3.05 Looking for another meaty way part 1

First topic message reminder :

A więc stało się i odpowiednie gwiazdy zabłysły nad projektem, który niejednemu chodził od pewnego czasu po głowie. Projekt Syntmięso/Vegeludzina/Alterwilkożarcie czy jakkolwiek by to ostatecznie nie zostało nazwane, w końcu przeszedł z fazy marzeń do początku swej realizacji. Na początku jednak trzeba było ustalić fakty, toteż główny inicjator przedsięwzięcia - Samuel Whittaker, obserwator jednej z kluczowych paryskich watach nagrał spotkanie na szczycie Silvana Zimmermana, szefa projektu od strony wampirzej (och tak, pijawki niestety były do tego niezbędne ze względu na sprzęt) oraz Doriena Crawley'a, obserwatora innej watahy, ale przede wszystkim właściciela szpitala i to nie byle jakiego. Święty Łukasz miał bardzo interesujące podziemia z celami przystosowanymi do oszalałych gamm, miejsce wprost idealne do prowadzenia badań w których ktoś mógłby niestety być finalnie głodny.

Optymizm Sama udzielał się podczas wspólnej męskiej burzy mózgów, niestety kwadrans przed spotkaniem wilkołak nagłym wezwaniem musiał opuścić przyjemne przestrzenie labu swojego nowego kolegi. Pozostawiając go ze słowami otuchy i wiary w powodzenie tej współpracy, zawinął się pozostawiając za sobą ledwie zapach amerykańskiej wody kolońskiej. Pewnie minęli się z Dorienem gdzieś na ulicy, Samuel był jednak zbyt pogrążony we własnych myślach by zauważyć swojego przełożonego - przynajmniej w warstwie zawodowej.

Po wymianie uprzejmości mężczyźni przeszli do konkretów, które musieli ustalić w związku z planowanymi badaniami.

- Hej - pozwolił sobie cmoknąć w powietrze, gdy ich policzki się zetknęły, choć gdyby wiedział, że Tahira się pofatyguje, zamiast rzucić tylko przywitanie w eter, to chociaż by wstał, a tak, to tylko odbił się plecami od oparcia krzesła, na którym siedział.
- Szczerze mówiąc, nie przypominam sobie, żebyśmy pili razem kawę inną niż zalewaną rozpuszczalną i dzięki temu mogłabyś znać moje, hm, preferencje, ale jednocześnie nie mogę zaprzeczyć. Ta jest wyśmienita - wskazał na kubek, który stał przed nim na blacie i zwrócił się do Silvana - Dziękuję. Wystarczy.
Wejście Tahiry nie było dla Doriena tak niekomfortowe, jak mogłoby jej się wydawać. Na pewno Dorien nie był świadomy, że Tahira mogła takie podejrzenia mieć. To wszystko było strasznie skomplikowane, uwite nicią pozorów, tajemnic, uczuć, które powinny zostać w ciemnych, leśnych otchłaniach. To już nie miało znaczenia. Wilkołak znał swoje miejsce i stronił od dram. Szczególnie takich dotyczących uczuć, brr.
- Tak, też miałem nadzieję, na spotkanie razem z Samem, ale się z nim minąłem, niestety. Polubilibyście się, wspaniały wilkołak. Bardzo skromny.
Ale tak, Dorien wolał jaśniejszą… kawę. I nie tylko kawę. Ale to chyba też już wiedziała. Może wyczytała w gwiazdach.
- Drukarka organów, hm? - powtórzył ostatnie słowa Silvana, mając nadzieję, że wrócą do tematu spotkania.

