If you never shoot, you'll never know || Ida i Dorien

First topic message reminder :

O tym, że jest zorganizowany jarmark bezpieczny dla nieśmiertelnych dowiedziała się od znajomych i uznała, że to bardzo dobry pomysł, by się tam wybrać. Mimo tego, że nikt z bliskich jej osób nie miał tego dnia czasu, to chciała się przejść i zobaczyć jak to wszystko wygląda. We Wrocławiu jarmark zawsze jej się bardzo miło kojarzył, miała więc nadzieje, że i to wydarzenie rozwieje trochę czarne chmury, które zebrały się nad całym światem nadnaturalnych.
Dużo pracowała ostatnimi dniami, więc chwila relaksu zawsze była miłym wyrwaniem się od codzienności. Ubrana w ciepłe, wygodne ciuchy (oczywiście miała na sobie zimową kurtkę, nie była głupia, żeby w grudniu zwracać na siebie uwagę jej brakiem) wędrowała powoli po festynie, mocząc co chwila usta w grzanym winie, które kupiła tuż po wejściu na jarmark.
W końcu przystanęła przy stoisku, gdzie ludzie strzelali do celu. Podobały jej się niektóre nagrody i chętnie by ustrzeliła coś na pamiątkę, wolała jednak najpierw poprzyglądać się poczynaniom innym i zwrócić uwagę jak źle skalibrowana jest broń. Na pewno musiał być jakiś przekręt, przecież nikt nie chciałby zbankrutować z bandą ludzi z nadnaturalnymi zmysłami, gdzie większość strzelała zawodowo. Prawda?

- True, wolałbym jakiś inny. Jakąś inną… babę.
Chciał jeszcze winknąć, ale niech sama dojdzie do odpowiednich wniosków. Jeśli nie od razu, to może olśni ją za trzy dni jak będzie myła zęby przed spankiem. Przestawił jej jeszcze raz swój stosunek wobec obu jej piersi, ogłaszając remis, bo nie potrafił wybrać, która była bardziej idealna.
- Rozumiem, że sugerujesz, że jestem duży? - wcześniej może nawet by się zastanowił i rozejrzał ile osób potencjalnie mogło go usłyszeć, a aktualnie nawet nie zwrócił uwagi na dziewczynę, która dorabiała sobie na jarmarku w wypożyczalni łyżew. Wziął dwie pary, dla Idy 39, dla siebie 43, w pełni zgadzając się na wejście z nią na lodowisko. Teoretycznie mógł jeszcze zrezygnować, praktycznie - nie było już odwrotu. Przysiadł sobie obok blondynki, podał jej buty z metalowym ostrzem na podeszwie i z głębokim, choć udawanym westchnięciem przystąpił do wciągania ich na stopy.
- Jakieś wskazówki dla amatora? - zagadnął, próbując odpowiednio zapiąć łyżwy - Ja się wyjebię zanim jeszcze wejdę na lód.
Miał obawy, ale obiecał, że nie będzie narzekał, a jeszcze siedzieli na ławeczce. Co najważniejsze i nawet pocieszające, taki śmiały i pewny siebie mężczyzna jak on, w towarzystwie Idy, być może paradoksalnie, zupełnie przestał obawiać się porażki. Wywróci się na lodzie, to trudno. Ego nie ucierpi.

