If you never shoot, you'll never know || Ida i Dorien

First topic message reminder :

O tym, że jest zorganizowany jarmark bezpieczny dla nieśmiertelnych dowiedziała się od znajomych i uznała, że to bardzo dobry pomysł, by się tam wybrać. Mimo tego, że nikt z bliskich jej osób nie miał tego dnia czasu, to chciała się przejść i zobaczyć jak to wszystko wygląda. We Wrocławiu jarmark zawsze jej się bardzo miło kojarzył, miała więc nadzieje, że i to wydarzenie rozwieje trochę czarne chmury, które zebrały się nad całym światem nadnaturalnych.
Dużo pracowała ostatnimi dniami, więc chwila relaksu zawsze była miłym wyrwaniem się od codzienności. Ubrana w ciepłe, wygodne ciuchy (oczywiście miała na sobie zimową kurtkę, nie była głupia, żeby w grudniu zwracać na siebie uwagę jej brakiem) wędrowała powoli po festynie, mocząc co chwila usta w grzanym winie, które kupiła tuż po wejściu na jarmark.
W końcu przystanęła przy stoisku, gdzie ludzie strzelali do celu. Podobały jej się niektóre nagrody i chętnie by ustrzeliła coś na pamiątkę, wolała jednak najpierw poprzyglądać się poczynaniom innym i zwrócić uwagę jak źle skalibrowana jest broń. Na pewno musiał być jakiś przekręt, przecież nikt nie chciałby zbankrutować z bandą ludzi z nadnaturalnymi zmysłami, gdzie większość strzelała zawodowo. Prawda?

— A można dostać się jakoś na te spotkania premium nie będąc w watasze? — Zapytała ze smirkiem na ustach. — Bo trochę brakuje mi futra. I wielkich zębów. I psiego noska. — Zaśmiała się, chociaż on kiedyś jej powiedział, że miałaby piękne futro. Cóż, nie mogła raczej nic na to poradzić już na takim etapie. A chętnie zamieniłaby swojego wirusa na tego wilkołaczego, bo chociaż jedzenie mięsa ją przerażało, to wraz z rozwojem syntetyków wydawało jej się to nikłą karą za możliwość ponownego wyjścia na słońce i poczucia przyjemnego ciepła podczas gorącego, letniego dnia.
Cóż, na szczęście w tamtym momencie nie zaczęła o tym myśleć, bo to mógłby być mood killer. Jej myśli skupiły się na tym przyjemnym pieczeniu na jej pośladku. Przywołało naprawdę miłe wspomnienia.
— Do sześćdziesięciu dziewięciu. — Parsknęła, chociaż wiedziała, że mogła się w ten sposób pakować z własnej woli na dużą minę. Pokusa jednak była zbyt wielka, a bardzo chciała zobaczyć jego minę.

- Przyjąłbym cię na specjalnych warunkach. Ale rozumiem, że mogłoby ci być trudno się zaadaptować, więc możemy przystanąć najpierw na te spotkania, a zaproszenie do watahy zostawić jako otwarte, bez terminu ważności, jeśli kiedykolwiek zmienisz zdanie i chciałabyś spróbować.
To ona tu była szalenie inteligentną i zdolną naukowczynią. Może za kilka/kilkanaście/kilkadziesiąt lat, tony pracy władowanej w reaserch i badania pozwolą na przywrócenie nadnaturalnym ich człowieczeństwa i śmiertelności, albo umożliwią podmianę wersji wirusa. Miałaby piękne futro, niewątpliwie. Póki co dla niego wyzwaniem będzie osiągnięcie tego ‘psiego noska’, bo aktualnie mizianie po brzuszku, tym o miękkiej sierści, było mało wykonalne. Potrafił się całkiem nieźle kontrolować w formie crinosa, aczkolwiek śmiał podejrzewać, że takie doświadczenie byłoby mało przyjemne, szczególnie dla Idy. Niepotrzebne ryzyko.
Uśmiechnął się, powstrzymując parsknięcie, a jego spojrzenie uciekło gdzieś w bok, tworząc minę mówiącą ‘damn, girl’. Nie pozostawał jej dłużny i podchwycił zaczepny ton.
- A umiesz liczyć lewitując z głową w dół? Dziś mam low impact day, mogę ponosić lekki ciężar.
Tuż po tym Dorien poprosił o dwie porcje wina, bo nadeszła ich kolej. Resztę z podanego sprzedawczyni banknotu wrzucił do słoika na napiwki, bo noszenie w kieszeni monet strasznie go irytowało.

