Nothin' new for New Year

Silvan musiał przyznać, że poczuł pewną ulgę, gdy dowiedział się, że Tahira chciała, aby przyjechał ją odebrać. Prawdę mówiąc nie pójście na aukcję wraz z innymi przysporzyło mu jedynie więcej zmartwień niż czegokolwiek innego. Siedział tylko w swoim mieszkaniu, próbując skupić się na jakimś głupim programie o wypiekach, zastanawiając się ciągle, czy u wszystkich w porządku, co czyniło ten Sylwester naprawdę stresującym. Tak, zdecydowanie żałował, że nie go wraz z resztą w Luwrze… Chociaż nie. Inaczej. Żałował, że nie potrafił przemówić swoim bliskim do rozsądku i przekonać ich, by nie szli na tę zabawę, co się tyczyło zwłaszcza Tahiry, która nie była przecież, bardzo uparcie zresztą, pod protekcją rodu.
Oczywiście przyjechał najszybciej, jak się tylko dało w jakże nie wieczorowym stroju składającym się z jeansów i żółtej bluzy, którą narzucił na szybko. I tak nie tak, że planował w tego Sylwestra szaleć. Gdy tylko zobaczył Tahirę od razu otworzył drzwi, by wpuścić ją do środka, gotowy powitać ją z uśmiechem i ulgą – zaraz będzie w samochodzie, pojadą do hotelu I nie będzie musiał się martwić. Przez krótką chwilę chciał zaproponować, by podjechali po jakieś fajne jedzenie, by i tak miło spędzić czas, ale trochę nie chciał ryzykować, zwłaszcza że pewnie wszyscy widzieli Tahirę na imprezie i ktoś mógłby ją teraz śledzić…
Czy to była już paranoja, czy jeszcze zdrowy rozsądek?
– Hej – powiedział, gdy już wsiadła do samochodu, próbując rozszyfrować wyraz jej twarzy. – Wszystko w porządku? Jak było?

Blada jak ściana, chwiejąca się, zajęła miejsce w samochodzie, absolutnie i kategorycznie zabraniając Sanderowi jechać razem z nią. Dorien, być może uważał, że powinna być twarda przede wszystkim, ale niedawno poznany wampir wykazując się troskliwością (uzasadniona absolutnie) naraziłby ją na dyskomfort pokazywania się publicznie w takim stanie.

Choć wewnętrzny termostat utrzymywał ludzką temperaturę, Tahira była blada, a może wręcz zielona. Zimny pot i dreszcze, nie odpowiedziała Silvanowi dłuższy moment, aż w końcu...
– Tu! zatrzymaj się! Natychmiast! – krzyknęła nieoczekiwanie, wbijając palce w tapicerkę wozu, i gdy tylko jej partner się zatrzymał, otworzyła drzwi i zwymiotowała na chodnik.

Po chwili trwającej wieczność drzwi zatrzasnęły się.
– Kurwa... – włoski spłynął z jej śmierdzących kwasowością trawionej krwi ust. Odchyliła się uderzając w zagłówek kilkukrotnie. – Nic nie piłam tam... nie mieli jak mnie otruć... – odwróciła się na poły bezładnie do prowadzącego wóz, patrząc nań półprzytomnie. – Myślisz... że to nasze ostatnie chwile? – cóż by to była za Darbinyanka, gdyby w jej życiu nie było miejsca na szczyptę dramatyzmu. Oddychała ciężko, łzy szkliły się w o czarnych sadzą oczach.
– Nienawidzę nie mieć tak kontroli nad sobą, nad własnym cialem... to... upokarzające... – stęknęła.

Jakby już wcześniej miał obawy, że nie było dobrze, to nagły postój i jego następstwa, jeszcze tylko upewnił go w jego obawach. Nie mówił nic. Jedynie wpatrywał się w nią z rosnącym niepokojem w pełni przekonany, że ktoś musiał coś jej zrobić. W milczeniu podał jej papierową chusteczkę, zbierając na razie całe swoje siły, by nie zacząć widocznie się martwić, chociaż znała go na tyle, że pewnie nie był w stanie tego przed nią ukryć.
– A jedzenie? Nie poczułaś może, że ktoś ci coś wstrzyknął, albo ktoś podejrzany na ciebie wpadł? Rozpylali coś? Piłaś coś przed wyjściem? Może tam coś było? – pytał, jednocześnie grzebiąc w swoim plecaku, by wyjąć z niego termos pełny krwi, który zaraz również podał kobiecie, jeśli go przyjęła.
Ciężko mi się patrzyło na nią w tym stanie. Jakby i jego własny żołądek był przez coś atakowany.
– To nie jest upokarzające – odpowiedział po włosku, a komentarz o ostatnich chwilach bardzo taktycznie postanowił pominąć. – To... – Bardzo, bardzo martwiące, zwłaszcza gdy w ich przypadku odpadały te wszystkie ludzkie powody, dla którego ciało Tahiry mogło zareagować, tak a nie inaczej. – Nic upokarzajacego. – Powtórzył się, nie do końca wiedząc jak inaczej skończyć to zdanie.
Nachylił się nieco do niej, by odgarnąć dłonią kosmyki ze spoconego czoła.
– Może powinienem zadzwonić do Sama? Może on czegoś ostatnio się dowiedział o tego typu przypadkach? – zasugerował, licząc że jeśli był to jakiś nowy wymysł Novus Ordo, to jego znajomy lekarz się na to natknął, skoro jemu samemu mało co przychodziło do głowy. – Zimno ci? Chcesz moją bluzę?

– Przecież nic nie jadłam to byłoby zbyt niebezpieczne! – sarknęła a niego zirytowana, ocierając wierzchem dłoni usta we wzburzeniu. A potem uderzyła głową o wezgłowie krzesła. Raz. Drugi. Trzeci.

W końcu się uspokoiła i westchnęła ciężko. – Co ja sobie myślałam... że wejdę do środka, znajdę szefa tego jebanego ugrupowania i przetrące mój kark? Żałosne. Ja jestem żałosna, to wszystko jest żałosne... – głos jej drżał. Zdawała się być wycieńczona, bezsenne noce i dni dawały się we znaki.

– Nie będzie mnie Twój chłopak macał. – żachnęła się na propozycje telefonu. – Poza tym elegancik wyminął mnie w drzwiach i wydawał się być bardzo przejęty całym spendem. Nie ważne... – obróciła głowę patrząc się na brudne ulice Paryża, po których przechały się rzesze świętujących Nowy Rok.

– Nienawidzę tego miasta. Nienawidzę... – odruch wymiotny jej przerwał. Tym razem się nie zatrzymywali. Pomogło posiadanie torebki kopertowej. Jednorazowej w tym konkretnym przypadku.

Przez pewien czas jechali w ciszy, napiętej, niepewnej jutra. Nic nowego w nowym roku, nic nowego, ponad walkę o przetrwanie, o życie, o pragnienie normalności. Nic nowego...

– Silvan... – podjęła nagle z zaciśniętym gardłem patrząc tępo przed siebie. – A co jeśli jestem w ciąży...?