— Podobno Aleksandra Duńska słynęła z bycia pięknością. Sprawdź sobie obrazy z nią. — Mimo wygórowanego ego i wysokiego poczucia własnej wartości, nie uważała, żeby nadawała się na modelkę do utrwalenia farbą olejną na płótnie. Poza tym, gdyby wilkołak powiesił sobie taki obraz na ścianie, to jeszcze by mu się opatrzyła i nie byłoby takiego wow, które miała nadzieję widzieć u niego za każdym razem, gdy zrzucała z siebie ubrania.
— Duży, ale idealnie mieści się w buzi. — Odpowiedziała, również nie interesując się tym, czy ktoś ją usłyszy. Zawsze mogła powiedzieć, że chodziło o posilanie się krwią, w końcu była wampirzycą, prawda? Poza tym, nie widziała w okolicy nikogo znajomego, a jeżeli podsłuchiwał ich kto trochę dalej, to zawsze podczas konfrontacji mogłaby powiedzieć, że coś źle zrozumiał. Nie to, żeby się tym jakoś szczególnie przejmowała, to nie ona wtykała nos w nie swoje sprawy.
Wciągnęla szybko łyżwy na stopy i wprawnie zawiązałą, zaciągając porządnie w każdym rzędzie sznurowadeł. nadmiarową sznurówkę obwiązała dookoła kostki i już po chwili była gotowa na podbicie lodowiska. Nie można tego było powiedzieć o jej partnerze.
— Po pierwsze, najważniejsza jest dobra stabilizacja stopy. Jak będzie ci uciekać płoza, to nigdzie nie pojedziesz, chyba, że na dupie. — Przyklęknęła przy nim, by porządnie związać jego buty, zaciskając rzepy u góry najmocniej jak mogła. — Po drugie, szukaj środka ciężkości. Kiedy dobrze go rozłożysz, ciężko się wyjebać. Jak się lekko pochylisz do przodu będzie ci łatwiej, niż przy byciu napiętym jak struna. — Odpowiedziała mu, po czym podniosła się, gdyż zawiazała mu drugą łyżwę.
— Gotowe, możemy wchodzić.

Pokiwał głową na tę propozycję odnośnie innej damy sprzed wieków. Sprawdzi sobie. Ten temat już zostawili. Dorien przyniósł łyżwy, a jego twarz zdobiła przekonana o samoświetności mina typu ‘that’s what she said’. Tak, dokładnie tak powiedziała, bardzo bezpośrednio i wprost. Powinni sprawdzić, czy nic się w tej kwestii nie zmieniło i czy dalej się idealnie mieści. Tak kontrolnie.
Próbował poradzić sobie z łyżwami. Zdjęcie butów było tą oczywistą i zdecydowanie łatwiejszą częścią, wsunięcie stóp w łyżwy również, natomiast okazało się, że z wiązaniem był problem. Według Idy sznurówki były za luźno, klamra też pozostawiała wiele do życzenia. Akurat tym razem to nie był żaden podstępny plan, Dorien był szczery mówiąc, że totalnie nie zna się na tematach okołolodowiskowych. Aż przełknął mocno ślinę i Ida mogła zobaczyć, jak efektownie poruszył się ten typowo męski fragment szyi, o ile spojrzała w górę, bo jednak była zajęta wiązaniem jego łyżew. Hot.
Czuł, że to niecodzienne obuwie przylega dużo ściślej, widocznie tak miało być. Słuchał uważnie, bardzo polegając na podzielności uwagi, bo klęcząca przed nim Ida podsuwała mu bardzo jednoznaczne skojarzenia.
- Dziękuję - odpowiedział krótko, choć szczerze. Pomimo zapewnień Idy, że będzie super, wątpliwości opuściły Doriena tylko częściowo. Coś, czego często bał się w życiu, to poniesienie porażki. Wypierdolenie się na lodzie brzmiało neutralnie, ale uczucie niepewności u tak śmiałego mężczyzny zaburzało jego strefę komfortu. Tym bardziej, że to Ida będzie świadkiem jego niepowodzenia. Mimo wszystko obiecał jej, że narzekania odsunie na bok, więc wstał z ławeczki zaraz po tym, jak ona podniosła się z ziemi i podążył za nią, stąpając uważnie w stronę lodowiska.

