Sala balowa - jedna z kanap

First topic message reminder :

Wei musiał też rozmówić się z Seleną, jednak na nią nie był tak zły jak na Wiatr. Po tym jak już rozmówili się na osobności, nieco mu ulżyło. Czas tylko pokaże, czy rany odniesione w ciągu tych lat samotności pozwolą mu dostosować się do teraźniejszości. Miał tu zostać. Nie miał z tym problemu. Nigdzie nie miał domu. Nie takiego do, którego chciał wracać. Do tych pustych czterech ścian, a pieniądze i przepych nie uciszały poczucia samotności... Może trochę biżuteria, jego piękna kolekcja... Ale tylko na chwilę.
- Lian... - mruknął do niej miękko, gdy w końcu mógł zbliżyć się do niej, gdy była na chwilę sama... Mniej oficjalny ton, bardziej przyjacielski, zapraszający. Wei miał na sobie już nie tylko zapach jaśminu, ale i Wiatru. Dość przyjemny dla zmysłów oznaczał jednak szczęśliwe reunion dwóch zagubionych nieśmiertelnych.
Poprowadził wampirzycę na jedną z kanap. Spoczął tuż obok niej gdy tylko przyniósł im coś do picia.
- Mówiłaś, że do mnie pisałaś, ale żadnych listów nie dostałem...? Pisałaś do mojej agencji zamiast zdobyć mój prywatny adres prawda? - mruknął do niej spokojnie, wcale nie mając jej nic za złe. Nie dostawał nawet części listów od fanów. Odpisywaniem na korespondencje zajmowali się nieliczni i to tylko na niektóre z nich.
- Przepraszam za to, teraz jednak nie będzie potrzeby słania listów. Zostanę w Paryżu... Na tyle ile znowu tym razem pozwoli mi Wiatr... - odparł cicho mając jednak nadzieję, że nie będzie to chwilowa radość, a jednak coś bardziej stabilniejszego. Wei szukał tej stabilności, potrzebował jej. Nie potrafił jednak znaleźć jej sam.

@Selena

Post osadzony dzieje się po wszystkich wątkach na evencie: tych zakończonych i niedokończonych. Nie wpływa na zagrożenie życia postaci: jej jakąkolwiek krzywdę psychiczną czy fizyczną. Nie blokuje również bilokacji. Jest wyłącznie informacją, którą gracze mogą, ale nie muszą wykorzystać.

Zabawa trwała w najlepsze. Zarówno na górze jak i na dolnych poziomach obiektu toczyły się rozmowy, tańce i wszystko to, co aktualnie zajmowało umysł istot nadnaturalnych. Nic nie zwiastowało katastrofy, a rzeczone żelki i ciasteczka - stanowiły wyłącznie miły dodatek do całej zabawy: nikogo nie miały prawa otruć ani zaszkodzić w żaden inny sposób. Jedynym zaskoczeniem mogło być spięcie sieci elektrycznej, które doprowadziło do chwilowej, góra minutowej utraty prądu. Zgasły światła, nagłośnienie - wszystko co “żywiło” się energią elektryczną. Wtem po zaciemnionej sali rozszedł się odgłos - przypominał uderzenie tudzież upadek czegoś bądź kogoś na podłogę - dokładnie na główny parkiet, po którym tańczyli nadnaturalni – potem wrócił prąd.
Oczom wszystkich zebranych na sali głównej (balowej) miał ukazać się trupek: dla jednych człowiek nieznany, innych – przede wszystkim z rodu organizatorów bankietu: Tomas, prawa i lewa ręka samego Szczęściarza.
Ciało było pocięte w... Nazwijmy to finezyjny sposób: rana na szyi, wzdłuż rąk i na brzuchu. Całość przypominała rany tysiąca cięć. Niechlujnie rzucony mężczyzna wypuścił z dłoni coś na wzór klucza.
- Drogie Panie... Drodzy Panowie – Mili wszyscy! Radujcie się bankietem miast niszczyć moje dzieło! Niech to ciało będzie Wam przestrogą. Powiadam Wam: nie rujnujcie mojej sztuki, bo ja i tak ją dokończę! - w nagłośnieniu głównej sali – i zapewne tym na dole, z którego korzystał DJ, rozbrzmiał się donośny męski głos. Jego właściciela nigdzie nie było widać, ale kto wie - może był blisko? Ten sposób morderstwa i paranoja w głosie. Czy mógł to być morderca z Paryża? Czy w ten sposób sprawdziła się wiadomość, którą Sahak swego czasu wysłał do Szczęściarza?
Po przemowie głos umilkł. Wszystko tak jakby pojawiło się szybko i zniknęło szybko: wróciło do... Względnej normy z dodatkiem trupa?