12.02 Le fantôme de l'opéra - Ange de la musique

First topic message reminder :

Prace nad zabezpieczeniem operowych podziemi postępowały powoli, ale metodycznie. W końcu przyszedł i czas na czwarty, ostatni z zaproponowanych przez Tahirę jeszcze w ubiegłym miesiącu korytarzy, odrzucony z samego początku ze względu na konieczność wejścia do wody, a kto wie - być może zanurzenia się. Oczywiście można było zatrudnić do tego strażaków, którzy regularnie raz na pół roku trenowali swoje umiejętności w podziemiach świątyni sztuki, ale robili to w południowej jej części, niepółnocnej. Ciężko było też zaufać ludziom w obliczu znalezisk dokonanych wcześniej przez Constanzę Moreau i jej ekipę poszukiwaczy awaryjnego przejścia pod linią metra, która rychło przerodziła się w grupę badaczy tajemnic. Nieobecność właścicielki nie stała im na przeszkodzie, by przegrupowali się i zeszli kolejny i kolejny raz.

Czwarte wejście przypadło w udziale dwóm mężczyznom — Silvanowi i Sahakowi. Otrzymali oni zawczasu niezbędny sprzęt, na wypadek konieczności nurkowania. Półkoliste wejście wyglądało jak odnoga jakiegoś dziewiętnastowiecznego podziemnego kanału. Jej ceglane zwieńczenie przypominało świetlik znaleziony za pierwszym razem przy metrze, nie miało jednak prętów zabezpieczających przed przejściem i stojąca woda otaczającej ich przestrzeni swobodnie wpływała i tam. Na oko pierwszy etap przejścia musieliby zaliczyć pochyleni, ale z wodą do pasa. Ekwipunek mieli podoczepiany do termicznego stroju oraz nieprzemakalnych, pokaźnych nerek przypiętych do pasa.

@Sahak Darbinyan @Silvan Zimmerman

Nie ruszał się, zmieniony w słup soli, niczym żona Lota, spoglądająca na płonącą Sodomę i Gomorę. Miała się nie odwracać. Sahak wielokrotnie myślał o tym, jak ludzki był to gest, jak ludzkie jest spoglądanie za siebie, za to, co się zostawia za sobą. Jak Orfeusz, odwracający się za Eurydyką, znak miłości, prowadzący do ostatecznej zguby. Oni wszyscy spoglądali na to co było z nostalgią, w poezji trwania, jak słup soli, zagarnięcia do Styksu po raz kolejny.
— Nie chcę twojego mózgu na półce. Zostaw go dla swojej narzeczonej — stwierdził Sahak. W ogóle nie chciał nigdzie mózgu Silvana, poza jego własną czaszką. To nie tak, że Darbinyan kierował się jedynie altruizmem, była w nim też nutka zazdrości.
Zawiesił na chwilę głos, obniżył latarkę na wodę, a później na kamerę, pokazując ją Silvanowi. Powstrzymał się od żartu, że teraz pora, aby udzielił ślubu swojej pierworodnej, bo Halide nie przejawiała obecnie chęci, aby znaleźć sobie kolejny spadek, a on dawno nie udzielał ślubów.
— Jestem zaskoczony, tylko tyle.

Prychnął rozbawiony, czując jak powoli schodzi z niego całe napięcie, które w nim siedziało przez tę sytuację. Gdy wampir przekraczał próg trzech wieków zaczynał wierzyć, że nigdy nie przydarzy mu się już wiele rzeczy, w tym przepytywanie przez ojca pewnej dziewczyny na temat zamiarów jakie miał wobec jego córki, a tu proszę, życie jednak potrafiło zaskakiwać.
Silvan podążył wzrokiem za snopem światła, ale zanim zdążył schylić się, aby lepiej przyjrzeć się kamerze, powrócił jeszcze spojrzeniem do Sahaka i skinął głową. Tak, rzeczywiście ta cała rozmowa i jego deklaracja mogły być zaskakujące, zwłaszcza że sam nie spodziewał się, takiego przebiegu ich wspólnej wyprawy.
- I co o tym sądzisz? - rzucił jeszcze, wciąż czując niepewność w tej jednej sprawie. Tahira była mu naprawdę bliska, ale Sahak był jego przyjacielem i wolał od razu się upewnić na czym stali w tej kwestii. - Gdyby teoretycznie wróciła i… Gdybym teoretycznie chciał ją dalej zaprosić na kawę… Miałbyś coś teoretycznie przeciwko temu?
A jeśli byś jednak miał to czy na tyle, bym i tak mógł ją zabrać na tę kawę, lub chociaż coś zrobić by zmienić twoje zdanie, bo jesteś moim przyjacielem i nie chcę niszczył naszej znajomości, a jednocześnie ona jest naprawdę dla mnie ważne i nie wiem, co zrobię jeśli teraz powiesz nie.