Czy specjalnie chciała podbić jego męskie ego? Owszem. Gra wstępna rozpoczęła się w momencie ich słownej przepychanki, a tempo podkręciło się, kiedy przebrała koszulkę. Niech wie, że ona pamięta. Nawet jak minęło kilka miesięcy. Niech nosi ten order z dumą. I częściej przełyka tak ślinę, ale kiedy ona będzie patrzeć.
Blondynka nie chciała w żaden sposób go w tamtym momencie drażnić czy teasować. Wiedziała, że wielu początkujących miało problem z porządnym zawiązaniem sobie łyżew, postanowiła więc mu w tym pomóc. To, że musiała przez to przyklęknąć, niczego nie zmieniało. Z ich dwojga to on miał sprośne myśli, które z każdej czynności musiały zrobić coś nader seksualnego.
— Nie ma sprawy. Wszystko dobrze przylega? — Zapytała, spoglądając na jego stopy w momencie kiedy wstał. Przesunęła wzrokiem po jego sylwetce, skupiając się na tym, czy faktycznie wszystko dobrze przylegało.
— Możemy najpierw się przejść trochę po tej gumie. Jak nauczysz się stabilnie stać na płozie będzie łatwiej. — Wskazała mu specjalną nawierzchnię, przy której można było zdjąć osłonki z ostrza i nie stępić ostrej krawędzi, która miała ułatwić sunięcie po lodzie. Wyciągnęła w jego stronę dłonie, by mógł się jej w razie czego przytrzymać i sama zaczęła iść tyłem, by ewentualnie wyłapać błędy jego postawy.

Jak nie mieć sprośnych myśli przy kobiecie, z którą spędziło się tyle chwil uniesienia, i to jeszcze takiej jakości? A już szczególnie, że długo się nie widzieli i właśnie mieli szansę na reunion. Bardzo na to liczył. Bardzo. Ale za szczerą chęć pomocy w zaprzyjaźnieniu go z łyżwami był naprawdę wdzięczny.
- Tak, jest ciasno, ale bez dyskomfortu - odpowiedział jej, mówiąc oczywiście o stopach zamkniętych w łyżwach. Zachwiał się tuż po podniesieniu tyłka z ławeczki, ale utrzymał równowagę. Samo stawianie kroków początkowo było trudne, czuł się niepewnie, a szedł powoli, z rękoma lekko odchylonymi od tułowia. Po trzech krokach było już ok, aczkolwiek jeszcze nawet nie weszli na lód. Kusiło go, żeby już teraz złapać Idę za rękę i zgrywać biednego wilkołaczka, który sobie nie radzi, ale i na to przyjdzie czas. Zapewne na lodzie nawet nie będzie musiał udawać.
- Tam nie będzie tak łatwo, huh? - kiwnął głową w stronę lodowiska - No dobra, chodźmy. Ty pierwsza, pokaż co i jak.

No może Ida celowo przywołała takie myśli, podkręciła atmosferę zrzucając fatałaszki. Jedno trofeum miał już w kieszeni płaszcza, na kolejne przyjdzie mu poczekać. Jeżeli będzie wystarczająco cierpliwy i nie podda się na lodowisku. I chociaż nie miała niecnych zamiarów, kiedy klękała, to gdyby rzucił jakiś komentarz na głos, to pewnie podjęłaby rzuconą rękawicę.
— Bez dyskomfortu? To dobrze, chociaż wiesz, jak dla mnie trochę bólu tylko podkręca te lepsze doznania. Dlatego jak upadniesz to się nie przejmuj. — Puściła mu oczko, a chociaż jeszcze nie weszli na lód, to ona sięgnęła do jego ramienia. Nie musiał zgrywać biednego wilkołaka, bo sama łaknęła kontaktu, nawet jeżeli miał być to całkiem niewinne chronienie go przed bolesnym obiciem sobie pośladków.
Trzymając jego ramię, weszła na lód. Odstawiła go przy bandzie, po czym dokładnie pokazała ruchy nóg, które powinien wykonywać.
— No i ogólnie jak mówiłam, ciało trochę pochylone do przodu, nie machaj stopami, bo z przodu łyżwy masz ząbki i jak zahaczysz o lód to wybijesz sobie zęby. No ale dość gadania, chodź. — Chwyciła go znowu za ramię i ruszyła powoli do przodu, patrząc na jego umięśnione nogi. Próbując wyłapać błędy, oczywiście.

