There's darkness in the distance || 25 lutego 2024

First topic message reminder :

De Vere nie był częstym gościem w progach siedziby wampirzej frakcji. Miał w Paryżu własny dom i w zasadzie żadnego powodu, by na co dzień przechadzać się po kompleksie w XVI dzielnicy. Odwiedzał go czasem z okazji świąt wspólnoty, czy różnorakich zgromadzeń organizowanych z tego lub innego powodu. Raz na jakiś czas zaglądał również do budynków innowatorów, sprawdzając jak mają się tamtejsze bestyjki lub z czystej ciekawości i nudów przeglądał zawartości cudzych biblioteczek.
Tej nocy akurat Cecil wcale się jednak nie obijał. Usłyszał kilka podejrzanych plotek na temat ostatnich wydarzeń w społeczności i postanowił sobie, że to czas wybrać się na drobne przeszpiegi. Jak na osobę, która z taką łatwością odrywała się od towarzystwa innych na długie miesiące, potrafił być czasem wyjątkowo wścibski. Jakie miał ku temu powody?
Na miejsce przybył niedługo po zapadnięciu zmierzchu, nie był jednak zwierzęciem, by od razu brać się za myszkowanie i przepytywanie napotkanych na swej drodze osób. Zaczął od znalezienia jakiegoś pomieszczenia choć trochę przypominającego kuchnię i zajął się przygotowywaniem kawy. Nie działała na niego pobudzająco, ale i on pobudzenia nie potrzebował. Wystarczyło ciepło, zapach i chwila spędzona patrząc przez okno, na pogrążone we śnie miasto.
Zdjął rękawiczki, ułożył je równo na brzegu stolika i objął kubek zimnymi dłońmi. Miał czas, donikąd nie było się trzeba spieszyć. Wszyscy mieszkańcy domu byli zajęci swoimi sprawami, może jeszcze spali... I dobrze. Nie ze wszystkimi de Vere chciałby się teraz widzieć.

— Być może. Ja na pewno nie pogardziłabym możliwością wystawienia twarzy na słońce, na plaży przy brzegu oceanu. Może znowu pokazałyby się moje piegi od słońca. Wiem też, że z łatwością mogłabym się uzależnić od korzystania z tego, gdyby okazało się skuteczne. Pracowałam nad tym głównie dlatego, że sama chciałabym z tego korzystać, to góra zaczęła dywagować nad zaletami i wadami takiego rozwiązania. Może po prostu jest to zbyt ryzykowne w czasach jakie zastały i próbują odwlec temat do tych bardziej spokojnych dni. — Wzruszyła ramionami, bo tak w sumie to zgadzała się z Cecilem. Ona sama uważała ten wynalazek za swoje Magnum Opus i dopóki nie wynajdzie lekarstwa na wampiryzm, to nie umiała sobie wyobrazić czegoś ważniejszego. Bez czosnku jakoś mogła żyć, srebrna biżuteria też nie była potrzebna jej do życia, ale jednak słońca brakowało jej coraz mocniej z każdą minutą życia spędzaną w ciemności.
Pozwoliła mu odprowadzić się do labu, gdzie przedstawiła go kilku swoim współpracownikom i pokazała miejsce pracy. Zachęciła go, by odwiedzał ją kiedy tylko będzie chciał, a potem rzuciła się w wir pracy, by tak jak zawsze zakopać złe myśli pod pierzyną logiki, skupienia i wyczerpania. Będzie po tym spała jak zabita, by kolejnego dnia powtórzyć ten proces i tak dopóki wszystko nie wróci do normy.

/zt