— Tak czysto teoretycznie? — rozbawienie wybrzmiało w dźwięku pytania. — Nie. Nie mam nic naprzeciw. Tylko nie daj się zabić.
To drugie nie miało już tego samego wesołego tonu. Biorąc pod uwagę siłę, z jaką emocje targały Tahirą,.nie chciał stracić w całym zamieszaniu dobrego przyjaciela. Znając również Constanzę, byłby to wyrok na starszą Darbinyan, a oprócz tego potencjalne polityczne niepokoje.
W końcu, mogła się go wyrzec, ale on nadal poczuwał się w obowiązku do odpowiadania przynajmniej częściowo za jej czyny jako ojciec. W przeciwieństwie do niektórych wampirów (i pomimo ich raczej wątpliwego rodzicielstwa, nie miał na myśli Silvana i Constanzy), on uważał, że sięgało to dalej, poza setne urodziny i polityczne etykiety.
Sahak pstryknął palcem.
— Skup się. Kamera.

- Dobrze. Świetnie - rzucił już w naprawdę pogodnym nastroju i dopiero wtedy dotarło do niego, że po zadaniu pytania wstrzymywał oddech. Teraz posłał Sahakowi szeroki uśmiech i parsknął rozbawiony, nie interpretując porady przyjaciela, jako prawdziwej, nawet jeśli wyczuł zmianę w tonie jego głosu.
- A tak, kamera. Racja. Niemal przestałem o niej myśleć. - Zbyt skupiony na oczekiwaniu na odpowiedź Darbinyana, odrzucił myśli o kamerze gdzieś w kąt swojego umysłu.
Silvan wyjął z wodoodpornej nerki parę rękawiczek i krzywiąc się przy tym chyba bardziej dla zasady, niż z rzeczywistego dyskomfortu, założył je na dłonie. Teraz jednak, gdy dotarło do niego, że cała ta rozmowa przebiegła naprawdę dobrze, a dobry humor zaatakował go ze zdwojoną siłą, nie mógł się powstrzymać, by nie rzucić jeszcze jednego głupiego żartu.
- Czyyyli - zaczął, kucając przy kamerze, tak by mógł ją podnieść. - Gdybyśmy czysto teoretycznie naprawdę poszli na tę kawę, powinienem dawać ci prezenty na Dzień Ojca? - dokończył, zerkając to na urządzenie, to na Sahaka, w myślach rozważając, czy to przyjaciel pierwszy nagrodzi jego żart facepalmem, czy też jakikolwiek kultysta, który ich teraz obserwował.

— Nie, bo wyrwę ci nerki przez żołądek — Sahak przywołał na twarz najbardziej sztuczny, pełen zębów uśmiech, na jaki było go stać. Trwał tylko chwilę, ale błysnęły przy tym również wampirze kły, jakby w groźbie. Takiej już realnej. Może dlatego Sahak sugerował Silvanowi nie umrzeć z rąk Tahiry; bo on i ona mieli dużo więcej wspólnego, niż chcieliby przyznać. Na przykład skłonności do przemocy, chociaż w zupełnie różny sposób. Sahak głównie zabijał, a Tahira tworzyła zniszczenia w otoczeniu.
Sahak przyjrzał się urządzeniu, szukając jakiegoś kabla, który stanowiłby ich nić Ariadny.

Na oko wiekowych wampirów kamera była w obecnej chwili nieaktywna, choć z pewnością nie należała ani do zwyczajowych atrakcji w dziewiczych jaskiniach. Ktoś zadał sobie sporo trudu, żeby ją tu umieścić, kabel był zabezpieczony przed wilgocią i zabetonowany między kamieniami, więc nie dało się urządzonka wyciągnąć. Ku zmartwieniu obecnych, nikt nie wyskoczył na nich ani z wody, ani z ukrytego przejścia i po sprawdzeniu jeszcze kilku możliwości obaj panowie doszli do wniosku, że to wszystko, co mogli podczas tego zejścia wyciągnąć. Pozostawało wrócić na powierzchnię, poddać to niepokojące przejście pod obserwację i przygotować się na ewentualne przesłuchanie jakiegoś świadka, który być może prędzej czy później pojawiłby się w tajemniczym korytarzu. Mieli sporo czasu na przygotowanie wszystkiego, w końcu byli nieśmiertelni.