Taka sytuacja, panie doktorze - 9 lutego 2024

Piątki bywały ulubionym dniem wielu ludzi – głównie dlatego, że kojarzone były z ostatnim dniem pracy w tygodniu. Takie luksusy nie dotyczyły jednak lekarzy. Makoto miał za sobą już dwie podwójne zmiany i właśnie zaczynał kolejną. Przynajmniej sobotę miał wolną, tak pocieszałby się jeszcze kilka miesięcy temu. Teraz to nie miało dla niego za dużego znaczenia. Z podkrążonymi oczami, blady na twarzy gotowy był pracować jeszcze kilka dni praktycznie nie śpiąc. Może uważał, że jak się zapracuje wystarczająco mocno to jednak umrze? Cóż, ktoś mógłby jeszcze pomyśleć, że miał myśli samobójcze...
Było jeszcze dość wcześnie, ale przynajmniej był już po obchodzie. Wszedł do pomieszczenia, w którym zazwyczaj siedzieli lekarze, gdy nie było dla nich w danej chwili pracy (co nie zdarzało się aż tak często, jak większość z nich by chciała). W tej chwili jednak, jakimś cudem, był w pomieszczeniu sam. Dyżurka, do której każdy mógł zapukać w poszukiwaniu medyka nie była duża, ale znajdowała się w niej kanapa, na której czasem z desperacji sypiano. Makoto siedział jednak na krześle, wpatrując się zamyślonym wzrokiem za okno. Słońce świeciło dość mocno, szczycąc ich ładną choć dość mroźną pogodą. Nic dziwnego, była w końcu zima. Jakaś część niego chciała już nadejścia wiosny, ale szybko dotarło do niego, że nie miało to znaczenia. Bo co miało jeszcze znaczenie?

Wyjątkowe przypadki wymagały wyjątkowych środków. To zdanie mogło wyjaśniać czemu Kjellmar osobiście pofatygował się w celu rozwikłania pewnej zagwozdki.
Potrzebował dodatkowych informacji na temat dość nowatorskiego zabiegu aby móc określić związane z nim ryzyko, a szczególnie ryzyko powikłań czy popełnienia błędu lekarskiego. Pojawiła mu się na horyzoncie całkiem nowa działka związana z ubezpieczeniami, ale jeszcze nie był pewien czy opłacałoby mu się w nią iść. Wiadomo biznes musiał być opłacalny. Niekoniecznie w wymiarze monetarnym, ale musiał nieść za sobą jakieś korzyści. Chociażby i prestiż czy dobry PR.
Bez większego wahania skierował się do dyżurki i zapukał, po czym otworzył drzwi.
-Przepraszam, czy zastałem może doktora Lumiere'a?- zapytał mężczyznę, który siedział w środku. Czyżby zapomniał o umówionym spotkaniu? Nie było to co prawda nic oficjalnego, Kjellmar korzystał z uprzejmości lekarza, żeby zająć mu nieco czasu w czasie przerwy w pracy. Nie chciał go specjalnie kłopotać w czasie czasu wolnego zdając sobie sprawę, że ostatnio był rozchwytywany i czas dla siebie w jego przypadku był na wagę złota.

Makoto z pewnością jeszcze by tak sobie posiedział, pogapił się w przestrzeń i ponarzekał na beznadziejność życia, gdyby nie to, że jego ciszę i (nie)spokój przerwało pukanie do drzwi. Przeniósł powoli spojrzenie w stronę wchodzącego do środka mężczyzny i zamrugał kilka razy. Chwilę zajęło mu zorientowanie się, czego ten od niego chciał, ale gdy już do tego doszło podniósł się z miejsca i podszedł kilka kroków w jego stronę.
— Ach... — Mruknął, przez chwilę zastanawiając się, gdzie starszy kolega mógł się w tej chwili podziewać. Nie potrzebował dużo czasu, żeby zorientować się, że nowo przybyły raczej szybko się z lekarzem nie spotka.
— Doktor Lumiere jest w tej chwili na sali operacyjnej. Był pan z nim umówiony, panie... ? — Nie był pewien, jak się do mężczyzny zwracać, bo żadne z nich w sumie się nie przedstawiło. Makoto nie był szczególnie wysoko w hierarchii szpitalnej, ale przynajmniej skończył już (kilka miesięcy temu!) rezydenturę. Może mógł pomóc w zamian za kolegę? Jeżeli nie, mężczyzna właśnie tracił czas, bo operacja mogła trwać kilka ładnych godzin.

