No soul is immune to the melancholic moon || 19 04. 2024

First topic message reminder :

Ciśnięta z impetem szklanka roztłukła się z hukiem o ścianę. Mężczyzna schował głowę w ramiona, a siedział w łóżku skulony, z podciągniętymi nogami, łokciami opartymi o uda, częściowo pod kołdrą, z odsłoniętymi pooranymi plecami. Blizny po oblanych srebrem pazurach wroga ciągnęły się przez ponad połowę długości tylnej części korpusa Doriena i choć rany dawno już się zasklepiły, bo od starcia minęło dwa i pół miesiąca, to ciemnoczerwone ślady wskazywały na świeżość wizualnych defektów. Dopiero co podniósł się gwałtownie, wybudzony z sennej mary, i to takiej niezbyt przyjemnej, na co wskazywała jego reakcja. Nieznacznie rozjaśnione zasłony w oknach podpowiadały, że zaledwie świtało, a leżąca w pokoju obok kobieta najprawdopodobniej jeszcze nie spała. Zazwyczaj, tak na co dzień (a nawet noc), gdy decydowali się dzielić wspólnie czas, wytrzymywał z nią do trzeciej, do czwartej, rzadziej jeszcze dłużej. Prosił, żeby się położyła, ale wiedział, że nie słuchała. Odpoczywał parę godzin, pracował, a potem zaliczał popołudniową siestę i witał się z wampirzą przyjaciółką po zachodzie słońca. Ale od kilku nocy nie był w stanie spać, męczony koszmarami. Podkrążone oczy zdradzały ogólne zmęczenie, a coś sprawiło, że był bardziej markotny i mniej skory do żartów niż zawsze.
- Sorry - wydusił z siebie w końcu na tyle głośno, by go usłyszała, po zbyt sążnym westchnięciu i zazgrzytaniu zębami, gdy usłyszał poruszenie za ścianą. Oddychał głęboko, ciężko, wyraźnie zmęczony i przejęty. Na pewno nie miał w zamiarze wystraszyć Idy ani robić z siebie głównego bohatera ckliwego dramatu, reagując w przesadnie teatralny sposób na wytwory własnej wyobraźni. Puls mu się uspokajał, ale wątpił, że uda mu się łatwo i szybko zasnąć.

Ciężko było jej zrozumieć powody, dla których uważał ją za przyjaciółkę. Zaczęła podejrzewać, że wilkołak po prostu ma problemy z przywiązywaniem się, odwrotne do tych, które ona posiadała. W przeciwieństwie do Olszewskiej, Crawley potrafił bardzo szybko wejść w bliską relację, a w ich przypadku przywiązał się do niej, spoufalając się po ich całonocnych przygodach. Ida pewnie potrzebowałaby trochę czasu, by zacząć traktować ich relację bardziej jak friends with benefits, a nie fuckbuddies, ale wszystko zostało wywrócone do góry nogami w tamtego sylwestra. Nieszczęsny ostatni dzień roku sprawił, że wszystkie próby zostały rozsypane w drobny mak, a panna Olszewska stała się emocjonalnie niedostępna dla każdego, kto chociaż chciał być dla niej odrobinę przyjacielem. I chociaż starała się zachowywać pozory, rozmawiać z dawnymi znajomymi czy poznawać nowych kolegów (którzy całkiem przypadkiem przynosili jej dywany), to jednak większość czasu spędzała nad użalaniem się nad sobą i próbą życia samowystarczalnie, nawet jeżeli Dorien był w pokoju obok. Nie mogła wystawiać go na niebezpieczeństwo, a on się upierał jak osioł, że kobieta nie może tak robić. I ona mu ulegała, co było w tym wszystkim najdziwniejsze. Szczególnie, że wątpliwości dopadały ją nawet w jego posiadłości. Tak jakby nie było na nie odrobinę za późno.
Przełamywał powoli jej mury, ale najwyraźniej był to zbyt powolny proces, by go docenił.
Nie skomentowała jego wyznania, głównie z dwóch powodów. Po pierwsze, nie wiedziała co powiedzieć, a po drugie - nie chciała mu przerywać. Przecież przyszła tu dowiedzieć się co sprawiło, że postanowił rzucać o ściany zastawą stołową. Dopiero gdy mężczyzna skończył wyznawać swoje grzechy, postąpiła krok w jego kierunku, skupiając swoją uwagę na jego napiętych ramionach. Oczywiście zauważyła jego blizny, ale jak mówiła mu pijana - mężczyznom takie ślady jedynie dokładały seksapilu.
— Śni ci się ta pełnia za pięć dni? Skąd wiesz?

