07.03.2024 | Wróg mego wroga...

Paryż tonął w mroku. Choć nie był to nów, to gęste chmury przykrywały niego niczym perski dywan, tkany ciasno, grubymi nićmi, o wzorze mętnym i ponurym jak niewypowiedziana groźba. To była idealna noc do snucia podstępów i okrutnych planów, bardzo dobra do realizacji wielu nikczemnych poczynań i być może nie jednemu niegodziwcowi przyszło to na myśl, kiedy wychynął ze swojej nory. Oni jednak mieli inne zamiary.
Enzo odwrócił się od okna i omiótł wzrokiem salę konferencyjną, gdzie powoli zbierały się wszystkie zaproszone osobistości. Ograniczone grono ważnych twarzy, z bardzo konkretną, nieoficjalną dla świata garścią literek przed nazwiskiem. Szturchnięci przez dowództwo obydwu Frakcji, wilczy i wampirzy dyplomaci zebrali się, by omówić bieżące sprawy. Ale przede wszystkim, by znaleźć rozwiązania na najbliższą przyszłość, drogę pojednania z tymi, którzy nie chcieli bratać się z nikim. Świadomość, że wśród nich był właśnie Theo, była dziwna. Gryzła gdzieś w środku, choć z drugiej strony dobrze go rozumiał. Patrząc na tę wytworną salę i elegancko ubrane osoby, miał ochotę zignorować ich wszystkich i wyjść. A potem wyjechać. Zniknąć. Zostawić zarówno ten świat, jak i tamten, choćby miały pożreć się nawzajem.
Było jednak kilka powodów, dla których tego nie zrobił.
Jeden z nich miał znaleźć się w tej sali.
Przeniósł wzrok na Éloise, z którą zdążył już wymienić powitanie. Obecność córki Duranda powinna być stresująca dla kogoś w jego położeniu, ale nie była. Wyglądał na zrelaksowanego, jeśli tylko odjąć zamyślenie, które raz po raz pojawiało się w czarnych oczach młodego wampira. W zasadzie nie odstawał od towarzystwa, które przed chwilą tak niejako skrytykował w głowie. Ubrany dla odmiany na jasno z czarną koszulą pod marynarką, trzymał ręce za plecami i w myślach przeglądał jeszcze raz listę wszystkich, którzy obecni byli przy ratowaniu Idy oraz pozostałych porwanych. Oni byli priorytetem, choć warto było się też zastanowić, kto z pozostałych bezkastowców byłby ważnym sojusznikiem. Być może zostały też jakieś drobne grupki, które wartało odnaleźć w odmętach Paryża.

Éloise zdawała się być ostatnio w całkiem dobrym humorze, co dało się zauważyć chociażby po tym, że darowała sobie swoje zwyczajne złośliwości w rozmowach z innymi, którzy czasem irytowali ją swoim idiotycznym zachowaniem. W tygodniu przed tym spotkaniem miała sporo na głowie, z czego normalnie nie byłaby zadowolona, ale zdawała się nawet całkiem dobrze sobie z tym radzić. Sprawiała wrażenie bardzo oddanej sprawie dyplomatki, co akurat nie było nowością – nawet, jeżeli nie podzielała fascynacji frakcjami ojca, dla jego zadowolenia gotowa była grać swoją rolę tak, jakby miała za nią dostać Oscara.
Przybyła na miejsce wcześniej, bo ojciec kazał jej mieć oko na Lacroixa. Czy czuła się trochę tak, jakby sprowadził ją do roli niańki? Być może, ale nie przeszkadzało jej to aż tak bardzo. Zajęła miejsce przy stole i pozwoliła sobie zaparzyć herbatę, którą po kilku minutach popijała w spokoju. Nie wyglądała na zestresowaną ani nawet przejętą tym, że mieli za chwilę rozmawiać o poważnych sprawach. Dokumenty, z którymi powinna była się zapoznać były przeczytane kilka dni temu, ale nie miała ze sobą żadnych notatek ani w myślach nie próbowała układać żadnego planu. Co ma być, to będzie – takie miała podejście. Zdawała sobie sprawę z tego, że nie mogli nikogo do niczego zmusić. A jeżeli jacyś nadnaturalni byli uparci i głupi, to w sumie ich los nie za bardzo ją obchodził.
Ale obchodził jej ojca, więc musiała sprawiać pozory, jakby ona również była tym przejęta. Przynajmniej w jakimś znaczącym stopniu.
— Nad czym tak myślisz? — spytała Enzo, wskazując mu miejsce obok siebie i pustą filiżankę, którą mógł w każdej chwili napełnić zaparzoną kilka chwil temu herbatą.