Gdyby tylko chciała, to Dorien dosłownie jadłby jej z ręki. Wystarczyło kilka drobnych gestów i jeden całkiem duży, który zaburzył wszelkie procesy kognitywistyczne wilkołaka, a w takim stanie zgodziłby się na wszystko. Nawet na owieczki.
- Aha, czyli nie tylko lubisz dostawać klapsy, ale będzie cię też satysfakcjonować siniak na mojej dupie, tak?
Właściwie, jeśli chciałaby go smagnąć jakimś pejczem, to czemu nie. Raz na jakiś czas.
- Cenna uwaga. Prawie tak cenna, jak te zęby - wyszczerzył kły na wspomnienie o potencjalnej ich utracie.
Spoglądanie pod nogi było odruchem totalnie bezwarunkowym. Wolałby patrzeć na Idę, ale głowa automatycznie leciała mu w dół, gdy stawiał kroki w stronę lodowiska i gdy w końcu miał przekroczyć granicę i stanąć na lodzie. Świadomie uginał kolana, tak jak zalecała, i przygarbił plecy, pamiętając, że ma się pochylać do przodu, a nie do tyłu. Trzymał się jedną ręką barierki, a drugą Idy. Podświadomie dalej się obawiał, że się przed nią zbłaźni, ale zaangażowanie blondynki wynagradzało irracjonalny niepokój. Nie trzeba było długo czekać na pierwsze zachwianie. Naturalnym odruchem jest wygięcie się do tyłu - przed upadkiem uratowało go silniejsze złapanie się bandy. Gdyby polegał tylko na partnerce, pewnie pociągnąłby ją za sobą, prosto na lód. Przed głośnym wyrażeniem swojego niezadowolenia pod postacią prostego przekleństwa powstrzymał go fakt, że nie byli na lodowisku sami. Zrobił to zatem bardzo cicho, ale ostrą reakcję podszył śmiechem. Jeśli by był tam sam, pewnie by się wkurzał. Z Idą natomiast bawił się świetnie.

Była ciekawa jak bardzo daleko mogło zajść to "wszystko". Czy gdyby zaproponowała mu teraz ekskluzywny związek, z tymi wszystkimi benefitami par to czy by się zgodził? Czy gdyby przypomniała mu, że trial żony się już skończył, a ona dalej nie dostała pierścionka, to zatrzymaliby się pod sklepem jubilera? Czy gdyby zaproponowała, żeby wziął ją tu i teraz, to zrzuciłby spodnie i nie zważając na ludzi dookoła spełniłby jej żądanie? Miał szczęście, że Ida nie zauważyła jego stanu i że nie podzielił się tym głośno, bo bardzo chętnie sprawdziłaby jego granice.
— Gender equality mój drogi. — Parsknęła, ale takie rzeczy jej zupełnie nie kręciły. Wolała być tą na mniej dominującej pozycji i kiedy mogłaby się zgodzić na takie rzeczy za jego prośbą, to zdecydowanie bardziej gorące było dla niej, kiedy to ona musiała liczyć różne rzeczy, a ból był nośnikiem przyjemności jak tłuszcz nośnikiem smaku w rosole.
— Odrosną. — Skontrowała, ale nie chciałaby, żeby się wywrócił i coś sobie zrobił. Głównie dlatego, że nie chciała, by lodowisko kojarzyło mu się z ośmieszeniem i bólem, ale też po prostu szkoda by było tej ładnej buźki.
Nie zbłaźniłby się przed nią, nawet jakby uznał, że jednak woli wziąć ten dziecięcy jeździk i pocinać po lodowisku zgięty w pół, trzymając się małego pingwina. Jednakże, szło mu całkiem dobrze, a to, że patrzył pod nogi nie było niczym dziwnym.
— Nie możesz się tak nagle prostować, bo gubisz środek ciężkości. — Pouczyła go spokojnym tonem, po czym przyłożyła rękę do jego klatki piersiowej, by popchnąć ja trochę do tyłu i wypośrodkować jego postawę. — Idzie ci naprawdę bardzo dobrze. Zaraz będziesz śmigał bez mojej pomocy — pochyliła się w jego stronę, by zakomunikować mu, że powinien się pochylić, bo chce mu coś wyszeptać na ucho. —... a jak okrążysz lodowisko sam to zrobię ci loda życia.

