Long time no see

Czas płynął przeraźliwie wolno w przeciwieństwie do trunków w fontannach. Ich słodki, aromatyczny poszum wypełniał uszy wilkołaka, sprawiał, że czuł się nieco lepiej niż gdziekolwiek indziej. Ciało metabolizowało szybko, miał się zachowywać, ale nos męcony tymi wszystkimi zapachami relaksował się zabawą w zgadywanie co gdzie płynie.
Nagle dostrzegł w tłumie parę, która wydała się znajoma. Podszedł do nich i uśmiechnął się ciepło:
– Long time no see! W sumie mogłem się was tu spodziewać.

— Monsieur Whittaker, quel plaisir de vous voir — przywitał swojego dentystę Sahak. On nie spodziewał się na balu mężczyzny, nie wydawał mi się typem, który będzie się bawił na takich przyjęciach, z drugiej strony on sam pojawił się bez brody i w złotym brokacie, więc może to zwyczajnie jakieś multiwersum przeniknęło do ich świata.
Multiwersa były bardzo smutnymi teoriami, chociaż ludzie (i Dzieci Nocy) wolały myśleć o szczęśliwszych wersjach siebie, nie tych smutniejszych.
— J'espère que les meutes n'ont pas été affectées par les drames d'Hannibal.

— Saaaamueeel! — odpowiedziało mu jowialne zawołanie z przeciąganymi zgłoskami. O tej porze Renata udawała już zdrowo podchmieloną. To była nie najgorsza strategia, wesołym osobom więcej rzeczy uchodziło na sucho i z reguły zachowywano się przy nich mniej ostrożnie. Jedna taka noc w roku, raz na trzysta sześćdziesiąt pięć dni, żeby chociaż trochę wysunąć kij z tyłka, w dalszym ciągu bez naruszania granic, rzecz jasna. Elegancko podała mu dłoń. — Samotny wilku, gdzie twoja wataha? Bez osoby towarzyszącej…? — uniosła zaczepnie brew.

– C'est assez calme, personne n'est blessé.– uśmiechnął się, nie mając pojęcia na ile pomyliły mu się słowa, skoro trzeba było się skupiać cały czas na tym, by mieć usta w tutkę, jakby cackał się z jakimś dzieckiem. No ale co zrobić, skoro było się w paryżu, trzeba było ujarzmić ten dziwaczny język. – Mon couple traîne ici quelque part. J'ai été piégé, vous savez à quel point je déteste ce genre de... spectacles.– rzucił lekko, mimowolnie kierując wzrok ku złocistej marynarce.

— Obowiązki — skomentował Sahak. — Awansowałem, więc trzeba się pokazać. Pewnie już słyszałeś.
Większość rzeczy w wampirowie było tajemnicami poliszynela. Kto z kim tańczy, kto przed kim rozkłada nogi, kto sprawuje władzę i kto wypadł z łask. Jako obserwatorzy, dwójka obok niego musiała wiedzieć wiele rzeczy, pewnie pod różnymi względami byli znaczenie bardziej poinformowani w sprawach Dzieci Nocy, niż on sam. C'est la vive.
Oficjalnie Sahak nie został jeszcze mianowany przez Radę, ale został naznaczony przez swój ród, a to znaczyło dla niego więcej. Bez urazy.

— O, czyżby? Na moje oko wygląda, że wyśmienicie się bawisz — zakpiła koleżeńsko.
Kiedy Sahak znów zaczął się przechwalać, Constanza bardzo demonstracyjnie, teatralnie wręcz, potoczyła oczami po powale, aż jej brązowe tęczówki na chwilę zniknęły pod powiekami; po tym uśmiechnęła się szeroko i szturchnęła pana Darbinyana frywolnie ramieniem na znak, że tylko żartowała. Tak naprawdę była z niego bardzo dumna i podekscytowana chyba nawet bardziej niż on sam, nie wspominając już o tym, że Sahak zatwierdzający dominację w tak ostentacyjny sposób ją upajał. I jeszcze ten hiszpański wąsik. Głęboki wdech, wydech.
— Samuel, opowiedz lepiej, jak twoje studia — zmieniła temat dla własnego bezpieczeństwa.