Omylnie zrozumiał wiadomość, którą wysłała mu przywódczyni wilkołaczej frakcji. Sądził, że zarówno kobieta jak i Durand wezmą udział w spotkaniu, ale ci najwyraźniej, pełni zaufania, postanowili zostawić dzieci same w piaskownicy. Niech się wykażą, niech sprawdzą, czy będą w stanie współpracować i przysłużyć się większemu, wspólnemu celowi, ponad podziałami. Dorien liczył, że nie będzie jedynym przedstawicielem dyplomacji frakcji swojego gatunku - nie, żeby nie czuł się wystarczająco pewny siebie, jednakże fajnie byłoby nie odpowiadać samemu za całą wilkołaczą grupę.
Przybył o czasie, to znaczy wystarczająco wcześnie, by nie wybiegać z auta z wywieszonym jęzorem. Uznawał podaną na zaproszeniu godzinę za moment rozpoczęcia samych pertraktacji, niż samej zbiórki. Tak oto znalazł się solidne pięć, może siedem minut wcześniej, niż ustalono, a ponieważ nie podano dresscode’u, wybrał bardzo bezpieczną opcję, jaką była koszula z kołnierzykiem i marynarka. Niezbyt pompatycznie, a wystarczająco elegancko. Lekką kurtkę zostawił w aucie.
Wiedział, że to nie Theo, a jednak zobaczenie bliźniaka swojego dobrego kolegi wywołało w Dorienie subtelny, chwilowy dysonans. Otrząśnięcie się zajęło równie niedługą chwilę co rozmyślanie o pechowych bliźniakach. Przywitał się najpierw z damą, bo tak nakazywały zasady dobrego wychowania. Przedstawił się z imienia i nazwiska, bo chociaż wiedział, kim była ta kobieta, to nie mieli jeszcze okazji poznać się osobiście. Potem wyciągnął rękę w stronę chłopaka, który tak bardzo przypominał rozbestwionego, młodego wilka.
- Czekamy jeszcze na kogoś? - podpytał w ramach small-talku.

Nie omieszkał skorzystać z zaproszenia do stołu, choć przez sekundę zdawał się ociągać. Być może potrzebował pozamykać otwarte w myślach wątki, na tyle absorbujące, że coś tak prozaicznego jak siadanie na krześle musiało zejść na drugi plan.
Zajął miejsce obok Éloise i sięgnął po herbatę. Bursztynowy płyn elegancko wlał się do filiżanki, choć Enzo wcale nie wysilał się na jakieś szczególne starania w tym kierunku. Może połączenie tego naparu i ładnej zastawy po prostu tak wyglądało, czy człowiek tego chciał, czy nie. Ładna otoczka dla zwyczajnej zwartości.
— Głównie? Nad tym, do kogo przyjdzie nam się odezwać — wymruczał w odpowiedzi. — I kto może tego nie zignorować. — Bo nie wątpił, że część, jeśli nie większość bezkastowców będzie sceptycznie nastawiona do takiej współpracy. Już nie wspominając o tym, że mają pewnie różne wspomnienia, jak nie z samych frakcji, to jeszcze z rodów.
Podniósł wzrok na drzwi, gdzie zjawił się znany mu już wilkołak, przynajmniej z widzenia. Przywitał się z nim i przedstawił, jako że poprzednim razem niespecjalnie była ku temu okazja.
— Teoretycznie tak — odparł, zerkając na zegar, który nieubłaganie zmierzał ku wyznaczonej godzinie. To było dziwne uczucie. Nie spodziewał się pełnego walnego zgromadzenia, ale jednak oczekiwał, że będzie ich nieco więcej. Tymczasem obrady zapowiadały się kameralnie. — Choć to mało prawdopodobne, by wszyscy przyszli na ostatnią chwilę. Herbaty? — dodał, wracając do stołu. — Proponuję przejść do rzeczy. — Przeniósł wzrok na Éloise. — I zacząć od ludzi, których misja odniosła sukces... ich nie powinno być trudno przekonać do trwalszego połączenia sił. — Upił herbaty.

