13.03.2024r. Two Happy Meals, please.

Wszystko zostawia zapachy, szczególnie kiedy ucieka w strachu, wtedy hormony szalały, wydzielał się pot, którego krople spadały na ziemię. Teraz jednak ofiara jeszcze nie wiedziała, że jest ofiarą. Może to i dobrze? Będzie mniej cierpieć psychicznie, prawda?
Szedł za nosem i nawet się nie oglądał na Enzo, bo słyszał, że ten jest tuż obok. To obyło nawet fajne, takie wspólne polowania, zupełnie jak za dzieciaków polowali na ptaki, ślimaki czy pająki, albo polowali na siebie wzajemnie, później bili się kijami jak mieczami i zawsze któryś oberwał w palce co kończyło się na ryku, płaczu i wkurzonym ojcu, bo on przecież mówił wiele razy, że tak się to skończy.
Teraz nikt im nic nie będzie mówić. Ten działa samemu, tamten też, ten jasno mówi, że by uciekł, tamten, że by porzucił. Jedynie wampir przy nim był zaufany, wszystko inne było niestabilne, również relacje jakim zaufał. Jak krew w piach, ale nie ich, a faceta jakiego ścigają. No właśnie to był kolejny element układanki, bo ofiara nie mogła być przypadkowa. Bycie wybrednym nie wybiera i teraz też to gusta wilkołaka dyktowały na kogo polują. Względnie wysportowany, w okolicy 25 lat facet. Dalej kuło go coś kiedy myślał, że kończy takie młode życie, że jest mordercą, ale musiał coś jeść.

@Enzo Lacroix

Las szumiał delikatnie, choć teraz znacznie głośniej niż to, co wbiło mu się w pamięć za wcześniejszych lat. Teraz wszystko było wyraźniejsze, bardziej nachalne, bardziej kuszące. Wołało. Krew ochoczo krążyła i w jego żyłach, kiedy krok za krokiem podążał śladem wilkołaka, uchylając się przed tą czy inną gałęzią. Starał się patrzeć, gdzie stąpa, ale wzrok biegał po otoczeniu niczym zaaferowany pierwszym spacerem szczeniak. Brakowało mu tego uczucia.
W dłoniach spoczywał niewielki karabin myśliwski, jedna z jego najnowszych zabawek, która absolutnie wymagała przetestowania. Nigdy nie polował z psem, ale w zasadzie nadal tego nie robił, a nos Theo dawał im teraz ogromną przewagę.
Świerszcze cykały.
Gdzieś w oddali zaszczekała sarna.
Choć wokół panowała ciemność, niewiele co tylko rozświetlana przez blask księżyca, to wcale nie czuł, by w czymś mu przeszkadzała. Wyostrzone zmysły działały tu również na jego korzyść.
Ich zwierzyna na razie pozostawała w ukryciu, jednak nie przejmował się tym zbytnio. Theo chyba też nie. Mieli czas, noce wciąż były długie. Mieli też sporo możliwości, bo nieświadomy niczego człowiek pozostawiał mnóstwo interesujących śladów. Gdzieś nawet dostrzegł odciśniętego w błocie buta, którego jego brat dokładnie obwąchał.
W pewnym momencie zatrzymał się, kiedy do jego uszu dobiegł dźwięk łamanej gałązki. Przycupnął i położył rękę na grzbiecie Theo, zerkając pomiędzy zaroślami. Przewiesił karabin przez plecy, raczej się im nie przyda, choć raczej też nikt nie znajdzie śladów kuli, kiedy skończy się kolacja. I możliwe, że nikt by nawet specjalnie nie szukał.
Ofiara nie mogła być przypadkowa.

@Theo Lacroix

Byli gotowi zarówno na atak z bliska, jak i daleka. Czy Enzo dałby radę naprawdę strzelić? Musiał przyznać, że nie działali razem w taki sposób, zawsze każdy sam sobie, a jeśli z kimś, to nie ze sobą. Wiedział jednak, że brat dobrze strzelał, w to nie wątpił. Nie był pewien jednak czy ma do tego serce, czy nie zepsuje im polowania.
Zaciągnął się jednak powietrzem i czuł nie tylko ofiarę, ale i wampira, zmianę w nim, gotowość. Oby miał rację, bo jest głodny.
Zastygł w bezruchu, przysiadł na łapach czując dłoń na grzbiecie, ale uszy nadal stały wycelowane wraz z oczami w ciemność nocy. Nos się uniósł, próbując wyłapać woń tego co wyszło im na drogę. To nie była ich ofiara, to pachniało inaczej.
Spojrzał na Enzo i delikatnie złapał zębami za jego rękaw. Pociągnął go w bok, wskazując nową trasę, aby ominąć przeszkodę. Krzaki i drzewa ich zasłonią, a musieli iść dalej zanim im ucieknie, bo kto wie czy ich jedzenie właśnie nie wraca do samochodu i zaraz nie odjedzie.
Dalej szorując brzuchem po ziemi prześlizgiwał się pomiędzy roślinami, ostrożnie stawiając łapki, szedł przodem zostawiając na ziemi ślady łap, miejsca bezpieczne, w jakich można postawić stopy bez wydawania dźwięku.

