6 X 2022 | Nie ma głupich książek, są tylko źle napisane.

First topic message reminder :

Księgarnia Cerise była jednym z pierwszych miejsc, które odwiedziła jako wampir te dwa lata temu. Kiedy siedziała w mieszkaniu, bojąc się wyjść na miasto ze względu na nowonabyte umiejętności i nie miała się czym zająć. Siedzenie na różnych social-mediach w środku nocy nie było takie ciekawe, szczególnie, że nie chciała znajdować nowych znajomych, których prędzej czy później musiałaby porzucić ze względu na... to wszystko. Zapytała więc Silvana czy być może istnieje jakaś księgarnia, do której mogłaby się wybrać po zmierzchu, a on wraz z Connie zaproponowali jej miejsce, w którym urzędowała Cerise. Od tamtej pory minęły jakieś dwa lata, a Ida była stałą klientką. Zaopatrywała się w książki tylko z tego jednego punktu, ale oprócz tego zakolegowała się z Draculą. Często spotykały się na jakieś plotki czy wspólne picie herbaty czy tam krwi, w zależności od humoru.
W tamten pogodny czwartek weszła do księgarni z uśmiechem na ustach.
— Hejka Ceri! — Przywitała się z dziewczyną, po czym stanęła przed najbliższym regałem, szukając czegoś dla siebie. — Co tam u ciebie? Jestem w pilnej potrzebie dobrego fantasy. — Mówiła dalej lustrując grzbiety książek, odhaczając co już zdążyła kiedyś przeczytać. — Ostatnim razem skusiłam się na ten cały "Dwór cierni i róż", tyle polecań co o nim widziałam na bookstagramach i tiktoku. I o matko, powinnam spytać wcześniej ciebie, na pewno byś mnie nie wpuściła na taką minę, no a co, jak już zaczęłam to przeczytałam całą serię. Koszmar. — Trajkotała przez chwilę, aż w końcu opadła na fotel i westchnęła głęboko, pozwalając odpowiedzieć swojej przyjaciółce.

Potaknęła na słowa Cerise, bo nie miała już praktycznie nic do dodania. Szczególnie, że tematy zeszły na takie ciekawsze. Niezależnie co sądziła większość nastolatek, seks wcale nie był najgorętszym tematem do rozmów wśród przyjaciółek, szczególnie jeżeli był fikcyjny.
Dla Idy, która była w tym świecie nowa, ciężko było na początku w ogóle przyswoić istnienie nadnaturalnych istot, a tutaj właśnie rozmawiała z osobą, która studiowała ich zachowania od lat. Kulturalnie powstrzymała się od rozpoczęcia wypytywania Tahiry w stylu jej wywiadu z Silvanem na początku jej wiecznego życia. Na wiele pytań miała już odpowiedzi, wiedziała, że istnieje kilka form przemiany. I że wilczki muszą jeść steki z ludzi. W głębi duszy dziękowała Silvanowi, że był wampirem. Picie krwi wydawało jej się bardziej etyczne. No i zawsze był syntetyk. Smakował co prawda jak cytrynowy Gripex, ale istniała alternatywa.
— Wilkołaki mogą mieć do mnie problem? — Tyle wywnioskowała z wypowiedzi Tahiry, szczególnie, że zaoferowała się z pomocą. Co mógł do niej mieć jakiś obcy pchlarz? Przecież ona nigdy nie pchała się w kłopoty, szczególnie z obcymi. — Trochę się boję tego balu jak mam być szczera. Rada, obcy ludzie i tańce klasyczne. Trzy rzeczy, które nie wydają się najbardziej przyjazne — Czuła, że w tym towarzystwie może być szczera. Przerzuciła nogi przez oparcie fotela i spoglądała na poczynania Ceri, która mieszkała wino z alkoholem.
— Myślicie, że ta sprawa to sprawka kogoś z nas? Ja szczerze mówiąc strzelałam, że to jakiś pojebany człowiek. Nasłuchał się podcastów true crime i chce być jak jego idole, seryjni mordercy. — Wzruszyła ramionami.

- Wilki i wampiry mają burzliwą historię. Poza tym... wciąż nie różnimy się pod pewnymi względami od ludzi. Żaden człowiek nigdy nie czepiał się ciebie bez powodu? - spytała Cerise Idy, podając kubki z krwią i alkoholem jej i Tahirze. Ona sama nalała sobie mniej i w naczyniu znajdowała się odrobina wina wymieszana z syntetykiem. - Pewnie, że tak, Tahi. Nie wiem, czy ta grupa krwi ci odpowiada, ale to normalna, nie syntetyk.
Sama Dracula uważała, że może i krew ludzka była smaczniejsza, ale bardziej kłopotliwa. I choć teraz dostarczano ją z fabryk, Cerise wiedziała, że nawet liczba bezdomnych i imigrantów, wykorzystywanych w ten sposób, jest ograniczona. Jej upodobanie od krwi syntetycznej wynikało trochę z pragmatyzmu obserwatorki i chęci podtrzymania maskarady, a odrobinę może z tego, że w okolicach drugiej wojny światowej zaczęła wzdragać się przed zabijaniem, by zaspokoić głód. Nie tylko własnymi rękami.
- Właściwie to z opisów wszystko wskazywało mi na wilka, dzikiego - powiedziała, i do Tahiry, i do Idy. - Ludzcy seryjni zabójcy zwykle mają klucz i najczęściej wybierają kobiety albo dzieci. Zdziczały wilkołak napadnie każdą ofiarę, bo dla niego motywem jest głód - powiedziała do tej ostatniej, bo nie była pewna, ile wie o wilkołakach. - Ale dziwi mnie wykluczenie przez policję zwierząt. Bo po wilku powinno zostać jakieś futro, tak myślę... albo ślady, niekoniecznie ludzkie. W każdym razie, obawiam się, że są spore szanse, że to ktoś z nas. Wilkołak spoza stada albo wampir, który chce, abyśmy myśleli, że to wilkołak - westchnęła, pochmurniejąc wyraźnie. Zaraz jednak posłała Idzie uśmiech, jakby nie chcąc jej zbytnio przestraszyć.
- Nie znasz klasycznych tańców? Możemy ci kiedyś pokazać kroki.