— Nie będziesz znowu próbował namawiać mnie opisując to bieganie nago po lesie? — Parsknęła, bo to dalej nie wydawało jej się ciekawą wizją. Szczególnie z tymi wszystkimi żyjątkami, które w lesie mieszkały na co dzień. Pająk na gołym brzuchu wydawał jej się czymś godnym zawału, nawet w formie wielkiego, włochatego wilkołaka. Są pewne rzeczy, których nienawidzi się dla zasady. Pająki były jedną z nich.
Zaproszenie mimo wszystko, było miłe. Nie to, że miałaby jakiś wybór, bo z tego co słyszała, wilkołaki to stadni nadnaturalni. Wolałaby być w watasze Paryskiej, niż zdziczeć gdzieś w swoim własnym mieszkaniu. Ciekawa była, czy po połączeniu watah więcej osób zdecydowało się dołączyć do szeregów wilków, czy może wyjechać za miasto z najbliższymi. Czy musieli żyć z innymi wilkami, czy człowiek lub wampir wystarczali? Czy była minimalna ilość osób, która musiała biegać dookoła wilkołaka, by ten nie zdziczał, czy wystarczyła jedna? Ciekawe, szkoda tylko, że nie był to najlepszy temat do rozmowy na jarmarku, szczególnie w takich czasach, kiedy ludzie chcieli się rozerwać i zapomnieć o wszystkim co działo się dookoła, a nie być przepytywani nawet przez najbardziej seksi naukowczynie.
— Jeszcze nie wiem czy umiem, ale możemy sprawdzić. — Puściła mu oczko, po czym odwróciła się w stronę ekspedientki, uśmiechając się do niej serdecznie, jakby wcale nie rozmawiali właśnie na takie tematy jak rozmawiali.

- No trochę szkoda ubrań, przy przemianie pękają w szwach, więc po wszystkim czekałby cię powrót do domu w samym płaszczu, przynajmniej przy aktualnych warunkach pogodowych. Latem byłabyś w kłopotach. No, chyba że z lasu masz blisko do domu, a szanse spotkania kogoś obcego oscylują w granicach zera. Wtedy przeszkadza tylko chłód. Znam takie fajne miejsce na odludziu. Idealne dla początkującej wilkołaczycy.
Mówił oczywiście o własnym małym polu drzew. To tam beżowy crinos lubił hasać, czuł się najbardziej swobodnie i bardzo go wkurwiało, gdy Marcus nie pozwalał mu iść samemu i wolał zabierać watahę w inne rejony w trakcie pełni, szczególnie gdy to nie było typowe polowanie i nie potrzebowali się posilać. Człowiekiem, oczywiście, jakaś sarna była brana pod uwagę w potencjalnym rachunku strat. Wydawało mu się, że jeszcze nie wspominał Idzie o swoim prawdziwym domu. Zabierze ją tam, na pewno.
- Cheers - stuknął lekko jednym kuflem o drugi i spróbował wina. Może to nie najwykwintniejsze wino, jakiego próbował w swoim prawie trzystuletnim życiu, natomiast wartość trunku podbijało fantastyczne towarzystwo w postaci pięknej wampirzycy. Sam fakt, że było ciepłe, także ratował sytuację. Dorienowi nie było jakoś przesadnie zimno, aczkolwiek rozgrzewający napój przyjemnie osiadał w żołądku - Są tu jeszcze jakieś atrakcje, czy nic nie przebije wizji liczenia? Rozumiem, że matematyka musi być w ścisłym kręgów twoich zainteresowań, bo jest nieodłączna przy mieszaniu tych wszystkich… rzeczy, czy co wy tam konkretnie robicie w laboratoriach. Przyjmujesz stażystów? Może bym przestał być takim ignorantem.
Już sam nie wiedział, czy to jakieś podteksty czy nie, sam się zgubił w swoich zawiłych myślach. Konkluzja była taka, że mogli albo zostać dłużej na jarmarku, albo zawinąć się do niej lub do niego i tam kontynuować wieczór. Co do reszty, jak rozwój ich relacji na poziomie zwykłej znajomości, przyjaźni czy nawet takiej zakrawającej o sprawy zawodowe, no strings attached. Aczkolwiek zaproszenie, szczególnie to dotyczące labu w szpitalu, wciąż obowiązywało. I wtedy chętnie by jej potowarzyszył.