Mina Tahiry wyrażała spore niezadowolenie, może nawet padł na wyprofilowaną saharą twarz cień odrazy i ciężko było stwierdzić czy chodzi o osobę Sama (a miała o nim już i tak wyrobione zdanie), czy o drukarkę. Karty swoje wiedziały i karty jej cicho szeptały jak to wszystko się skończy, a skoro Sam sprowadził to na głowę jej ukochanego... cóż, był winny. Był winny zawłaszczenia silvanowego czasu. Będzie winny silvanowego załamania, dziesięciu mieczy wbijających się w jego marmurowe plecy. Była wściekła, była zazdrosna, była urażona brakiem posłuchu dla kassandrycznej przepowiedni. Była też przesłodko uśmiechnięta, roztaczająca wkoło blask i ciepło krwi jadeitowego smoka.

– Męskie sprawy, nie będę Wam zatem przeszkadzać. Mam nadzieję mon cher ami– tu zwróciła się do Doriena – że to całe przedsięwzięcie nie zajmie Ci tyle czasu, abyś zapomniał o naszych treningach. Jak skończycie zajrzyj do mnie do kuchni, żebyśmy mogli sprawdzić kalendarze. – rzuciła lekko, niczym złociste piórko dmuchnięte w powietrze. Plany o których Silvan nie wiedział? Być może. Oderwała się do biurka i ruszyła do wyjścia. Jeśli nikt jej nie zatrzymał, zamierzała schować się w kuchni i 100% procesora poświęcić na to, by niczego nie zniszczyć.

– Tak, Sam jest… Zdecydowanie świetnie nam się razem pracuje. – rzucił pogodnie, zupełnie nieświadomy tego, że wspomnienie imienia jego nowego kolegi, wzbudzało w Tahirze tak silne emocje.
– Treningach? – spytał zaciekawiony. W sumie dobrze, że Tahira, pomimo swojej niechęci do Paryża, wciąż jakoś potrafiła się w nim odnaleźć i organizować sobie czas poza "sprawami rodzinnymi." Trochę się o to martwił, gdy wróciła i dała znać, że nie zamierzała wyjeżdżać. Nie chciał, by czuła się tutaj źle i nie miała życia. Zaraz jednak musiał ponownie wrócić do rozmowy na temat projektu, co też uczynił z dużą chęcią.
– Tak, drukarka organów. Tahiro… – Nie wychodź, bo nawet jeśli uważasz, że to całe przedsięwzięcie jest skazane na moje załamanie, to twoja obecność dodaje mi odwagi i czuję się pewniejszy. – Może zostań? Przecież i tak po tym spotkaniu usłyszałabyś ode mnie o wszystkim przynajmniej z trzy razy, jeśli nie więcej.
Niezależnie od tego, co postanowiła Tahira, Silvan przerzucił kolejny slajd prezentacji, wracając do przerwanego tematu.
– Więc tak, ostatnio polskim naukowcom udało się osiągnąć naprawdę dużo w zakresie transplantologii, a mianowicie wydrukowali organy, które zostały pomyślnie przeszczepione szczurom. Jest to hm… Zdecydowanie coś wartego uwagi i wraz z Samem pokładamy w tym pomyśle duże nadzieje, ale mówimy o projekcie akademickim, który potrzebuje funduszy. Musielibyśmy się również dogadać z tamtymi naukowcami, ale znając umiejętności… Dyplomatyczne niektórych z nas nie wydaje mi się, by było to niezwykle trudne. – Widać było, że jest to jedna z opcji, która Silvana najbardziej fascynuje, oczy naukowca zaczęły błyszczeć, gdy zagłębiać się, w pewnie zbędne dla innych, szczegóły tego konkretnego pomysłu.

