Noworoczne Arcydzieła Luwru

* * *

Spęd towarzyski dla ludzi majętnych. Tak można było nazwać to wydarzenie. Spędzenie sylwestra na wydawaniu pieniędzy? Cóż, każdy się bawi jak umie.
Sander się nie bawił. Przybył tu raczej z powinności, bo wydawanie pieniędzy tylko po to by je wydawać mijało się z celem. Nie miał też nikogo, kogo chciałby obsypywać prezentami. I to raczej już nie miało się zmienić.
Michal przyłożyła się dzisiaj szczególnie do skompletowania odzieży swojego szefa. I zdecydowanie się to opłaciło. Szyte na miarę czarne garnitur i koszula idealnie leżały na Fiazzo, podkreślając szerokie barki i wąskie biodra. Czarny krawat odróżniał się gładką teksturą, ale jedyną ozdobą Fiazzo była wczepiona w klapę marynarki złota brosza wysadzana jadowicie wyglądającymi peridotami. Kształt broszki był poświęcony jego ulubionym chowańcom, a kolor kamieni pewnemu toksycznego spojrzeniu.
Przekraczając próg Luwru, przywołał bardziej łagodne spojrzenie, chociaż dalej trudno było je nazwać ciepłym, to przynajmniej nie zamrażało na miejscu. Skierował się na pierwszy poziom właściwie dając się prowadzić tłumowi. Zgarnął kieliszek z czymś, co nawet go nie interesowało. Nie chciał mieć pustych dłoni, ale pić też raczej nie zamierzał. Wielbił przytomność umysłu aż do przesady.
Czarne ślepia wiodły po obecnych, szukając znajomych twarzy, ale też ewentualnych zagrożeń.

Drugi poziom dzielił się na dwa skrzydła: Richelieu, w którym gościły takie dzieła jak: Koronczarka, Zmieniacz pieniędzy i jego żona oraz Francois I. Na prostopadłej drodze według schematu znajdowało się skrzydło Sully, a w nim następujące skarby: The Cheat oraz The Bather. Luwr dziś i jutro można było natomiast podziwiać w Pavillon de I’Horloge. Prócz tego każdy mógł oczywiście nacieszyć oczy dobrze znaną charakterystyczną odwróconą piramidą.
Drugi poziom, choć kuszący swoimi arcydziełami, nie zwabił aż “tylu” gości. Zdecydowana większość przebywała na 1 poziomie.

Choć swoim ubiorem Asmodeus nie wyróżniał się na tle innych, sensację budziła jego uroda. Osób takich jak on, egzotycznych, nie brakowało w Paryżu, jednakże w porównaniu do "rodzimych” grup nadal stanowiły niewielki procent populacji paryskiej. Mężczyzna zatem musiał wybaczyć tym wszystkim ciekawskim spojrzeniom, które prócz taksowania go wzrokiem, przedzierały jestestwo na wskroś, badając i oceniając stopień bogactwa, a tym samym potencjalnego zagrożenia podczas licytacji. Niesmak mogło osłodzić wino z winnic nikogo innego jak popularnego w Paryżu winiarza Merlota Chardonnay’a, dla wtajemniczonych: frakcyjnego wampira oraz tego, który słynął z bycia wielce kochliwym stworzeniem.
- Przepraszam. - spokój przechadzki mogła przerwać zaczepka jednego z tutejszych kulturowych koneserów. Był nim ludzki mężczyzna w średnim wieku. Elegancki ubiór oraz wyrafinowane dodatki, dla przykładu zegarek zdradzały wysoki status społeczny.

@Asmodeus Lang - budzisz sensację swoją urodą. Zwracasz uwagę Pań oraz Panów. Szczęśliwie dobre wino może złagodzić potencjalny niesmak. Twoją wędrówkę po 2 poziomie przerywa zaczepka jednego z uczestników, ludzkiego mężczyzny, który zagaduje Cię w związku z planowaną aukcją. Jest bardzo ciekaw, czy weźmiesz w niej udział - najpewniej bada grunt oraz ilość potencjalnych konkurentów.
Czujesz na sobie spojrzenia, ale żaden zmysł nie krzyczy, jakoby coś było nie tak. Nie dostrzegasz niczego podejrzanego, a same rozmowy kręcą się wokół wystąpienia organizatora dzisiejszego eventu. Niektórzy goście są podekscytowani, a inni ewidentnie nie wierzą w jego nieskazitelnie czystą kartę reputacji.