Ida wysłuchała jego słów, a potem kilka razy mrugnęła, próbując przetworzyć w głowie to, co powiedział.
— To nie można zdjąć ubrań przed? I wtedy wracać ubranym? — Zapytała jak debil, bo przecież nikt by jej nie ukarał za rozebranie się. Chociaż, kto wie. True alfa udowodnił, że nie był/jest najjaśniejszą żarówką na strychu, więc nie zdziwiłaby się, gdyby wprowadził takie ograniczenie, bo nie chciał dostać mandatu za ekshibicjonizm. Albo po prostu lubił dźwięk materiału pękającego przez poszerzającą się pierś, kto to wie, z debilami to zawsze ciężko trafić na to, co akurat im chodzi po głowie. — No chyba, że po prostu kręci cię wizja jak wracam przez cały Paryż w samym płaszczu, nie oceniam. — Dodała jeszcze, bo nie mogła sobie odpuścić teasowania, które było praktycznie podstawą ich relacji. To i włamania, oczywiście.
Odeszli kilka kroków, do odosobnionego stolika, który stał bardziej na uboczu, pod dużą choinką. Jedno trzeba było przyznać, jarmark był bardzo klimatyczny. Piękne ozdoby, światełka, dużo dekoracji, niekoniecznie świątecznych. Był w nim jakiś urok, bardziej zimowy, niż powiązany z narodzinami żyda sprzed dwóch tysięcy lat.
Stuknęła się kuflem o kufel, a potem też zamoczyła dziób w grzańcu. Kiedyś średnio przepadała za winem, po przemianie w wampira jeszcze jej się pogorszyło, ale w tym alkoholu najbardziej było czuć słodycz pomarańczy i cierpkość przypraw korzennych. Cynamon, goździki i kardamon. Samo wino też było z wyższej półki niż najtańszy sikacz, który zazwyczaj był w takich miejscach. Oblizała usta ze smakiem.
— Widziałam lodowisko, labirynt z iluminacjami, diabelski młyn... iiii to chyba tyle. Oprócz tych takich typowych stoisk. Więc od pana zależy. — Wzruszyła ramionami, bo jak dla niej to mogli się jeszcze pokręcić, albo mogła mu pokazać swoje mieszkanie. Prawda była taka, że pojechać mogli zawsze, a wrócić może być gorzej. — Możemy się kiedyś umówić, to ci pokaże jakieś fajne rzeczy w labie. Na co dzień jest raczej nudno, powtarzalnie, ale czasami można liczyć na jakieś ciekawsze rzeczy. No i wiesz, często jest jakieś kilka godzin przerwy, bo reakcja musi zajść. Akurat na... lunch... albo inne rzeczy. — Parsknęła, nawiązując ogólnie do tego co między nimi było. Albo czego nie było. Na pewno się dobrze bawili, ale ile jeszcze tak będzie, to już ciężko stwierdzić.

