13.03.2024r. Two Happy Meals, please.

First topic message reminder :

Wszystko zostawia zapachy, szczególnie kiedy ucieka w strachu, wtedy hormony szalały, wydzielał się pot, którego krople spadały na ziemię. Teraz jednak ofiara jeszcze nie wiedziała, że jest ofiarą. Może to i dobrze? Będzie mniej cierpieć psychicznie, prawda?
Szedł za nosem i nawet się nie oglądał na Enzo, bo słyszał, że ten jest tuż obok. To obyło nawet fajne, takie wspólne polowania, zupełnie jak za dzieciaków polowali na ptaki, ślimaki czy pająki, albo polowali na siebie wzajemnie, później bili się kijami jak mieczami i zawsze któryś oberwał w palce co kończyło się na ryku, płaczu i wkurzonym ojcu, bo on przecież mówił wiele razy, że tak się to skończy.
Teraz nikt im nic nie będzie mówić. Ten działa samemu, tamten też, ten jasno mówi, że by uciekł, tamten, że by porzucił. Jedynie wampir przy nim był zaufany, wszystko inne było niestabilne, również relacje jakim zaufał. Jak krew w piach, ale nie ich, a faceta jakiego ścigają. No właśnie to był kolejny element układanki, bo ofiara nie mogła być przypadkowa. Bycie wybrednym nie wybiera i teraz też to gusta wilkołaka dyktowały na kogo polują. Względnie wysportowany, w okolicy 25 lat facet. Dalej kuło go coś kiedy myślał, że kończy takie młode życie, że jest mordercą, ale musiał coś jeść.

@Enzo Lacroix

Czy Enzo miał motywację do ćwiczeń, to byłoby bardzo dobre pytanie. On sam pewnie nie byłby pewien odpowiedzi. Początkowo pewnie tak, kiedy jeszcze przejmował się tym wszystkim, niejako podświadomie nawet martwił się o swoje człowieczeństwo. W tej chwili było ono z grubsza martwe, być może ożyje później, ale na jak długo, to była jeszcze inna sprawa.
Oderwał badawcze spojrzenie od martwej kobiety i ponownie obiegł wzrokiem brzegi polany. Te najdalsze niknęły w mroku nocy. Ale w końcu miał tu nadejść dzień. W dzień zawsze więcej widać. A to oznaczało, że ktoś może też zobaczyć wystrzelony pocisk.
Spojrzał znowu na Theo, który ku jego zaskoczeniu nie rzucił się na zdobycz, a na jego dłoń. Swoim łbem. Palce wampira wręcz odruchowo zgięły się miękko, zgarniając gęste kudły, by je potłamsić. Czy wszystko było w porządku, chyba nie był pewien. Kiedy wróciła do niego świadomość sytuacji, ta zaczęła wydawać się stresująca.
Nie zabierał ręki z głowy Theo, ale podniósł wzrok na las i chyba zaczął nasłuchiwać.

@Theo Lacroix

Tez kiedyś się bał o to co z nim się stanie, choć jego życie nie zmieniło się aż tak mocno, jak Enzo.
Uśmiechnął się w duchu czując jak palce brata łapią go za sierść, acz wyczuł w tym napięcie. Nie dziwił mu się, właśnie zabili dwoje ludzi i psa, a planowali zabić tylko jedną osobę. Zdarza się, wypadki przy pracy są normalne.
Nie było jednak co zwlekać, bo im dłużej tu są tym większe szanse na to, że ktoś ich złapie. Liznął więc rękę wampira i zrobił niepewne dwa kroki w stronę ciała, nadal patrząc na brata. Dopiero po chwili dorwał się zębami do zwłok mężczyzny, żeby rozerwać ubrania i dorwać się do mięśni, najpierw nogi, później ręce, a na sam koniec to co najlepsze, pierś, ramiona i plecy.

@Enzo Lacroix

Ciepły jęzor Theo zostawił mokry ślad na jego ręku. To ponownie przyciągnęło uwagę wampira, ale tym razem jego wzrok był znacznie bardziej osobowy niż przed chwilą. Przynajmniej przez tę chwilę, kiedy wylądował na wilczej mordce.


