If you never shoot, you'll never know || Ida i Dorien

O tym, że jest zorganizowany jarmark bezpieczny dla nieśmiertelnych dowiedziała się od znajomych i uznała, że to bardzo dobry pomysł, by się tam wybrać. Mimo tego, że nikt z bliskich jej osób nie miał tego dnia czasu, to chciała się przejść i zobaczyć jak to wszystko wygląda. We Wrocławiu jarmark zawsze jej się bardzo miło kojarzył, miała więc nadzieje, że i to wydarzenie rozwieje trochę czarne chmury, które zebrały się nad całym światem nadnaturalnych.
Dużo pracowała ostatnimi dniami, więc chwila relaksu zawsze była miłym wyrwaniem się od codzienności. Ubrana w ciepłe, wygodne ciuchy (oczywiście miała na sobie zimową kurtkę, nie była głupia, żeby w grudniu zwracać na siebie uwagę jej brakiem) wędrowała powoli po festynie, mocząc co chwila usta w grzanym winie, które kupiła tuż po wejściu na jarmark.
W końcu przystanęła przy stoisku, gdzie ludzie strzelali do celu. Podobały jej się niektóre nagrody i chętnie by ustrzeliła coś na pamiątkę, wolała jednak najpierw poprzyglądać się poczynaniom innym i zwrócić uwagę jak źle skalibrowana jest broń. Na pewno musiał być jakiś przekręt, przecież nikt nie chciałby zbankrutować z bandą ludzi z nadnaturalnymi zmysłami, gdzie większość strzelała zawodowo. Prawda?

Jarmark świąteczny kojarzył się Dorienowi z na tyle komercyjną formą celebracji wydarzeń religijnych, że nie powinien czuć się nieswojo, nawet jeśli przejdzie obok wielkiej, wystrojonej choinki. W końcu to pogańska tradycja, a tak zamierzchłe wierzenia był dla wilkołaka bezpieczne. Do tej pory najgorszą reakcję miał w pobliżu muzułmańskiego meczetu, chociaż kościoły katolickie również wprawiały Doriena w stan niepokoju. Ewidentnie to wirus się odzywał, jakby wraz z nabyciem swojego przekleństwa (daru?), wilkołak nabawił się również alergii na szeroko pojęte religie - miejsca kultu, dewocjonalia czy bezpośrednie wystawienie na obrządki sprawiały Dorienowi co najmniej dyskomfort.
Osoba, z którą Dorien miał się wybrać na jarmark, odwołała ich wspólne plany w dosłownie ostatniej chwili, ale ponieważ całe to przedsięwzięcie organizowane i skierowane było głównie dla nadnaturalnych, wierzył, że spotka kogoś znajomego i wieczór nie będzie taki do końca stracony. Klasyczny, wełniany płaszcz skutecznie izolował wilkołaka od zimna, ale nie zapomniał też wziąć z auta szalika i skórzanych rękawiczek. Pierwszą atrakcją, która przyciągnęła jego uwagę, była strzelnica. Amatorska, widział to już od pierwszej chwili, gdy zbliżył się do stoiska, aczkolwiek nie mógł spodziewać się profesjonalizmu w tego typu miejscach. Mimo wszystko nie byłby sobą, gdyby nie obejrzał dokładnie broni przed oddaniem strzału, co miał zamiar zrobić, gdy tylko nadejdzie jego kolej. Chwilami wręcz tęsknił za czasami sprzed objęcia stanowiska w szpitalu - jego największe hobby poszło w częściową odstawkę, a tutaj mógł strzelić (dosłownie) popisówkę przed resztą zainteresowanych tąże atrakcją, natomiast jeśli okaże się, że tory też były złe, to będzie mógł udawać, że broń trzyma w ręku pierwszy raz w życiu. Przystanął sobie najpierw z boku, chcąc popatrzeć na zmagania poprzedników i bardzo szybko mignęła mu przed oczami znajoma blond głowa. No proszę, proszę, nie dość, że trafił w swoich przypuszczeniach, że nie obejdzie terenu jarmarku zupełnie sam, to jeszcze taki jackpot.
- Dobrze się bawisz? - Ida usłyszała znajomy głos znad swojego barku.