@Enzo Lacroix

Czuł jak chłodne powietrze nocy powoli przepływa mu przez płuca, tam i z powrotem, powoli i metodycznie, z każdym kolejnym oddechem na nowo pobudzając zmysły. Już dawno wyzbył się senności, ale ta chwila przywołała na myśl wspomnienia, kiedy w całkiem podobny sposób walczył o przytomność o trzeciej nad ranem. Tylko wtedy nie miał broni.
Schylił się w zaroślach razem z Theo. To był kluczowy moment, jeśli teraz to zepsują... choć teraz ich zwierzyna nie była sarną, nie odbiegnie w przerażeniu kilkaset metrów przed siebie w nadziei, że to im braknie tchu, a nie jej. Ta zwierzyna najpewniej by się nimi zainteresowała, to ułatwia i jednocześnie utrudnia sprawę.
Zerknął na Theo, kiedy ten posłał mu pytające spojrzenie. Coś było nie tak, widział to w zgaszonych oczach wilkołaka. Dał się odciągnąć bez słowa, patrząc uważnie pod nogi, by nie zdradzić ich obecności. Kiedy tylko Theo ruszył przodem, szło się trochę łatwiej, zwłaszcza, że nadal się pochylał i pomoc rąk była mile widziana, gałęzie młodych drzewek bardzo ochoczo wyciągały swe chude palce w ich strony, smyrając po twarzy i zasłaniając widok. Stąpał po śladach zostawionych przez Wilka, przy okazji maskując je odciskiem butów.
Obejrzał się jeszcze raz w stronę obcego jegomościa, którego zostawili za sobą. Przez moment ciekawiło go, kim był i co tutaj robił w środku nocy, ale na swoim własnym przykładzie, chyba nie powinien pytać.

@Theo Lacroix

Enzo współpracował. Nie spodziewał się niczego innego. Niech teraz Dorien spróbuje powiedzieć, że brat nie pójdzie za wilkołakiem, bo podoba się mu polityka.
Przeszkoda została pokonana, a skoro nie da im pożywienia, a raczej da tylko połowie sens jedzenia jej, to po co było marnować na nią energię?
Nie oglądał się, tylko ruszył do przodu, znów trafiając na ścieżkę. Zakręcił się dookoła siebie szukając zapachu i kiedy znów go znalazł poleciał dalej ścieżką, truchtem, tak żeby Enzo zrobił sobie trochę cardio.
Trucht doprowadził ich do przerzedzenia w drzewach, niewielkiej polany dookoła stawku. Ławki, miejsce na grilla, a przy nim ofiara zaglądająca ciekawsko co tam ktoś sobie robił, czy może nie został pieczony kabanosik. Nie był sam, bo po ścieżce dookoła jeziora szła kobieta z psem, który musiał coś wywęszyć. Kundel zatrzymał się, poniuchał powietrze, poruszył się nerwowo i zaczął ujadać ni to na właścicielkę ni to na mężczyznę ni to na nadnaturalnych. Miejsce na atak było wygodne, a świadek śmierci mógłby posłużyć jako zapasy krwi na później.
Theo spojrzał na brata. Wyciągnie broń?? Strzeli? Da sygnał do ataku? Cztery skoki i zagryzie kundla i jego panią.

