And it gives my life some meaning in the exile

First topic message reminder :

— Amal, honey, masz może eyeliner? — Współlokatorka Amal wpadła bez pukania do jej pokoju, zawieszając się na drzwiach. Rzeczywiście, dziewczyna miała zrobione z jednej strony mocne smokey eye, a z drugiej tylko cień czegoś, co powinno być ostrą kreską, a prezentowało się raczej nieciekawie przez kiepską pigmentację i przerwy w linii. Ottilie Malétras spojrzała błagalnie na koleżankę. Akurat przebierała się na jakąś imprezę, co dało się poznać po obcisłej, skórzanej spódniczce; studentka weterynarii zakładała je tylko wtedy, gdy chciała kogoś poderwać, na co dzień nosząc wygodne skrzyżowanie legginsów oraz dżinsów.
— No i doradź mi, ta... — przyłożyła do swojej klatki piersiowej, odzianej jedynie w czarny stanik półprzejrzystą koszulkę z długim rękawem z meshu z brokatowymi gwiazdkami. — Czy ta? — pokazała drugą bluzkę, złoty top na cienkich ramiączkach.
Ottie należała do tych bezproblemowych współlokatorek, które na imprezy wychodzą, a nie sprowadzają je do domu, trzymają się ciszy nocnej, zmywają naczynia, nie okupują zbyt długo łazienki. Czasami jednak, w największych dylematach, gdy musiała się odezwać, powiedzieć na głos, wpadała bez pukania do pokoju koleżanki, zapytać o zdanie, bez względu na to czy chodziło o dobór bluzki, pomoc z doborem koloru farby na głowie (obecnie był to rozjaśniony blond) czy wybranie tematu na prezentację na konferencji pomiędzy laboratoryjnym rozpoznawanie pierwotniaczego zapalenia rdzenia kręgowego u koni, a postacią neurologiczną zakażenia herpeswirusem u koni.
— Masz rację, razem będzie najlepiej... To masz ten eyeliner?

– Uuu...inżynier wojskowy... – warte zapamiętania, Tahira była dobra w udawanie, ale nie zamierzała ukryć podziwu do swojej rozmówczyni. To byłaby bardzo ciekawa... inwestycja. Zdecydowanie lepsza niż dyrygent czy tancerka. Od dawna nosiła się z zamiarem znalezienia sobie jakiegoś sensownego familianta, który by potrafił coś więcej niż ładnie wyglądać, a Amal prezentowała się całkiem nieźle. W lekko zahukanej, zdezorientowanej postaci wampirzyca widziała siebie sprzed lat, nawet jeśli gdy Sahak wziął ją pod swoje skrzydła Nocnego Wędrowca nie potrafiła nawet pisać. Po chwilowym zawieszeniu na własnych myślach cmoknęła z zadowoleniem i wstała, choć umówmy się - w ogóle nie osiągnęła celu po który przyszła.
– Będę pamiętać, żadnych kabaretek i świecenia cyckami. Popytam i dam Ci znać na dniach. Mam nadzieję, że następnym razem będziemy widziały się w innych okolicznościach, bo zdążysz wytłumaczyć bankowi, że to nie naciągacze a właściciele pokoju, który wynajmujesz. – błysnęła rzędem równych i białych zębów. Samotny inżynier... trzeba zadbać, żeby się dostała – zanotowała w pamięci ukrywając karteczkę z kontaktem w swojej przepastnej torebce. – Bawcie się dobrze dziewczyny i do zobaczenia! A! i jeszcze jedno.. – cofnęła się od drzwi na powrót do dziewczyny i wyciągnęła do niej rękę:
– Jestem Tahira. Miło było mi Cię poznać.

Muzyka z pokoju się urwała, mniej więcej w tym samym momencie, gdy Tahira się pożegnała. Współlokatorka Amal wyszła na korytarz w wysokich butach pod kolana, na olbrzymiej platformie i ubierała właśnie neonowo różowy kożuszek, który miał ją ochronić przed nocnym chłodem, w kwietniu jeszcze bardzo obecnym, czasami nawet szronem na samochodach w godzinach wczesnego poranka i głębokiej ciemności.
— To miłego wieczoru! — odkrzyknęła też Ottie, zakładając na uszy słuchawki, w których już szumiał Fleetwood Mac i wychodząc z mieszkania jeszcze przed Tahirą, nie zamykając ich na klucz, skoro tamta i tak miała już wychodzić.
Wiadome dla Amal było, że teraz miała mieszkanie dla siebie aż do późnych godzin nocnych, a współlokatorka i tak zdejmie buty na korytarzu i wejdzie cicho jak myszka. Tyle kultury miała w sobie i nie chciała budzić koleżanki.

|| UP zt