We're here for you | 7 lutego 2024

First topic message reminder :

Ostatnie miesiące były dla Frakcji dość pracowite i, jakby się nad tym zastanowić, dość niepokojące. Éloise miała to szczęście, że nie stała się celem żadnych ataków, chociaż ojciec wydawał się taką możliwością bardzo przejęty. W świetle ostatnich wydarzeń wydawało mu się, że córka samego Duranda stanowiła idealny cel i że powinna zacząć na siebie bardziej uważać.
Sęk w tym, że Éloise nie lubiła być ograniczana. Wystarczyło jej, że już i tak więcej czasu musiała spędzać w budynku Frakcji, pełniąc swoją rolę dyplomatki. Na którą zgodziła się tylko dlatego, że ojciec tego od niej wymagał, a ona miała przeczucie, że niesubordynacja w tej sytuacji mogłaby się skończyć przykręceniem dochodów płynących od tatusia. Być może była naiwna, albo po prostu zbyt pewna siebie, ale zwyczajnie nie czuła się zagrożona. Prawdopodobnie powinna, ale nie była w stanie zmienić swojego toku rozumowania aż tak bardzo.
Siedziała w swoim biurze, przeglądając stosy papierów, do których musiała się w jakiś sposób odnieść. Kto by pomyślał, że bycie dyplomatą wymagało aż tyle pracy? Nadzieja na szybsze wyjście z budynku i udanie się na dobrego drinka ginęła z każdym kolejnym papierem, który trafiał w jej ręce.

Ida po raz kolejny tego wieczora podziękowała wyglądającej młodo wampirzycy, nawet jeżeli ta mówiła, że to jej praca. Tak ją wychowali rodzice, jeżeli ktoś w jakiś sposób ci pomaga, to powinieneś być wdzięczny, niezależnie, czy to Pani w urzędzie który pomaga ci w ramach pracy wypełnić kwitek, fryzjerka, której zapłaciłeś za zrobienie fryzury, w której czułeś się świetnie czy ekspedientka podająca ci świeże croissanty zza lady. Dlatego też blondynka co rusz powtarzała słowa wdzięczności, które jednocześnie nie były puste. Czuła naprawdę dużą ulgę w związku z zamieszkaniem w bezpiecznym miejscu, a fakt, że Éloise podeszła do tego z najwyższą starannością sprawiał, że odczuwała naprawdę dużą wdzięczność.
Tak naprawdę, nie miała żadnych pytań. Nie obchodził jej stan pokoju, nie obchodziło jej czy będzie musiała coś płacić, nie obchodziło jej czy są jakieś defekty, nawet nie obchodziło jej czy są okna. Mogli ją zamknąć w komórce pod schodami, jeżeli tylko zapewnili by ją, że nic jej tam nie grozi. I dalej byłaby wdzięczna. Nie miała dzieci, partnerów czy zwierząt, żeby się nimi przejmować, ale gdy tak o tym myślała, w jej głowie pojawiło się jednak pytanie, które nie umiało z niej wyjść. Guillaume opowiedział jej o tym co się działo przez ostatnie kilka dni i jak wyglądało jej odbicie.
— Ja, mam jeszcze jedno pytanie. Może głupie, wiem, że istnieje wiele uprzedzeń. Ja... Ja mam przyjaciela. Wilkołaka. Czy będzie mógł mnie tutaj odwiedzić? — Zapytała cicho, gotowa na przyjęcie odmowy.