Jeden dokument zaczynający się na ‘i’, a kończący na ‘ntercyza’ i mogli iść do urzędu. Od czegoś przecież były rozwody. Żarty żartami, ale gra, którą zaczęli kilka miesięcy wcześniej, traciła znamiona żartu. Wciąż była grą, którą Dorien z chęcią by kontynuował, bo sama Ida, jak i ta relacja, była wspaniałą odskocznią od biznesowej monotonii dnia codziennego i stresu związanego z Ordo. Reasumując - z faktycznym ślubem raczej by się wstrzymał, ale pierścionek by przyniósł. Byłaby udawaną żoną, na stałe, w związku czy nie związku, na wyłączność, czy z otwartym wachlarzem innych możliwości, po pozytywnie zakończonym okresie próbnym.
Za ekshibicjonizm i akty seksualne w miejscach publicznych groziło mu więcej niż mandat, także sorry, musialaby poczekać. Zapewniłby ją, że było warto.
Musiałby chyba przegrać jakiś okrutny zakład, by wspomagać się ułatwieniami skierowanymi dla dzieci. Poważnie zawyżyłby średnią wieku osób korzystających z takiego rozwiązania, a duma już nigdy nie wróciłaby do początkowego poziomu. Barierka i asekuracja ze strony Idy wystarczały.
Uważnie słuchał podpowiedzi, które dawała mu wampirzyca, próbując przekuć teorię w praktykę. Posłusznie się do nich stosował - pilnował kolan, które stopniowo chciały się prostować, odpowiednio układał tułów i za wszelką cenę uważał na stopy, żeby nie wyrżnąć się i nie polecieć przed siebie.
Po tekście, który usłyszał, ogarnięcie samodzielnej jazdy stało się dla Doriena celem absolutnie nadrzędnym.
- Choćbyśmy mieli tu siedzieć do rana.
Wiedziała, jak go zmotywować, a co więcej, Dorien był pewien, że Ida słowa dotrzyma, pomimo wysoko postawionej poprzeczki, którą ustanowił nikt inny, jak sama panna Olszewska.

Czyli w sumie nie zrobiłby wszystkiego, o co by go poprosiła. Granica istniała, jednak fajnie byłoby po prostu odkrywać gdzie ona leży i przesuwać ją przy każdej możliwej okazji. Hajtać się nie zamierzała, zamykać po raz kolejny w jakichś społecznych obwarunkowaniach związanych z byciem w związku też nie miała ochoty. Odpowiadało jej to, co mieli teraz, czyli spotykanie się w zależności od potrzeb i ochoty. Nawet jeżeli mieli długą przerwę, to szybko wrócili na poprzedni tor, a wilkołak wydawał się dość chętny na wspólny powrót do któregoś z ich mieszkań.
— Możemy spróbować tak, że ja będę jechać pierwsza, a ty mnie złapiesz za ramiona. Będę twoim ładniejszym pingwinem. — Puściła mu oczko i faktycznie, przejechała tak, żeby mógł się o nią oprzeć. Na pewno ułatwiło mu to ogólne utrzymanie równowagi, ale jednocześnie dodało utrudnienie, bo kiedy patrzył w dół, by zerknąć na swoje nogi, widział też jej pośladki w opiętych spodniach.
— Rano, to ja mam trochę przerąbane. Jak się zmienię w kupkę prochu to kto ci zrobi tego loda? — Parsknęła. Mogłaby być dziewczęciem bardzo wrednym i zaproponować mu sorbet cytrynowy, albo lody pistacjowe i wytłumaczyć dwuznaczność tego wyrażenia w języku polskim. Na razie jednak liczyła, że wilkołak da radę utrzymać się na nogach na tyle, by mogła w ogóle pomyśleć o teasowaniu go takimi rzeczami.

