Go big or go home

First topic message reminder :

Młodzieniec pociągnął Theo gdzieś na bok. Luwr był na tyle duży, że nieciężko było o odosobnione miejsce. Parter okazał się już mało atrakcyjnym celem włamania, skoro został otworzony dla gości, ale dwa pozostałe piętra... No, to było coś!
— To co, schodzimy niżej i ten, który znajdzie najpaskudniejszą rzeźbę wygrywa? Aalbo, może po prostu ten, który jej nie znajdzie, to przegrywa! I wtedy musi, hmmm, wejść na scenę i pocałować Canarda? Albo pokazać dupę? — Chłopak parsknął śmiechem. Ciężko ci było stwierdzić, czy mówił na serio, czy po prostu miał takie poczucie humoru. Faktem było jednak to, że byliście coraz bliżej schodów na niższe piętro i wasza sneaky misja mogła się udać, szczególnie, że dookoła nie było żadnej żywej duszy.
— Czy może jednak dygasz? Bo ja mogę iść sam, jestem ciekawy. Nie tyle wystaw na tych poziomach, co właśnie tych ukrytych eksponatów i tajemniczych dziel. Może podrzucę im swoje bokserki do przedmiotów do licytacji i zobaczymy za ile za nie dadzą bogole. — Chłopak zszedł pierwsze kilka stopni. Dla niego nie było już odwrotu, miał plan, którego się trzymał.

Rozmowa z Idą potoczyła się raczej średnio. W dobrym zakończeniu wychodziliby właśnie razem ukradkiem z Luwru, w złym obraziliby się na siebie po karczemnej awanturze na śmieć. To było takie pomiędzy - Dorien nie był zadowolony, ale istniała szansa, że to nie koniec ich znajomości. Wyszedłby. Chciał wyjść, zniknąć stamtąd i zająć głowę czymś innym, jednakże zostawienie Idy w wyimaginowanych mackach antagonistów (z ich perspektywy, bo dla Novusów zapewne to nadnaturalni były całym złem tego świata) i to jeszcze z Hadwinem gryzło się z poczuciem odpowiedzialności. Chyba widział w tłumie Gemmę, może powinien zapytać co u niej. Do głównej sali zamierzał przejść okrężną drogą, tak by nieco ochłonąć i chyba delikatnie zabłądził.
O shit.
Usłyszał wołanie o pomoc. Jedna strona mówiła ‘wróć pilnować Idę, skoro coś się dzieje’, druga zakładała, że Ida ma osiłka u swojego boku. Zresztą, tu się pewnie ktoś tylko zaklinował między skrzyniami z eksponatami, które czekały na wystawienie. O jak się mylił. Nie było drewnianych pudeł, a po prostu korytarz, wyłączony z użytku na czas imprezy. Wyjrzał zza winka. Pośrednia forma, którą przybrał gdzieś w cieniu filara pozwoliła mu na zwęszenie poszlak - dwa wilkołaki, których znał i jeden całkiem obcy w roli napastnika. Do tego człowiek, który prawie narobił w gacie i Sander, którego perfumy Dorien wąchał na początku przyjęcia, nie mógł się mylić. Showtime.
Theo był silny, ale niedoświadczony. Sam był starszy, ale, nie urażając jego męskiej męskości, raczej wątły. Jedni stali po mózg, inni po mięśnie. We dwóch odepchną agresora od młodego wilkołaka, który swego czasu był dla Doriena niczym bratanek, jak jeszcze byli w jednej watasze. Dorien zostawił ciuchy za cokołem pięknej rzeźby i dołączył do walki jako wielki, beżowy crinos. Miał zamiar celować w brzuch - wytrzewienie narządów z powodzeniem zatrzyma napastnika.