Było coś dziwnego w tym, jak Tahira poważniała. Dla roziskrzonej, energetycznej wampirzycy, która zamiast wysysać energię otoczenia, hojnie obdarzała je własną, ten moment przygaśniecia był tym bardziej, przez kontrast zauważalny. Kobiety rozmawiały, ona bardzo mocno skupiona na wiadomościach słuchała je tylko jednym uchem, a potem powiedziała, zaskakująco cicho, nie patrząc w ich kierunku.

– To nie był ani człowiek, ani zdziczały wilk. Tacy byliby bez trudu wytropieni bez Radę, zabici lub przykładnie ukarani. Nos wilkołaków byłby w stanie wyniuchać ich z kilometra. To grubsza sprawa dziewczyny, mówię Wam. Jeśli Rada karze się tym zająć, angażuje nas, kmiotki z ulicy, to znaczy, że coś się dzieje. – nagle jej telefon zawibrował ustawionym przypomnieniem, i specyficzna bańka koncentracji pękła, jakby była zrobiona z jakiejś podrasowanej, lecz wciąż mydliny.

– O kurwa, jak to spotkanie za godzinę, a nie trzy!? Ja pierdole, przepraszam laski, ale nie wyrobię się z następnym meetingiem... Popytam na mieście, pomożecie mi? Poszperacie trochę w tym całym Internecie, tam ponoć znajdują się odpowiedzi na każde pytania. Jak w tych filmach, gdzie są strony internetowe dla seryjnych morderców, gdzie się chwalą swoimi dokonaniami. To istnieje w ogóle? – rzuciła jeszcze do Cerise, nie kryjąc się z tym, że większość swojej wiedzy o sieci czerpie właśnie z tworów amerykańskiej popkultury. Poderwała się na równe nogi i zaczęła zbierać się do wyjścia. – Podpytajcie Wasz ród, może inni też dostali hinty żeby węszyć, tylko jak przystało na stare dziady, mogą być niechętni do współpracy. Pijawki tak mają... – powiedziała przepraszająco do Idy, jakby to była jej wina – ...tego moglibyśmy się od watahy uczyć. Polegania na sobie nawzajem. Ok laski, cudnie było Was zobaczyć ja spadam, jesteśmy na łączach. – i nim zdążyła się napić, już była w drodze, pozostawiając za sobą tylko woń kadzidła i szafranu.


ZT dziekuję za sesje :* :*

— No pewnie czepiali, ale wydawało mi się, że nie wiem, jesteście...my bardziej zgrani, ukrywając taki sekret przed światem. — Wzruszyła ramionami. Nie czuła się jeszcze częścią społeczności, a fakt, że chętniej przebywała w labie nad zlewkami niż wśród innych wampirów pewnie też miał jakieś znaczenie.
Chwyciła kubek z krwią i wzięła kilka łyków, krzywiąc się tylko nieznacznie. Nigdy nie przepadała za wytrawnym winem, a jej kubki smakowe teraz jeszcze bardziej wyczuwały gorycz i kwas alkoholu. Słuchała wniosków obydwóch kobiet, niekoniecznie wiedząc co może dodać. Nie była ekspertką w takich sprawach, a zazwyczaj starała się po prostu nie odzywać w tematach, na których wiedzy nie miała. Zawsze ją bawiło jak jacyś kiblowi badacze artykułów na polskich serwisach clickbaitowych próbowali jej wyjaśnić, że szczepionki powodują autyzm, jednocześnie myśląc, że rtęć ma zawsze formę srebrnych kuleczek z rozbitego termometru.
Trochę było jej wstyd, że w ogóle się nie interesowała tymi morderstwami, w końcu to musiała być gruba sprawa, ale ona miała swoje rzeczy na głowie. Niekoniecznie musiała się pchać do tych trudnych rzeczy. Szczególnie, że przed sobą miała ekspertkę od wilkołaków, wampirkę guru techniki, ona przy nich była jak pisklak, który dopiero co przebił dziobem skorupkę jajka i dziwi się, że na świecie jest tak jasno. Z przemyśleń wyrwała ją Tahira, pakująca swoją torbę w pośpiechu. Zdążyła się tylko pożegnać, a Scaletty już nie było.
— Wow, serio myślisz, że ktoś będzie wrzucał takie rzeczy do neta? Z nielegalną stroną miałam do czynienia tylko podczas piracenia simsów. — Nie wiedziała kogo z rodu oprócz Silvana mogłaby o to zapytać, więc poruszyła tylko wątek cybernetyczny. Pewnie w socjalach była obeznana na równi z Cerise.
Straciła cały humor, przez te gadki o morderstwie, więc jedynie dopiła swojego drinka i też zaczęła się zbierać. Wzięła książki, które zaproponowała jej Ceri, kazała dopisać do rachunku Silvana, który kiedyś za nie zapłaci i zwinęła się. Cicho zamykając drzwi. Miała dużo do przemyślenia.

zt (chyba x2)