When in Rome... || 2-5 lutego 2024

First topic message reminder :

Cecil lubił podróżować pociągiem... O ile nie musiał tego robić zamknięty przez tydzień w jakiejś skrzyni w składzie bagażowym. Samoloty były o tyle wygodniejsze, że poruszały się pomiędzy krajami i kontynentami z zawrotną prędkością, łatwiej więc było uniknąć wschodu słońca, co dla wampira było kwestią stosunkowo istotną. Jeśli podróżować to tak, żeby człowiek bardziej się od samego czekania na wszystko nie zmęczył - takiego zdania był właśnie pan de Vere, nic więc dziwnego, że nie żałował pieniędzy na wynajęcie kogoś, kto zająłby się ich bagażami, czy dostęp do miejsc w osobnej poczekalni. Bilety w pierwszej klasie były całkowitym minimum, jakiego oczekiwał po jakichkolwiek wycieczkach, towarzyszący mu wilkołak mógł więc cieszyć się pełnym zestawem ulg i przyjemności niedostępnych dla większości społeczeństwa.
Stosunkowo szybko i bezboleśnie przedostali się do samolotu i swoich siedzeń, a ambitnie udający człowieka przy pomocy aktorskiej zdolności Cecil zdołał nawet nie wzbudzić nigdzie alarmu swoją osobą. Póki co same sukcesy, tak trzymać.
Wampir usadowił się w fotelu wygodnie, zapadając w głębsze poduszki, westchnął jakby pokonał tysiąc schodów, żeby tam dotrzeć, po czym zatrzymał spojrzenie na swoim towarzyszu. Był to w zasadzie pierwszy moment tego wieczoru, kiedy mogli być gdzieś praktycznie sam na sam... Nie licząc połowy samolotu pasażerów, siedzących tuż za ścianką działową, ale mniejsza o szczegóły.

Biedny, zestrachany Makoto. Kto by pomyślał, że tak się będzie bać filmu, który sam chciał obejrzeć? Cecil przytulił go do siebie wygodnie, a później pozwolił się chłopakowi wtulać w niego przy każdej straszniejszej scenie, ukrywając w jego ramionach przed wszystkimi demonami. Przed takimi przynajmniej na pewno mógł go obronić.
- Nie wydaje mi się, żeby coś takiego mogło nas zabić, prawdę mówiąc. - odparł bardzo rzeczowo, głaszcząc go dalej po nodze, bezmyślnie wsadzając mu przy tym rękę pod szlafrokową spódniczkę raz za razem.
- Generalnie to nigdy się z czymś takim nie spotkałem. To film bazowany na faktach? - spytał, próbując wyłapać, co takiego aż tak wilkołaka przerażało. Jeśli był to jedynie wymysł autora, to czego tu się bać?
Może był po prostu za stary i za dużo w życiu widział? Nie wydawało mu się, że wspominanie o horrorach prawdziwego świata, jakich doświadczył w ciągu ostatnich dwustu lat było dobrym pomysłem w tej chwili - Makoto i tak trząsł się już jak osika, lepiej żeby nie zaczął dodatkowo płakać nad jego losem.

Makoto lubił się bać, a jeżeli dodać do tego możliwość bezwstydnego wtulania się w Cecila i obejmowania go pod ledwo zakrywającym go szlafrokiem, cała sytuacja była wręcz idealna. Może poza tymi kilkoma minutami, kiedy jego serce faktycznie przyspieszało na widok dziwacznych stworów z horroru. Ale kto by się przejmował? Być może nawet trochę za bardzo podobało mu się to, że wampir raz po raz wsuwał rękę pod jego szlafrok, głaskając go przy tym oczywiście niewinnie po kolanie.
— Jesteś pewien? Skąd wiesz, co mogą robić duchy i jakieś dziwaczne demony? — spytał, bo chociaż nie był aż tak w to wszystko wciągnięty jak Cecil, w duchy akurat wierzył. Albo raczej, spodziewał się, że mogły istnieć.
— Nie wydaje mi się, ale też nie sądzę, żeby było dużo udokumentowanych porządnie przypadków z tego typu istotami. Raczej ciężko jest je zauważyć. — przyznał, na chwilę nawet zapominając o tym, że się bał. Nie był znawcą, ale wydawało mu się, że na świecie nie było za bardzo prac naukowych o duchach. A przynajmniej nie takich traktujących ich jako faktyczne, potwierdzone naukowo istnienia. I to chyba jeszcze bardziej sprawiało, że były straszne.