- No właśnie o tym mówię! - zaśmiał się znad kufla, jakby spędzał czas z osobą, w której towarzystwie czuł się bardzo swobodnie, która miała bez problemu dostrzec, że podniesiony ton dodaje komizmu, a usta rozdziawione w szerokim uśmiechu i zmarszczki przy oczach sugerowały szczególną więź - Musisz się rozebrać i biegać nago, bo inaczej, jeśli nie masz żadnego backupu, czeka cię walk of shame. Dobrze jest mieć przyjaciół, albo zapasową parę majtek w aucie. I jakiś ręcznik, bo można się lekko pobrudzić.
Dorien miał podobne przemyślenia odnośnie wina. Nie było jakieś super pyszne, ale mogło być. Liczyła się obecność akurat Idy, serio. Nawet nie znali się aż tak dobrze, nie wiedzieli o sobie naprawdę wielu istotnych rzeczy, by móc nazwać się przyjaciółmi czy chociaż naprawdę dobrymi znajomymi, ale takie spotkania dawały szansę na rozwinięcie relacji w stronę bardziej koleżeńskiej. Tak by friends i benefits się równoważyły.
Wystrój jarmarku odpowiadał Dorienowi. Przez te -set lat zauważył, że w pobliżu sakralnych budowli i dewocjonaliów czuł się nieswojo, w większym czy mniejszym stopniu - czasem paliła go skóra, jakby się poparzył, czasem bolała go głowa albo stawał się nieznośnie wręcz rozkojarzony, w zależności od wyznania. Pogańska choinka nie robiła mu krzywdy, bałwanki, girlandy, jemioły, świąteczne hity, które nie były kolędami - nic a nic. Jarmark był pod tym względem w porządku.
- Labirynt brzmi ok, jeśli masz ochotę pozwiedzać i masz… - zerknął pod stolik, raczej w ramach komizmu sytuacji, bo już widział co miała na nogach - odpowiednie buty. Lodowisko - tu zmarszczył lekko nos - Musisz wygrać ze mną w jakąś szybką grę albo wyłożyć coś na stół, coś co mnie przekona do podjęcia próby włożenia łyżew i stłuczenia tyłka. Albo o, pokażesz mi coś super w labie, takiego z czekaniem.

— Może potrzebujesz takich rozciągliwych gaci, jakie zrobili Hulkowi. Wtedy byś nie musiał się martwić przebieraniem i rozbieraniem. Ewentualnie, jako dobra żona mogę się poświęcić i zająć się tym, żebyś sam nie musiał tego robić. — Zaśmiała się, również rozdziawiając usta nad kuflem. Rozmowa, mimo wielu podtekstów całkiem się kleiła, jak na bzdurny small talk, który powstawał w międzyczasie innych aktywności. Nie poruszali praktycznie w ogóle żadnych poważnych tematów, ale kto by chciał poruszać takie rzeczy w zimowy wieczór na jarmarku? — Jak dasz mi fory to nawet zgodzę się zagrać berka. Ale ja wybiorę co mi zrobisz jak mnie złapiesz. — Dodała, puszczając mu oczko. Gdyby naprawdę ją złapał, to kazałaby mu zanieść siebie do wanny pełnej gorącej wody. Może łaskawie pozwoliłaby mu nawet dołączyć do kąpieli.
Labirynt brzmiał całkiem w porządku, a wizja wylądowania wspólnie w jakimś ciemnym zakamarku też nie wydawała się najgorsza. Nie musieli się przecież spieszyć z powrotem, tak samo jak nie musieli w ogóle wracać razem. Może obydwoje byliby trochę zawiedzieni, ale cierpliwość i abstynencja mogłyby doprowadzić ich do jeszcze lepszego spełnienia.
— Może być labirynt. Co do łyżew, hmm, pójdziesz ze mną jak pokażę ci cycki? — Uśmiechnęła się figlarnie, więc musiał ocenić, czy mówiła prawdę, czy jednak sobie żartowała. Na coś super w labie już się w pewien sposób umówili, nie chciała więc, by poczuł się oszukany upieczeniem dwóch pieczeni na jednym ogniu.