@Éloise Durand @Dorien Crawley

Éloise wydawała się nie być tym całym zadaniem w ogóle przejęta. Zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie groziło im wszystkim, ale wiedziała też, że nie mogli nikogo zmusić do współpracy. Ich zadaniem było postarać się – jeżeli bezkastowcy byli na tyle pewni siebie, by wierzyć w swoją niezależność, wolna droga. Mimo to wierzyła, że przynajmniej kilku miało łeb na karku. Albo chociaż jakąkolwiek wolę przetrwania i samoświadomość swoich ograniczeń.
— Niebawem się przekonamy, co z tego będzie. — przyznała spokojnym głosem i uśmiechnęła się lekko do Enzo, gdy ten w końcu zdecydował się dołączyć do niej przy stole.
Pojawienie się Doriena sprawiło, że zawiesiła na nim spojrzenie na trochę dłużej niż by pewnie wypadało, a potem również się przedstawiła. Obydwoje zdawali się dobrze wiedzieć z kim mieli do czynienia, ale nigdy wcześniej nie byli sobie przedstawieni.
— Powinno nas być więcej. Miejmy więc nadzieję, że mają jakąś dobrą wymówkę na bycie spóźnionym i jednak się pojawią. — powiedziała, biorąc kolejny łyk herbaty i spoglądając po twarzach towarzyszących jej mężczyzn. Nie narzekała na towarzystwo, ale dyplomatów w obu frakcjach było z pewnością więcej, tak? Może dostali jakieś zadania w ostatniej chwili i dlatego ich nie było? Niezależnie od tego, czy inni się zjawią czy nie, nie wątpiła w to, że do czegoś uda im się dzisiaj dojść. Tak długo, jak znajdowali się tam przedstawiciele obydwu frakcji.
— Co wiemy o tych osobach tak naprawdę?

Wyglądali we trójkę dość… kameralnie. Jeśli nikt więcej się nie pojawi, Dorien zapewne lekko się zirytuje. Podchodził do sprawy bardzo poważnie, zarówno ze względu na piastowane w wilkołaczej frakcji stanowisko, jak i po prostu z troski o ich piekielny, ale swoiście piękny, nadnaturalny świat i jego mieszkańców. Także i Dorien nie był w stanie pojąć, jak bezmyślnie bezkastowe jednostki podchodziły do trudnej sytuacji, jaką była wojna z Novus Ordo. Porwania, morderstwa, krzywdy, tylko dlatego, że cierpieli z powodu przedziwnej choroby, o którą raczej nikt nie prosił.
- Bardzo chętnie - w końcu był Brytyjczykiem, herbaty nigdy za wiele - Dziękuję.
No tak, mieli kilku obiecujących kandydatów, których mogli wcielić do frakcji. Teoretycznie oczywistym był Theo, zarówno ze strony wilkołaków jak i Enzo, któremu los brata, jak Dorien sądził, nie był obojętny. Jeszcze Lars, którego Dorien poznał już po odbiciu więźniów, no i Makoto, który co prawda nie brał udziału w akcji, ale był nowym znajomym Crawleya, młodym, zaledwie kilkumiesięcznym wilkołakiem, który potrzebował wsparcia.
- Na pewno tyle, że doznali silnego uszczerbku na zdrowiu, zarówno fizycznym jak i psychicznym, a ratunek został zorganizowany współpracą obu frakcji. Wydaje mi się, że jeśli przedstawimy im jeszcze więcej plusów i pozytywnych aspektów przynależności do grupy, z chęcią skorzystają.

Mógł jej tylko przytaknąć i to też po cichu zrobił. Pokiwał głową i zajął się herbatą, to było najlepsze wyjście na ten moment. To nawet zabawne, że wszystkie ważniejsze rzeczy musiały poczekać na swoją kolej.
Dorien zażyczył sobie herbatę, toteż Enzo przejął rolę gospodarza i wkrótce przed Wilkiem pojawiła się parująca filiżanka.
Zerknął na Éloise i zdusił w zarodku ironiczny uśmieszek, który już chciał zrodzić się na jego twarzy. Żyli w dwudziestym pierwszym wieku, czyż nie? Nie było trudno się skontaktować i powiadomić, chyba że ich wymówka była naprawdę dobra i zaczynała się na A. Choć w przypadku długowiecznych i to mogłoby nie pomóc.
Zadała bardzo dobre pytanie, bo tak naprawdę nie wiedzieli wiele. Nie tak wiele, jak by się chciało. Albo wręcz przeciwnie. Na słowa Doriena zasępił się na moment.
— Theo jest uparty. — Wampir podniósł wzrok na Crawleya. — Tamta afera z Marcusem była powodem jego odejścia. Dość złożonym. Stracił zaufanie do watahy, nie będzie łatwo je odbudować — pozwolił sobie zauważyć, a w głowie przewertował listę znajomych wampirów, na której jednak raczej brakowało bezkastowców spoza Hotelu. Może za wyjątkiem Marr, ale ona nie była żółtodziobem do namawiania.