Pierwszy poziom nie rozczarowywał. Każde z trzech skrzydeł oferowało zupełnie inne atrakcje. Sztukę dekoracyjną, a w “niej” Apartamenty Napolean’a III oraz Dziewicę Jeanne d’Everux można było ujrzeć w skrzydle Richelieu. Pavillon de I’Horloge w skrzydle Sully skrywał dzieło tytułowane: Jedno muzeum, wiele kolekcji. Starożytności egipskie oraz greckie i rzymskie w tym samym skrzydle zapraszały natomiast atrakcjami: Siedzący skryba, Euphronios Krater oraz Sarkofag małżonków. Trzecie i ostatnie skrzydło pierwszego poziomu, skrzydło Denon pozwalało na zapoznanie się z obrazami takimi jak: Mona Lisą, Wolnością prowadzącą naród, Rozmową w parku oraz The Clubfoot. Galeria d’Apollon oraz Antyki greckie zapraszały kolejno: Francuskimi klejnotami koronacyjnymi a także Skrzydlatym zwycięstwem w Samotrace.  

@Xavier Larousse-Page , mimo iż bardzo starasz się nie zwracać na siebie uwagi, to jak na złość oczy gości dość często spadają na Twoją osobę. Zapewne jest to badanie, czy będziesz dla nich konkurencją, czy też nie – typowe zagranie równie typowych sępów. Prócz tego jesteś atrakcyjną osobistością, co również rzutuje na niemałe zainteresowanie, które co prawda nie budzi niepokoju, ale może wydawać się kapkę przytłaczające. Światełkiem w tunelu był przynajmniej dobry szampanik.

@Valerie von Rosenthaler stanowisz opozycję dla sytuacji Xaviera. Pomimo gustownego stroju, Twoje piękno niestety nie wzbudza większego zainteresowania. Zauważasz jednak, że spojrzenia w pierwszej kolejności padają na wszystkie osoby z na poziomie 1 z rozpoznawalnością 5 (Xavier, Theo, Tahira). Twój szósty zmysł brzęczy Ci w głowie, ale nie jesteś w stanie stwierdzić dlaczego. Kombinuj, może uda Ci się zgadnąć.
Póki co Twoje ślepka zarejestrowały klasyczny dla muzeum rozstaw kamer, a więc w newralgicznych miejscach, przynajmniej w tych miejscach, po których chodziłaś. Jak się mogłaś domyślić, kamery te zapewne bardziej skupiały obraz na eksponatach, toć cenniejszych niż życie ludzkie – przypadek? Inne elementy nie rzuciły Ci się w oczy, przynajmniej nie przy bezdotykowych oględzinach.

@Enzo Lacroix na wstępie bój się wszystkiego, co będzie w tym muzeum, na wystawie czy aukcji związanej z Twoim najgorszym koszmarem: chrześcijaństwem. Rzuć sobie kosteczką K6. Oczka parzyste oznaczają, że podczas spaceru napatoczyłeś się na eksponat książeczki, która niestety na swoich kartach nosiła wersety związane z modlitwami, co niestety uniemożliwiło Ci zwrócenie uwagi na spojrzenia gości na osóbki z rozpoznawalnością 5 ((Xavier, Theo, Tahira). Nieparzyste chronią Twoją duszę szatana, a do tego pozwalają na zwrócenie uwagi na spojrzenia gości na osóbki na 1 poziomie muzeum z rozpoznawalnością na poziomie 5.
Przy okazji, Twoja własna rozpoznawalność działa zbawiennie i póki niczego nie odwalasz, póty pozostajesz prawie że powietrzem, chociaż zdarzali się tacy, którzy naturalnie witali Cię skinieniem głowy tudzież uściskiem dłoni.
W przeciwieństwie do Val Twój szósty zmysł nie świruje. W nozdrza za to uderza fala perfum – jednych mniej a innych bardziej przyjemnych dla nosa.  

@Egon Cadieux biada Ci za założenie garnituru. Jeśli chcesz się zabawić, możesz rzucić kostką K6, aby sprawdzić, jak bardzo Twój “nerwus” daje o sobie znać podczas poruszania się w tym wielce wygodnym ale cholernie upierdliwym stroju.  
Twoje oczy wędrowały po eksponatach. Prócz klasyków nie zabrakło świeżutkich zdobyczy. Sztylet, o który chciałeś zawalczyć, leżał ślicznie na zdobionym stojaku za szklaną ścianą i drzwiczkami swojej klatki. Krótkie oględziny zdradzały solidnie wykonanie oraz pokrycie ręcznie wykonanymi zdobieniami i symbolami. Wygląd broni, jej lekko zakrzywiony kształt sugerowały raczej “arabskie” pochodzenie, podobnie jak charakterystyczna rękojeść, za którą aż chciałoby się chwycić. Jedno wiedziałeś na pewno, to cudeńko nie mogło być tanie, tak samo książka, która spoczywała w swoim szklanym pudełeczku na ślicznej czerwonej “podusi”.  