- Zatem wszystko się skłania ku temu, byś jednak chodziła ze mną do lasu.
Mimo swojego konserwatyzmu, Dorien bardzo dbał, by nadążać za trendami, szczególnie w kwestiach rozwoju technologii i kultury, także popkultury. Kino go fascynowało już od samych początków historii kinematografii, zarówno od tej strony technicznej jak i samych wyświetlanych treści. Zresztą, długowieczni nadnaturalni zwyczajnie musieli się dostosowywać do pędzącego rozwoju świata, by pozostawać incognito. Ciężko wyobrazić sobie sytuację, gdzie wampiry i wilkołaki nie mają pojęcia czym jest internet, płatność kartą czy automat z kawą. Także tak, Dorien wiedział kim jest Hulk i miał pełne prawo prychnąć z tego żartu.
- Policzę do stu i dopiero zacznę cię szukać, pasuje? Nie obiecuję, że będę grał fair i nie użyję swoich wilczych zmysłów. Tu-tutu, tu-tutu - zanucił główny motyw ze Spidermana, tak w nawiązaniu do superbohaterów. Nawet pasował - zamożny, tajemniczy samotnik z ciążącym sekretem. którym dzielił się tylko z innymi nadnaturalnymi.
Słysząc następne słowa Idy Dorien rozejrzał się wokół, jakby sprawdzał ilu randomów miało ich w zasięgu wzroku.
- Deal. Podnoś sweter. Warte każdego siniaka.
Brzmiało jak wyzwanie, które, jak sądził, Ida byłaby w stanie podjąć. Patrzył na nią bardzo, bardzo wymownie, z zadowolonym smirkiem, ciekaw, co odpowie i co zrobi. W pełni przyjmie taki rodzaj zapłaty już po kilku wywrotkach na lodzie, aczkolwiek tyle na ile ją znał, czuł, że dziewczyna zaraz poczuje chwilowy chłód na nagiej skórze

— Podaj datę i miejsce, to przyjadę. — Puściła mu oczko i uśmiechnęła się, zanim ponownie napiła się wina. Może nie umiała zrobić takich rozciągających się spodni, ale guziki od koszuli rozpinała jak profesjonalistka. Klamry paska też.
— Uważaj, bo jeszcze użyję moich super mocy i zamienię się w nietoperza. — Odpowiedziała mu, wytykając język. Chociaż wizja chowania się w lesie przed wilkołakiem nie była taka zła. Brzmiała trochę jak plot jakiegoś słabego fanfika z wattpada, który kończył się zaciągnięciem ofiary do lochu pełnego łańcuchów, ale kto by się przejmował takimi rzeczami.
Nie zdziwiło jej to, że nawet nie zastanowił się poważnie nad jej propozycją.
— Okey. — Powiedziała, nie rozglądając się nawet, czy nikt nie zwraca na nich uwagi. Jednak, zamiast po prostu unieść sweter wraz z bielizną do góry na kilka sekund, by w popłochu znowu się zasłonić, ona zrobiła coś zgoła innego.
Powoli zrzuciła kurtkę, którą na ramionach miała raczej w celu ozdoby, niż jakimkolwiek innym. Następnie ściągnęła z siebie sweter, pozostając w ładnym, delikatnym, czarnym staniku, z haftowanymi różowymi kwiatkami. Już teraz Dorien mógł ją podziwiać, szczególnie ze względu na to, że koronka, na której były wyhatowane kwiatki nie była zbytnio zakrywająca cokolwiek. Ona jednak wygięła ręce do tyłu, by rozpiąć haftki i zrzucić z siebie bieliznę, rzucając biustonosz w jego stronę. Następnie niespiesznie sięgnęła do własnej torebki, z której wyciągnęła wygraną wcześniej koszulkę. Zimne powietrze działało na jej ciało, a ona, ku jego uciesze przejechała jeszcze kilka razy dłonią po odsłoniętej skórze i podskoczyła kilka razy w miejscu, zanim narzuciła na siebie wygrany t-shirt. Sweter wylądował w jej torbie, a ona ponownie narzuciła na siebie kurtkę.
— Może być? — Zapytała neutralnym głosem, sięgając po kubek z winem. Dopiero wtedy rozejrzała się, czy ktoś na nią zwrócił uwagę, ale na szczęście siedzieli w takim miejscu, że jej mały pokaz był ekskluzywny dla oczu wilkołaka siedzącego naprzeciwko.

