If you never shoot, you'll never know || Ida i Dorien

First topic message reminder :

O tym, że jest zorganizowany jarmark bezpieczny dla nieśmiertelnych dowiedziała się od znajomych i uznała, że to bardzo dobry pomysł, by się tam wybrać. Mimo tego, że nikt z bliskich jej osób nie miał tego dnia czasu, to chciała się przejść i zobaczyć jak to wszystko wygląda. We Wrocławiu jarmark zawsze jej się bardzo miło kojarzył, miała więc nadzieje, że i to wydarzenie rozwieje trochę czarne chmury, które zebrały się nad całym światem nadnaturalnych.
Dużo pracowała ostatnimi dniami, więc chwila relaksu zawsze była miłym wyrwaniem się od codzienności. Ubrana w ciepłe, wygodne ciuchy (oczywiście miała na sobie zimową kurtkę, nie była głupia, żeby w grudniu zwracać na siebie uwagę jej brakiem) wędrowała powoli po festynie, mocząc co chwila usta w grzanym winie, które kupiła tuż po wejściu na jarmark.
W końcu przystanęła przy stoisku, gdzie ludzie strzelali do celu. Podobały jej się niektóre nagrody i chętnie by ustrzeliła coś na pamiątkę, wolała jednak najpierw poprzyglądać się poczynaniom innym i zwrócić uwagę jak źle skalibrowana jest broń. Na pewno musiał być jakiś przekręt, przecież nikt nie chciałby zbankrutować z bandą ludzi z nadnaturalnymi zmysłami, gdzie większość strzelała zawodowo. Prawda?

Jeszcze zdążą się wyspać. Noirek z lodóweczki z la grenouille spod bloku i do przodu. Najważniejsze, że podobały jej się jego szare dresy, a ona uroczo wyglądała w jego t-shircie.
Dorien też w międzyczasie podświadomie zauważył, że ich spotkania w lecie miały ogromny minus - noce były bardzo krótkie, a im dalej w stronę jesieni i zimy, kontakt im się rozmywał. Ale najdłuższa noc w roku jeszcze przed nimi. Może się uda. Zabierze ją na koło podbiegunowe w ramach wycieczki, to będą mieć wieczną noc, przynajmniej przez kilka dni.
Po trzech strzałach w punktach był remis. Ida co prawda raz strzeliła w sam środek tarczy, ale przy kolejnej próbie o mało co, a w ogóle nie trafiłaby w narysowaną obręcz. Dorek był pewien, że to kwestia ciężaru, Tym razem towarzyszka strzeliła w to samo pole co Dorien, choć po przeciwnej stronie. Odebrał od niej broń i przygotował się do swojego następnego strzału, ale tym razem zdjął rękawiczki i to chyba był błąd, bo wyślizgnęły mu się z kieszeni, a on strzelił w przedostatni od zewnątrz okrąg. Dramat.

5,1

W szarych dresach było to coś, szczególnie, kiedy były nisko na biodrach i ukazywały mięśnie brzucha. Tego akurat Dorienowi nie brakowało, także Ida naprawdę nie narzekała, kiedy wciągnął je na dupę po ich maratonie. A to, że jego koszulka, mimo bycia kilka rozmiarów za dużą ledwo zakrywała jej pupę, to już inna sprawa.
Jej strzały były strasznie nierówne. Raz ledwo trafiła w tarczę, raz trafiła w środek. Widać było, że w tym wszystkim było więcej szczęścia niż jakiejkolwiek metodyki. On chociaż trafiał śrutem w miejsca obok siebie, a jej wiatrówka drgała w dłoniach co przekładało się na dziury po trafieniach porozrzucane po całej tarczy.
W ostatnim strzale również nie udało jej się powtórzyć swojego osiągnięcia. Trafiła w obręcz bardzo oddaloną od środka, a kiedy już odwróciła się do pana, który miał wydać jej nagrodę za "dokonania", Dorien przeładowywał broń do swojego strzału. Zaczekała, żeby mogli razem zobaczyć co udało im się wygrać, oczekując jego ostatniego trafienia.

