Ida&Silvan

Zirytowana, że nie może po prostu wyjść, wybrała numer do pierwszej osoby, której ufała na tyle, że mogła zaryzykować rozmowę z wilkołakiem tuż obok.
Odczekała kilka długich sygnałów, nie zniechęcając się. Wiedziała, że czasami dzwoniący telefon nie jest priorytetem. Szczególnie, kiedy czekasz aż jakaś substancja zacznie wrzeć, albo jesteś w trakcie dokładnego mieszania reagentów.
W końcu jednak dźwięk wybierania się zakończył, a po drugiej stronie usłyszała miły dźwięk głosu Zimmermana.
— Hej. Słuchaj, potrzebuję żebyś potwierdził, że nie wymyślam badań nad hormonami krwi na poczekaniu. I chyba, że jestem Draculą. Nie wnikaj, opowiem ci wszystko w labie. — Powiedziała, zanim wampir mógł poruszyć temat smsa, na którego nie odpisała.

Silvan, nie mogąc doczekać się odpowiedzi na jego wiadomość, już zabierał się za szczegółowe analizowanie notatek, które otrzymał od Idy, przez co w pierwszej chwili, pogrążony we własnych myślach, nie usłyszał dźwięku przychodzącego połączenia.
- Hej - rzucił wesoło, ale nie zdążył zapytać o nic więcej, gdy jego ulubiony szerszeń, wyskoczył ze swoją prośbą. Zmarszczył brwi. Czyżby jednak ktoś znowu postanowił się przyczepić do ich badań? - Jasne, oczywiście. Nie Ido, nie wymyślasz żadnych badań I tak jesteś Dracula. Jeśli chcesz mogę ci to napisać na karteczce na wypadek gdybyś znowu zaczęła wątpić w podstawowe fakty na temat samej siebie - Uśmiechnął się, po czym uznał, że chyba jednak to nie była porą na żarty i przyjacielskie złośliwości. - Przepraszam. Mam to komuś powtórzyć. Wszystko w porządku?

— Przyjmę karteczkę tylko z pieczątką i pełnym podpisem. — Zaśmiała się do słuchawki na samą myśl. Może powinna zrobić sobie wizytówki? Ida Olszewska-Dracula, researcher. — Wszystko w porządku, jedynie mogę się trochę spóźnić na nasze spotkanie. Nie masz potem planów? Kupić ci kawę po drodze?

Roześmiał się, a od jego strony zapadło nagle krótkie milczenie. Ida znała go już na tyle dobrze, by być pewną, że właśnie wziął łyka kawy.
– Moge co najwyżej załatwić personalizowany fartuch laboratoryjny z podpisem z tyłu i to tyle – zażartował, przekonany, że nic złego się nie dzieje, jego niby-córce udało się pokojowe załatwić wyniki badań, a on wcale nie zepsuł jej planu, jednym nie do końca szczęśliwym dźwiękiem przychodzącej wiadomości. No cóż, najwyrazniej nawet niby-ojcowie musieli nieświadomie psuć plany swoim podpopiecznym. – Jasne, nie ma problemu. Na spokojnie porozmawiamy później. Możesz mi wziąć po drodze ten nowy smak z kawiarni obok nasz... mojego mieszkania? No wiesz, tę miętowo-czekoladową iced latte. Albo nie, przepraszam. Jednak weź mi to Birthday Cake Frappucino jeśli będziesz miała jak.

— Nie, bo wtedy nie będę incognito. — Odpowiedziała pełnym powagi głosem, po czym wsłuchała się w jego monolog o kawie. Coś dziwnie przekręciło się w jej żołądku, jak wspomniał o ich mieszkaniu, po czym poprawił się. Nie mogła jednak nic powiedzieć, nie, kiedy stał przy niej słuchający wszystkiego wilkołak.
— Dobra, kupię ci po drodze twój deser mleczny. Będę jak najszybciej, buziaki. — Cmoknęła w słuchawkę, po czym rozłączyła się, żeby przypadkiem nie zdradzić jakichś tajnych informacji przesłuchującemu ją dyrektorowi szpitala.

koniec