- Dla ciebie jestem w stanie nawet przesunąć super ważne spotkanie. Możemy się przebiec po lesie, jeśli będziesz chciała, sprawdzimy, czy kondycja ci się poprawiła.
No dobra, mierziło go trochę położenie, w którym się znalazł. Uczucia, którymi darzył Tahirę można by nawet opisać jako wzniosłe - jak artysta, który zachwyca się swoją muzą, chłonie jej piękno, nie tylko to fizyczne, albo wręcz bardziej to wewnętrzne, mistyczne niż zewnętrzne. Prawdopodobnie wyolbrzymione wyobrażenie Doriena o Tahirze trzymało się go bardziej niż faktyczny stan jego wiedzy na jej temat, jak i logicznie wysnute w trakcie ich znajomości wnioski, natomiast był w stanie połączyć te najoczywistsze kropki - kobieta była poza jego zasięgiem, a w dodatku w aktualnej chwili wilkołak siedział pomiędzy nią, a jej oblubieńcem. A ten był niczemu winien. Nawet był sympatyczny. Good for them. Doszedł jeszcze jeden aspekt - wręcz ‘aspektka’ - ta z drugiej ramki, która stała na biurku naukowca. Czy Silvan miałby zdjęcie Idy, jeśli byłaby tylko jego współpracownicą? Podejrzane. Blondynka, po ich ostatnim spotkaniu rodem z filmu akcji, zajmowała myśli Doriena aż nad wyraz często. Ekspresowe enemies to lovers. Ale to tajemnica. Miał tylko nadzieję, że nie pakuje się właśnie w jakiś miłosny czworokąt.
Dorien przytaknął Silvanowi, mówiąc, że jeśli zabrzmiał niegrzecznie, to przeprasza i Tahira w niczym im nie przeszkadza, może zostać i im towarzyszyć, jeśli ma taką ochotę. Potem po prostu słuchał kontynuacji prezentacji wampira, co chwilę kiwając głową.
- Ok, czy coś nas blokuje czy to dopiero plan, żeby się z nimi skontaktować? Może moglibyśmy ze strony szpitala objąć chociaż część tych prac po naszej stronie jakimś patronatem, który byłby przykrywką, takim płaszczykiem ochronnym - czy to miało sens? Niech Silvan mu powie.

Zatrzymała się w progu i odwróciła do Doriena. To była niebezpieczna gra, niebezpieczny błysk w oku i uśmiech uniesionym kącikiem ust na wzmiankę o wspólnym bieganiu po lesie... Dwa uderzenia serca, dla jednego, dwa słowa dla...

– Don't bother. – mruknęła przesuwając na Silvana oczy koloru pozostawionych po sobie zgliszczy. Od powrotu z leśniczówki zachowywała się prowokacyjnie, kapryśnie, miękkość swetrów i przytulność kraciastych wzorów zamieniając na eteryczne kolce i jadowe kły węża. Nie liczyła na to, że jej uwierzy, ale i tak bolało. Bolały samotne noce i dni, nieobecny wzrok kalkulujący w głowie wszystkie możliwości, lub słowa w których nie było dla niej miejsca. Kiedy pracował nad syntetyczną krwią był zmienną w bujnym, Bardzo Zaabsorbowanym Wilkołakami życiu Tahiry. Teraz, gdy stał się jej nieboskłonem, była wściekła że nie widziała gwiazd. Dlatego też wyszła z pomieszczenia, pozostawiając tylko swój zapach i słodką kawę.

[zt z tematu]

Silvan przez chwilę zamarł zaskoczony jej odpowiedzią, nawet jeśli zdążył już się zapoznać że stosunkiem Tahiry i tahirowych kart do jego nowego projektu, a gdy wampirzyca wyszła, zamrugał kilka razy, wpatrując się w drzwi za którymi zniknęła. Co się właśnie stało? Odchrząknął i próbując o tym nie myśleć odwrócił się z powrotem do Doriena, nieco na siłę przywołując swój uśmiech, tylko po to by zaraz skrzywić się bo przecież wcale nie miał dobrych informacji do przekazania. Skrzywił się nieco i westchnął.
– Niestety naukowcy podpisali już umowę z kimś innym, zanim nawet zdążyliśmy się z nimi skontaktować. Zakładam, że nie zrazi nas to działania, ale no cóż… Jest to pewien problem, z którymi będziemy musieli sobie poradzić. – Będziemy musieli Silvan doskonale wiedział, że jeśli chciał, by wszystko zakończyło się pomyślnie, to zadanie nie będzie należało do niego. – Nie rezygnowałbym z tego jednak. Mamy zasoby. Mamy możliwości. Ta technologia jest zbyt ważna dla tego projektu, by ją odpuścić nawet gdybyśmy musieli... – Tu umilkł na chwilę i ponownie odchrząknął. – Ale jak to mówią. Złe dobrego początkiem.