Dobrze, że przysłaniała ją duża choinka, bo jeszcze jakiś nadwrażliwiec widząc tę scenę oskarżyłby Doriena o znęcanie się nad bezbronną kobietą. Totalnie wyobrażał to sobie właśnie w taki sposób, że Ida uniesie sweter na zaledwie sekundę czy dwie, ewentualnie trzy, jeśli żaden NPC nie zwróci na nią uwagi. Zadanie wykonane, można iść na lodowisko. Zamiast tego Dorien dostał dosłownie pokaz odwagi, zuchwałości, pewności siebie wyskakującej poza orbitę. Wydawało mu się, że niewiele rzeczy czy widoków będzie w stanie wbić go w siedzenie, ale to przebiło wszystko. Fakt, że chociażby to jak leżała na stole w sali konferencyjnej czy wszystko co wydarzyło się później - u niego w mieszkaniu i kilka kolejnych spotkań wykazywało się większą nagością i seksualnymi aktami, ale wtedy byli sami, prywatnie, a tutaj rozebrała się w miejscu publicznym, gdzie przebywały dziesiątki ludzi. Przez chwilę jeszcze sądził, że ubierze się z powrotem, kiedy popatrzy sobie na nią w samej bieliźnie, ale to dla Idy było za mało.
- Szalona jesteś - tylko na tyle było go stać, gdy po krótkim szoku trzymał w ręku jej stanik. Oczywiście bardzo mu się podobało to co zobaczył, cała ta scenka, którą odegrała specjalnie dla niego, co było doskonale widoczne na jego twarzy. Błąkało się tam jeszcze zaskoczenie, ale też spora dawka podziwu i satysfakcji. No i ta koszulka, która mówiła, że Ida ‘jest z wilkołakiem’ także boostowała mu ego. Well, teraz już nie miał wyboru, będzie musiał popisać się swoim totalnym brakiem koordynacji ruchowej na lodzie. Takiemu mężczyźnie ciężko było się przed kimś, ale i przed samym sobą przyznać, że czegoś nie potrafi, że coś sprawia mu trudność, szczególnie że samo wygooglowanie teorii w takich sytuacjach nie wystarczy.
- Well… Dopijaj i idziemy pojeździć. Będzie suuuper - przewrócił lekko oczami, tak jak Ida to miała w zwyczaju, ale cała oprawa tego gestu wskazywała, że sobie żartował - Tylko nie mów nikomu ile razy się wyjebałem.
No i jak teraz iść gdziekolwiek indziej niż prosto do łóżka?

Cóż, Ida wyznawała bardzo prostą zasadę: była fanką równouprawnienia. Jak to działało, że mężczyźni latem chodzili jedynie w krótkich spodenkach i sandałach, a kobiety były krytykowane, nawet jeżeli miały na sobie bikini? Dlaczego za kobiecy sutek można było dostać bana na instagramie, a męskie już były okej? Gdyby Dorien chciał się w tym momencie przebrać, to nikt by nie miał nic przeciwko, nikt by mu nie zwrócił uwagi, ale jak kobieta sobie pozwoliła na podobną zuchwałość, to od razu była szalona i zapewne chciała wskoczyć każdemu napotkanemu samcowi do łóżka. Dramat.
— Chciałam się przebrać. Czemu moja klatka piersiowa, przez to, że jest tam trochę więcej tłuszczu, nie nadaje się do publicznego obnażania, a twoja już tak? Okropne, że ze wszystkiego ludzie robią problem i nawet matki karmiące piersią nowe pokolenie są oceniane za to, że muszą dać jeść swojemu dziecku poza domem. Czas przełamywać tabu. — Wzruszyła ramionami, bo przecież to nie był żadny happening, kiedy widział ją tylko on. Na oczach wielu widzów nie byłaby już taka pewna siebie, chociaż trochę dodawał jej otuchy fakt, że gdyby jakiś creep uznał, że pójdzie za nią skoro była taka chętna, to mogłaby go zjeść i więcej kobiet byłoby bezpiecznych po zmroku.
— Na pewno będzie super, bo łyżwy są super. — Powiedziała zadowolona, że udało jej się ugrać tak dużo. — Nikomu nie powiem, ale pokażę filmiki. — Dodała, po czym z łoskotem odstawiła kubek na stół, jednocześnie żwawo wstając. Jakby się dokładnie przyjrzał, zobaczyłby jak nowy outfit wyraźnie podkreśla niektóre wdzięki, które niczym nie trzymane nie pozostawały dużo wyobraźni.

