I will place my knowledge in your hands || 28 lutego 2024 (rano)

First topic message reminder :

Od pierwszego spotkania z Dorienem minęły zaledwie dwa dni a Makoto już złapał się na tym, że potrzebował jego pomocy. To znaczy – od ponad dwóch tygodni wiedział, że Crawley miał informacje, których mógł potrzebować, ale ostatecznie nie znał go jeszcze na tyle, by o cokolwiek prosić. Uznał jednak, że po ich koniec końców udanej rozmowie mógł sobie pozwolić na zadanie kilku pytań. W końcu czy to nie była jedna z tych rzeczy, którymi Dorien przekonywał go do dołączenia do frakcji? Dwa dni temu był zbyt przejęty całą tą sytuacją i, prawdę mówiąc, zapomniał o niecierpiącej zwłoki sprawie. Takiej, która była już odkładana od dłuższego czasu, jakby się nad tym zastanowić.
Napisał wiadomość do Doriena i, ku swojemu zdziwieniu, dostał odpowiedź i zaproszenie na spotkanie dość szybko. Myślał, że kilka dni mu zajmie wciśnięcie się w jego grafik, ale na szczęście udało się to dużo szybciej.
W szpitalu pojawił się dość szybko, przyjechał zamówionym Uberem. A gdy pojawił się przed gabinetem Crawleya uśmiechnął się tylko nieśmiało do jego asystentki i poczekał aż ta poinformuje swojego szefa o przybyciu gościa.

Z ziemniaczkami i mizerią może kiedyś zje, jeśli Ida pokaże mu prawdziwy polski obiad. Nie, żeby w kraju nad Wisłą jedli ludzinę, chodziło o sam koncept kompozycji tradycyjnego dania z kotletem. Ileż stracił przez tyle lat!
- Nie ma problemu. Po prostu powiedz, kiedy będziesz gotowy. Może pomyśl jeszcze nad jakimiś wakacjami, chwilą oddechu między jednym miejscem, a drugim. Poczekamy na ciebie tyle, ile będzie trzeba. Trzy, a sześć tygodni, to dla nas żadna różnica. Tylko uważaj na siebie.
Wyglądało na to, że przegadali wszystkie istotne tematy, z którymi Makoto przyszedł. Oczywiście Dorien chętnie podjąłby jeszcze jakieś mniej czy bardziej istotne kwestie, natomiast nie wiedział, czy Mako miał jeszcze czas i ochotę na pogaduszki. No a z tym urlopem, to oczywiście jak Japończyk uważał - równie dobrze mógł przejść z jednej sali operacyjnej do drugiej, oddalonej o kilkanaście kilometrów. Dorien jeszcze przypomniał, że jeśli Makoto będzie miał jakiekolwiek pytania, wątpliwości, coś go będzie trapić, to zawsze może liczyć na wsparcie.

Czy Makoto potrzebował wakacji? Całkiem obiektywnie patrząc, pewnie tak, ale to chyba nie do końca do niego docierało. Był typem, który zapracowywał się na śmierć, więc wzja odpoczynku była dla niego niemal nieosiągalna. Ale hej, może właśnie trzeba było to zmienić. Saitō przez chwilę milczał, patrząć na Doriena nieobecnymj wzrokiem. Czy chciał przedłużać pojawienie się w nowej pracy? Nieszczególnie, ale skoro i tak miał kilka tygodni wypowiedzenia a z obecnej wciąż zostało mu dużo urlopu do wzięcia... Może zamiast finansowej kompensacji mógł faktycznie spędzić większość marca na odpoczynku? Jakby nie było, po ostatnich miesiącach należało mu się to jak psu buda.
— Rozważę te wakacje, ale nie powinno to mieć żadnego wpływu na datę rozpoczęcia pracy. Mam trochę zaległęgo urlopu do wykorzystania i może faktycznie jest to dobry czas na to, żeby odpocząć. — przyznał, drapiąc się przy tym po szyi trochę zawstydzony. Czym właściwie? Sam nie wiedział. Może nie przywykł do tego, że miał takie wsparcie w miejscu pracy? Szpital, w którym obecnie pracował nie był zły, ale jak to w szpitalach bywało – za mało było ludzi i godzin w dobie, żeby przyjać wszystkich pacjentów. Nie było czasu na wsparcie i odpoczynek. Teraz wyglądało na to, że jego życie miało się jednak diametralnie zmienić. Może z tego wilkołactwa wyszło jednak coś dobrego?