Tak, taka chwila konsternacji i niewygodnej ciszy zapanowała między mężczyznami, ale na szczęście bardzo płynnie zaczęli udawać, że nic się nie wydarzyło i mogli kontynuować rozmowę jak gdyby nigdy nic. Tahira mogła im stanąć ością we wspólnym gardle - Silvanowi, bo okazuje się, że jego partnerka się spotyka z jakimś gościem w nieznanych doktorowi celach, a Dorienowi, bo musiał udawać, że nic go nie interesuje, jest tylko jakimś tam znajomym, który w ramach koleżeńskiej przysługi, z uwagi na długoletnie wspólne interesy, pomaga Tahirze w jej side projektach. Z drugiej strony, Dorien nie mógł wiedzieć (chyba? raczej?), że Silvan nie był świadomy gdzie i w jaki sposób Tahira spędza kilka wieczorów w tygodniu. Będą musieli to sobie wyjaśnić między sobą. No ale niezręczności na bok.
- A prawa patentowe? Zgłoszone? Bo widzę tu dwa scenariusze, możemy albo podstawić kogoś i je wykupić - je, czy tam dostęp do nich, czy jak to tam działa - nie robiąc przy tym zbyt wielkiego hałasu, w teorii zrobić wszystko legalnie, albo - tu Dorien przekrzywił lekko głowę, uniósł brwi, sugerując ruch typu typu spod ciemnej gwiazdy - Albo możemy ‘pożyczyć’ technologię i niekoniecznie kogokolwiek o tym informować. Jeśli generalnie i tak wszystko zostanie w raczej mniejszym gronie, to może nawet optowałbym za tą drugą opcją. Tamta strona nie musi wiedzieć, że ktokolwiek, a tym bardziej jakaś podziemna grupa dziwnych stworzeń wykorzystuje ich pomysł, tym samym być może ratując setki ludzkich istnień przed pożarciem - trochę się rozgadał, trochę poruszał rękoma, tak jakby ważył na szali różne dostępne opcje.

Wysłuchiwał tego co mówił Dorien z coraz większym skupieniem na twarzy.
– Hm… Z tego co zdążyłem się zorientować to niestety z tą pierwszą opcją mogą być problemy – wymamrotał, w skupieniu bawiąc się długopisem-strzykawką, który kiedyś dostał od Idy. Nie przepadał za działaniami, które sugerował Dorien, ale wyglądało na to, że nie było innego wyboru. Musieli pozyskać tę technologię dla większego dobra, jakim były rozwój nauki i stworzenie synthmięsa. – Myślę, że będziemy musieli zastosować twoje drugie rozwiązanie.
No cóż, na pewno będzie ciekawiej i ktoś, chociaż nie on, zdecydowanie się będzie dobrze bawić przy “pożyczaniu” technologii. No i Dorien miał rację, że im mniej osób będzie musiało nawiązać współpracę z podziemną grupą dziwnych stworzeń, jak to ujął sam wilkołak, tym lepiej.
– A. Może jednak zanim zaczniemy rozważać konkretne scenariusze i rozmawiać tylko o nich, przedstawię jeszcze naszą ostatnią opcję. – Przełączył slajd, na którym pojawiło się uśmiechnięte winogrono. – Załóżmy, że w waszej potrzebie jedzenia ludzkiego mięsa chodzi o ludzkie DNA, a nie białko. Gdybyśmy przeszczepili komórki macierzyste na właśnie winogrona możliwe, że spożywanie ich zaspokoiłoby tę potrzebę. Mówimy tu o technologii z Francji, kosmetologii, i bardzo bogatym start-upie. Nie wiem, czy widziałeś kiedyś takie video w Internecie o tworzeniu hm… mięsnej jagody. Ogólnie w procesie decelularyzacji można usunąć cały materiał komórkowy z kawałka tkanki, pozostawiając jedynie tkanki łączące. Sprawia to, że na przykład z takiego winogrona zostaje… Powiedzmy, że coś co można uznać za gąbkę, w którą da się wszczepić ludzkie komórki.