Enzo przysłonił usta ramieniem i kaszlnął przy tym cicho, zaraz odwracając się bokiem do brata i jego kolacji. Zręcznie ominął drugiego trupa wzrokiem i skupił się na jakimś drzewie i własnym oddechu. W zasadzie nie było to trudne, ale powinien jeszcze zatkać uszy, bo wyobraźnia pracowała cały czas.

@Theo Lacroix

Jadł, kiedyś by to przeżywał, teraz zaoszczędzał pieniądze, bo po co kupować polędwicę czy kiełbasę, ser i chleb, skoro coś takiego i tak go nie zaspokoi?
Rozumiał wahanie, ale dalej w głowie miał myśl ,,Albo oni albo ja". Wybierał siebie. Oczywiście sprawa miałaby się kompletnie inaczej gdyby nie miał przy sobie Enzo, wtedy nie miałby po co się budzić.
Kęs za kęsem powoli obdzierał kości z tego co dobre, może i nadal się trochę brudził, ale nie było to tyle co normalnie. Powinni takie polowania uskuteczniać częściej, to nie będzie się musiał później cały wylizywać, albo martwić się o to, że ubrudzi połowę mieszkania idąc od wejścia do łazienki, mieszkanie jak mieszkanie, gorzej jak na klatce coś zostawi.
Ciamkał i mlaskał, czasem nawet nie przegryzając porządnie, a połykając wielkie kawały na raz. W brzuchu się strawi. Drapał i szatkował, jakby ktoś miał mu jedzenie zaraz zabrać, ale prawda była taka, że po prostu był głodny, dawno nie jadł czegoś co tak bardzo trafiało w jego gusta.

@Enzo Lacroix

Stał tak i przez dłuższą chwilę po prostu oddychał, niejako wciągając zapach własnej kurtki. Trochę pomagała, choć nie był to szczyt marzeń. Z drugiej strony nie wiedział, co mogłoby być faktycznie skuteczne, im dłużej Theo jadł, tym mniej pasowały mu te odgłosy. Zwłaszcza, że tym bardziej opadała adrenalina i tym lepiej wiedział, co jest jedzone. A że nie znał szczegółów, to wcale nie pomagało.
Dobrze pamiętał tamten dzień, pierwszą wizytę w fabryce. Chodź, zobacz, naucz się czegoś. Do zdobytej wiedzy z pewnością nie można było zaliczyć zatrzymywania śniadania tam, gdzie powinno być.
Odkleił się od drzewa i ruszył w stronę kobiety, z początku trochę spiesznie, ale potem zwolnił. Czy to był dobry pomysł? Wszędzie zostawiał odciski butów... A może nie, może tylko zaczyna mieć paranoję.
Była ładna, to musiał jej przyznać. Widział to nawet teraz, w zasadzie to dopiero teraz miał okazję się przyjrzeć. Czy to źle, że dalej nie czuł wyrzutów sumienia? Być może, ale poniekąd też dobrze. Co więcej, Theo rozszarpał jej strategiczne punkty, krew wesoło wsiąkała w ziemię, a jej zapach wsiąkał w myśli. O to mu właśnie chodziło, zapach tak zajmujący, że zdążył zapomnieć o obrzydzeniu.

@Theo Lacroix

Brzuch mu się powoli napełniał, ale nie o to chodziło, bo żołądek miał pękać w szwach a nie być jedynie wypełnionym.
Nie hamował się z odgłosami, bo z psią paszczą ciężko o kulturę, jednak w końcu posiłek musiał się skończyć kiedy co lepsze mięso zostało wyskubane. Pokusił się też o kilka chrząstek, bo to podobno zdrowe.
Zamlaskał jeszcze raz, oblizał się z jednej, drugiej i popatrzył na Enzo, który stał wpatrzony w kobietę. Znów znalazł się przy bracie, stanął obok niego i razem z nim przyglądał się zabitej. Nie była dla niego jakaś za specjalna, żałował tylko, że nie jest w jego guście, bo mięso się zmarnuje, może do duetu muszą dobrać jeszcze jednego wilkołaka, co będzie zjadać to czego Theo nie może.
Podniósł łeb w górę i usiadł na ziemi opierając się bokiem o nogę wampira. Co teraz? Patrzymy? Jemy dalej? Kilka dodatkowych łyków krwi jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