Szare dresy z porządnej bawełny i gęstym splocie były przede wszystkim absolutnie najwygodniejszymi spodniami na świecie. Wspaniale się w nich ćwiczyło, cudownie się w nich leżało na kanapie i nawet bez większego wstydu można było w nich zejść na dół po croissainty. Pupka Idy wystająca z koszulki Doriena śniła się wilkołakowi po nocach, zapewne z tęsknoty.
Ostatni strzał Idy też nie był najlepszy, a szkoda. Jego podejście kończyło całą rozgrywkę, a wynik był na tyle zbliżony, że wszystko mogło się zdarzyć, a tuż po jego strzale już miało się rozstrzygnąć, które z nich stanie ‘rano’ przy garach.
Dorien przeanalizował wszystkie swoje strzały, gdzie dwa były w to samo miejsce, a jeden bardzo zbliżony. Wziął zatem poprawkę i strzelił ostatni raz, celując zupełnie w inne miejsce niż centrum tarczy. I właśnie wtedy trafił w sam środek. Miała podstawy by sądzić, że podstawiał się jej przez całą grę, tak by ustrzelić sporo mniej niż pięćdziesiąt punktów, natomiast teoria o przesuniętej muszce zdawała się mieć sens. Wygrał dwadzieścia sześć do dwudziestu jeden, ale całą rozgrywkę szli w zasadzie łeb w łeb. Czas na nagrody!
- Gratuluję, wspaniale ci poszło - objął Idę na wysokości ramienia i przyciągnął do siebie, tak że właśnie zetknęli się ramionami. Jeszcze nie chciał pozwalać sobie na więcej, może za chwilę, kiedy trochę porozmawiają.

Kiwnęła głową z uznaniem i cicho cmoknęła, kiedy i jemu udało się trafić w sam środek. Ciekawe, czy najlepsze zostawił na koniec, czy po prostu dawał jej złudne poczucie możliwości wygranej. Patrząc na to, że strzelał raczej równo, to obstawiała, że po prostu wyszła na wierzch różnica miedzy ich umiejętnościami. On o wiele lepiej trzymał broń, pewniej wciskał spust. Nie martwiła się przegraną, chociaż lubiła wygrywać. Uśmiechnęła się półgębkiem, a kiedy przyciągnął ją do siebie spojrzała w górę, by móc odpowiedzieć mu prosto w twarz.
— Tobie też, ale miałeś mi nie dawać forów. — Wytknęła język, czekając, aż pan opieszale wygrzebie nagrody, które odpowiadały im wynikom. W końcu w jej ręce została wepchnięta czarna koszulka. Rozwinęła ją, by zobaczyć nadruk, a po tym zaśmiała się w głos, podnosząc ją, by mógł ją zobaczyć także jej towarzysz.
— Chyba się zgadza. Zrobię ci śniadanie tylko w niej. — Puściła mu oczko, w oczekiwaniu na to, co przypadnie wilkołakowi. — Szybki rewanż? Strzel od razu pięć, a potem ja. — I nie czekając na jego odpowiedź, rzuciła kasjerowi jeden banknot, który opłacał od razu oba ich podejścia. On jej postawi wino.

nagroda

Ślepy traf, paradoksalnie, że na jarmarku był dostępny akurat taki rodzaj rozrywki, który dla Doriena był chlebem powszednim od dziesiątek lat. To, że nie zebrał kompletu punktów, zrzucał na totalnie amatorską, źle wyważoną i niepoprawnie konserwowaną broń. Parsknął, widząc nagrodę, którą wylosowała. Aż przemknęła mu przez głowę teoria spiskowa, czy człowiek z drugiej strony lady zrobił to umyślnie, widząc, że Ida mierzy się w konkursie z wilkołakiem, czy wziął pierwszą koszulkę z brzegu i to był czysty przypadek. Niemniej jednak wzór pasował wręcz idealnie i chociaż Ida w bieliźnie czy całkiem naga wyglądała fenomenalnie, to taki easter egg w postaci koszulki z sugestywnym nadrukiem nadawał ich relacji humorystycznego wydźwięku. Tuż po niej Dorien otrzymał swoją nagrodę. Aż żal, że to nie była pasująca koszulka z odniesieniem do wampirów, a pluszowy wilkołak, którego miał zamiar oddać przyjaciółce, okraszając prezent słowami, że ten zawsze będzie jej posłuszny.
- Czemu nie - załadował broń ponownie, tym razem większą ilością śrutu i strzelił kilkakrotnie, nie zdejmując wiatrówki z ramienia. Poszło mu o wiele, wiele gorzej, niż gdy się wymieniali co strzał, ale to nie miało żadnego znaczenia przy koleżeńskiej, a nie wrogiej rywalizacji. Najwyżej ponarzeka jeszcze raz, że dał jej fory. Oddał Idzie załadowaną wiatrówkę i życzył powodzenia.