@Wei Liu, byłeś, jesteś i przez jakiś czas będziesz jeszcze osobą publiczną. W mniejszy/większy sposób zostałeś rozpoznany przez część śmiertelnego grona. Przed rzutem po autografy ratowało Cię jedno, fakt, że tutejsza publika była z grupy tej bardziej zamożnej i lepiej wychowanej. Oczywiście zdarzyło się kilka takich akcji, które wymagały Twojej reakcji - mogłeś przystać na grzeczną prośbę lub odmówić dania paru fanom i fankom swojego autografu.  
Wino, które wpierw powąchałeś, nie capiło dla Twojego nosa niczym podejrzanym. Z pewnością pochodziło z jednej z winnic słynnego Merlota i po spróbowaniu było słodkie na tyle, aby zachęcić do dalszej degustacji w trakcie przyglądania się eksopnatom.
Pewnie w czasie spaceru zauważyłeś Egona, tudzież Val, ogólnie wszystkich, których gdzieś tam kojarzyłeś, a którzy w podobnej drodze podziwiali dzieła sztuki. Tak oto i Tobie przemknęły prastare książeczki, zwoje, słynne wazy, oręż, lecz to nie one miały skupić wzrok. To, co bowiem najjaśniej połyskiwało wśród wszystkich zwodniczych przedmiotów, było koroną: piękną złotą, wysadzoną mnóstwem drogocennych kamieni koroną z dobrze znanych Ci rodzimych stron. Nie wiesz kto, kiedy i po co wystawił ją na sprzedaż. Mogłeś za to domyślać się jednego - była cholernie droga, a czyż nie warta swojej ceny za autentyczność? Dziwne prawda? W końcu Chiny nie słynęły z dzielenia się eksponatami, no chyba że ktoś zrobił ogromny przekręt.
- Autentyk. Nie mogę się doczekać licytacji. Planuję kupić ten skarb. - męski głos musiał w końcu wyrwać wampira z objęć połyskującego złota i kamieni. @”Wei Liu” zaczepia Cię śmiertelnik, przystojny mężczyzna, na oko lat 30 z hakiem, zapewne uczestnik przyszłej licytacji. Obrzydliwie bogaty.

@Sander Fiazzo, @Dorien Crawley, jako ci, którzy staliście lub stanęliście blisko Tahiry mogliście dostrzec całą masę spojrzeń skierowanych na Waszą towarzyszkę @Tahira. Kobiety spoglądały nań z zazdrością, a Panowie z wyraźną fascynacją. Czy budziło to poczucie niepokoju? Dla Was nie, czego nie mogła powiedzieć Egipska Księżniczka. Ona i tylko ona wiedziała, jak się czuła, będąc w wyraźnym centrum zainteresowania. Zarówno Damy jak i Panowie momentami zaczęli coś między sobą szeptać, być może w związku z aukcją, a może odnośnie nietypowej kreacji, która otulała ciało bezkastowej wampirzycy.
Sępy już się wzbijały na niebo, aby rozpocząć lot nad głowami ofiar.

- Pan Crawley? Wiele o Panu słyszałam. - tymczasem piękna blondynka odezwała się do @Dorien Crawley, jakoby znając go jako właściciela paryskiego szpitala. Swoim czarującym uśmiechem ukazała rządek pięknych białych zębów ślicznie kontrastujących z karminem soczyście czerwonej szminki oraz złotem malutkiego łańcuszka z krzyżykiem. Czyż taka Pani nie zasługiwała na odwzajemnienie uśmiechu?

- Pani Olszewska? Ida Olszewska? Nie mogę uwierzyć, że w końcu mogę Panią zobaczyć. Czytałam kilka Pani prac. - @Ida Olszewska Ciebie zaczepiła całkiem ładna brunetka, śmiertelniczka. Wyraz twarzy oraz ton głosu jednoznacznie wskazywały na fascynację, a także podziw Twoimi pracami. Co tu dużo mówić, kobieta nie mogła odmówić sobie okazji na zaczepkę, nawet jeśli wiązało się to z reakcją Twojego towarzysza. Temu także posłała serdeczny uśmiech.
- Będzie Pani brała udział w licytacji? - spytała zaciekawiona, zaraz reflektując swoje zachowanie. Po przeproszeniu za nietakt przedstawiła się, po czym wyciągnęła rękę w Waszym kierunku, aby się przywitać.