Warknął przeciągle, kiedy Theo rzucił się na jego nogę. Jego uwagę rozproszył chłopek roztropek, co rzucał miskami zza filaru. Ciekawe czy wiedział ile ta porcelana była warta. Cóż, najwyraźniej mniej niż życie jego rycerza. To dało Lacroix chwilę spokoju na ogarnięcie się po ciosie, którym oberwał w psi pysk, a także na przejście do defensywy. Zły crinos mógł poczuć tylko jak ostre pazury wbijają się w jego nogę, rozcinając skórę, ścięgna i mięśnie. Zawył, próbując przywołać swoich kolegów na pomoc. Nie umiał sobie sam poradzić z dwójką chłystków, ale wstyd.
To nie był dzień złola, bo do szczeniaka dołączyła reszta power rangersów. Kulejąc, próbował odrzucić uczepionego jego nogi Theo, jednocześnie cofając się, by odsunąć się od strony nadchodzącej pomocy.
Sander mógł zobaczyć, że nic szczególnie ciekawego w tym skrzydle nie było, jednak w pomieszczeniu za rzucającymi się crinosami, w skrzydle zatytułowanym "biżuteria na przełomie wieków" błyszczała srebrna szpilka do włosów, z ostrym końcem. Czy była warta przechodzenia między walczącymi wilkołakami? To już sam musiał ogarnąć.
W międzyczasie Jean, wiedząc, że tych potworów jest więcej - zemdlał. Może dobrze dla was, wmówicie mu, że to wszystko to był sen.

Zasady: kolejka nie musi być pilnowana, ale można napisać max. 1 posta. W każdym poście można wykonać jedną akcję typu unik i jedną akcję typu atak, jeżeli odwalicie coś, co nie psuje do obydwóch kategorii, to mistrz gry oceni czy trzeba rzucać.
Na akcję rzucacie kością k12 i liczycie statystyki.
Na złola rzucam k20 z racji tego, że tych statystyk nie posiada.
Można wykorzystywać nagrody jednorazowe, trzeba tylko zaznaczyć to w poście.
Have fun!

Nie spodziewał się, ze ktokolwiek usłyszy piski księżniczki. Początkowo też nawet nie zauważył, jak rycerze na białym koniu, jednym bo wspólnym, przyjechali i rzucił się na seksi pana w podeszłym wieku.
Szarpanina trwała dziko, a Theo po utracie krwi, części zębów i zdecydowanie siły w japie do dalszego trzymania się, puścił nogę złola, lądując na ziemi w koślawym podparciu. Patrzył chwilę na walczących nie do końca rozumiejąc jak ma się to do wszystkiego, a zaraz spróbował odnaleźć chłopaka wzrokiem. Gdzie jego Fiona? GDZIE JEGO FIONA?
Poderwał się, wspierając się stół z wystawami i z ulgą zobaczył, ze chłop żyje, nie uciekł, tylko zemdlały leży przy filarze pomiędzy eksponatami, jak ta Rose, co prosi o namalowanie jej jak jakąś Niemkę.
Względnie bezpieczny Jean wylądował więc nisko w piramidzie priorytetów wilkołaka, co znów stanął w stabilnej pozycji na czterech nogach i ruszył do ponownego ataku. Słysząc po lecenie Sandera wybił się i wskakując na kolegę Elijaha, chcąc go swoją masą pchnąć na gablotę. Ferwor walki! Adrenalina! Zęby poszukujące każdego dostępnego kawałka mięsa, aby je wyrwać i poczuć na języku okropny smak krwi, który nie bardzo podchodzi pod gusta francuzika.

Atakuję K12. Wynik to 2 + 8 =10.

To w ogóle bardzo ciekawe, bo na jednej misji dawno dawno temu, jak polityczna topografia Paryża wyglądała zupełnie inaczej, Samuel również robił za wujka Theosia, jeno że to był jego siostrzeniec wtedy. Także bratanek i siostrzeniec, Sander robił najprawdopodobniej zatem za ojca hehe chrzestnego całej wycieczki.

I w sumie słuszna to była analogia, skoro pan szara chociaż w czerni eminencja, stał sobie z tyłu i patrzył jak wilki harcują.

Jego futro było kruczo czarne, oczy pozostały jasnobłękitne, ogarnięte teraz furią. Samuel rzeczywiście raczej stał po mózg w kolejce u pani Lilith (czy kto tam stworzył te wilkołaki i wampiry), więc korzystając i z niego i ze swojej specjalizacji w medycynie oraz wspaniałej przewagi wiedza: wilkołaki wymierzył swoją paszczę i zaatakował w miejsce, gdzie zęby powinny uszkodzić jakąś istotną dla przeciwnika arterie. Mieli pod ręką wampira, więc wierzył że ktoś tak obyty i doświadczony jak Sander, będzie w stanie odczytać krew z jego wspomnień, więc przeciwnik nie będzie im niezbędny żywy.