– Obowiązek? Awans? Gratulacje! W końcu Cię Szczęściarz docenił po tylu latach! – sweet summer child pogrutalowało Sahakowi, przejawiając całym sobą absolutne beztalencie obserwatorowe. No ale, zawsze mógł się zasłonić tym, że on miał ludzi obserwować, a nie tańce na szczycie łańcucha pokarmowego.
– Studia wybornie, bawią mnie niesamowicie te wszystkie zmiany, dobrze od czasu do czasu zrobić sobie update. Szykuje się na staż w Świętym Łukaszu – wplatanie angielskich słów co pewien czas raziło francuskie ucha. Sam jednak nie mógł się tego oduczyć.

@Sahak Darbinyan @Constanza Moreau

— Zająłem jego miejsce — sprostował Sahak.
Nie komentował wtrąceń po amerykańsku, uznając, że i tak nic tego nie będzie. W tej kwestii Sahak był bardzo uparty, ale jego postanowienie, aby nie nauczyć się nigdy angielskiego, powoli topniało ze wzgledu na dobrobyt rodu. Nawet pożyczył od Constanzy słownik francusko-angielskich, ale ich nie otworzył nawet.
— Co będziesz konkretnie robił? Jaka specjalizacja? — dopytał. W końcu mógł wybrać cokolwiek, od nowych studiów do sięgnięcia po jakieś starsze dyplomy.

Samuel wytrzeszczył oczy na te informacje i z niedowierzaniem pokręcił głową. Nie był pewien po tonie i żarcikach czy gratulować czy współczuć, czy...

– Czy coś to zmienia miedzy nami? Nie wiem, jako głowa rodu, możesz w ogóle rozmawiać z takimi jak ja? – nagle jego przyjaciel z dawnych lat, stał się legitną szychą i Sam nie umiał się w tym odnaleźć. Dlatego spróbował zakotwiczyć sie w tym drugim temacie:
– Na razie pewnie na internista, przyznam, że nie myślałem o specjalizacji, szczerze... technika poszła tak na przód... słyszeliście, że w Polsce wydrukowano działającą trzustkę? To brzmi fascynująco chociaż przyznam, że boję się o tym mówić w przestrzeniach gdzie osią naszej ekonomii jest sprzedaż żywności pozyskiwanej inaczej. – ostatnie zdania ściszył, pochylając się ku rozmówcom.

— Nic się nie zmieniło — odpowiedział spokojnie. Zmieniło się, ale Sam nie musiał sobie zawracać tym swojej pustawej amerykańskiej główki, a Sahak był wampirzą śliską szują. Grzybem, który zagnieżdża się i przejmuje duszę.
— Muszę przyznać, że nie — powiedział Sahak. Zapaliła mu się w głowie lampka. — Nasz przyjaciel działa w zakresie krwi syntetycznej.
Sahak, gdy rozmawiał z Samem, prześlizgiwał się po obecnych, nie łapiąc niczyjego wzroku. Jego agenda była dość prosta. Był głową rodu. Wybraną przez ród. Żadna decyzja Rady tego nie zmieni. Jeśli podważą jego racje, wskażą, że jest niewygodny dla nich. A to oznacza, że jest niebezpieczny.

Oczy Samowi rozbłysły. Może i nie miał zbyt dużo rozsądku i w kwestiach politycznych w ogóle pozostawał ślepy na te wszystkie zależności i napięcia, o tyle inteligencja... cóż, ta głowa nie była pusta. Po prostu była pełna czegoś innego.
– Przyjaciela? To ktoś zaufany? Myślicie, że byłby zainteresowany tworzeniem syntetycznych zamienników również dla wilkołaków? – teraz już niemal szeptał, jakby naprawdę omawiali Wielkie Sekrety i Lepiej Żeby Nikt Nie Słyszał. – Mógłbym poprosić Was o jego numer?