Przysłuchiwał się głoszonym przez Silvana naukowym rewelacjom o innowacyjnych metodach, o świecie, który mógłby być tak innym od walk, napaści, polowań, porwań, szarpań tkanek zębiskami, tak cywilizowanym, ułożonym, bezkrwawym, harmonijnym. Ale czy to wykonalne? W stu procentach na pewno nie, a przymus nie był dobry. Wymóg dotyczący żywienia doprowadziłby do buntów, do powstań, do kolejnych rozłamów. Nie tędy droga. Ale wybór - ‘wybór’, to było słowo klucz. Wybór i możliwości, które dawała im nauka.
- Winogrona? Nie wiem, co brzmi bardziej kosmicznie, szejki czy owocowe kulki, które miałyby imitować kawał krwistego mięcha - Dorien wyglądał może nie tyle na wstrząśniętego, zdegustowanego, co po prostu zaskoczonego, ale bardzo szybko uznał, że naukowcowi należy się sprostowanie - Wiesz Silvan, nie odbieraj źle mojej sceptycznej miny, po prostu inaczej sobie wyobrażałem ‘syntetyczne mięso’. Mimo wszystko jestem bardzo, bardzo wdzięczny za twoją inicjatywę, cały wkład intelektualny, pracę. Mam nadzieję, że to się uda, że się sprawdzi i wielu mi podobnych będzie mogło odetchnąć i przestać działać wbrew własnemu sumieniu, poglądom. Jeśli tylko będę mógł jeszcze jakoś pomóc - wzrok Doriena bezwiednie powędrował na chwilę w stronę zdjęcia, na którym uśmiechała się śliczna, młoda blondynka - Wal śmiało. Jeśli potrzebujesz tę technologię, o której mówiłeś przed chwilą, daj mi więcej informacji i kilka dni, zorganizuję to. Ukradniemy ją, po prostu.

Spodziewał się, że pewnie większość wilkołaków będzie oczekiwała czegoś wyglądem bardziej przypominającym przysłowiowe steki z bezdomnych, ale hej, przecież jeśli drukarka organów zadziała, a taką miał szczerą nadzieję, to dużej różnicy nie będzie. Największy problem byłby z shake'ami, ale zawsze mogą po nim zjeść i tak zwierzęce mięso. Zresztą zobaczą co im wyjdzie.
– Winogrona, które w smaku nie będą miały niczego wspólnego z winogronami  – zapewnił jedynie wilkołaka, mając nadzieję, że taki argument wystarczy, by przekonać innych jego pobratymców do tego pomysłu. Głupio by było, gdyby już wynaleźli całe syntmieso tylko po to, by nikt go nie chciał jeść bo winogrona.
– Rozumiem, mam jednak nadzieję, że kiedy wszystko się uda, zobaczysz, że nie było czego żałować – odpowiedział szczerze i posłał Dorienowi kolejny uśmiech. No cóż, rozmowy tak naprawdę niemal dodbiegły już końca. Wkrótce będą mogli przejść do ciekawszej części tej całej inicjatywy jaką były badania. Wyciągnął rękę do Doriena.
– Będziemy w kontakcie. I... Cóż. Może ujmę to tak. Ta technologia jest nam naprawdę potrzebna.

Ztx2