Rzut: 12+2 jednorazowy modyfikator do rzutu+(1siły*2crinos+w jednorazowy modyfikator do rzutu=16 na atak

Najmłodszy się wycofał - i prawidłowo, i tak był już ranny.
Niestety, nie na długo. Może dobrze, może szkoda. Mógłby odpuścić i nie narażać się na więcej obrażeń. Dwóch na jednego to już sporo, a przy trzech robiło się ciasno. Istniało ogromne prawdopodobieństwo, że więcej eksponatów na tym ucierpi, a tym samym, że inni goście bawiący się na przyjęciu ich usłyszą. Jeśli nieszczęśnicy będą zwykłymi ludźmi, czekała ich albo niechybna śmierć, albo psychiatryk.
Samuel atakował z tyłu, zaś Dorien z przodu. Tak, jak założył, dorwał się do brzucha obcego wilkołaka. Doskoczył do przeciwnika raczej pochylony, kłapiąc zębiskami. Uderzył najpierw z bara gdzieś poniżej mostka i próbował wgryźć się w trzewia paskudnego typa.

Kostka: 6 + 2x4 siły = 14

Gaston warczał dziko, kiedy rzuciła się na niego większa zgraja crinosów. Wiedział, że nie da rady sobie sam, więc zawył dziko, nie przejmując się, że ktoś na wyższych piętrach może go usłyszeć. Najwyżej ludzie poznają prawdę, ciekawe czy będą się trzymać z nadnaturalnymi, czy podobnie do sytuacji sprzed wieków staną przeciwko nim z pochodniami i widłami.
Rzut @Theo Lacroix na Gastona Francoisa sprawił, że ten zachwiał się na swoich włochatych łapskach, nie udało mu się jednak go przepchnąć w stronę srebrnej szpili. Złol uznał też, że zamiast skupiać się na obitym szczeniaku, na razie spróbuje odeprzeć atak jego starszych kolegów. Gdyby grał w jakiekolwiek gry strategiczne wiedziałby, że lepiej było zmniejszyć liczebność przeciwników niż zabrać połowę HP każdemu z atakujących, na szczęście wilkołak nie był najjaśniejszą żarówką na strychu, a i Baldurek przeszedł mu koło nosa.
Cios @Sam Whittaker, wymierzony precyzyjnie w tętnicę promieniową na prawej ręce sprawił, że na białej posadce pojawiło się o wiele więcej krwi, niż miało to miejsce wcześniej. Pod złolem ugięły się trochę kolana i stracił równowagę, dlatego też atak @Dorien Crawley nie trafił tam gdzie miał, smagajac jedynie zębiskami w bok przy żebrach. Wilkołak machnął w odpowiedzi nieuszkodzoną pięścią, próbując wycelować w dół szczęki lub splot słoneczny, żeby go trochę zatrzymać.
Mieliście niekwestionowaną przewagę, która byłaby pewnikiem waszego zwycięstwa, ale skowyt jak u zarzynanego zwierzęcia sprowadził kolegów Gastona prosto na pole bitwy.
Do korytarza mężczyźni wbiegli już w formie crinosa, odrzucając jedynie przed wejściem na parkiet torbę, którą ciemnobrązowy crinos niósł w pysku. Dorien mógł kojarzyć, że był to jego pracownik naukowiec, który w maju uciekł ze szpitala i którego podejrzewał o współpracę z Novus Ordo. Można się było spodziewać, że znajdowały się w niej gadżety, które raczej nie pomogą wam odnieść zwycięstwa.
Ciemnobrązowy wilkołak rzucił się na Sama, próbując zatopić zębiska w jego barku, by rzucić go na podłogę.
Jasny, z palonymi końcówkami futra rzucił się nie niepozornie nieszkodliwego @Sander Fiazzo, w zamiarze zatopienia zębisk w jego klatce piersiowej.