@Enzo Lacroix

Nagła cisza zakłócana jedynie cichymi mlaśnięciami wilczego języka wydawała się wręcz głośna. Las milczał, ptaki spały lub udawały, że wcale ich tam nie ma, milczały nawet świerszcze. Milczał i on, uszyma i wyobraźnią śledząc każdy krok wielkich łap zbliżających się do niego. Wiernych łap, które już zawsze miały podążać u jego boku.
Martwa kobieta leżała nieruchomo. Ten drobny fakt w jednej chwili stał się niezwykły, dotarłszy do samego serca zrozumienia rzeczywistości wokół. Cicho przełknął ślinę, walcząc z myślą, która uważała ją za kolejną kuszącą zdobycz. Druga myśl twierdziła coś całkiem przeciwnego, a on nie mógł się zdecydować, nie umiał nawet ruszyć z miejsca. Zabił ją?
Jego wzrok podążył w bok, prosto na Theo, który unosił na niego ślepia w oczekiwaniu na decyzję. Ten dotyk i ten wzrok chyba pomogły się obudzić, wrócić do rzeczy ważnych i bieżących, a na ich przedzie stało bycie w lesie w towarzystwie zwłok i broni.
— Chodźmy stąd — rzucił półgłosem i wycofał się ostrożnie, w zastanowieniu. Zastrzelony facet został pożarty, kobieta była zagryziona. Należało się jeszcze ulotnić.
Zmierzwił ziemię butami, a potem zaczął biec, kierując się w stronę leśnego potoku, gdzie najłatwiej było zgubić własny ślad. Tym potokiem mieli podążyć tak daleko, jak się dało, może nawet na kraniec lasu.
— Wiesz co... Mam wrażenie, że kiedyś to wszystko było prostsze. Znaczy, to... — westchnął cicho. — Chociaż głupio to brzmi, szczeniaki z nas — prychnął pod nosem. Tak naprawdę nie mógł nic wiedzieć o tym, jak było.

@Theo Lacroix

Co zjedzone to ich, a prawda taka, że ofiara była potrzebna. Jak nie dzisiaj planując wszystko, to innym razem w szale głodu. W ten sposób mogli chociaż zadbać by nic się nie wydało, choć na pewno policja będzie miała zagwozdkę. Szkoda tylko, że pewnie natura oberwie na tym najbardziej, bo wina zostanie zrzucona na dzikie zwierzęta.
Enzo zdecydował i kiedy ruszył biegiem wilk podążał u jego boku, za nim wbiegając do wody, łapiąc pyskiem wodę, aby wypłukać paszczę, zmyć krew z warg i zębów. Woda chociaż zimna, to przyjemnie rozgrzewała mięśnie wysiłkiem.
Skonfundowany popatrzył na niego kiedy rzucił swoją myśl. Ale łatwiejsze było bycie nadnaturalnym, łatwiejsze było zabijanie? Szczeknął zaczynając najpierw od pytającego pomruku. Łatwiej by było się przemienić, ale może tak było lepiej? Nie zadawał pytań, przez co wampir sam mógł interpretować pytania i mówić co mu ślina na język przyniesie.

