Talar i Talarki - sesja na niespodzianki: 03/06/2023

Czarnooki był ostrożny z tym, co mógł, a czego nie zamierzał powiedzieć Junowi. Uśmiechnął się uprzejmie, idealnie do sytuacji. Niby wygenerowany obraz AI zakodowany jako "uśmiech uprzejmy, 45 stopni".
- Paryż niewątpliwie potrafi oczarować swoim urokiem - Samochody płoną, budynki się walą, politycy chowają się pod kamieniami, a i nieśmiertelni mieli bzyczące i bzykające problemy natury - niestety - wszelakiej. - Może spodziewałem się odrobiny większego... spokoju? - Ostatnie słowo było zaakcentowane w taki sposób, by rozmówca sam wybrał, co dokładnie pasowałoby do Paryża. Porządek, spokój, luz, chaos... Cokolwiek, co byłoby słuszne.
- Nasza rodzina jest zawsze otwarta na zbłąkane dusze, które potrzebują zacieśnić więzy ze swoimi pobratymcami - To, że tutaj nie rozbrzmiało alarmujące kłamstwo było bardzo nietypowe. Czy Sander rzeczywiście tak myślał? A może raczej po prostu inaczej należało tłumaczyć sobie szyfr? Czyżby sprawdzał Juna? No dobra, ostatnie pytanie było zbędne.

Zsunął się po całej osobie Juna wzrokiem, by wrócić nieśpiesznie do kontemplowania jego twarzy. Niebieskie oczy, czy może soczewki? Chyba jednak niebieskie. Nietypowe dla większości skośnych, ale o ile go pamięć nie myliła, mignął mu kiedyś artykuł o grupie żyjącej chyba na jednej z japońskich wysp, którzy właśnie niebieskimi oczami się odznaczali. I, o ile ponownie pamięć go nie myliła, była to grupa szczerze nielubiana przez ogół tamtejszej ludności. To jednak mogło w ogóle się nie stykać z Junem.
- W niespokojnych czasach nie ma miejsca, do którego zgiełk nie dociera - zgodził się, a może bardziej stwierdził - to już zależy od podejścia gościa - z Junem.
- Sam wyznaję zasadę, że lepsze są uchylone furtki niż spalone mosty. - A wiadomo, że jak się furtkę zatrzaskuje, to można zrobić to w taki sposób, by bramka odskoczyła i pozostała uchylona.