Otóż to. Dopóki się dogadywali i obydwoje wynosili ze wspólnych spotkań satysfakcję podszytą inside jokiem, było doskonale. Dorien był bardzo zadowolony z kierunku, jaki obrała ich relacja. Przede wszystkim bardzo Idę polubił, mogli się przyjaźnić, a dodatkowo wyciągać jeszcze inne pozytywy. Nie odmówiłby, gdyby poprosiła go o pomoc. Gdy przestali się przez jakiś czas widywać, czegoś mu brakowało. Co prawda miał wypełniony czas innymi obowiązkami i to z jego winy ta relacja się poluźniła, ale miał nadzieję, że dadzą radę odnowić kontakt. Postara się bardziej.
- Będziesz mnie za sobą ciągnąć? Ok - właściwie nie dała mu wyboru, ale to nie miało absolutnie żadnego znaczenia. Położył dłonie na jej barkach, tak jak zasugerowała. Zwrócił tylko uwagę najpierw, czy zdobyczny stanik nie wysunie mu się z kieszeni płaszcza, po czym pewnie osadził ręce na ramionach Idy. Owszem, patrząc pod nogi od razu zwrócił uwagę na odstającą pupkę, tę samą, którą wielokrotnie już dotykał. Pokusa była ogroma, ale fakt przebywania w miejscu publicznym nakładał hamulce. W takim układzie, gdy ciągnęła go za sobą, faktycznie poczuł się w łyżwach stabilniej. Złudnie, bo sam zapewne szybko zaliczyłby glebę.
- Oj tam, dopiero około ósmej się robi jasno. Zdążę cię odwieźć. A nawet jeśli nie, to podobny scenariusz mamy już przećwiczony.
Widząc, że mają przed sobą jeszcze sporo dystansu do zakrętu, zdjął prawą dłoń z ramienia Idy i położył ją na jej biodrze. Czy było dla niego stabilniej? Raczej nie. Czy miał większą frajdę? Raczej tak.
- Długo ci zajęło nauczenie się trzymania równowagi na łyżwach? - niby zmienił temat, ale to kluczowa informacja wobec czekającej na niego nagrody - Za slalom albo jazdę tyłem też będzie jakiś bonus?

To, że ich drogi się trochę rozeszły nie było niczyją winą. Obydwoje mieli więcej obowiązków i obydwoje nie mieli czasu, nawet na krótkie spotkania. Ida tak naprawdę nawet nie miała okazji na przypadkowe, jednonocne spotkanie z przypadkową osobą. Może nie była całkowitą abstynentką, ale tak dobrze jak jej było z Dorkiem, ostatni raz było jej właśnie z nim.
No nie dała mu wyboru, chciała, żeby się poczuł pewniej, a jazda koło barierki nie była najlepszym sposobem. Szczególnie, że tam lód był najbardziej rozjeżdżony, przez co szansę na spektakularną wywrotkę się zwiększały.
— Nie, ale ja się uczyłam jako dziecko. Bez wyobraźni, że jak źle upadnę to połamię rękę. A jak już raz się nauczysz, to jak z jazdą na rowerze, nie zapominasz. — Odpowiedziała mu, nie dziwiąc się, że padnie takie pytanie. A kiedy zadał kolejne, zaśmiała się, zatrzymała i obróciła przodem do niego, by móc patrzeć mu w oczy, jak będą jechali dalej.
— Jazda tyłem nie jest trudna. Ale jak ją opanujesz, to dołożę bitą śmietanę. — Puściła mu oczko, ruszając powoli, bo w sumie to był najtrudniejszy fragment jazdy tyłem. Dała mu dowolność gdzie powinien położyć dłonie, ale powoli przyspieszała, żeby przywyknął do szybszego tempa. Zawsze musi być ten pierwszy raz, prawda?

