Sala balowa - balkon B

First topic message reminder :

"Rozmowa Stwórcy z Dzieckiem"

Z natury nie stroniłeś od blasku świateł, kreacji, biżuterii... Nie przytłaczały Cię dzikie tłumy, muzyka, bycie w centrum lub poza uwagą uczestników. Lubiłeś wystawne bale, bankiety – klimaty tego typu od zawsze Ci towarzyszyły, lecz wyłącznie w czasie oficjalnych spotkań. Między ziemią a niebem, cieszyła Cię cisza – szmer liści, trzask palącego się ogniska bądź szum pobliskiego strumyka, w którym często obmywałeś dłonie. To było prawdziwe piękno - naturalne i szczere, wyzbyte porcelanowych masek, za którymi na co dzień chowali się ludzie, wampiry, wilkołaki a nawet Ty sam. Właśnie dlatego ze wszystkich cesarskich komnat, bibliotek i innych sal, umiłowałeś miejsca na zewnątrz - królewskie stajnie, główny plac oraz każdy z “dziesiątek” ogrodów otulających swym pięknem surowe mury pałacowego kompleksu.
Niewiele osób o tym wiedziało, jednak zdarzało Ci się raz czy dwa wykraść z własnej sypialni tylko po to, aby przyciąć kilka gałązek, wyrwać parę chwastów... Niby nie było w tym nic nadzwyczajnego – mimo to sprawiało Ci to radość, o której wiedziało niewiele osób, zaledwie garstka wybranych jednostek. To właśnie z nimi spędzałeś najwięcej czasu – na dzieleniu się wspólnymi przemyśleniami, prowadzeniu długich rozmów oraz czytaniu przepięknych poematów. Pamiętasz jeszcze któryś z nich?
Odmówić damie na bankiecie nie wypadało - co innego, gdy ona sama prosiła Cię do tańca dopiero w drugiej kolejności. Wystarczyło wówczas krótkie porozumiewawcze spojrzenie, aby wspólnie z Weiem opuścić główną komnatę w prawdziwie angielskim stylu. Parę kroków i gotowe – obaj zagościli na zewnątrz - na jednym z dwóch przestronnych balkonów - z dala od tłumów, hałasu i ciekawskich oczu, które co ruch taksowały nowoprzybyłe nabytki. Dodatkowy komfort miały zapewnić ciężkie kotary - być może nie było to zbyt subtelne zagranie, ale za to skuteczne, bo poprzez zasłonięcie nimi okiennic jeszcze przed wyjściem, oba wampiry zyskały kapkę więcej prywatności.
- Teraz nikt nie powinien nam przeszkodzić. - najgorzej było zacząć. Ktoś to musiał zrobić - w tym wypadku zaszczyt przypadł Tobie. Choć odziany byłeś w piękne szaty, dodatki i makijaż, nie śmiałeś unieść i utrzymać spojrzenia na oczach własnego syna. Jego aura przyćmiewała Twoją - na wierzch wychodził wstyd. Nie tak powinien zachowywać się ojciec – ignorancja, ułuda - przyznaj to w końcu - telepał Tobą strach.
- Jak... Minęła Twoja podróż? - gula w gardle coraz bardziej przeszkadzała Ci mówieniu. Nie, to nie tak, że wtedy w środku zignorowałeś specyficzny charakter spojrzenia. Zapamiętałeś go aż za dobrze i odczytałeś nazbyt wiele. W napiętym ciele i dudniącym sercu czułeś narastający trud nadchodzącej rozmowy. Była Ci niczym burza, która miała się dopiero rozpętać. Z drugiej strony nie było sensu dłużej tego odwlekać - nerwowy chód i próba ukrycia lica za wachlarzem także nie miały prawa bytu.
Wiatr zatrzymał się więc i schował elegancki dodatek z powrotem w szeroki rękaw szaty, ostatecznie opierając się plecami o kamienną balustradę. Odwagi, by spojrzeć wciąż, nie miał, ale zachowując resztki godności nie odwrócił się do Weia plecami – nie do niego.

@Wei Liu

Post osadzony dzieje się po wszystkich wątkach na evencie: tych zakończonych i niedokończonych. Nie wpływa na zagrożenie życia postaci: jej jakąkolwiek krzywdę psychiczną czy fizyczną. Nie blokuje również bilokacji. Jest wyłącznie informacją, którą gracze mogą, ale nie muszą wykorzystać.

Zabawa trwała w najlepsze. Zarówno na górze jak i na dolnych poziomach obiektu toczyły się rozmowy, tańce i wszystko to, co aktualnie zajmowało umysł istot nadnaturalnych. Nic nie zwiastowało katastrofy, a rzeczone żelki i ciasteczka - stanowiły wyłącznie miły dodatek do całej zabawy: nikogo nie miały prawa otruć ani zaszkodzić w żaden inny sposób. Jedynym zaskoczeniem mogło być spięcie sieci elektrycznej, które doprowadziło do chwilowej, góra minutowej utraty prądu. Zgasły światła, nagłośnienie - wszystko co “żywiło” się energią elektryczną. Wtem po zaciemnionej sali rozszedł się odgłos - przypominał uderzenie tudzież upadek czegoś bądź kogoś na podłogę - dokładnie na główny parkiet, po którym tańczyli nadnaturalni – potem wrócił prąd.
Oczom wszystkich zebranych na sali głównej (balowej) miał ukazać się trupek: dla jednych człowiek nieznany, innych – przede wszystkim z rodu organizatorów bankietu: Tomas, prawa i lewa ręka samego Szczęściarza.
Ciało było pocięte w... Nazwijmy to finezyjny sposób: rana na szyi, wzdłuż rąk i na brzuchu. Całość przypominała rany tysiąca cięć. Niechlujnie rzucony mężczyzna wypuścił z dłoni coś na wzór klucza.
- Drogie Panie... Drodzy Panowie – Mili wszyscy! Radujcie się bankietem miast niszczyć moje dzieło! Niech to ciało będzie Wam przestrogą. Powiadam Wam: nie rujnujcie mojej sztuki, bo ja i tak ją dokończę! - w nagłośnieniu głównej sali – i zapewne tym na dole, z którego korzystał DJ, rozbrzmiał się donośny męski głos. Jego właściciela nigdzie nie było widać, ale kto wie - może był blisko? Ten sposób morderstwa i paranoja w głosie. Czy mógł to być morderca z Paryża? Czy w ten sposób sprawdziła się wiadomość, którą Sahak swego czasu wysłał do Szczęściarza?
Po przemowie głos umilkł. Wszystko tak jakby pojawiło się szybko i zniknęło szybko: wróciło do... Względnej normy z dodatkiem trupa?