Cecil nie był pewien, czy lubił się bać, bo generalnie nie doświadczał tego stanu zbyt często. Nie lubił się bać o swoich bliskich, to na pewno. Na całe szczęście jego wilkołak wcale nie był w tej chwili w położeniu zagrażającym życiu, nawet jeśli zachowywał się tak, jakby był.
- Nigdy na takie nie trafiłem, ale prawda, może gdzieś w Japonii takie istnieją. - zgodził się polubownie. W końcu Makoto więcej wiedział na temat demonów i duchów ze swojej ojczyzny, prawda?
- Mhm. - mruknął słysząc, że historia nie była jednak oparta na faktach. Cóż, nie mógł powiedzieć, że się tego nie domyślał. Który szanujący się potwór bawiłby się w zostawanie telemarketerem?
- To prawda, wszyscy naukowcy, których znam dość niechętnie do tego tematu podchodzą. - przyznał, odruchowo przesuwając dłonią po jego nodze trochę wyżej, podwijając materiał szlafroka, głaszcząc go dalej. Nawet się nad tym nie zastanawiał, tak? Po prostu lubił go dotykać, nie musiało w tym od razu być żadnych podejrzanych podtekstów.

Całe szczęście, że żaden z nich nie był w tej chwili w niebezpieczeństwie, bo Makoto również nie lubił się bać o swoich bliskich. Cecil mógł być wampirem, którego nie łatwo było zabić, ale był pewien, że można mu było zrobić krzywdę. Wolałby jednak, żeby nic złego mu się nie przytrafiło i gotów był o to walczyć z całych sił, a obecnie miał ich całkiem sporo.
— Japonia ma całkiem bogaty folklor jeżeli chodzi o demony i duchy. Niektóre są tak dziwaczne, że ciężko uwierzyć w to, żeby miały naprawdę istnieć. — przyznał, przypominając sobie wszystkie legendy i historyjki opowiadane mu przez babcię. Były to bardziej bajki mające na calu przestrzec i odstraszyć dzieci od robienia głupich rzeczy, ale kto wie? Może coś się naprawdę za nimi kryło? Makoto nie dałby sobie ręki uciąć za to, że wszystko było zmyślone.
— Znasz dużo tych naukowców? — spytał, czując jak przyjemny dreszcz przebiega mu po ciele, kiedy ręka Cecila wsunęła się trochę wyżej. Sam również nie pozostawał dłużny, głaskając jego bok jedną z dłoni wsuniętą pod szlafrok wampira.

Cecil na pewno doceniłby to, jak Makoto chciał o jego bezpieczeństwo walczyć, ale wolałby jednak, by była to rzecz czysto teoretyczna. To znaczy: nie chciałby, żeby jego wilkołak faktycznie robił coś niebezpiecznego, żeby mu pomóc. Po części dlatego, że wierzył w swoje umiejętności wychodzenia cało z opresji, a po części też dlatego, że nie chciał widzieć go pakującego się w tarapaty z własnego powodu.
Pokiwał głową, słuchając o japońskim folklorze. Coś tam słyszał, ale nigdy o duchach z telefonu. Może to jakiś nowoczesny wynalazek, kto wie?
- Nie jakoś bardzo dużo. W tej chwili głównie tych pracujących dla Frakcji. - odparł w temacie naukowców.
Czy mu się wydawało, czy Makoto przysunął się do niego bardziej? Zerknął na chłopaka, odrywając się od obserwacji wydarzeń dziejących się na ekranie.
- Jeśli za bardzo się boisz, możemy obejrzeć coś innego. - mruknął, chociaż wcale nie wydawało mu się, żeby chłopak bał się za bardzo. To jak głaskał go po boku świadczyło raczej o tym, że brakowało mu emocji, a nie zmagał się z ich nadmiarem.

Makoto wolałby, żeby Cecil po prostu nie pakował się w żadne tarapaty. Nie było jednak szans na to, że gdyby znalazł się w niebezpieczeństwie, wilkołak siedziałby z założonymi rękoma. Miał nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie, ale gotów był walczyć rękami, nogami i zębami o zdrowie i bezpieczeństwo swojego wampira. Może było to trochę głupie, ale nic nie mógł poradzić na to, że gdy chodziło o Cecila tracił resztki zdrowego rozsądku.
Może powinni razem poszukać większej ilości informacji na temat japońskich zjaw i zmor? Makoto pewnie dobrze by się przy tym bawił odkrywając własną kulturę, a Cecil zdawał się zwyczajnie lubić takie nadnaturalne historie. Czyżby znalazł pomysł na kolejną randkę? Parsknął w myślach, bo sama idea randkowania w taki sposób była po prostu komiczna.
— Nie boję się. — wymruczał cicho, przejeżdżając nosem po jego szyi i przez chwilę zastanawiając się, co chciał tak naprawdę zrobić dalej. Mieli oglądać film, tak? Może nie powinien go więc rozpraszać? Szybko jednak stwierdził, że jemu już się trochę znudziło oglądanie (nawet nie dlatego, że film był słaby, obecność Cecila była po prostu dużo bardziej interesująca) i jednym (nie do końca) zgrabnym ruchem poderwał się i usiadł na nim okrakiem. Ewidentnie brakowało mu emocji.

