejsca obrzydliwe i pełne jeszcze bardziej obrzydliwych ludzi. Nie miała wątpliwości, że nadal istniały takie miejsca, o nie. Ale przynajmniej istniały też ich wersje luksusowe jak to, w którym właśnie się znajdowała.
Wyrwana z zamyślenia spojrzała na siedzącego obok niej mężczyznę przyglądając mu się uważnie. To zabawne, że pierwsze o czym pomyślała to "wygląda na starego", podczas gdy sama była z cztery razy starsza od niego. Pytanie dotarło do niej, więc zaczęła grzebać w torebce. Nie miała w zwyczaju palić – nie czerpała przyjemności z używek, które śmierdziały i zmuszały płuca do duszenia się – ale posiadanie ognia było czasem przydatne.
— Mam nadzieję, że ją odzyskam. Ma sentymentalną wartość. — powiedziała przesuwając przedmiot po barze w stronę mężczyzny.

"Wygląda młodo" pomyślał Rieul, kiedy mógł przyjrzeć się bardziej twarzy damy, która przesiadywała obok. Wyciągnął dłoń po zapalniczkę. Słysząc krótką, może nieco oschłą wypowiedź na temat przedmiotu, postanowił mu się przyjrzeć. Rzeczywiście, nie była to typowa zapalniczka z marketu. Dodatkowo posiadała wygrawerowane motywy kwiatów i inicjały.
- Białogłowa nie musi się martwić, albowiem zapalniczki cudze w moim kręgu zainteresowań nie są. - Mruknął w podzięce i wyszedł na moment z baru. Nie było może go ze dwie minuty, jako że miał w zwyczaju ćmić papierosa w zaledwie paręnaście lub kilkadziesiąt sekund. Zupełnie, jakby je zjadał, a nie palił.
- Zwracam własność, mademoiselle E. B. - Obwieścił z głupawym uśmiechem na twarzy i odłożył zapalniczkę na blat baru, żeby kobieta mogła swobodnie po nią sięgnąć. - Swoją drogą, nietypowa zapalniczka. Pokusiłbym się o stwierdzenie, że chyba z ubiegłego stulecia. Wtedy lubowali się w bardziej oryginalnych pomysłach. - Dodał niezobowiązująco, przypominając sobie o zapalniczkach z lat osiemdziesiątych, a nawet i wcześniejszych, które robione były, na przykład na kształt buta.

Czy zapewnienie nieznajomego ją w jakikolwiek sposób upewniało, że nie zniknie z jej własnością? Niekoniecznie, ale nie miała w zwyczaju panikować. Może i miała tą zapalniczkę od bardzo dawna i z pewnością nie była tania, ale jakoś przeżyłaby jej stratę. To, czy mężczyzna przeżyłby próbę kradzieży było inną sprawą – śmierdział alkoholem i papierosami na kilometr, z pewnością znalazłaby go wystarczająco szybko. Nie wydawał się być szczególnie smaczny, ale czasem można było się poświęcić.
Całe szczęście (dla Michela) zapalniczka już po kilku minutach wróciła do swojej właścicielki. Éloise spojrzała na niego trochę zaskoczona, z jedną brwią uniesioną wyżej. Wrócił tak szybko, że w tym czasie nie zdążyła nawet wypić swojego drinka, ba – nie zdążyła nawet pogrążyć się ponownie w myślach.
— E. D. — poprawiła go, gdy ten zwrócił się do niej inicjałami znajdującymi się na zapalniczce. przez chwilę bawiła się odzyskanym przedmiotem, a potem jak gdyby nigdy nic schowała go z powrotem w torebce.
— Znawca zapalniczek? Czy może zeszłego stulecia?

- Ups, przepraszam najmocniej. Już nie ten wzrok, co kiedyś. - Mruknął ponownie z przerysowaną manierą. Zaraz zawołał barmana i złożył jeszcze raz zamówienie na kolejną pięćdziesiątkę wódki.
- Zeszłego stulecia nie. Znawca zapalniczek już prędzej. Niestety, swoją zostawiłem w domu. - Odpowiedział niezobowiązująco, skoro już młoda kobieta podłapała temat. Oczywiście nie wpadłby na to, że rozmówczyni była krwiożerczym potworem, któremu w myślach kąsanie - ba, obniżała swoje standardy w desperacji i rozważała go jako potencjalny posiłek. Tyle tych nadnaturalnych ostatnio, a on taki nieświadomy zagrożeń. Jak ta biedna łania w lesie.
- Michel jestem. - Przedstawił się w końcu, bo i wypadałoby znać swoje imiona, jeśli już wymieniało się ze sobą jakieś słowa. - Jakieś konkretne plany na ten wieczór? Czekasz na kogoś, czy może niezobowiązujące wyjście do baru w ramach relaksu? - Zagaił, bez żadnych podtekstów, bez niczego. Po prostu zwyczajna rozmowa na zabicie nudy. Co prawda Elise była ładną kobietą, ale Rieul nie należał do typów podrywaczy.