nagroda

Strzały: 5,2 4,6 5,1 1,1>2 6,3

nagroda , kostki gdzieś tam są, nie mam czasu ich linkować xD, ale wyszły 23 punkty


Kiedy nie musiała zmieniać broni co strzał szło jej jakoś lepiej. Być może dlatego, że po prostu wpadła w rytm celowania w to samo miejsce. I chociaż tym razem było to dalekie od idealnego wyniku, a w dodatku ani razu nie trafiła w sam środek, to nie mogła narzekać, bo zebrała większą ilość punktów niż wcześniej. Uśmiechnęła się zadowolona, szczególnie, że udało jej się prześcignąć Doriena. I jeżeli ten się podłożył, żeby ona też zdobyła własne zwycięstwo, to nie zamierzała narzekać. Pan wcisnął jej kolejny materiał, a kiedy rozwinęła i zobaczyła haloweenowy nadruk z wilkołakiem, to aż parsknęła śmiechem. Zanim pokazała nagrodę Dorkowi i zanim mężczyzna opiekujący się stoiskiem zdążył odejść, Ida złapała go w biegu prosząc o większy rozmiar, taki jak na jej kolegę z którym strzelała.
— Masz, to dla ciebie. — Rzuciła w niego zwiniętą koszulką, licząc na to że złapie i roześmieje się na jej szczęście w losowych nagrodach za ustrzelenie 20 punktów. — Ale za to wisisz mi wino. Co wygrałeś tym razem w ogóle? — Zapytała, bo nie skupiła się na tym jak wilkołak dostawał nagrodę, przez to, że wtedy sama strzelała.

W pierwszej chwili był nawet nieco zawiedziony, że Ida wylosowała kolejną koszulkę, w chwili gdy było tak wiele różnorodnych nagród. Przyglądał się fioletowej kauczukowej piłeczce z wzorem w nietoperze, którą sam dostał - byłaby idealna dla kotka, ale nie miał kotka. Jeszcze. Ponieważ był zajęty obracaniem w palcach kulki, nie zwrócił uwagi, że Ida zagadała typka, ale zareagował na rzucany w jego stronę obiekt. Rozłożył koszulkę i zaśmiał się, widząc nadruk oraz fakt, że ubranie jest na tyle duże, że Ida by się w nim utopiła.
- Jest wspaniała, dziękuję - przyglądał się koszulce, trzymając ją rozciągniętą przed sobą
- Teraz mamy matching t-shirts. To wiszę ci dwa wina, albo wino i coś jeszcze. A ja dostałem piłkę, taką o. Mogę odbijać ją od ścian i wkurwiać sąsiadów.
Aktualnie był bardzo zadowolony, że Hadwin zrezygnował ze spotkania. Dorien był w pełni wyrozumiały, miał podejrzenia wobec tego, co zatrzymało kolegę, a szczęśliwym przypadkiem pan Crawley znalazł sobie wyśmienite towarzystwo. Atrakcji było wiele, ale faktycznie mogli zacząć od stoiska z winem.
- Tooo… Co u ciebie? - spytał, gdy zaczęli się oddalać od strzelnicy. Zewnętrzną dłoń włożył do kieszeni płaszcza, a jeśli chodzi o drugą, to próbował wyczuć sytuację. Chętnie objąłby Idę tak jak przed chwilą, ale musiał widzieć, że wampirzyca idzie wystarczająco blisko i oczekuje kontaktu.