Patrząc jak kolejne osoby nie potrafią trafić w tarczę, coraz bardziej się zniechęcała. Szczególnie, gdy zadufani w sobie nadnaturalni chwytali broń z wielką pewnością siebie, a okazywało się, że ledwo ustrzelili 10 punktów i mogą odejść z gumową piłeczką, która co najwyżej przyniesie trochę frajdy kotu. W sumie, mogłaby ją wysłać dla Lucyfera, jeżeli by ją wygrała, albo wcisnąć w rękę jakiemuś dziecku, które pałętało jej się między nogami. I w sumie, tak jej się to nie podobało, że faktycznie już patrzyła gdzie może odstawić pusty, porcelanowy kubeczek po grzanym winie i gdzie jeszcze może zwiedzić coś ciekawego, tak, aby nie wydać majątku na wygranie kubka z Macronem.
I już miała ruszyć, kiedy usłyszała za sobą męski głos. Początkowo nie była pewna, czy było to w ogóle skierowane do niej, czy po prostu podchwyciła strzępek czyjejś rozmowy, ale i tak się odwróciła, by powitać znajomego miłym uśmiechem. Otaksowała go od góry do dołu, nie kryjąc się z tym zbytnio, po czym podeszła, by objąć go i przywitać się buziakiem w policzek. Takim typowym, jakim witają się Francuzi, nic nadzwyczajnego.
— Hej. Całkiem znośnie, dobre wino. A ty? Teraz pewnie lepiej niż przed chwilą, co?

- Skąd wiesz? - zapytał przekornie, a jego uśmiech jeszcze się poszerzył, od chwili gdy pocałowała go w policzek. Póki co tylko w policzek, ale lepsze to niż nic. Równie dobrze mogła w ogóle nie chcieć z nim rozmawiać, biorąc pod uwagę, że gdzieś w przeciągu poprzednich sześciu miesięcy urwał im się kontakt. Ona była zapracowana, on wziął na siebie więcej obowiązków, w tym jeden, którego w życiu nie planował, a wręcz zarzekał się, że nigdy nie popełni tego rodzaju zbrodni. Czy żałował? Niczego sobie z Idą nie obiecywali. Czy żałował uratowania życia/skazania kogoś na wieczne potępienie? Trudno powiedzieć, natomiast opieka nad wilczym niemowlakiem zajmowała mu bardzo dużo czasu. Bardzo.
- Wina nie próbowałem. Jeszcze. Jeśli jest całkiem ok i masz ochotę na powtórkę, to chętnie się z tobą napiję. A strzelałaś już? - spytał, choć nie widział w jej rękach nagrody - Może wygram ci jakiegoś pluszowego wilka. Albo ty mi - poprawił się szybko, ale mogła wyczuć, że celowo dobrał słowa. Akurat w tej kwestii rozumieli się wyjątkowo dobrze. Oczywiście Dorien nie byłby sobą, gdyby nie przyjrzał się dziewczynie równie wnikliwie, co ona jemu, choć zdecydowanie to Ida prezentowała się bardziej interesująco, niż facet w typowym, eleganckim płaszczu.
- Lubisz wyzwania, możemy się zmierzyć. Miałaś kiedyś taką lufę w dłoni? - ach, ten smirk.