@Enzo Lacroix

Gdyby tylko wiedział, co Wilczkowi chodziło po głowie, pewnie miałby wiele do powiedzenia. Jak zawsze. I jeszcze więcej do przemyślenia. Ale Enzo o niczym nie wiedział, mógł beztrosko oddać się polowaniu.
Karabin myśliwski przyjemnie ciążył na ramieniu. Przyzwyczaił się do niego, ale za każdym przeważeniem w tę czy inną stronę, broń przypominała o sobie niczym kolejny dobry kompan.
Zerknął tylko raz w stronę człowieka, którego wyminęli, ale ta krótka sekunda na moment stała się całą wiecznością. Człowiek. Czy tak właśnie czuje się zwierzę przemykające po lasach, usilnie unikające ludzkiego wzroku? Próbujące zająć się własnymi sprawami w świecie, gdzie tak mało zostało na nie miejsca, gdzie nieciekawa ludzka istota była zarówno niepotrzebna, jak i groźna. Nie czuł się zagrożony przez tego przechodnia, ale jednocześnie takie właśnie miał wrażenie. Jakby jakikolwiek wynik spotkania z obcym miał przynieść kłopoty i nawet zabicie go nie było dobrym rozwiązaniem. Pomijając fakt, że w ogóle nie było dobrym rozwiązaniem.
Nie było dobre.
Enzo potrzasnął głową i ruszył za bratem.
Musieli znaleźć swój cel.
Swojego potwora do odstrzału. Dzikie zwierzę, niebezpieczne dla ludzi.
Przyspieszył kroku w ślad za Wilkiem. Sarnia ścieżka była całkiem wygodna, choć raz za razem musiał się uchylać przed jakąś gałęzią. Theo był tutaj w znacznie bardziej komfortowym położeniu. Aż w końcu drzew było mniej.
Zwolnił i przystanął, ogarniając wzrokiem cichą okolicę. Dwójka ludzi. Dwójka. Miał być jeden. Czujny wzrok wampira natychmiast wylądował na kobiecie z psem. Jaka kobieta chodzi o takiej porze po leśnym parku?
Rzucił okiem na mężczyznę zajętego grillem, na babeczkę z pieskiem. Czuł na sobie wzrok Theo i nawet nie musiał na niego zerkać, żeby się domyślić pytania w jego ślepiach. Mogliby ją wystraszyć. Uciekłaby przed wilkiem, ale wtedy opowiedziałaby wszystkim o wielkim wilku w lasku i facecie, który też przy tym był. Jeśli ten facet by zaginął, zrobiłby się problem.
Ujadanie psa odbijało się echem po czaszce, sekundy płynęły.
Ona nawet nie wiedziała.
On nie żyje.
Spojrzał na Theo pytająco. To nawet nie tak, że nie umiał się zdecydować, zwyczajnie czuł się bezradny. Nie chciał zabijać przypadkowej osoby.

@Theo Lacroix

Czy on sam miał wyrzuty sumienia? Ciężko było powiedzieć. Ludzie nie wahaliby się zgłosić ich na policję, nie wahaliby się zastrzelić czy rzucić na nich z pazurami, spiskować przeciwko nim gdyby dowiedzieli się, że mają za sąsiada wampira. Czy oni więc powinni mieć jakieś skrupuły? Nie.
Lekko zmrużył oczy widząc w Enzo wahanie. Polowanie to był jego pomysł, przyniósł broń, a teraz? Skończył się świat gdzie wolno było stawiać siebie na drugim miejscu. Poboczne ofiary były konieczne, bo czym innym jest ich posiłek? Facet wpasował się zwyczajnie w preferencje Theo i od został wybrany, tak sobie. Dlaczego? Los zdecydował i tyle, z tym Enzo problemu nie miał.
Kobieta to tylko kobieta, jej krew przyda się wampirowi, a jej ciało może zostać wykorzystane dla innych wilkołaków, którzy nie są tak wybredni.
Nie wycofał się, nie miał zamiaru. Fuknął tylko na brata, nakazując mu w tym się otrząsnąć i nie pękać, po czym sam spiął zad i wyskoczył w stronę ofiar, najpierw kobieta z psem, a Enzo niech skupi się na pojedynczej ofierze. Czy w ogóle wystrzeli? Spróbuje go może zatrzymać?