Na wieść, że doktor Lumiere jest niedostępny odrobinę się zmartwił i spojrzał z niepokojem na zegarek (swoją drogą jeśli Makoto miał bystre oko mógł dostrzec, że to było nie byle jakie cacuszko). Kjellmar dzisiaj miał dość napięty grafik. Co prawda nie aż tak, żeby nie dało się niczego w tę czy w tamtą stronę przesunąć, ale na pewno nie był w stanie czekać, aż skończy operować.
- Jakże niefortunnie- westchnął, chociaż nie sprawiał wrażenia bardzo przejętego. No świat się nie walił. Drobne komplikacje w życiu się zdarzały.
-Storstrand. Gunnar Storstrand. przedstawił się imieniem i nazwiskiem, których aktualnie używał w ludzkim świecie. - Tak, byłem, ale rozumiem, że niektóre... sprawy mają priorytet. – niby mógł dopaść kogoś innego ale zależało mu na opinii praktyka.
- A może ma Pan moment, żeby ze mną porozmawiać? Potrzebuję... wiedzy na temat pewnego rodzaju terapii, które dopiero wchodzą do użycia- od razu wyłuszczył swoją sprawę, żeby nikomu nie zabierać cennego czasu.

Nieobecność lekarza, z którym się umówił pewnie była dla mężczyzny niedogodnością. Niestety, takie rzeczy zdarzały się codziennie – w szpitalu nigdy nie można było być pewnym tego, co mogło się danego dnia stać. Faktycznie Lumiere miał mieć wolne popołudnie, ale jedna pacjentka miała komplikacje i trzeba było się nią zająć. Ratowanie życia ludzkiego było w końcu najważniejszym zadaniem każdego lekarza. Każdy z nich składał przysięgę przed rozpoczęciem pracy. I to właśnie ta przysięga była jednym z czynników, które podsycały rozwój nieszczególnie dobrego zdrowia psychicznego Makoto.
— Makoto Saitō. — Również się przedstawił, wyciągając rękę do mężczyzny, skupiając wzrok na dłużej na tym zegarku. Faktycznie wydawał się być dość imponujący. I drogi. Makoto nie znał się za dobrze na takich bajerach, prędzej mógł odpowiedzieć na pytania o telefony, komputery czy konsole niż zegarki. Ale widać było, że do tanich nie należał. A jeżeli należał, to całkiem nieźle udawał.
— Co to za sprawa? Może faktycznie będę w stanie pomóc, o ile nie jest to coś bardzo mocno wychodzące poza moją dziedzinę.

Cóż, od jakiegoś czasu Kjellmar miał tę wadę, że lubił się otaczać rzeczami wygodnymi i raczej uchodzącymi za luksusowe. Z drugiej jednak strony jak się żyje te parę stuleci to chyba można sobie pozwolić na trwonienie pieniędzy. Szczególnie, że tych wilkołakowi ostatnimi czasy zupełnie nie brakowało.
-Może faktycznie jest taka szansa- spojrzał uważnie na lekarza. W sumie czemu miałby nie spróbować? Może okaże się, że nieznany mu medyk ma lepszy dar do przekazywania wiedzy niż ten cały Lumiere z którym był umówiony.
-Potrzebuję krótkiego wykładu dla laika na temat technik chirurgicznych z zastosowaniem namnożonych autologicznych komórek pacjenta. - wyjawił z czym przyszedł.
- Szczególnie dla mnie są istotne możliwe komplikacje i ryzyko ich wystąpienia, tak samo jak ryzyko wystąpienia błędu lekarskiego w porównaniu do bardziej standardowych metod- zawęził nieco tematykę. Nie chciał w końcu, żeby zostali uziemieni w tej kanciapie na resztę dnia. Azjata pewnie miał co robić w trakcie pracy, a i Kjellmar miał miejsca w których musiał się jeszcze dzisiaj pojawić.