@Éloise Durand @Dorien Crawley

Z pewnością było wiele ciekawszych rzeczy, które mogłaby w tej chwili robić – spotkanie dyplomatów nie należało do szczególnie ekscytujących zajęć. Ale nawet ktoś taki, jak ona, nie wyobrażał sobie nie pojawienia się tego wieczora w miejscu, w którym być może właśnie tworzyła się historia? A przynajmniej tak, jej zdaniem, chciałby to widzieć jej ojciec. Éloise była dużo bardziej sceptycznie do tego wszystkiego nastawiona, ale może to czas, żeby faktycznie zainteresowała się tym, jakie zagrożenia na nich czyhały? Po spotkaniu z Idą jakby trochę bardziej zdawała sobie z tego sprawę i rozumiała powagę sytuacji.
— Mam wrażenie, że niezależnie jak dużo plusów byśmy im nie przedstawili, jeżeli są sceptycznie nastawieni, nie będą chcieli się dać przekonać dla samego faktu bycia przeciwnym. — powiedziała, przypominając sobie spotkanie sprzed kilku dni z definitywnie nieogarniającym to, co dzieje się w okolicy wilkołakiem.
— Czy wśród osób, które brały udział w tej misji jest ktoś, kogo twoim zdaniem będzie najłatwiej przekonać? Może jeżeli uda się namówić jedną osobę, reszta będzie bardziej przychylna? — zwróciła się do Doriena, który z pewnością mógł się kilku osobom przyjrzeć.

- Temu akurat zupełnie się nie dziwię, Marcus był ewenementem na skalę światową. Sam wytykałem mu wszystkie niedorzeczności, każdą jego złą decyzję, bo nie rozumiał, że najmniejsze jego potknięcie może nas kosztować głowy. Jak widać, skutecznie, bo rozmył się w powietrzu. Jednakże nie jesteśmy już tą samą watahą, którą byliśmy. Zostałem ja, Kjelmar, który powinien być tu dziś z nami przy tym stole i kilkoro innych, którzy nie angażowali się aż tak, a teraz korzystają z opieki frakcji jako mieszkańcy. Znalazłoby się miejsce i dla Theo.
Filiżankę przyjął z wdzięcznością, aczkolwiek herbata wydawała się być jeszcze zbyt gorąca, a siorbać w towarzystwie nie wypadało. Pokiwał lekko głową, słysząc co do powiedzenia miała Éloise. Przyznał jej rację, bo także uważał, że ci, którzy byli skłonni przystąpić do jednego z ugrupowań, już dawno to zrobili. Mieli przed sobą bardzo trudne zadanie.
- Był taki jeden, którego wyciągnęliśmy jako nadprogramowy, poza tą krótką listą, na której między innymi była Ida. Wiem tylko, że ma na imię Lars i o ile dobrze pamiętam, to frakcja zrobiła na nim dobre wrażenie właśnie tą akcją ratunkową i opieką medyczną tuż po. Wygląda jak ktoś, kogo nie chcielibyście minąć na ulicy w ciemnym zaułku, a prawdopodobnie w jego przypadku doskonale sprawdza się powiedzenie, że nie powinno oceniać się książki po okładce. Także myślę, że jego będzie łatwo przekonać.

Jego myśli zaczęły krążyć ponownie wokół powierzonego im zadania. W dziesiątkę czy trójkę, coś musieli z tym wszystkim zrobić i choć Enzo był tu na egzaminie, ten fakt zupełnie zszedł na dalszy plan. Wampir nie zamierzał przejmować się czymś, co nie było teraz istotne, a do tych zaliczało się cudze zdanie o nim.
No i był jeszcze Theo, który sam w sobie stawił temat-rzekę.
— Nie wątpię... Postaram się go przekonać — i tyle właściwie mógł obiecać. Co prawda zgadywał, że jest obecnie jedynym żyjącym, który może to zrobić, ale to w dalszym ciągu był Theo. I była to sytuacja, z jaką nigdy nie mieli do czynienia, Enzo sam nie był pewien, co by zrobił na jego miejscu.
Zerknął na wampirzycę.
— Bo tak właśnie działa przekonywanie słowami: w ważnych sprawach prawie wcale — podsumował wypowiedź Éloise. Nie żeby nie wierzył w sens całego przedsięwzięcia, ale nie spodziewał się wiele. Na pewno nie w najbliższym czasie.
Upił herbaty i przeniósł wzrok na Doriena. To, co mówił, brzmiało obiecująco, ale jeden drobny szczegół z początku mocno psuł urok sytuacji.
— Lars... — powtórzył w zamyślenie. — A ktoś wie, jak do niego dotrzeć? Potrafiłbyś go wytropić? — Ostatecznie szukanie jednej osoby w Paryżu przypominało przysłowiową igłę. I to z bardzo dużą kopą siana.