Prawda, kobiety zawsze miały pod górkę. Albo nie pozwalano im się uczyć, albo mężowie ginęli na wojnach, już nie mówiąc o comiesięcznej przypadłości, bólach i dyskomforcie, a jakby tego było mało, to jeszcze musiały dzieci rodzić, w dawnych czasach niejednokrotnie płacąc za to własnym życiem. Do tych dziwnych norm, o których mówiła Ida, niewątpliwie przyczyniała się ogromna seksualizacja kobiecego ciała - niby mogłyby być wolne i chodzić bez koszulek, ale narażałyby się na wlepiających gały obrzydliwych samców. Victim blaming i podwójne standardy? Niestety.
- Mm, nowoczesność. Bardzo postępowo jak na tak starą wampirzycę - zasugerował, że dalej jej nie wierzy odnośnie wieku - Wiesz, jeszcze cała wieczność przed tobą, możesz zmienić świat, tak by był bardziej przyjazny kobietom. Masz mój głos.
Tu akurat mówił całkiem serio. Prawa kobiet.
- Może uda ci się zmienić moje nastawienie do łyżew. Odczarujesz je. Póki co są złem i takim typem aktywności, którego sam z siebie bym nie podjął. Zrobię to dla ciebie i idę tam z myślą, że będę się świetnie bawił.
I tu miał mały problem, bo o ile nie chciał właśnie wyglądać jak stary oblech, który zapomniał o całym świecie, bo koszulka Idy układała się na jej klatce piersiowej w bardzo specyficzny sposób, a chłód zimowego wieczora jeszcze robił swoje, to zignorowanie tego faktu było po pierwsze trudne, a po drugie wydawało mu się, że akurat w jego przypadku kobieta tego po prostu oczekiwała i była bardzo zadowolona, że Dorien zwracał uwagę na jej piersi.
Wcześniej stronił od dotykania jej, w obawie przed spotkaniem kogoś znajomego. Oni sami byli dla siebie ‘ledwie znajomymi’ i w oficjalnej wersji właśnie na takim poziomie ich relacja miała pozostać. Może to kufel wina (wątpliwe), albo zuchwałe zachowanie wampirzycy wywindowało skalę wyjebania u wilkołaka pod samo niebo, bo gdy wstali i obrali kierunek ku centralnej części jarmarcznego placu, Dorien objął Idę przez plecy. Liczył się z tym, że mogła się odsunąć, ale skoro dopiero co siedziała przed nim nago od pasa w górę, to szczerze wątpił. No i na lodowisko nie było wcale tak daleko.
- Ale mówiłem poważnie, że nie umiem jeździć. Musisz mnie nauczyć.

Kobiety miały przejebane od samo początku. Utożsamiane z grzechem, palone na stosach za posiadanie jakiejkolwiek wiedzy. Odmawiano im prawa głosu, nauki czy intratnych pozycji. Często ekonomicznie zaniedbywane, a praca opiekuńcza, którą wykonywały i wykonują do dnia dzisiejszego nie była praktycznie w ogóle płatna. Niektórym może podobało się bycie tradycyjną żoną męskiego mężczyzny, łatwo było jednak zauważyć, że Ida nie obracała się w takich kręgach.
— Widzisz, mógłbyś się czasami zainteresować. Agnès Sorel, 1450 rok, wszystkie obrazy ma w połowie topless, bo projektowała sukienki tak, żeby pokazywać światu swojego ulubionego cycka. W 1450 się nie urodziłam, ale to nie takie nowoczesne jak mógłbyś przypuszczać. Mężczyźni się mają za zwycięzców, ale to kobiety rządzą światem. — Machnęła włosami. Nie musiał wiedzieć, że o tej francuskiej matresie króla Francji dowiedziała się kilka dni wcześniej z instagrama, bo followowała kobietę, która zajmowała się takimi rzeczami z racji pisania pracy doktorskiej. — Nie wiem, czy lepszy prawy, czy lewy. — Mruknęła bardziej do siebie, zerkając w dół.
— Łyżwy są super. Jak byłam mniejsza ślizgaliśmy się po zamarzniętym jeziorze za domem babci. — Wspomniała z lekką nostalgią w głosie, a następnie spojrzała na Doriena i wyciągnęła w jego stronę wskazujący palec. — Zakaz narzekania, nawet jak ci się nie spodoba. — Powiedziała, uśmiechając się szeroko. Miała misję do zrobienia i liczyła, że faktycznie odczaruje Dorienowi tę formę aktywności. Nawet nie dlatego, że ona ją lubiła, ale po prostu chciała, by zrozumiał jej nastawienie i zobaczył, że to faktycznie całkiem dobra zabawa, kiedy nie lądujesz co chwila na lodzie.
— Najwyżej wynajmiemy ci pingwinka, takiego co się wypożycza dla małych dzieci. Chyba są regulowane. — Parsknęła śmiechem na to wyobrażenie, kompletnie ignorując jego rękę, którą obejmował ją za plecy, jakby to było naturalne miejsce jej występowania.