Sam, Sander - rzućcie k20 na to, czy zobaczyliście wcześniej zbliżających się wrogów, jeżeli wynik wyniesie 12 i więcej - możecie dodać sobie dodatkowe 3 punkty do wyniku waszej kostki na unik.
Ewentualnie Theo i Dorien też mogą rzucić i jeżeli zauważą ich wcześniej mogą wybrać jedną z dwóch akcji: krzyknąć/zawyć, żeby was ostrzec (wtedy dostajecie +2, nawet jeżeli wasz rzut nie wyszedł, nie można tego użyć, by uzyskać podwójny bonus) lub jeżeli zauważą, mogą zaatakować jednego z nowoprzybyłych crinosów już w tej rundzie - w innym wypadku mogą atakować jedynie Gastona (akcja dzieje się dość szybko)



Unik:
11 (uniknięty Theo),
15 (trafione Sam),
15 (uniknięte Dorien)

Ataki:
6 Gaston Francois w Doriena,
19 Elijah w Sama,
16 Pierre w Sandera

Nie udało mu się, ale to nie znaczyło zbyt wiele, bywa i tak, życie, grunt, ze chłopakom dobrze szło, dzięki czemu po dosłownie sekundzie odpoczynku i opadnięcia na ziemię, mógł się z jeszcze większą wściekłością rzucić na Gastą, a wściekłości i tak miał wiele, siły jeszcze więcej, do tego wszystko go bolało, mięśnie, uszkodzona noga i brak brak kilku zębów, które miał nadzieję odrosną, bo jeszcze nigdy zęba nie stracił w tej formie.
Tak więc pazurki znów zastukały o ziemię i Theo rzucił się wilkołakowi na psie udko, zawsze lepsze to niż żabie, choć nieco bardziej włochate. Chłop mu nogę uszkodził, to karma wraca i to karma mokra, najwyższej jakości, naturalna, a nie jakieś suche chrupki z sieciówki.

Rzut K12 na atak zioma co atakuje Sandera
No i moje żałosne K20 z wynikiem 3. XD

Krew trysnęła mu w paszczę. Tak dziwnie. Nie pamiętał kiedy był ostatnio crinosem, ale mózg zalewała mu adrenalina. I byłby bardzo z siebie zadowolony, ale wyczuł ich zapach, nim zobaczył nadchodzące figury.

– Szlag, następni – warknął gardłowo gdy wypuścił uziemionego przeciwnika.

To powinno mu coś dać. Jakąkolwiek przewagę. I bardzo czujnie obserwował tego, który najwidoczniej zasadził się na niego. Bardzo czujnie, ale niewytrenowane w walce ciało nie miało wbitego podprogowego refleksu i niestety cios wszedł jak w maslo.


Wrogowie zauważeni (19 na kości) ale nieuniknięte (nie byłoby opcji na k12 odbić się od 19 z moimi statystykami)

Tak, Dorien mógł ostrzec Sandera, natomiast żądza zemsty, która go uderzyła po rozpoznaniu jednego z następnych napastników, była silniejsza. Wrogi crinos, który napadł na Sama, był tym samym, który kilka miesięcy wcześniej okazał się być zdrajcą pracującym w szpitalu św. Łukasza i zaatakował Idę. Nie zważając zatem na bardziej ograniczonego względem obrony Sandera, jak i Gastona, który do tej pory był jego głównym targetem, rzucił się na Elijah. Zapach osobistego wroga striggerował Doriena na tyle, że obrócił się dosłownie w miejscu, nie zważając na potencjalne obrażenia, które mógł przyjąć. Zależało mu na dotkliwym poturbowaniu swojego byłego pracownika, niezależnie od konsekwencji. Mogły być nawet śmiertelne. O siebie się nie martwił, tak samo jak o swoich sojuszników.

kostki: 19 na zauważenie wroga, 10 + 8 (2*4 siły) = 18 ataku w Elajże

Tak zaaferował się tym, co działo się przed nim, że popełnił serię błędów. Nie rozejrzał się. Nie słuchał otoczenia. Nie zwrócił uwagi na crinosy, które na scenę wpadły z prawdziwie dantejskim stylu. Zwyczajnie - dał się zaskoczyć, co w ich świecie zazwyczaj prowadzi do unicestwienia, nie zaś sympatycznego i jakże pozytywnego zaskoczenia.
Seria błędów nie zatrzymała się na tym. W korowodzie dalej tkwiły takie przypadki jak nie dość szybka próba uniku oraz nie uzbrojenie się przy wkraczaniu na teren, gdzie istniało ryzyko ataku.
Czy było za późno by zareagować? Może. Sander nawet spróbował to zrobić, poprzez odskoczenie w bok przed śmiercionośną bestią. Milisekundy opóźnień w podejmowaniu decyzji. Czy ujdzie z życiem? Było to bardzo wątpliwe.