— Mam dekolt. — Odpowiedziała prostymi słowami na pytanie skąd mogła wiedzieć. — I ostatnimi miesiącami nauczyłam się czytać w myślach. — Dodała poważnym tonem, bez żadnego uśmiechu na twarzy, żeby wziął ją na poważnie. Może i kontakt im uciekł, ale przecież nie żyli w jakimś kwasie (prędzej w zasadzie), żeby nie mogli spędzić trochę wspólnie czasu. W końcu rozstali się w naprawdę dobrych warunkach i zdarzało im się casualowo wpaść gdzieś na siebie na mieście już wcześniej. Może nie rozwinęło się to w jakąś bliską relację, ale chyba takie było od początku założenie tego wszystkiego, prawda?
— Jest dość smaczne. I kosmicznie drogie. Może nie używają najtańszego sikacza, co drażni język każdego nieśmiertelnego i dlatego płacisz jak za złoto. Możemy pójść, moja polska dusza jakoś będzie musiała to przeżyć. — Powiedziała. Była w całkiem dobrym humorze, co mógł z łatwością zauważyć i usłyszeć. — Nie strzelałam. To jakieś oszustwo, nie da się trafić w środek tej tarcz. — Powiedziała, ale z jego twarzy wyczytała, że miał inny pomysł na spędzenie kolejnych kilkunastu minut. Pomysł, który obejmował dźwięk wystrzelanego śrutu i zapach dymu. Miał rację, lubiła wyzwania. I nigdy nie odmawiała konfrontacji, nie, kiedy została zasugerowana tak wprost.
— Nie takie lufy miałam w dłoni. — Parsknęła, niby przypadkiem wędrując wzrokiem gdzieś w dół. — I możemy postrzelać, mam nadzieję, że lubisz przegrywać. Jaka kara dla przegranego? — Była taka pewna siebie, a w rodzinnych konkursach strzelania do puszki po piwie była gorsza nawet od ślepego dziadka Tadka. Ale tutaj nie chodziło o wynik, tu chodziło o seksapil, który kipiał z pewnych siebie kobiet.

Skoro już wspomniała o dekolcie, to nie odmówił sobie sugestywnego spojrzenia w tę stronę z wymownym uśmiechem i tak naprawdę Ida nawet nie musiała potrafić czytać w myślach, by wiedzieć, co wilkołakowi chodziło po głowie. Spędzili ze sobą wystarczająco dużo czasu, żeby wyciagnęła odpowiednie wnioski, szczególnie, że poza wzrokiem utkwionym w rejonie klatki piersiowej kobiety, zapewne widziała też jego lekko rozchylone usta, a gdyby nie jarmarczny gwar, usłyszałaby też ciche kląsknięcie. Fakt, że ich krótka znajomość nie skończyła się srogą awanturą - ba, w ogóle nie doszło tam do żadnego konfliktu, dawał im możliwość ponownego otwarcia tej zaledwie lekko przymkniętej znajomości. Dorien wiedział, że prędzej czy później znów się spotkają. W łóżku było super, ale mieli potencjał na rozwinięcie tej relacji, a z opcji friends with benefits wyciągać nie tylko benefits, ale również friends. I jak nie wyobrażał sobie dzielenia się codziennością życia, anegdotkami, błahymi problemami chociażby z tą baristką, którą poznał, gdy szukał z Theo innej dziewczyny, tak z Idą byłby w stanie wyskoczyć do kina, na drinka czy na kawę i pogadać o sprawach mniej czy bardziej poważnych.
- Czyli nie próżnowałaś, tym byłaś tak zajęta - pokiwał głową ze zrozumieniem - Jestem w połowie Francuzem, to nie mogę powiedzieć, że nie lubię wina, bo za to skracają o głowę, natomiast po pierwsze świetne towarzystwo to ponad połowa sukcesu, a po drugie - szkoda nie skorzystać z takiej okazji.
Zerknął, ile osób czekało by spróbować szczęścia przed tarczą, a ukradkiem próbował zebrać istotne informacje - w którą stronę podwiewa wiatr, który zapewne zniesie delikatnie lekki śrut i będzie czynnikiem wpływającym na wynik starcia, jaka jest odległość od punktu wyjściowego do celu, w końcu też jak ciężkie są te wiatrówki, zapewne jakieś najtańsze i fajansiarskie.
- Kara dla przegranego czy nagroda dla wygranego? - zastanowił się nad jej słowami, chociaż mając na uwadze jak lubiła wszelkiego rodzaju gry z wyzwaniami, nie zdziwił się, że mówiła akurat o karze - Przegrany robi śniadanie.
Mógł wymyślić coś głupiego, coś trywialnego, zabawnego, ale zdążył już poznać techniki Idy i wiedział, co może jej się spodobać. I nie chodziło o śniadanie.