@Enzo Lacroix

Zwolnił, kiedy las się przerzedził. Nie było to wszystko bardzo wymagające, choć i tak czuł, że mogło być lepiej. Najtrudniejsze było wyszukiwanie odpowiednich kamieni, by się nie poślizgnąć i nie wpaść całkiem do wody. Na szczęście nic takiego się nie wydarzyło.
Wampir przykucnął na większym kamieniu i nabrał wody w ręce, by opłukać je oraz całą twarz. Nie tylko po to, by zmyć resztki krwi, choć on i tak był mniej ubrudzony. Chciał poczuć ten chłód na skórze, to orzeźwienie z dziwnych myśli, które plątały się po głowie. Nie zniknęły, ale mógł się im lepiej przyjrzeć.
— Wiem, gadam od rzeczy — westchnął cicho i usiadł na suchym kawałku skały. — Nie podoba mi się to wszystko, Theo. To, do czego to zmierza, to jak wygląda... — To, że świat wokół zmieniał się szybciej, niż on się do tych zmian przyzwyczajał. — Dlaczego nie chcesz znaleźć watahy? — Zapytał wprost, przenosząc wzrok na brata. W ciemnych ślepiach wampira było co prawda zrozumienie, ale też niepokój. Sytuacja była zła, a Theo teoretycznie bez pomocy. Z drugiej strony Enzo sam dalej nie był przekonany, co jest bezpieczniejszym wyjściem. Z trzeciej strony on sam tworzył dla brata zagrożenie w tej chwili, może powinien o tym pomyśleć znacznie wcześniej. Słowa tamtego Novusa na nowo odbiły mu się w głowie.

@Theo Lacroix

Obaj myli pyski, jeden mniej ludzko, drugi bardziej. Nie mógł się przemienić, nie miał ubrań, z resztą nawet nie chciał. Cztery nogi lepsze niż dwie, no wyjątkiem jest jego brat, oczywiście. Co prawda teraz gadał od rzeczy, ale miał świadomość tego jak bardzo jest niezrozumiały.
Ale po chwili musiał mu poruszeniem brewkami i spojrzeniem w dół przyznać rację. Jemu też się nie podobało, nie podobało mu się ile ludzi znika i to w jaki sposób znikają. Może to faktycznie czas. Gatunki wymierają i ostatnie sztuki mają najgorzej, bo widzą to i nie umieją temu zaradzić. Czy tak właśnie jest?
Pytanie go zaskoczyło, ale odpowiedź nie była trudna. Podszedł bliżej i położył psi łeb na udzie brata, patrząc na niego błyszczącymi ślepiami. Miał watahę, byłą ona co prawda dwu osobowa i w jej skład wchodził tylko jeden wilk, ale była. Czasem mniej znaczy lepiej, a liczy się jakość, a nie ilość. We dwójkę przeżyli wiele i przeżyją więcej. We dwójkę łatwiej się prześlizgnąć niezauważenie przez mur przeciwników, którzy tylko czekają na błąd. Zawsze byli sami, ale razem i najwidoczniej pewne rzeczy się nie zmieniają.

@Enzo Lacroix

Theo przyznał mu rację, ale czy wynikało z tego coś więcej, to ciężko było powiedzieć. Obaj wiedzieli tyle samo i obu się to nie podobało. Co mogli zrobić? Wampir nie widział dobrego wyjścia i chyba bał się wybrać jakiekolwiek z nich. Za każdym zdawała się kryć groźba, której nie chciał prowokować. Krótkie skrzywienie, jakie przebiegło mu przez twarz było idealnym podsumowaniem, naraz miał wrażenie, że cała ta farsa jest wynikiem szeregu jego felernych decyzji. Gdyby tylko nie przyjechał do Paryża...
Ale to już nie było ważne.
Spojrzał na Theo i lekko opuścił brwi, widząc minę Wilczka. Położył mu rękę na głowie i zmierzwił futro tuż przy prawym uchu, niejako przytulając jego łeb do siebie.
— Wiesz, że nie o to mi chodzi — wymruczał, ale z wyraźnym wahaniem. Może nie miało wcale znaczenia, o co mu chodzi, bo prawda była tylko jedna. Nie pomyślał o tym wcześniej. — Chodźmy do domu — dodał po chwili i podniósł się, by skierować kroki tam, gdzie zostawili motocykl. Jeszcze kawałek ich od niego dzielił.

z.t. x2