O tak, odnośnie problemów z przywiązywaniem się, to akurat absolutna prawda. Wilkołak szczerze pragnął bliskości, choć niekoniecznie w formie strickte romantycznej. Długo, zbyt długo skazywał się na samotność, na bycie ucieleśnieniem Weltschmerzu, zamknięcie się w ramach dziwadła i okrutnej, śmiercionośnej, dzikiej bestii, która nie zasługiwała na litość. Gdy już w końcu pogodził się ze sobą i swoim losem, i odważył się pójść w tango, za mordę chwyciła go jedna kobieta, pies ogrodnika, i to na lata, wyrabiając w nim schematy zależności.
Owszem, Ida mu się zwyczajnie podobała. Uroda ocaliła ją przed wilkołaczym gniewem przy ich pierwszym spotkaniu. Intelekt i cięty język wskazały na wyzwanie, a on kochał wyzwania niemal tak bardzo, jak nienawidził ponosić porażkę. Widział w niej wartościową osobę. Nie jako kontrahentkę czy sojuszniczkę, a kogoś bliższego. Nawet jeśli aktualnie wmusiłby w nią dokładkę obiadu, to zrobiłby to dla jej zdrowia, a nie ku uciesze własnych oczu. Naprawdę dziwne, że się przejmował?
- Oby nie - wyraźnie się zamartwił, a odpowiedź, choć krótka, wyrażała wiele obaw. Bił się z myślami, czy powinien zdradzić więcej szczegółów z tych snów. Lepiej byłoby, gdyby trzymał język za zębami. Jeszcze biedna pomyśli, że Dorien się nie pohamuje i rzuci na nią z zębiskami, gdy pasek złości sięgnie zenitu - To jak jakiś zew. Dziki, pierwotny. Nie potrafię tego wyjaśnić, nigdy nie czułem czegoś takiego. Buzuje mi w żyłach, różowa poświata zalewa mi umysł, o takim samym kolorze jak blask księżyca ze snu. Spowija polanę w środku lasu.
Więcej nie mógł lub nie chciał powiedzieć. Opowieść ledwo zaczął, a już skończył, urywając przed najważniejszym. Zmusił się do krótkiego, bladego uśmiechu, gdy jego oczy napotkały twarz Idy i złożył wobec wampirzycy deklarację.
- Postaram się na ciebie nie krzyczeć.

Na problemu Doriena Ida średnio mogła zaradzić. Nie była psychologiem, a dla wilkołaków i wampirów powinien być chyba taki z osobną specjalizacją. Kiedyś nawet coś słyszała, że taki pojawił się wśród Paryskich nieumarłych, ale szybko słuch o nim zaginął. Najwyraźniej długowieczni byli zbyt dumni, by prosić o pomoc.
— Myślisz, że to może mieć związek z Ordo? Ktoś jeszcze ma takie sny? — Zapytała rzeczowo, chociaż wilkołak mógł się spodziewać, że poważna naukowczyni nie weźmie w ogóle pod uwagę czegoś takiego jak sny jako wyznacznika czegokolwiek. W końcu nie wierzyła w jakieś przepowiednie, taroty, wróżby, religie i inne takie.
— Próbowałeś googlować w senniku? Zapisz wszystkie szczegóły co pamiętasz, to możemy się tym zająć. Z drugiej strony, może to jakieś wspomnienie, którego nie do końca pamiętasz? Albo po prostu stresujesz się pełnią? Ostatnio nie było najspokojniej, nawet na imprezie u Cecila był trup. — Zaczęła mówić, analizując sytuację, dalej stojąc na środku pokoju i przyglądając się spokojnie wilkołakowi, siedzącemu na łóżku.
— Od jak dawna ci się to śni? — Zapytała jeszcze, z czystej ciekawości, a gdy Dorien powiedział, że postara się na nią nie krzyczeć, spojrzała na niego zdziwiona z jedną brwią uniesioną do góry. — Jestem w tym śnie? — Zapytała cicho, nie wiedząc jakiej odpowiedzi oczekuje. Czy wolałaby potwierdzenia, które wyjaśniłoby jej chociaż trochę jego zachowanie, czy by zaprzeczył, by mogła nie obwiniać się za coś, na co nie ma wpływu,