— Bardzo zaufany — stwierdziła z pewnością, po czym parsknęła, z ustami na wpół skrytymi w kieliszku szampana: — Życie własnego dziecka mu powierzyłam… Zapytam, w porządku? — zaoferowała się. Wyciągnęła telefon i wystukała wiadomość do Silvana, który na pewno świetnie się bawił, niańcząc młodych. — Generalnie jeśli o nas chodzi, możesz mieć pewność, że żadna innowacja nie przejdzie nam pod nosem obojętnie. Draculowie uwielbiają inwestować w tego typu badania, nawet jeśli z niewielką szansą powodzenia. Nas to nie razi, nie mamy ograniczeń finansowych.
Mówiła w liczbie mnogiej, bo przecież tak też było. Nie tylko Silvan maczał palce w badaniach, każdego z nich w ten czy inny sposób ciągnęło do eksperymentów, byli wszechstronnie uzdolnieni, zupełnie jakby razem z krwią stworzycieli Draculowie wysysali też paczkę całkiem nowych, nieśmiganych neuronów i perk zwiększający procentowo pojemność czaszki. Zarzuć jakimkolwiek newsem ze świata nauki na stół a nożyce Dracula się odezwie.
— Jego córka też jest uzdolnionym chemikiem, często prowadzą różne badania razem. Poznali się na uniwersytecie. Śmiesznie się składa, bo akurat jest Polką. Pewnie wiedziała o tym szybciej niż my i zgłębienie tematu posmyra jej patriotyczne uczucia.

– Och Draculowie... tak, widziałem tego waszego szefa, jak gada o grzybach. Wiesz... ja nie chciałbym z tego robić sytuacji politycznej. Moja lady, moja alfa z pewnością nie patrzyłaby zbyt życzliwie na ciasny układ z wampirami. Chyba. – postukał opuszkami palców o nóżkę od kieliszka. Może powinien przenieść się do sali z fontannami? Tam nigdy źródełko nie wysychało. Oboje jego rozmówcy widzieli, że nie jest pewien i bardzo obawia się tych eksperymentów, ale wewnętrznie go nosi. – Ale hobbystycznie... Wiecie, tak po godzinach pracy. – rozmyślał. – Córka z Polski? To może być przydatne przy pozyskaniu zaufania inventorów. Ten język jest... taki szeleszczący, kompletnie mnie odrzuca... – mówił tak, jakby znał więcej niż rodzimy i francuski.

— Jest jakiś język poza angielskim, który cię nie odrzuca? — spytała ze zgryźliwym uśmieszkiem. — Jest takie armeńskie przysłowie, wiesz? „You are as many languages as you know” — wierciła mu dziurę w brzuchu dalej. — “One language is never enough”. — Connie nie wyobrażała sobie nawet, jak mogłaby nie myśleć w wielu językach naraz. Lingwistyka otwierała nowe wymiary, formułowanie idei przypominało mieszanie chochlą w kotle wszechświata. Amerykanie i to ich małoduszne zadufanie… lubiła Sama, ale nie przeszkadzało jej to naigrywać się z Najgłupszego Narodu Świata, który footballem nazwał grę, gdzie nawet nie ma kulistej piłki, a podaje się rękoma. Powinni to nazwać handeggiem.
— Pamiętaj, Samuel, czego oczy nie widzą... — poruszyła sugestywnie brwiami. — Zawsze możesz zgonić wszystko na nas.
Zawłaszczenie dzieła? Nie ma na to dowodów.

Zaśmiał się tylko bezgłośnie, uśmiechając przy tym dobrodusznie. Nie prowadzili tej rozmowy po raz pierwszy i zapewne nie po raz ostatni.
– Wiem, co masz na myśli i jakoś nie poczuwam się smakowania lokalnej kultury tak dogłębnie. Europejczycy są jak ich miasta. Ciasne i brudne, ale zbyt dumne, by to dostrzec. Ale chętnie Isaak może umówimy się na lekcje ormiańskiego, żebym mógł zrozumieć Was. W końcu na tej obcej ziemi jesteście jedną z nielicznych pewnych wysp. – dodał. – I jak tam, odpisał coś?