@Theo Lacroix Twoja przygoda miała się dopiero zacząć. Żart pozostał żartem, niewinnym i zabawnym, bardziej niż spojrzenia ludzi wokół. Nie chcieli źle, nawet nic nie mówili. W takim razie skąd to zainteresowanie? A co jeśli ktoś faktycznie chciał się zaraz rzucić? Lub gorzej, co jeśli ktoś się bezczelnie śmiał z zagubionego "szczenięcia" wśród grubych ryb?
-Wszystko w porządku?- zatroskany głos jednego z gości, takiego trochę bohatera, chłopaka w podobnym wieku do Theo. Nieznajomy stanął obok, wyraźnie zainteresowany wilkołakiem, ot z czystej, niespotykanej troski.

@Gwen Schneider Ciebie również nie ominął zaszczyt bycia zaczepioną przez brunetkę, tą, która zaczęła zagadywać Idę. Przywitała Cię ciepłym uśmiechem, podobnie jak kilku Panów wyraźnie oczarowanych Twoją aparycją.  Czy byli wrogo nastawieni? Nie, raczej nie, ba! Jeden, wysoki, dobrze zbudowany blondyn był na tyle uprzejmy, aby ośmielić się na podjęcie dialogu.
- Wygląda Pani na nieco zagubioną. Czyżby partner się spóźniał? - żartem, powagą - nic z tych rzeczy. To była typowo klasyczna zaczepka na tak zwaną pogadankę i broń boże próbę podrywu. Chociaż kto wie? Kto wie...

- Panna Harrison? Miło mi poznać. - męski głos dobiegł do Twojego ucha @Gemma Harrison. Chociaż techniczny czas na wywiad był wyjątkowo krótki, tak opatrzność pozwoliła na wymianę kilku uprzejmości, gdy z dala od dzikiego tłumu, wyłoniony we własnej osobie Canard postanowił zaczepić Cię, ukłonić i przywitać serdecznym uśmiechem, nim znów zniknął gdzieś w tłumie w czasie drogi na miejsce przemowy.
Chwila ta trwała niezwykle krótko, ale miała swój cel, bo tak oto wkrótce na przygotowanym piedestale stanął wyczekiwany organizator i filantrop, Jacque Canard.


- Moi mili. - charakterystyczny dźwięk rozbiegł się po sali, dając sygnał wszystkim, aby skierowali swoje spojrzenia na mężczyznę.
Przemowa była w miarę krótka, co by nie zanudzić. Na wstępie Jacque podziękował gościom za przybycie, a dyrektorowi muzeum za udostępnienie budynku na potrzeby eventu. Z radością i energią opowiadał o agendzie całego wydarzenia i jego istocie w walce z biedą. Był bardzo zaangażowany w pomoc bezdomnym, co znów mocno podkreślał w swojej przemowie, między innymi podczas wspomnienia o przekazaniu całej sumy z eventu na pomoc dla nich. Na koniec raz jeszcze podziękował wszystkim za przybycie, a także życzył udanych, jak to ślicznie nazwał, łowów.
Po wszystkim Canard nie od razu zszedł ze sceny. Naturalnie czekał na potencjalne pytania do swojej osoby.
Warta uwagi informacja: obok Jacque (po prawej stronie) stał oczywiście dyrektor muzeum, dwa ważniaki kulturowe (po lewej) oraz czwórka kolejnych goryli, zapewne ochroniarzy (rozstawionych po 2 na stronę). Nikt ze spotkanych NPC nie pachniał Wam nadnaturalnością.

W skrócie: post został podzielony na fragmenty odnoszące się do każdej z postaci. Końcówka posta, a więc przemowa jest już dostępna dla wszystkich. W razie pytań, służę pomocą.

@Asmodeus Lang - odpisane
@Egon Cadieux - nieobecny
@Enzo Lacroix - odpisane
@Ida Olszewska - odpisane
@Gemma Harrison - odpisane
@Sander Fiazzo - odpisane
@Valerie von Rosenthaler - odpisane
@Tahira - odpisane
@Wei Liu
@Vincent Baum - nieobecny
@Xavier Larousse-Page - odpisane
@Dorien Crawley - odpisane
@Gwen Schneider - odpisane
@Theo Lacroix - odpisane