Long time no see

First topic message reminder :

Czas płynął przeraźliwie wolno w przeciwieństwie do trunków w fontannach. Ich słodki, aromatyczny poszum wypełniał uszy wilkołaka, sprawiał, że czuł się nieco lepiej niż gdziekolwiek indziej. Ciało metabolizowało szybko, miał się zachowywać, ale nos męcony tymi wszystkimi zapachami relaksował się zabawą w zgadywanie co gdzie płynie.
Nagle dostrzegł w tłumie parę, która wydała się znajoma. Podszedł do nich i uśmiechnął się ciepło:
– Long time no see! W sumie mogłem się was tu spodziewać.

— Armenia nie leży w Europie — rzucił Sahak. Izaak, imię którym go nazwał Sam, było tym tym samym, które nosił na co dzień, tylko hebrajskim oryginałem, gdy Sahak pozostawało ormiańską transliteracją przerobioną na europejskie możliwości akcentowe. On i Narine wymawiali Sahak zgodnie z oryginalnym alfabetem, dźwiękami które niekoniecznie istniały w Europie, natomiast reszta używała latynizacji. — Następny wybierz niemiecki. Ich słowa na pewno cię zachwycą, prawda Schnuckiputzihasimausierdbeertörtchen?
Tu spojrzał na Renatę.

Znowu wywróciła oczami, ale tym razem, żeby spojrzeć na Sahaka z bardzo wymowną miną, próbując się przy tym nie roześmiać.
— Nien. Bitte hör auf.
Wiadomość zwrotna od Silvana nadeszła wreszcie, Renata przescrollowała ścianę tekstu, w której przyjaciel jarał się perspektywami jak pewien kat na stosie pogrzebowym. Później przeczyta całość, chciała dzielić z nim ekscytację, ale głupio było wisieć na telefonie w towarzystwie. Śmiesznie to musiało wyglądać, te stroje z lat dwudziestych, blichtr i złoto, sznury pereł, brylantyna, fryzury i wąsy niczym z fotografii, a tu nowoczesny telefon oświetlający twarz Connie białym światłem.
— Zgodził się. Przesłać, czy spiszesz? — I kiedy Samuel zapisywał numer do Silvana w swoim telefonie, Connie z pokerową miną dodała: — Właśnie, niemiecki. Niemiecki to język Silvana. Jak będziesz się z nim witał, koniecznie powiedz „Grüß Gott”.

– A może lepiej Hände hoch? – wyszczerzył się serdecznie, choć w przypadku wilkołaków, mogło to być odbierane dwojako, w końcu w crinosie prezentowanie pakietu uzębienia było raczej ostrzeżeniem, aniżeli okazaniem rozbawienia. – Anyway, dziękuję, zobaczymy co się z tego urodzi. Będę dawał znać. – z trudem powstrzymał się, aby wysłać kilka słów od razu, szczególnie że nie wiedział jak brzmiała odpowiedź do Connie. – Zdzwońmy się jakoś, chodźmy do shot barów, gdzieś w tej dziurze muszą robić dobre shoty. Na razie muszę Was zostawić, bo widzę, że moja pani mnie wzywa. – wymienił z nimi jeszcze kilka uprzejmości i ruszył prosto w sidła dyplomatki swojej watahy, głowę mając zajętą jednak wcale nie jej wdziękami, a trzustką przeszczepioną szczurowi. Działającą, ludzką, trzustką.