@Enzo Lacroix

Widział niezadowolenie na pysku Theo i chyba zaskoczyło go to bardziej niż podejrzewał. Wciąż pamiętał jego minę, kiedy opowiadał o epizodzie z napadem i strzelaniną, a teraz miał wrażenie, że role zupełnie się odwróciły. Teraz to on nie wiedział, co ma myśleć i jak to wytłumaczyć. A może wiedział i to był właśnie jego problem.
Drgnął lekko, kiedy jego brat wyskoczył z zarośli, kierując się prosto na kobietę z pieskiem. Wydała z siebie krzyk pełen zaskoczenia, które szybko przeszło w nutę grozy, kiedy zrozumiała jak duży jest zwierz, który się na nią rzucił. Wampir zadziałał natychmiast, ale niekoniecznie instynktownie. To była całkiem świadoma decyzja, na którą po prostu nie tracił ani chwili.
Zdjął karabin z pleców i odbezpieczył zarazem, wycelowując go prosto w pierś mężczyzny, który coś tam krzyknął do atakowanej i chyba zamierzał pospieszyć jej z pomocą. Z czym dokładnie, to ciężko było powiedzieć, bo zaraz cofnął się dwa kroki i upadł na jedno kolano w miękką ziemię. Tłumik zamontowany na końcu lufy dobrze spełnił swoją rolę, choć dla wampirzych uszu i tak nie był to przyjemny dźwięk.
Zawahał się przez ułamek sekundy, ale zaraz wycelował ponownie i strzelił, tym razem w głowę faceta, który dopiero próbował ogarnąć, co się właściwie działo.
Enzo zerknął na sytuację z Theo. Rozszczekany pies chyba nie znał umiaru, bo co rusz doskakiwał do wilkołaka i próbował obronić swoją panią. Czy ona potrzebowała jeszcze jakiejś obrony, to już inna sprawa.

@Theo Lacroix

Rzucił się do ataku niewiele myśląc nad tym co będzie później. Czuł iskierki poczucia winy kiedy łapy orały ziemię, ale kiedy otworzył pysk i krzyk kobiety utonął w mokrym warkocie chlupiącej krwi, porzucił żal i współczucie. Dzisiaj nie był czas na to. Ordo nie wahało się w swoich działaniach, oni też nie mogli, w końcu kto wie, może kobieta była szpiegiem, może była żoną kogoś z ordo, może sama była w ordo. Tego się nie dowiedzą.
Rzucił się na gardło, rozgryzł je razem z ręką kobiety, którą próbowała się osłonić. Upadli na ziemię i poprawił mocnym chwytem szczęk za głowę. Jucha prysnęła dookoła, a kobieta skończyła martwa, ale został jeszcze jej mały obrońca. Pies nie był nawet rozmiarów porządnego posiłku dla Theo. Doskoczył do niego, a kundel zobaczył, że atakowany nie ma większych szans. Zaskomlał, spróbował uciec, wielka łapa przygniotła smycz ciągnącą się po ziemi, a zęby chwyciły psa za kark przegryzając go w pół. Ze swoją zdobyczą w pysku obrócił się i spojrzał na faceta, później przenosząc wzrok na Enzo, który atakował z daleka. Czas podejść i zająć się kolacją.

@Enzo Lacroix

Cichy strzał rozpłynął się po lesie i pewnie szybko utonął w gąszczu drzew, jakie otaczały polankę. Zmiękczony przez tłumik nie mógł ponieść się daleko, a zniekształcony przez gałęzie, może już nawet nie przypominał strzału. Może wcale nim nie był. Może jakaś cząstka jego człowieczeństwa tak właśnie chciała uważać, ale nawet ona zniknęła, kiedy w powietrzu rozniósł się charakterystyczny zapach, gęsty jak zupa i nęcący jak krem. Zapach, który wdarł się do zmysłów i umysłu wampira, kradnąc całą jego uwagę.
Trup na miejscu oparł się o grilla i drzewko zaraz obok, ale nie zdążył osunąć się na ziemię. Swoją drogą, było to dość niebezpieczne ułożenie, jeszcze coś by się tu zajęło, w zasadzie bracia Lacroix wyświadczyli przysługę lasowi. A Enzo być może faktycznie bardziej szanował las, niż ludzi.
Ale to już nie miało znaczenia.
Dopadł do mężczyzny, w międzyczasie przewieszając karabin przez ramię. Dłonie w rękawiczkach chwyciły go pewnie za ramiona, przyciskając do drzewa. Luźno zwisająca głowa wymagała tylko drobnej pomocy, by przechylić się w wygodniejszą stronę, kły niemal natychmiast zagłębiły się w miękkiej już szyi, krew zaczęła cieknąc spokojnie, rozlewając się po języku powoli, wręcz leniwie. Poprawił chwyt, pozostawiając poprzednie wygryzione otworzy całkiem puste, minimalnie przyspieszając tym strumień, który pozbawiony swojej pompki mógł jedynie zdać się na grawitację. A to nie dawało zbyt wiele, drażniło wampira.