Makoto żył bardzo krótko w porównaniu do innych wilkołaków i wampirów. Zaledwie trzydzieści (nawet nie całe) lat i chociaż w ludzkich standardach było to już całkiem sporo – był już całkowicie rozwiniętym dorosłym – to tak naprawdę w tej nowej rzeczywistości okazywało się, że był jeszcze bardzo młody. Być może za kilka stuleci będzie rozumiał osoby pokroju Kjellmara czy Cecila – posiadające dużo pieniędzy i wydające je na cokolwiek tylko chcą, bo co innego mają z nimi zrobić? Wydawało mu się, że stabilność finansowa to jedna z niewielu pozytywnych cech nieśmiertelności.
— To nie do końca moja specjalizacja. — Zaczął spokojnie, słysząc pierwszą część pytania. Mimo to wskazał mężczyźnie jedno z krzeseł, zapraszając do rozmowy. Można więc było wywnioskować z tego, że coś jednak wiedział.
— To w miarę nowa technika, chociaż jest badana i używana już od jakiegoś czasu. Można ją wykorzystać w różnych dziedzinach chirurgii, więc zapewne zarówno ostateczne metody jak i zagrożenia różnią się od siebie. Jakby pan mógł uściślić, jakie przypadki pana interesują najbardziej? Może wtedy moglibyśmy spróbować oszacować zarówno komplikacje, jak i ryzyko różnych czynników zewnętrznych.

Zamyślił się nad słowami medyka. Tak na prawdę to sam nie bardzo wiedział o co ma pytać. Medycyna to nie była jego działka. Jakieś podstawowe koncepty kojarzył, ale wszystko co było bardziej zaawansowane niż doraźna pomoc już mu umykało.
-A jak Pan myśli? Gdzie mają szansę stać się najszybciej najpopularniejsze? - odpowiedział trochę pytaniem na pytanie, ale to w sumie też była jedna z rzeczy, którą mógł wziąć pod uwagę. Nie ma co się męczyć z rzeczami niszowymi, które mogą się nie wydarzyć.
-Ewentualnie interesuje mnie ich wykorzystanie w terapii nowotworów- no co jak co, ale nowotworów było mnóstwo i pacjentów tym więcej. Ubezpieczenie od zachorowania robiło się coraz bardziej popularne, także to mogła być dobra droga.
-Jeszcze, jeśli mogę zapytać, jaka jest pańska specjalizacjia?- kto wie, może będzie miał jeszcze jakieś pytania z nią związane i Makoto będzie jak znalazł? Swoją drogą może powinien go podpytać o funkcjonowanie ubezpieczeń medycznych w Japonii? Jakby nie było ostatnio dość mocno przygotowywał się na ekspansję w kraje Azji. Czemu miałby nie wykorzystać okazji?

Makoto nie miał pojęcia, czego właściwie oczekiwał od niego Kjellmar. To znaczy, wiedział, że szukał porady, ale wyglądało na to, że on sam nie do końca wie o jaką poradę mu chodziło. To tym bardziej utwierdzało go w przekonaniu, że tak naprawdę nie przyszedł tu w konkretnej sprawie jakiegoś pacjenta – jego pytania były zbyt ogólne.
— Obecnie, z tego co się orientuję, najczęściej wykorzystuje się je w rekonstrukcji łączeń stawów. Wydaje mi się, że najczęściej dotyczy to chrząstek. — przyznał, choć nie był do końca pewien, czy coś się nie zmieniło od czasu, kiedy się temu przyglądał. To zdecydowanie nie była jego dziedzina, więc opierał się na bardzo podstawowej wiedzy.
— Nie jestem onkologiem, a idea odtwarzania tkanek brzmi na pewno kusząco, ale... Wydaje mi się, że istniałoby ryzyko podsycania nowotworu bądź doprowadzenia do dodatkowych przerzutów. Musiałbym jednak spojrzeć w jakieś badania, żeby przekazać bardziej pomocne dane. — To prawda, nie był onkologiem. Nie znał się też za bardzo na tych autologicznych komórkach i wydawało mu się to dość ryzykowne. Z drugiej strony wizja odtworzenia części trzustki albo innego narządu po wycięciu guza brzmiała dość interesująco.
— Kardiochirurgia.