K20: 6
K12: 7 plus 7 za cechy i Predatora: 14

Wszystko toczyło się bardzo szybko.
Gaston, przy szybkim traceniu krwi, nie miał szans obronić się przed Theo. Legł na ziemi, powalony przez cios w udo i chociaż próbował się podnieść, to marnie mu to szło. Skowyczał z bólu, machał rękoma z wydłużonymi pazurami na oślep, ale jedyne co przecinały to powietrze.
Sam miał trochę szczęścia, bo mimo tego, że crinos powalił go na ziemię, to zanim zdążył jakoś poważniej go uszkodzić, został trafiony przez Doriena. Siła ciosu sprawiła, że przeleciał kilka metrów i uderzył w marmurowy podest, tuż obok swojej torby. Zawarczał groźnie i sięgnął do niej ręką, by wyciągnąć małe, metalowe coś. Rzucił tym prosto w tumult przy Samie, Theo i gorejącym Gastonie, nie przejmując się kolegą. Urządzenie zaczęło pikać.
Wilkołak, który rzucił się na Sandera, mimo celowania w klatkę piersiową, zdołał tylko rozedrzeć koszulę i marynarkę w okolicy obojczyka, wygryzając mały fragment skóry. Nie było to zbyt poważne, ale nieco bolesne, a krew szybko przesiąknęła przez ciemny materiał koszuli.

Walka trwała dalej, a młody wilkołak tracił i umysł i orientację w osobnikach szamoczących się przed nim, w czasie i terenie. Po prostu atakował, nawet nie do końca patrząc czy atak przynosi sensowny skutek. Gastą padł na ziemię, krwawiąc i machając łapami, więc Theo odskoczył nieco, aby być poza zasięgiem pazurów. Przysiadł oddychając głośno i ciężko czując, jak krew skapuje mu z pyska wielkimi kroplami, obserwując mętnym wzrokiem jak walka toczy się dalej w innych rejonach pomieszczenia.
Wtedy coś padło na ziemię. Pikanie. Połączenie wątków, do tej pory znanych jedynie z gier. Instynkt nie mówił jednak by uciekać, a by rzucić się na przedmiot, machnąć łapą chcąc go odepchnąć po ziemi od nich jak najdalej, stanąć pomiędzy nim, a Samem. Wybuchnie mu przy pysku, przy łapie, trudno, byle nie ruszyło Sama.

Wilkołak o futrze w kolorze ciemnego blondu nie zamierzał odpuszczać swojemu przeciwnikowi. Dwóch pozostałych to tylko jakieś pachołki, a Dorien, odkąd wyczuł zapach Elijah, celował tylko w niego. Odpuścił mu kilka miesięcy wcześniej, podchodząc do tematu zdroworozsądkowo; tropienie przeciwnika mogło przynieść zarówno Crawleyowi jak i młodej naukowczyni, oraz całej reszcie zrzeszonych nadnaturalnych więcej kłopotów niż pożytku z usunięcia tejże jednostki. Ale skoro sam się podał na srebrnej tacy, nie wypadało nie skorzystać. Nawet nieprzyjemny dla ucha, podejrzany dźwięk nie skłonił Doriena do refleksji i racjonalnej oceny sytuacji. Elijah niestety nie uderzył łbem o kamienny cokół czy schodek wystarczająco mocno, a wręcz prosił się o poprawkę. Skoro nie uciekł skomląc, piaskowy wilkołak rzucił się ze złością na przeciwnika ponownie, tym razem celując prosto w gardło.

Kostka: 8 + 8 (2*4 siły)= 16 ataku w Elajże

– Dzięki!– rzucił, czy raczej warknął przez crinosowy aparat mowy Sam i chyże podniósł się, by ocenić sytuacje.

Dawno już nie walczył, ale instynkta obecnie mile miziały jego zezwierzęcony mózg. Theo odbił urządzenie, Dorien zdawał się o wiele lepszym wojownikiem więc nie potrzebował pomocy, ale papcio Sander? Wysublimowany wampir mógł nie przeżyć beezpośredniego spotkania z dużo silniejszym wilkołakiem, a przecież nikt nie chciałby, aby Clarze było smutno.

Dlatego też Sam zamierzał zaatakować go z flanki i znów, ugryźć tak by unieruchomić przeciwnika, a przynajmniej na tyle go skołować, by odstąpił od delikatnej pijawki.

6+2=8 na atak
Kostki mnie nie lubią, zużyłam jeden PRZERZUT (wyszło z 5 na 6), więc ostał mi się tylko jeden.