@Theo Lacroix

Zjadł psa i nie był to najlepszy jakościowo posiłek, to na co czekał znalazło się akurat w rękach brata. Kobiety Theodora nie interesowały, przynajmniej nie jeśli chodzi o pożywianie się.
Spojrzał psimi oczami na Enzo, podszedł do niego kroczek po kroczku, jedna łapa, druga i kolejne dwie. Usiadł grzecznie za jego plecami, później przeszedł do leżenia jak sfinks. Cierpliwie czekał, aż chłopak się naje i zostawi mu bezkrwisty kawał mięsa. Rozglądał się jednocześnie dookoła, chcąc wyłapać jakiś ruch w krzakach, nowych spacerowiczów, czy kto wie może nawet straż miejską robiącą obchód, ale póki co było bezpiecznie.

@Enzo Lacroix

Jeśli mieliby wybierać posiłki po zainteresowaniu, to stanęliby przed poważnym problemem, bo Enzo tak trochę nie interesowało nic, a trochę wszystko. Wiele razy się nad tym zastanawiał, ale wniosek był zawsze taki sam: krew to krew. Jej źródło nie miało znaczenia i to było poniekąd niepokojące.
Sączył łapczywie nieznośnie wolno płynącą posokę, kiedy to w tle chrzęściły cicho kosteczki psiego awanturnika. Jednego kostki, drugiego kły o nie się ocierające. Gdyby to był kot, pewnie byłoby mu na tyle go szkoda, że ta myśl przebiłaby się na pierwszy plan, ale obecnie nie miało to znaczenia.
Nie był pewien, czy słyszał kroki Theo. Coś słyszał na pewno, ale słuch zdawał się dziwnie przyćmiony przez inne zmysły, a te zostały w całości zaabsorbowane przez posiłek. Oprócz oczu, one pozostawały zamknięte, odgradzając się od kosmyków włosów, które niesfornie pchały się wszędzie tam, gdzie nie trzeba.

@Theo Lacroix

Enzo jadł i jadł, nie dziwił mu się, w końcu człowiek ma w sobie trochę litrów krwi, szczególnie facet takiego wzrostu. Kusiło go trącić brata łapką czy nosem, ale coś mu podpowiadało, że zaczepianie wampira podczas posiłku mogło się źle skończyć. Widząc więc jak Enzo jeszcze je, Theo wstał w ziemi podreptał do kobiety, chwycił jej ramię w ręby i zaczął ją ciągnąć w stronę brata, żeby drugie danie miał nieco bliżej stolika.

@Enzo Lacroix

Zaskakujące, jak wielu rzeczy o sobie w oczach innych się nie domyślał. Jak wiele z tego powinno pozostać wyłącznie w cudzych umysłach, jak wiele z tego mogłoby dotknąć wampirze serduszko gołym palcem i to środkowym. Czy coś by się wtedy zmieniło, ciężko powiedzieć, pewnie chciałby wierzyć, że tak, ale jednocześnie niewiele mógł z tym zrobić. Może nigdy nie będzie mógł.
Tak jak ze swoim głodem. Wmawiał Soni, że można nad tym panować, że wystarczy ćwiczyć silną wolę, ale czy sam się do swoich nauk stosował, to już inna sprawa. Kiedy przychodziło co do czego, niewiele z tego wychodziło.
Ale przynajmniej pozbył się wyrzutów sumienia, na tę chwilę.
Krew coraz bardziej zwalniała tempo, ale on również łaknął coraz mniej, aż w końcu rozchylił szczęki i odsunął od umazanej czerwienią krtani. Zrobił pół kroku w tył i puścił trupa, który opadł bezwładnie na ziemię u jego stóp. Kły Lacroix jeszcze chwilę sterczały w ustach, splamione ciemną krwią, nim powoli je schował, oblizując resztki posiłku.
Rzucił okiem po okolicy, zaraz na moment zatrzymując uwagę na zagryzionej kobiecie. Z pewnym zaskoczeniem zauważył, że nie myślał o niej absolutnie nic, jej stygnące ciało było wyłącznie zarejestrowanym faktem.

@Theo Lacroix

Gdyby mógł oddać część swojego opanowania bratu, to z chęcią by to zrobił, bo sam był w tym niemalże mistrzem. Samo to, że umiał przyjąć formę Lupusa bez rozszarpywania wszystkich dookoła mówiło samo przez się. Dużo ćwiczył i miał dobrą motywację, więc w końcu mu wyszło.
W końcu przyszła jego pora posiłku, ale najpierw wstał i wpakował w końcu łeb pod dłoń brata, patrząc na niego, chcąc się upewnić, że wszystko jest w porządku i że może zabierać się za jedzenie.
A kobieta? Cóż, mają chyba ze sobą jakieś butelki, zawsze można upuścić z niej trochę krwi, żeby było na później.

@Enzo Lacroix