@Dorien Crawley @Éloise Durand

Éloise być może powinna być lepiej zaznajomiona z tym, co działo się po stronie wilkołaków. Sęk w tym, że nie za bardzo ją to obchodziło – przynajmniej do niedawna. Teraz jej zainteresowanie było bardziej związane z potrzebami frakcji i ojca, niż faktycznym przejęciem tym, jak wyglądało życie w watahach i poza nimi. Nie miała zbyt wiele doświadczenia jeżeli chodziło o kontakty z samymi wilkołakami i wszyscy wydawali jej się trochę... Nieokiełznani? Nawet tacy, którzy jak Dorien sprawiali bardzo dobre pierwsze wrażenie musieli mieć coś do ukrycia.
— Ciężko będzie ich przekonać czynami, jeżeli nie chcą mieć z nami nic wspólnego tak czy siak. — skomentowała wypowiedź Enzo, bo chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że rozmowa z wieloma bezkastowymi była bardziej pogadanką ze ścianą, wiedziała również, że jeżeli nie dostaną od nich chociażby najmniejszej szansy, nie będą w stanie niczego udowodnić.
Pomimo tego, że ich opcje wydawały się być praktycznie nieistniejące, Durand wydawała się nie być tym faktem ani trochę przejęta. Siedziała, spokojnie popijając herbatę i słuchając tego, co miał do powiedzenia Dorien. I, być może, był to jej błąd – na wspomnienie Larsa prawie zadławiła się gorącym napojem, ledwo łapiąc powietrze i kaszląc przy tym mało elegancko. Kiedy już udało jej się pokonać napad kaszlu, wymamrotała coś pod nosem, bardziej do siebie niż do nich, ewidentnie zirytowana. Będzie musiała sobie porozmawiać z obrzydliwym kłamcą, jak tylko nadarzy się do tego okazja! I nie miało znaczenia, że słowo kłamca nie do końca pasowało – prędzej oportunista.

- Tak, myślę, że tak - odpowiedział na pytanie Enzo dotyczące znalezienia Larsa - O ile nie wyjechał gdzieś daleko poza Paryż, to nie powinno być trudne. Tym bardziej, że o ile dobrze pamiętam, to był przez chwilę pod naszą opieką, więc powinniśmy mieć jakiś ślad osmologiczny. Będzie na naszej liście do sprawdzenia.
Jeśli przekręcił jakieś szczegóły, to na pewno nie robił tego umyślnie. W przeciągu dwóch ostatnich miesięcy wydarzyło się jednocześnie tak wiele i tak niewiele, że wszystko mu się już mieszało. Tym bardziej, że musiał sprawiać wrażenie, jak bardzo zależy mu na nich wszystkich, niezależnie od rasy, a w głowie miał tylko dobro drobnej blondynki, zarówno wtedy, gdy jej szukali, jak i później, kiedy potrzebowała pomocy, by dojść do siebie.
- A jeszcze co do Theo, to też próbuję się z nim umówić na spotkanie, nie widzieliśmy się od tego ‘wieczora u wroga’.
Czy Dorien zauważył, że Éloise zakrztusiła się lekko akurat wtedy, gdy wspominali o tajemniczym wilkołaku? Niespecjalnie. Przede wszystkim dlatego, że czuł się w wampirzej siedzibie bardzo bezpiecznie i szukanie na siłę spisków mijało się z celem. Skupiali się na innych kwestiach.