To, że się nie widzieli od dawna nie było przecież specjalnym zabiegiem, bardziej nałożeniem na siebie wielu zdarzeń i wypadkowych. Ona pracowała, on miał inne zobowiązania. Żyli w innych godzinach. Nie było czasu na spotkania, nawet jeżeli próbowali się zgrywać. Jak gdzieś na siebie wpadali to wymieniali się uśmiechami i stwierdzeniem, że muszą w końcu się spotkać. No i w końcu los załatwił to za nich.
— Tak, uczyłam się czytać w myślach i planowałam jak zawładnąć nad światem. Masz mnie. — Odpowiedziała, głupio się uśmiechając. Mogłaby zapytać o jego mafijne porachunki, albo czy znalazł już nową udawaną żonę, ale jakoś ciężko było to wpleść w zwyczajną rozmowę. Może później. — Niższy wynik stawia wino. — Powiedziała, jeszcze zanim rzucił swoją propozycję, na którą na jej twarzy pojawił się smirk i spojrzała na niego spod długich rzęs. Nie próżnował, ale nie miała mu tego za złe.
— Widzę, że jesteś pewny siebie. No dobrze, ale ostrzegam, że mam bałagan. — Odpowiedziała, bo faktycznie, ostatnio była zajęta i nie przebywała zbyt często w swoim mieszkaniu. Zima była dla wampirów jak lato – długie noce sprzyjały długim syntezom chemicznym i można jeszcze do tego było dołączyć życie towarzyskie.
— Strzelasz pierwszy, czy raz ty, raz ja? — Zapytała, kiedy dotarli na początek kolejki, a Ida wyciągnęła portfel, żeby opłacić haracz za strzelanie.

Na wspomnienie bałaganu wzruszył ramionami i z nonszalancką miną rzucił ciche ‘I don’t care’, choć to akurat była totalna prawda. Jeśli nawet dojdzie do tego, że ponownie zawita w jej mieszkaniu, to na pewno nie w celu oceniania i przeprowadzania testu białej rękawiczki. Wystarczy, że zrzuci ciuchy z łóżka na podłogę.
- Raz ty, raz ja - odpowiedział tymi samymi słowami - Ale ty zaczynasz.
Dorien również wyciągnął eurosy z kieszeni i zapłacił za swoją turę strzelania. Chętnie zapłaciłby za nich oboje, ale nie nalegał, żeby nie stawiać Idy w niekomfortowym położeniu. Zadał kilka tematycznych pytań osobie, która prowadziła to stoisko, ale odpuścił, widząc, że to jakiś laik, który tylko pilnuje, by hajs w saszetce się zgadzał i ewentualnie wydawał nagrody, jeśli już ktoś na nie zasłużył. Ida mogła zwrócić uwagę, że Dorien wie co nieco o broni, więc teoretycznie mógł mieć dużo większe doświadczenie. Wilkołak musiał się zastanowić, czy powinien dać ponieść się rywalizacji i spróbować wygrać z wampirzycą, czy jednak dać jej fory i trochę się podłożyć, żeby potem cieszyć się z nią z jej triumfu. Zdecyduje, gdy zobaczy jak jej idzie. Póki co nie stał obojętnie i na pewno pomoże jej ułożyć odpowiednio broń, jeśli zauważy, że będzie miała z tym problem.
- Powodzenia.

Nie kłóciła się z nim, że pierwsza powiedziała, że on strzela pierwszy. Skoro chciał ocenić przeciwnika, to niech mu będzie. Nie obchodziło jej zbytnio kto za kogo zapłaci, obydwoje ich było stać. Co jak co, ale posiadanie bogatych "opiekunów", którzy w ramach prezentu gwiazdkowego dają ci obligacje i pewne akcje znanych spółek naprawdę się opłacało. A podobno dziani rodzice nie dają szczęścia i lepszego startu w dorosłe życie, ale bzdury.
Chwyciła wiatrówkę, która faktycznie nie była najlepszą bronią jaką trzymała w rękach. Załadowała ją śrutem, tak jej jej pokazał pan co pilnował całego stoiska i spróbowała wycelować. Może specjalnie początkowo źle chwyciła, żeby wilkołak stanął za nią i poprawił jej chwyt, ale chwilę później już przymknęła jedno oko i wycelowała, naciskając spust.
No cóż, nie dość, że wiatrówka miała dość spory odrzut, to jeszcze wiatr zwiał nabój. Przynajmniej trafiła w tarczę, bo jakby spudłowała, to mogłaby się wstydzić.
— Tylko przypadkiem nie dawaj mi forów Crawley. — Pokiwała w jego stronę palcem i odsunęła się, by mógł strzelić do tarczy wiszącej tuż obok jej.