nagroda

Nawet nie zwróciła na kauczuk, który trzymał w dłoni, ale jeżeli miałby taką ochotę, to mogłaby mu porzucać, żeby mógł aportować. Po jego przemianie w wilka oczywiście. Dalej ją frapowało jak takie rzeczy były w ogóle możliwe. Może powinna pobrać od niego próbkę krwi, śliny i innych dziwnych płynów ustrojowych i zobaczyć pod mikroskopem co się z nimi dzieje w trakcie pełni. Chociaż pewnie i takie badania były robione przez te dekady.
Ucieszyła się jak zobaczyła jego reakcję na jej "prezent"
— Nie ma sprawy. Do mnie i tak nie pasuje. Rozmiarem i treścią. — Zaśmiała się, zerkając w jego stronę. — Zdefinuj "coś jeszcze". — Powiedziała trochę teasującym głosem, ale tak, żeby nie mógł jej zarzucić zbytniego rozochocenia. — Mogę ci porzucać tę piłkę, ale tylko jak będziesz merdał ogonem. — Dopowiedziała coś, o czym myślała chwilę wcześniej.
Cóż, Hadwin był jaki był. Dorien chyba nie mógł jednak narzekać, skoro sam być może wpakował się w sytuację, dla której najpewniej zostawił go kolega. Może po prostu los tak chciał, a Dorien będzie mógł tylko podziękować drugiemu wilkołakowi za to jak potoczyło się jego samotne wyjście na jarmark.
— Pracuję. Byli radni mnie rozchwytują. Unikam Novus. Nic ciekawego. — Powiedziała, wzruszając ramionami. To nie tak, że nie spotykali się tyle czasu, bo nagle została tajną agentką jakiegoś korpusu armii, albo co gorsza, szpiegiem dla innej mafii. Szła na tyle blisko, że mógł ją objąć, jednak nie zrobiła żadnego podobnego ruchu. Na jednym ramieniu miała przewieszoną torebkę, drugie za to było całkiem wolne, przez co machała sobie lekko ręką w przód i w tył.

Kurczę, jeszcze jej nie zdradził, że nie nauczył się zmieniać w typowego wilka, a aportowanie w crinosie, szczególnie tak malutkiej piłeczki, mogło stanowić nie lada wyzwanie i to właściwie nie tylko ze względu na wielkość rzucanej zabawki. Raczej w ogóle nie był jeszcze gotowy na pokazywanie jej siebie w wersji wielkiej, futrzastej bestii, a pomimo starań forma lupusa pozostawała w sferach marzeń Doriena. Jeszcze trochę, uda mu się w końcu. Będzie mogła go wtedy podrapać po brzuchu, tak jak obiecywała. Jeśli Ida zaproponowałaby zrobienie własnych badań, nie zważając początkowo na te wykonane przez kogoś innego, zgodziłby się bez wahania. Dorien także byłby ciekawy wyników, a już proponował, że może mieć udostępnione pomieszczenie w szpitalu do własnych potrzeb.
- Lotu na księżyc ci nie zorganizuję, ale wspólnie na pewno wymyślimy coś bardziej osiągalnego. Czy na księżycu jest wieczna pełnia? - zadał głupie pytanie, ale takim tonem, jakby oczekiwał równie głupiej odpowiedzi - Moglibyśmy pakować do rakiet jakieś beznadziejne przypadki i obserwować ich battle royal.
Przemyślał sprawę. Byli w publicznym miejscu, gdzie na pewno pałętało się sporo znajomych im osób. Sam fakt, że szli obok siebie jeszcze nie był niczym zdrożnym, ale mogła nie życzyć sobie objęcia czy złapania za rękę w chwili, gdy przypadkiem uderzyli się dłońmi, właśnie ze względu na potencjalne spotkanie plotkarzy. Jeszcze się dziś podotykają, w nieco innych okolicznościach.
- Byli radni? Ciekawe - Dorien właściwie utrzymywał jako taki kontakt tylko z Seleną, czy jak jej tam było na imię - Ale jesteś w miarę bezpieczna?
Trudno ominąć temat Ordo i aktualnych wydarzeń w ich świecie. A w to, że pracowała, wierzył. Praca nie była tylko wymówką, by się z nim nie spotykać.