Éloise czasem bawiło to, jak podatni na upływ czasu byli ludzie. Ona sama żyła przynajmniej cztery razy tyle co siedzący obok niej mężczyzna, a nie można było po niej tego poznać w ogóle – ani po wyglądzie ani po stanie zdrowia, czy chociażby gorszym wzroku. Nic w jej ciele nie zmieniło się odkąd przestała dorastać w wieku dwudziestu paru lat. Na swój sposób było to błogosławieństwem, ale czasem zastanawiała się czy nie jest to jednak przekleństwo. Uwięziona w tym samym ciele na wieki nie była pewna, jak długo jeszcze będzie w stanie znajdować sobie drobne przyjemności, które zajmą ją na tyle, by nie umierała z nudów.
— Hmmm... Czyli jednak nie aż tak stary? — zaśmiała się cicho, biorąc kolejny łyk swojego ledwo dotkniętego koktajlu. Z pewnością o poprzednim stuleciu wiedziała więcej niż on, ale nie zamierzała się do tego przyznawać.
— Éloise. — odpowiedziała również się przedstawiając. A potem zamilkła na chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią na jego pytanie. Co właściwie próbowała osiągnąć tego wieczora?
— Zabijam czas.

Michel nigdy nie zastanawiał się, jak to było być nieśmiertelnym. Nie wiedział też, jak to było być urodzonym wampirem. Nie miał czasu na tak nieprzyziemne fantazje. Wampiry, wilkołaki i inne... To wszystko nie istniało. Po co ludziom wymyślone potwory, kiedy po ziemi już takie stąpały w ludzkiej postaci?
- Ja? Stary? - Spytał, udając zaskoczenie. Owszem, czuł się staro. Zapewne picie alkoholu i palenie papierosów postarzało go jeszcze bardziej, ale... Przecież nie powiedział na głos, że był stary. Oj, nieładnie. - Dopiero niedawno zacząłem życie. Można powiedzieć, że jestem młodym dwudziestolatkiem. - Dodał zaraz z przekonaniem w głosie. Dwadzieścia lat w więzieniu wycięło trochę czasu z życia.
- Ach... Zabijasz czas. Samotnie. Przy koktajlu. I głowy zanurzonej w telefonie, jak to teraz zwykli robić młodzi ludzie. Co, ciekawą mają wystawkę alkoholi? - Spytał nieco żartobliwie, nieco zgryźliwie, ale nie miał w tonie brzmieć chamowato.

Dla wielu ludzi nieśmiertelność musiała być w jakiś sposób pociągająca – niepodatność na choroby i masa czasu na to, by czerpać radość z życia. Éloise była w stanie się zgodzić z tym, że pierwsze sto lat jej życia faktycznie było w jakiś sposób ekscytujące. Nie starzała się, więc zawsze młoda i pełna sił mogła robić rzeczy, których inni w takim przedziale czasowym nie byli w stanie. Potem zaczęła się melancholia i poczucie, że nie zostało jej nic nowego do odkrycia.
— Och? Dużo mężczyzn w kryzysie wieku średniego mówi to samo. Może jednak nie jesteś tak młody, jak ci się wydaje? — spytała, całkiem otwarcie tym rozbawiona. W jej oczach faktycznie nie był szczególnie stary, chociaż wyglądał na takiego, co przeżył już najlepsze lata swojego życia.
— Coś złego w samotnym zabijaniu czasu przy koktajlu? Nie widzę, żebyś ty miał jakieś towarzystwo do tej swojej wódki. Mylę się?

Uśmiechnął się. To był ten rodzaj rozczulającego uśmiechu w związku z tym, iż niewiasta nawet nie zdawała sobie sprawę z tego, co dokładniej kryło się za jego słowami.
- Tak, zdecydowanie kryzys wieku średniego. - Kiwnął głową, nie chcąc absolutnie wyprowadzać Elizy z błędu. Przecież nie będzie się chwalić swoim pobytem w więzieniu i utraconych w nim latach.
- Nie? - Michel spojrzał na nią wymownie. Przecież właśnie znalazł towarzystwo do wódki. Nawet jeśli ta nie piła alkoholu, jemu to nie przeszkadzało. Ważne, że miał na razie do kogo gębę otworzyć. - Towarzystwo do wódki zawsze się znajdzie. - Dodał za chwilę i potem wychylił trunek wysokoprocentowy. Niemniej, za chwilę zadzwonił do niego telefon. Po krótkiej rozmowie świadczącej o tym, że najprawdopodobniej dzwoniła do niego jego siostra i wręcz żądała natychmiastowej pomocy przy jakiejś pierdółce, udał się do wyjścia.

zt.

Éloise widziała w życiu z pewnością więcej niż on – wliczając w to nawet jego traumatyczne przeżycia i lata spędzone w więzieniu. Dziewiętnasty i dwudziesty wiek miały to do siebie, że nie były piękne a ludzie walczyli ze sobą o wszystko. Ona sama trzymana była raczej na uboczu, bezpieczna w posiadłości ojca, ale nie znaczyło to, że nie miała okazji zobaczyć tragedii ludzkich. Sęk w tym, że los ludzi nigdy nie bardzo ją interesował.
— To podobno przechodzi. Ale chyba nie zawsze, patrząc po niektórych ludziach. — nie była znawczynią starych ludzi, ale wiedziała, że tacy jak ona często wariowali po kilkuset latach. Z nią wcale nie było lepiej, może też przechodziła swój kryzys wieku średniego? Taki, podczas którego zwyczajnie mało rzeczy sprawiało jej prawdziwą przyjemność?
Parsknęła śmiechem, kiedy zasugerował, że była jego towarzystwem do picia. W takim razie i ona je miała, a jego poprzedni komentarz nie miał szczególnie sensu. Pokręciła jedynie głową,  biorąc kolejnego łyka koktajlu, a potem obserwowała jak rozmawiał przez telefon. Kiedy zniknął (niemal szybciej niż się pojawił), wróciła do przeglądania aplikacji randkowych w poszukiwaniu kogoś, kogo mogłaby tej nocy trochę wykorzystać.