5,2

Zrozumiał, że ją pyta, czy on chce strzelać jako pierwszy, ale nie istotne, oddał jej pierwszeństwo. Już sama pomoc w ułożeniu broni w rękach Idy sprawiła mu frajdę, a rywalizacji nie brał na poważnie. To nie zawody, tylko przyjacielska rozgrywka, wręcz kibicował, by dobrze jej poszło. Trafiła, więc nie było źle, jak na pierwszy raz. Gorzej, że z każdym kolejnym strzałem będzie odczuwać ciężar broni, bo takie tanie wiatrówki do najlżejszych nie należały. Chyba, że jej super mocą jest siła i zaskoczy go kolejny raz.
- Nieźle. Ale nie martw się, nie dam ci tak łatwo wygrać, koleżanko - uśmiechnął się, gdy przejmował od niej strzelbę. Wyważył ją w rękach, najpierw przyłożył, sprawdzając, czy celownik nie jest umyślnie przesunięty. Klasyczna stalowa sprężyna dawała ten duży odrzut i drgania, a przed złamaniem broni pamiętał o bezpieczniku przed spustem, o którym ten pożal się boże instruktor powinien za każdym razem powiedzieć. Przyłożył i strzelił. Trafił bliżej środka, niż Ida, ale gdyby celem był zając, odkicałby, a potem umierał w męczarniach. Dorien jeszcze nie wiedział, czy coś nie tak było z tą bronią, czy pierwszy naleśnik zawsze jest nieudany. Zaoferował, że załaduje broń dla niej i czekał na jej wynik.

4,3

Super mocą Idy na pewno nie była siła. W sumie to chyba nie miała super mocy, chyba, że umiejętne korzystanie z sarkazmu i ironii do takich należało.
To, że nie wyszedł jej pierwszy strzał jakoś jej bardzo nie zirytowało. Spodziewała się tego, nigdy nie przodowała w konkursach strzeleckich. Tak naprawdę to była pewna, że to ona będzie serwować śniadanie, jeżeli nie jutro, to przy najbliższej okazji. A pluszaka chętnie przyjmie.
Oddała mu broń i przypatrywała się jak zajmuje się bronią. Coś tam kliknął, złamał lufę, nabił ją śrutem, a chwilę później wycelował i strzelił. W jego dłoniach broń tak nie odskoczyła jak w jej, trzymał ją bardziej pewnie, tak samo jak pewniej strzelał. Udało mu się trafić bliżej środka, ale piłka nadal była w grze.
Chętnie skorzystała z jego propozycji, żeby załadować jej broń. Poczekała aż odbębni ten sam proces co chwilę wcześniej, przejęła broń i już nie patrząc przez celownik, przymknęła znowu jedno oko jak na filmach, wytknęła lekko język i strzeliła... I jakimś cudem trafiła prosto w środek. Podekscytowana z dużym uśmiechem odwróciła się w jego stronę.
— Widziałeś? Pewnie teraz drżysz przed moimi umiejętnościami. — Wyszczerzyła zęby, oddając mu broń.

6,3 ->6

- No pewnie, że widziałem!
Nie widział. Nie widział, bo jego wzrok skierowany był w zgoła inny punkt, niż tarcza, do której celowała Ida. Ze względów bezpieczeństwa stał pół kroku za nią, także skupiona na papierowym przeciwniku Ida mogła tylko zakładać, że Dorien również się mu przygląda. Ale nic bardziej mylnego. Zerknął tam dopiero w momencie, gdy usłyszał jej radosny głos. Łał, trafiła w sam środek. No i świetnie, cieszył się z nią równie szczerze i gratulował strzału z prawdziwie szerokim uśmiechem.
Znów jego kolej i powtórzył cały proceder - zabezpieczył broń, złamał lufę, załadował i przyjął pozycję do oddania strzału. Był gorszy, niż ten pierwszy, ale Dorien mógłby przysiąc, że komuś stojącemu obok pingnął telefon dokładnie w momencie, gdy naciskał spust, a dźwięk spowodował, że broń drgnęła w rękach wilkołaka. Wtedy już wiedział, że nie będzie specjalnie zaniżał swojego wyniku, aczkolwiek póki co - nawet nie musiał. Oddał Idzie już załadowaną wiatrówkę.
- Jakby co, to chcę tego - wskazał na konkretnego pluszaka, podwieszonego na górnej belce stoiska.