Idę chyba ominęła informacja, że zamiana w wilka była tylko dla wybranych. Ona miała wyobrażenie tego wszystkiego jak w zmierzchu, gdzie po prostu chłopak z watahy, po osiągnięciu pewnego wieku zamienia się w wilka i dostaje boosta do masy mięśniowej. Na razie w sumie nie miała tyle czasu, by angażować się w kolejne badania dotyczące rozwoju umiejętności lupusa i tego jak fazy księżyca mogą wpływać na wilkołaki. Może kiedyś.
— Nie wiem, ale jak jest z sera to jest wieczny obiad. — Parsknęła, udzielając głupiej odpowiedzi na głupie pytanie. — Myślę, że ten wasz Marcus na pewno lepiej by się odnalazł w nielegalnych walkach wilkołaków na księżycu niż w jaskini. — Odpowiedziała, bo i do niej dotarły podśmiechujki z byłego true alfy. Nic w tym dziwnego, najpierw uciekł z Paryża, co spowodowało jakieś strajki, potem wrócił i wszyscy słyszeli o jakichś torturach, tylko po to, by znowu uciec. Mężczyzna pewien moment był obiektem bardzo wielu plotek.
— Szukają zespołu badawczego. Najwyraźniej naukowcy co mindsetem są dalej w poprzednim wieku nie są tak pożądani jak ci, co potrafią iść z duchem czasu. Silvana też zaprosili. — Wytłumaczyła, chociaż chyba nawet o to nie prosił. — Jestem bezpieczna bo mafia mojego udawanego męża mnie pilnuje. — Parsknęła, po czym jednak poważniejszym tonem zapewniła, że nic jej nie jest i pilnuje się jak tylko może.

- Gorzej, jeśli cierpią na nietolerancję laktozy - pośmiali się razem, co było zwyczajnie miłe - ‘Ten nasz Marcus’ już dawno powinien był zostać kopnięty w dupę i właśnie wysłany na księżyc, ale nie bo radny, bla bla. To była patologiczna sytuacja. Nic dziwnego, że jako wilkołaki mieliśmy taką opinię a nie inną, skoro reprezentował nas taki patałach.
Dość o nim, szkoda strzępić ryja, ale co się pośmiali, to ich. Może kiedyś jej opowie więcej, jeśli będzie miała chęć posłuchać o zamierzchłych wydarzeniach, ale świąteczny jarmark to na pewno nie to miejsce i nie ten czas.
- To wspaniale, bardzo się cieszę, gratuluję - szczery uśmiech wpłynął na usta Doriena, nawet jeśli więcej pracy Idy równało się mniej spotkań z wilkołakiem - Powinnaś być bardziej doceniona. Możesz powiedzieć, co będziesz robić, czy to ściśle tajne?
Ach, no tak! Dorien kochał takie przekomarzanki. Ta wilkołacza mafia, którą wymyślili jadąc jego autem po odebraniu pendrive’a, będzie się teraz za nim ciągnąć. Chociaż właściwie teraz, gdy zmienił funkcję w trakcie formowania nowego stada, bliżej mu było do takiego szefa mafii, niż przeciętnego osiłka. Z ulicy do polityki.
- Nawet nie wiesz, ilu siedzi ci na ogonie - hihi, taki żarcik, bo Ida nie miała ogona - Ale obiecaj, że powiesz mi, jeśli coś cię zaniepokoi, ok?
Zbliżali się już do stoiska z winem.

— No to dobre, że rada upadła, może już nie będzie zawracał wam dupy. Ta nowa, Regine, tak? Ładna. Pewnie ci się podoba, co? — Powiedziała z małym uśmieszkiem, bo to nie tak, że nie zauważyła jego słabości do blondynek.— Poza tym, każdy kto kieruje się stereotypami czy zachowaniem jednej osoby jako tym co robi cała rasa, nie jest wart czasu, żeby się nim przejmować. — Dodała, bo przecież taka była prawda. Niechęć wilkołaków do wampirów i wampirów do wilkołaków była niczym więcej jak jakimiś uprzedzeniami i być może chęcią wykazania się jako ta "lepsza" rasa nadnaturalnych. Ida, jako młody wampir, wychowywany już trochę w erze inkluzywności i tolerancji kompletnie tego nie rozumiała.
— Dzięki, ale jeszcze nie wiem czy to powód do świętowania. Jeden chce zrobić jakieś badania krwi, a druga ogólne badania nad wirusem. — Powiedziała wilkołakowi jakieś ogóły (wcale nie tak,że graczka nie wie czy konkrety są ściśle tajne i co będzie obejmować ta praca xD), które może nie były zbytnio szczegółowe, ale opisywały jakieś podstawy.
— Dobrze, tatusiu. — Przekręciła oczami, niby oburzona jego byciem protective, a dopiero po chwili sobie uświadomiła co tak właściwie powiedziała i jak w ogóle to mogło zabrzmieć w jego uszach.