Wsłuchał się w opowieść o kochance francuskiego króla sprzed kilku ładnych wieków. No tak, tak, ‘coś kiedyś słyszałem’, a pruderia zamierzchłych czasów, że to niby tylko po ciemku i przez dziurę w prześcieradle, to zwykła bujda, wykreowana pewnie przez katolików.
- Ile może kosztować taki obraz? - zapytał, choć nie sprecyzował, czy mówi o sześćset letnim oryginale, czy o namalowaniu nowego dzieła, najlepiej z Idą jako modelką. Bezwstydnie powiesiłby sobie akt na ścianie w mieszkaniu, szczególnie na piętrze - Trudny wybór - potwierdził wahania blondynki - Raz jeden, raz drugi, nie widzę innej opcji. Obydwa zasługują na wyróżnienie, każdy z nich jest na swój sposób wyjątkowy.
Pamięć Doriena odnośnie piersi Idy została dopiero co odświeżona, zatem nie było mowy o pomyłce. Powstrzymywał się jeszcze przed chwytaniem jej za tyłek na dłużej niż sekunda czy dwie, jak w chwili gdy czekali w kolejce po wino. Może jak będą oddalać się od terenu jarmarku, gdzie faktycznie będą bezpieczniejsi, albo dopiero za zamkniętymi drzwiami jego bądź jej mieszkania.
- Okej, okej, obiecuję - kłapnął zębami, sugerując, że chętnie by ją w tego grożącego mu palucha hapsnął, a tuż po tym parsknął, słysząc, że Ida sugeruje mu dziecięcy chodzik - Wolałbym, żebyś to ty mnie poprowadziła.
Już i tak prowadziła, bo najwidoczniej wiedziała, która ścieżka zmierzała w stronę lodowiska. Albo już tam była, albo zdążyła obczaić najlepszą atrakcję.
- Jaki nosisz rozmiar? - spytał, gdy mieli zaraz zmieniać buty na łyżwy, a Dorien uważnie upychał w kieszeni płaszcza stanik Idy, tak żeby mu nie wypadł, gdy szukał banknotów, by opłacić wejście dla obydwojga.

— Pewnie dużo, jeżeli chciałbyś oryginał. Ale nie polecam, nie była jakąś pięknością. Chociaż może jak na tamte czasy, to była miss. — Wyciągnęła telefon, żeby wstukać dane osobowe byłej kochanki króla w wyszukiwarkę i pokazać Dorienowi najsłynniejsze portrety, by mógł sam ocenić. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że może mówić o tym, by zapozowała do aktu, który powiesiłby sobie w mieszkaniu.
— Wtedy żaden by nie był wyjątkowy. — Parsknęła śmiechem. Czy teraz, przez to że były skrywane przed światem, wyjątkowe były oba? Na pewno wilkołak widział je wyjątkowo często. Jakoś w jego towarzystwie Idzie kończył się wewnętrzny płyn hamulcowy, przez co bez zastanowienia przekraczała kolejne granice postawione przez społeczeństwo.
Dotarli w końcu w okolice lodowiska, gdzie Ida wskazała na stojące gdzieś z boku jeździki dla małych dzieci. Faktycznie, były regulowane.
— Nie wiem, czy będzie nam wygodnie przy takiej róźnicy wzrostu, ale możemy spróbować. — Powiedziała, po czym rozejrzała się po lodowisku, na którym było wyjątkowo mało osób. — Jak nie będziesz miał problemów z równowagą to mogę cię nauczyć nawet jakichś sztuczek. — Puściła mu oczko i przysiadła na ławce, by zająć się rozwiązywaniem butów, kiedy on stał w kolejce. — Weź mi 39, figurówki. Tobie też radzę figurówki, jak będą mieli twój rozmiar. Może ciężej jeździć, ale mają ząbki do hamowania.