6, 2>4

Ciekawe jakie magiczne siły sprawiły, że udało jej się oddać tak celny strzał... Anyway.
Ucieszona, obserwowała jak Dorien z łatwością nabija po raz kolejny broń, jak ustawia się do strzału i jak skupiony próbuje wymierzyć. I wszystko by było super, gdyby akurat w momencie jak wciskał spust, jej telefon nie wydał głośnego "ping" messengera, bo dostała link do tiktoka o kotkach o Halide. No cóż, nie próbowała go wytrącić z równowagi celowo, ale widziała, jak jego ramię drgnęło, a jego lufa podskoczyła.
— Ups. — Powiedziała niewinnie, szybko odpisując przyjaciółce i wyciszając telefon. — Łatwo się rozpraszasz. — Wytknęła lekko język, przejmując broń od niego i może celowo zakręciła biodrami bardziej niż normalnie.
Tym razem prawie przestrzeliła tarczę, zbyt mocno skupiona na idealnym trafieniu. Może powinna mieć gdzieś to, gdzie trafi i wtedy będzie jej szło lepiej?



6,1

W środku nocy, czyli konkretnie około południa, biorąc pod uwagę ich poprzednie spotkania. Nawet nie chciał jej budzić, po prostu wstawał, bo był głodny. Nie jego wina, że miała aż tak lekki sen. Ale też nie jego wina, że jemu też wtedy jeszcze ciężko się spało w nowym mieszkaniu. Może to jakiś rodzaj klątwy przynoszonej razem z wirusem i akurat trafili w ten sam antybonus.
- Bardzo mocno się skupiam.
Ida wygrywała w punktach, ale była jedną kolejkę do przodu. Wszystko mogło się jeszcze zmienić, chociaż Dorien wiedział jedno - wygrali obydwoje, spotykając się na neutralnym gruncie, w tak luźnej atmosferze i przyjacielskim klimacie, a nagroda miała czekać na nich później, niezależnie czy wypiją razem wino, pójdą po jarmarku do jakiegoś lokalu, faktycznie zjedzą razem śniadanie, czy chociażby nawet zaledwie umówią się na jakiś inny pasujący obydwojgu termin i na przykład znów zaczną wymieniać ze sobą wiadomości.
Kolejny strzał Doriena był taki sam, jak ten pierwszy, śrut przebił planszę bardzo blisko istniejącej już dziurki, ale wciąż zbyt daleko od samego centrum tarczy. Nie, żeby zależało mu na wygranej za wszelką cenę. Bardziej sądził, że będzie w stanie zaimponować wampirzycy swoimi umiejętnościami,
- Jeszcze dwa.

3,2

Niestety, dla Idy południe to był dosłownie środek nocy. Szczególnie, kiedy dni były szczególnie długie, a ona dostosowywała się do nich i spała dłużej niż zwykle. Irytujące było, kiedy wiedziała, że na dworze jest piękna pogoda, ale gdy tylko wyściubi nos za drzwi, to będzie mogła pożegnać się z życiem, tym razem na dobre.
Faktycznie, miała problem kiedy po raz pierwszy miała spać u niego w mieszkaniu. Chociaż była zmęczona i zadowolona, to nie umiała zapaść w głębszy sen i każde jego podniesienie się z łóżka kończyło się otworzeniem przez nią oczu. Nie narzekała, zawsze znaleźli sposób, by ponownie zmęczyć się na tyle mocno, by móc wpaść w ramiona Morfeusza.
Faktycznie miło było ponownie się spotkać, szczególnie, że tym razem nie było w tym żadnego podtekstu i żadne nie będzie zawiedzione, jeżeli to drugie po prostu postanowi wrócić do domu.
Tym razem nie trafiła w sam środek, ale strzał i tak był dość udany. Może faktycznie jakieś bóstwa się nad nią ulitowały, by nie musiała wstawać w środku nocy, by usmażyć mu jajecznicę.

5,6