Niestety, niepakowanie się w tarapaty było cechą zupełnie do Cecila niepasującą. Jeśli Makoto chciał spędzić z nim więcej czasu, to musiał przyzwyczaić się do myśli, że jego wampir od czasu do czasu w coś się wpierniczy i będzie się można o niego przez chwilę martwić, zanim wykaraska się z kolejnej opresji mniej lub bardziej poturbowany.
Uniósł wyżej brwi, kiedy chłopak niespodziewanie wykonał manewr, siadając mu na kolanach okrakiem, przy okazji dużo bardziej podwijając ten swój szlafroczek.
Że się nie bał?
- Widzę właśnie. - odparł, obejmując go jedną ręką w pasie, po chwili przyciągając bliżej siebie.
- Tylko z tej pozycji nie będziesz mógł oglądać dalej filmu. - przypomniał mu, chociaż nie żeby narzekał! Drugą ręką sięgnął wyżej, złapał go za połę tej nędznej imitacji ubrania, którą miał na sobie i pociągnął w dół, do pocałunku.
- Stracisz wszystkie najlepsze sceny. - wymruczał mu w usta, między jednym buziakiem a kolejnym. Jego słowa wcale nie brzmiały jednak jak upomnienie, czy wyrażanie chęci powrotu do poprzedniej pozycji. Prędzej po prostu się z nim droczył, chcąc usłyszeć, że Makoto znalazł sobie lepszą rozrywkę niż horror o telefonach.

Wyglądało więc na to, że Makoto dość szybko nabawi się siwych włosów, jeżeli miał się tak martwić o swojego wampira. Z drugiej strony – czy to w ogóle było możliwe? Skoro żyli wiecznie to chyba też się nie starzeli ani trochę? Siwe włosy mogły jednak nie być mu pisane, sam nie był pewien czy to dobrze czy źle. W tej konkretnej sytuacji może lepiej, ale wolałby po prostu się nie martwić.
Usadowiony okrakiem na jego kolanach na przykład w ogóle się nie martwił. Ani trochę, wręcz przeciwnie – bardzo dobrze się w tej chwili bawił. Zdecydowanie lepiej niż oglądając film, czy spacerując po ulicach Rzymu, chociaż obie z tych czynności bardzo mu się podobały.
— Najlepsze sceny mam przed sobą. — mruknął pomiędzy pocałunkami, jedną dłoń zatrzymując na szyi wampira a drugą na jego klatce piersiowej. Przyjemne dreszcze przebiegały przez całe jego ciało a on zdawał się myśleć, że nigdy mu się to nie znudzi. I tak długo udało im się wytrzymać bez aż tak agresywnego klejenia się do siebie, trzeba było uznać to za sukces.

Cecil nie był pewien, czy wilkołaki mogą osiwieć ze stresu, ale najwyraźniej zamierzał wystawić rządzący ciałem Makoto wirus na próbę. Dla dobra nauki, oczywiście! Nie chciał przecież umyślnie go denerwować, po prostu był jaki był i chłopak musiał się z tym pogodzić. Starego psa nie nauczy się nowych sztuczek i starego nietoperza widać też nie.
Kto by pomyślał, że znajdzie się kiedyś osoba, która uzna Cecila za ciekawszego nie tylko od telewizora, ale też całego Rzymu! Na pewno nie on sam, ale skoro już podobny cud się wydarzył, to zamierzał korzystać z jego dobrodziejstw ile wlazło. W końcu jak często miewał na kolanach to oczekujące pocałunków i pieszczot stworzenie? No dobrze, ostatnio trochę częściej, ale nadal za rzadko jak na jego własne potrzeby, ot co.

Cecil był zdecydowanie ciekawszy od telewizora czy Rzymu i to pod wieloma względami. Lubił z nim rozmawiać i dowiadywać się o nim więcej, ale sceny takie jak ta jeszcze bardziej przykuwały jego uwagę. Spoglądał na niego z góry, podziwiając każdą najdrobniejszą linię jego twarzy i nie mógł nadziwić się, że miał takie szczęście. Jak to się działo, że ktoś tak pociągający był nim  zainteresowany? Prawdopodobnie sporo czasu minie zanim Makoto się do tej myśli przyzwyczai, ale nie zamierzał niczego sobie odmawiać. Skoro trafiło mu się jak ślepej kurze ziarno trzeba było z tego korzystać.