- Jak za sto lat będę jeździł na łyżwach, to przypomnę sobie o tobie - nawiązał do anegdotki o jej nauce jazdy na lodzie - Już zawsze lodowisko będzie mi się kojarzyło z tobą.
Gdy się odwróciła, złapał Idę za przedramiona, ponad nadgarstkami. Tym samym byli blisko siebie i to jeszcze przodem. Póki co było lepiej, niż Dorien zakładał, chociaż spodziewał się, że to tylko i wyłącznie zasługa Idy. Myślał aktywnie o swojej postawie, by nie prostować nóg i pleców, jechał w takim trochę przykurczu, starając się naśladować postawę Idy. Najgorzej, że on jeszcze się nie odpychał sam, tylko sunął ciągnięty przez wampirzycę, także to naprawdę był dopiero początek. Uznał, że to już pora na pierwszy bardziej samodzielny krok, więc zaczął unosić nogi na minimalną wysokość i odpychać się w taki sposób, jaki partnerka zademonstrowała, gdy jeszcze widział jej plecy.
- To chyba będę potrzebował więcej lekcji, przeceniasz mnie i moje możliwości.
Doskonały pretekst, by spotkać się ponownie. Nie, żeby potrzebowali jakiegokolwiek do spędzenia wspólnie czasu, jednakże nie wszystko w ich relacji musiało się kręcić wokół łóżka.
- Tak dobrze? - dopytał, kiedy już nieco pewniej stawiał kroki na lodzie.

— Przypomnisz? Auch. Wymienisz mnie na młodszy model po prostu, rozumiem, rozumiem. — Zaśmiała się, teatralnie łapiąc się za serce, jak gdyby jego słowa faktycznie sprawiły jej mniejszy lub większy ból. Uśmiechnęła się jednak do niego, po tym jak się obróciła. Nie chciała, żeby sobie pomyślał, że przejęła się jego słowami. Za sto lat to nie było wiadome, czy będą jeszcze w ogóle żyli. Czy technologia nie pójdzie tak do przodu, że zamiast lodowisk będą stoiska z okularami do wirtualnej rzeczywistości, żeby mogli pojeździć w wyobraźni, bez twardego lodu, wywrotek i prawdopodobieństwa złamania nogi.
Spoglądała na jego sylwetkę, rzucając ciche komentarze, kiedy trzeba było coś poprawić. Musiała się teraz trochę bardziej pilnować, kiedy jechała tyłem. Nie mogła pozwolić, by jego łyżwy zahaczyły o jej i jednocześnie musiała wykorzystać swoje zmysły, żeby nie wpakować się na kogoś, kto jechałby wolniej od ich ślimaczego tandemu.
— Jak się postarasz to na następnej lekcji będziesz robił podwójnego Axla. — Zaśmiała się, obserwując jego, jeszcze trochę pokraczne, kroki. Pokazała mu co powinien poprawić, po czym pojechali jeszcze chwilę razem, zanim Ida zaproponowała, że odsunie się na bok, by mógł spróbować bez podpórki.

- Nie no, nie, jak za sto lat ci się nie znudzę i będziesz chciała razem pojeździć, to czemu nie. Zresztą, nawet się nie obejrzysz, jak setka zleci.
No, dalej jej nie wierzył, że mogłaby być w podobnym wieku do niego.
Mm, rozwój i postęp techniki tak, w ostatnich latach był naprawdę super. Żeby Ida wiedziała, ile się czekało na list od damy serca. A teraz pyk-pyk, wiadomości lecą między małymi urządzeniami z prędkością (prawie) światła. A-ma-zing. Sami sobie zrobią lodowisko, jeśli będzie taka potrzeba, no worries.
Kurde, utrzymanie równowagi w łyżwach było trudniejsze, niż zakładał i niż wyglądało, gdy przyglądał się śmigającej blondynce. Puścił jej ręce z ostrożnością i bardzo małym zaufaniem wobec samego siebie. Słuchał jej rad, próbował się do nich dostosować, aczkolwiek udało mu się odepchnąć zaledwie kilka razy, zanim wylądował dupą i plecami na lodzie. Zamachnął rękami, próbując utrzymać równowagę, ale to go zdradziło - padł jak długi. Ale nie był zły! Wręcz przeciwnie, śmiał się sam z siebie, dodatkowo jeszcze miał problemy, żeby wstać.
- Przeceniasz mnie, Maleńka.