Zerknął na Éloise, ale nie skomentował jej słów. Nie było tu niczego do dodania tak naprawdę i ten konkretny aspekt tyczył się nie tylko bezkastowców. I to mógł być prawdziwy problem. Nie żeby kogoś chciał oskarżać, to raczej wnioski wysnute z autopsji.
Reakcja kobiety nie mogła ujść jego uwadze, natychmiast sprowadziła na Éloise uważne spojrzenie Enzo. Przeszło mu przez głowę, że to mógł być przypadek, ale bliskość imienia, które padło kazała mu się jednak zastanowić.
— W porządku? — wymruczał spokojnie, bo ostatecznie herbatą się utopić nie mogła, nie będąc wampirem. I właśnie dlatego tym bardziej była to formułka pro-forma, pod którą każdy wie co się kryło. Co jest nie tak z Larsem?
Wrócił uwagą do Doriena i pokiwał głową. Brzmiało to całkiem dobrze.
— Działo się tam coś specjalnego? — rzucił, nie bardzo przejmując się z początku tym słowem. — Znaczy wiesz, coś poza planem — sprostował nieco, a głównie to doprecyzował swoją myśl. Może gdyby wiedział, jakie dokładnie relacje łączą Idę i Doriena, wybrałby nieco inne określenia, ale nawet nie miał jak na to wpaść.

@Éloise Durand @Dorien Crawley

Éloise przez większość czasu siedziała bezpiecznie w siedzibie frakcji, nie miała więc takiego doświadczenia z Ordo czy chociażby wilkołakami. Dorien był pod tym względem trochę lepiej zorientowany i, w przeciwieństwie do niej, zdawał się też mieć już w głowie listę osób, z którymi warto było porozmawiać. Ona nie miała do czynienia z nienależącymi do frakcji dopóki ci nie byli do niej odesłani. A było to zazwyczaj już wtedy, kiedy tacy w jakiś sposób wydawali się być zainteresowani dołączeniem.
Jakkolwiek żałosne, przynajmniej udało jej się nie oblać herbatą, która w tak nieprzyjemny sposób drażniła jej gardło jeszcze kilka chwil po tym, gdy przestała się nią krztusić. Cóż, tyle by było z robienia dobrego wrażenia, tak? Wilkołak zdawał się tego nie zauważać (a może po prostu udawał z grzeczności), ale Enzo nie dał jej wyjść z tego z twarzą. Odchrząknęła cicho, odstawiając nieszczęsną filiżankę na podstawek.
— Tak, w porządku. — Mruknęła, próbując mimo wszystko zatuszować zażenowanie. Jeszcze jej brakowało do tego wszystkiego, żeby miała się tłumaczyć skąd zna tego wielkiego, trochę nierozgarniętego wilkołaka. O tak, z pewnością był jeszcze w mieście i Dorien pewnie nie będzie miał wielkiego problemu ze znalezieniem go, jeżeli tylko będzie chciał. Éloise mogłaby mu na przykład polecić szukanie go w jednym konkretnym kościele, ale musiałaby przy tym spalić jedno ze swoich ulubionych miejsc rozrywki.

- Masz na myśli randkę z Ordo? - pozwolił sobie użyć tak wybujałego eufemizmu - Poza tym, że udało nam się uwolnić wielu nadprogramowych ‘naszych’, to nieszczególnie. Najbardziej martwi mnie, że kilkoro wampirów i wilkołaków dało im się przekupić. Nie wiem, na jakich zasadach, ale podejrzewam, że chodzi po prostu o pieniądze albo inne obietnice, może zyskanie większych sił i mocy. Obstawiam, że się ich pozbędą, gdy przestaną być potrzebni. Trudno mi zrozumieć taką krótkowzroczność i bratanie się z wrogiem.
Dorien wrócił myślami do tamtego wieczora i jak bardzo musiał odsunąć własny strach na poczet odwagi i determinacji. To prawda, że poszedł tam tylko po Idę, a zgarnianie laurów za wyłowienie z bagna kilkunastu innych nadnaturalnych to tak naprawdę skutek uboczny. Nikt nie musiał wiedzieć.
- Walczyłem z jednym crinosem, miał takie nakładki na pazurach ze srebra. Będę miał blizny na plecach. A Theo - zawahał się, rozważając, czy powinien uświadamiać Enzo czy nie - Theo nie chciał mi pomóc. Uznał, że powinniśmy z nim porozmawiać i na pewno doszlibyśmy do porozumienia. Żałuję, że go tam zabrałem, ale z drugiej strony - możemy domniemywać, dlaczego odmawia zbrojenia się i woli pozostać na teoretycznie neutralnym gruncie. Wierzy w pojednanie. Według mnie nie rozumie, że to, że on siebie uważa za Szwajcarię, nie chroni go przed potencjalnym awansem na ofiarę. Być może jest więcej takich osób.
Napił się herbaty, bo w końcu miał taką możliwość, bez totalnego poparzenia sobie języka. Nawet smaczna.