- Podoba - smirk - Ładna, ale przede wszystkim mądra, a to też ważne. Awansowała mnie. Już nie będę biegał po mieście jak szpieg. Z ulicy pod krawat.
O tak, zdecydowanie wolał blondynki. Kolor włosów to jeszcze żaden wyznacznik, dawał szansę zabiegania o swoje względy także paniom o ciemniejszej oprawie, aczkolwiek to właśnie blondynki stawały do konkursu z przewagą w postaci bonusu. Zarówno Ida jak i nowa alfa wpasowywały się w wyznawane przez Doriena kanony piękna, ale wygląd to jedno, a inteligencja, charyzma, czar, upór i wiara w przekonania to drugie. Póki co Regine udowadniała, że jest w stanie przeprowadzić wilkołaczą trupę, choćby po trupach, do zwycięstwa. Największym drugim w kolejności problemem po Ordo była już tylko hałastra, której trudno dostrzec, jak potrzebne jest w tej chwili zjednoczenie przeciwko wspólnemu wrogowi.
Aż się zatrzymał w pół kroku, słysząc to określenie. Tak chciała grać, w porządku. Korzystając, że właśnie przechodzili między grupą ludzi i było w miarę gęsto, klepnął ją w pośladek, jak kara na zapas, taka forma dyscypliny. Swoją drogą, odnośnie tego określenia, dobrze, że od razu ustalili z Louane jak będzie wyglądała ich relacja i jak będą się do siebie zwracać, żeby uniknąć takiego pierdolenia jak mały Azjata względem jaskiniowca. Co do Idy - niech mówi, jak chce. Całkiem hot.
Stanęli w kolejce. gdzie Dorien miał zaraz wziąć dla nich po kuflu grzanego wina.
- Masz plany na wieczór? Późniejszy wieczór - doprezycował, mając na myśli resztę nocy.

— I co będziesz robił? Podrywał ładne panie i sugerował im wstąpienie do watahy? Zaproś je do swojej kuchni, na pewno szybko się przekonają. — Zaśmiała się, ale zawsze była ciekawa co robią ludzie na tych bardziej politycznych stołkach w rodach czy tam frakcjach. Może kontaktowali się z nadnaturalnymi z innych krajów, albo chodzili i załatwiali krew z banków krwi? Co jak co, ale Dorien chyba był dość ważną postacią na mapie wilkołaczych ludzi w Paryżu, ze swoim szpitalem i innymi kontaktami. — Gratuluję. — Dopowiedziała, jakby nie zrozumiał, że cieszyła się jego sukcesem, jeżeli on go uważał za sukces.
Nie chciała, by jej słowa miały wydźwięk seksualny, ale w ich relacji raczej było o to ciężko. Podskoczyła więc teatralnie, kiedy klepnął ją w pośladki z dużym uśmiechem na ustach, nachyliła się do niego, by wyszeptać mu cicho do ucha "jeden".
— Pewnie liczę. — Odpowiedziała na jego pytanie, nawiązując do sytuacji, która przed chwilą miała miejsce. Tym razem mogli pojechać do niej, też miała spore mieszkanie.

- Dokładnie tak. Może ty wolałabyś być w mojej watasze? Jako członkini premium, regularne spotkania w mojej kuchni w pakiecie.
Nowa rola przypadła mu do gustu, a stanowisko dyrektora pozwoliło mu zmienić trochę mindset, otworzyć się na takie wyzwania jak rozmowy z ważnymi osobami, negocjacje, ustalanie strategii czy zarządzanie nie do końca własnymi finansami. Wyzwań w wilkołaczym, ale i w całym nadnaturalnym paryskim światku było wiele, a zaangażowanie w posprzątaniu po tym nieudaczniku zaowocuje nie tylko personalnie, plasując Doriena na wysokiej pozycji, ale przede wszystkim dla nich wszystkich jako społeczeństwa.
Aż parsknął cicho z szerokim uśmiechem, gdy wypowiedziała liczebnik. Nie odpuścił sobie chwycenia jej za pośladek, bo jej reakcję odczytał jako pozwolenie na takie zachowanie. Nikt nie widział, ludzie wokół zajęci byli sobą, głośnymi rozmowami i degustacją wina. Zaraz i im Dorien zamówi po porcji, zgodnie z obietnicą.
- A do ilu potrafisz liczyć? - zadał jej to bardzo poważne pytanie i powinna się zastanowić nad odpowiedzią, bo wyglądał, jakby miał wyciągnąć z tego konsekwencje. Nic bardziej przyjemnego niż kary za pomylenie kolejności, right?