Załatwianie pokojów dla członków frakcji nie było szczególnie ciężkim ani ekscytującym zajęciem. Ale Éloise nie mogła narzekać, przynajmniej nie musiała świecić oczami przed jakimiś przedstawicielami wilkołaków, albo co gorsza – bezkastowców. Mogła siedzieć za swoim biurkiem, wypełniać papierki a potem wyjść z pracy szczęśliwa, że wreszcie może robić to, na co ma ochotę. Nadal była trochę zła na to, że ojciec oczekiwał od niej pracy – co było złego w tym, że przez większość życia jej nie miała? Uczyła się przecież w tym czasie wielu rzeczy! To, że przez ostatnich kilkadziesiąt lat bardziej spędzała czas w pubach i innych tego miejscach niż faktyczne przyswajała jakąś nową wiedzę było zupełnie nieistotne!
— Och? — uniosła wyżej brew, trochę wyglądając przy tym na rozbawioną. Wilkołak, tak? Durand nie do końca rozumiała, czemu wampiry spotykały się z wilkołakami – dla niej samej wydawało się to dość śmieszne. Wilkołaki były w jej oczach... Bardziej barbarzyńskie, nic nie mogła poradzić na to, jaki obraz miała w głowie. Ale ostatecznie to nie jej oceniać, tak?
— Twój przyjaciel będzie musiał się za każdym razem podpisać przy wejściu i wyjściu z siedziby, ale nie powinno to stanowić większego problemu. — dodała ostatecznie, bardzo mocno akcentując słowo przyjaciel. Mimo wszystko obie frakcje były w tym momencie w dość przyjaznych (a przynajmniej neutralnych) stosunkach. Gdyby cokolwiek miało się zmienić wystarczyłoby po prostu takiego nie wpuścić do środka.

— Przyjaciel. Martwił się o mnie. Jeżeli myślisz, że spraszam sobie kogoś dla odreagowania, to tak nie jest. Wątpię, by ktokolwiek mógł mnie dotknąć bez ataku paniki z mojej strony przez następne kilka miesięcy, jeżeli nie lat. — Powiedziała chłodnym tonem, kiedy jej twarz zmieniła się w kamienną maskę. Porzuciła formę grzecznościową, a jej wzrok stał się dość chłodny, zamglony, kiedy jej spojrzenie utkwiło gdzieś ponad barkiem Éloise. Nie chciała żadnych domysłów, plotek czy insynuacji, szczególnie, gdy zakładała, że Dorien pojawi się we frakcji raz, żeby mogła mu powiedzieć, że nie zamierza utrzymywać z nim więcej kontaktu, dla dobra ich obojga.
— Teraz to chyba koniec moich pytań. Jeszcze raz dziękuję za pomoc. — Ton jej głosu uległ lekkiemu ociepleniu, ale kamienna twarz pozostała w miejscu. Być może tak naprawdę to jej wcześniejsza postawa była bardzo dobrą grą aktorską, by blondynka mogła ukryć przed dyplomatką jak się naprawdę czuje.
Powoli wstała, by wyjść z pomieszczenia nie przedłużając spotkania i nie przeszkadzając Éloise w wykonywaniu jej pracy. Jeszcze poskarżyłaby się Guillaume. Ida też chciałaby wkroczyć ponownie do laboratorium, ale nie była pewna, czy sterylne pomieszczenia nie byłyby dla nią triggerem. Cóż, będzie musiała się przekonać.
— Poczekam w bibliotece. Proszę dać znać, jak będę mogła wrócić po swoje rzeczy i zanieść je do pokoju.

Éloise wydawała się całą tą sytuacją rozbawiona – szczególnie próbą wyjaśnienia sytuacji przez Idę. Z zasady bywało tak, że im bardziej ktoś próbował sprostować tego typu sytuacje, tym większe prawdopodobieństwo, że kryło się za tym jakieś ziarnko prawdy. Ida nie musiała się jednak przejmować tym, że Éloise mogłaby sobie coś pomyśleć, bo owszem, pomyślała, ale co za róznica? Nie była typem oceniającym, na pewno nie młode panny potrzebujące towarzystwa mnężczyzny od czasu do czasu. Mimo wszystko nie była hipokrytką.
— Nie? Może powinnaś to jednak przemyśleć. Towarzystwo mogłoby ci się teraz przydać. — dodała, wciąż rozbawiona. Naprawdę uważała, że odrobina relaksu by dziewczynie nie zaszkodziła. Wręcz przeciwnie, może nawet trochę pomogła.
— Wyślę kogoś, jak wszystko będzie gotowe. — pozwoliła dziewczynie wyjść ze swojego biura, po czym zabrała się do pracy.