30 I 2023 - Il faut être matelot avant d’être capitaine

First topic message reminder :



Każda burza kiedyś się kończy. Każdy pożar po skonsumowaniu całego paliwa i pożarciu tlenu w końcu wygasa.
To jeszcze nie były te dni, by sprawy całkowicie ucichły i wszyscy przeszli nad minionymi wydarzeniami do porządku dziennego, ale sytuacja powoli, stopniowo się normowała. A może to Renata zaczęła po prostu przywykać do stale podniesionego poziomu stresu? Jak twierdzą badania, rozwinięcie nawyku zajmuje minimum dwa miesiące z hakiem. Teoria trzech tygodni była mitem, mózg potrzebuje o wiele więcej czasu, niekiedy nawet około roku, by rzeczywiście ugruntować nowe ścieżki i zacząć podążać nimi zupełnie automatycznie, obniżając włożony wysiłek do zupełnego minimum. Instynkt oszczędzania energii jest ogromną zaletą i potężnym narzędziem. Równie potężnym, co zgubnym.
W przypadku Renaty to, co działo się po wybryku Tahiry, było raczej powrotem do starych przyzwyczajeń, niż uczeniem się od podstaw, jak radzić sobie z nowym porządkiem świata. Uzależnienie od adrenaliny i ciągłe szukanie wrażeń nie było jej obce, po prostu przez kilka ostatnich miesięcy uległo czasowemu uśpieniu. Kto raz nauczy się pływać albo jeździć na rowerze, nigdy nie zapomina, jak to się robi. Trzeba tylko poświęcić chwilę na naoliwienie zastałych mechanizmów po wyjęciu zakurzonego roweru z piwnicy.
Tłumaczyła sobie, że wszystko, co robi, robi dla Sahaka, w tym bojowym trybie zapominając zadać na głos pytanie, czy był z tego zadowolony, i czy rzeczywiście było to coś, czego potrzebował. Przecież ona wiedziała lepiej, co było dobre dla jej ukochanego i reszty rodziny. Musiała mieć wszystko pod kontrolą. Cały czas karmiła się tą myślą, to był jej opał, to sprawiało, że chodziła, że działała. Że miała siłę istnieć.
Panowanie poprzez służenie, kontrola poprzez pomaganie, dominacja poprzez poświęcenie.
Tym razem oszczędziła sobie jazdy do szpitala na ślepo i po prostu zadzwoniła z wiadomością do przekazania Dorienowi, prosząc, by znalazł wolną chwilę w poniedziałek i wpadł do opery, a jeśli nie miał ochoty po raz kolejny widzieć budynku kojarzącego się głównie z trupami, szczurzymi odchodami i dziwnym cieciem o rozbieganych oczkach, mogli wybrać się w neutralne miejsce. Nie widziała ku temu przeciwwskazań, nawet jeśli poniedziałkowa opera była solidnym miejscem do poufnych rozmów, ponieważ szybciej pustoszała; tą samą zaletą mogły wszakże pochwalić się cmentarze.

Opera skrywała wiele tajemnic, ale z obserwacji obojga wynikało, że tajemnica tego miejsca jest za, a nie przed drzwiami. Mogli się czuć w miarę swobodnie, choć Constanza była już nauczona, że stukot jej obcasów szedł echem po długich korytarzach, jeśli akurat nie było na nich artystów.

Drzwi były normalne w każdym tego słowa znaczeniu. Białe, bez plam, zacieków i zadrapań, bez śladów na podłodze. Podobne do niemal wszystkich drzwi wewnętrznych pomieszczeń operowych, z zamkiem "pokojowym" nieco tradycyjnym w przeciwieństwie do zamków elektronicznych, które przedzielały duże działy budynku. Z pewnością był dostępny u ciecia w stróżówce, ale obrócenie w jedną i drugą stronę oznaczał kwadrans straty i niewygodne pytania. Była to jednak opcja. Jedna z kilku.

Po chwili namysłu w ciszy i kalkulacjach wypisanych drobną zmarszczką na czole i w kącikach ust, Constanza podjęła wreszcie decyzję: uznała pomysł Doriena za słuszny i poprosiła, by poszedł z nią do pokoju monitoringu, by spróbować zidentyfikować kobietę na innych kamerach. Może z którejś uda się złapać dobry obraz jej twarzy. Ponadto, później, po powrocie do gabinetu (czy to z Dorienem, czy bez niego, gdy już się pożegnają) spojrzy na plany budynku dostarczone jej przez Tahirę. Jeśli nawet pomieszczenie nie będzie oznaczone swoim przeznaczeniem, da to Renacie pogląd na jego rozmiar. Podejrzewała, że skoro Opera skrywała tak wiele tajemnic, również takich związanych z przedwiecznymi, to może kobieta była związana z poprzednimi właścicielami.
Metoda inwazyjna mogła poczekać, dopóki pojawi się solidny powód do jej użycia. Na razie przez kilka dni Wielka Siostra będzie obserwować. Po klucz zawsze mogła pójść następnego dnia, kiedy Francois będzie zajęty czymś innym. Nie lubiła z nim rozmawiać.

Wampirzyca i wilk rozdzielili się w końcu, czas spotkania dobiegł końca a oboje nie zdecydowali się na przekroczenie białej bramy. Jej temat pozostawał na kilka dni interesującym, lecz zainstalowane dodatkowe oko nie wykazało żadnej podejrzanej aktywności w tamtym rejonie. Zupełnie, jakby jakaś magiczna siła sprawiała, że nikt nie był zainteresowany tą przestrzenią.

Kolejne kroki nie przyniosły pożądanych odpowiedzi. Sprawdzenie planów dało Constanzie wiedzę o tym, że był tam niegdyś magazyn kostiumografów, przeniesiony przed dziesięcioma laty bliżej szerokiej bramy dla transportu scenografii, tak by lżejszym było przenoszenie wielkich beli z materiałem oraz transport strojów na spektakle wyjazdowe. Opuszczony i zapomniany, pozbawiony okien pokoik po otworzeniu ostatnim zapasowym kluczem (główny zapodział się lata temu), okazał przed pełniącą obowiązki manekiny pozbawione głowy, kartony wypełnione śmieciem i kurzem, podwieszone pod sufitem wyliniałe kapelusze. Żarówka była nieczynna, jej pojawienie się niestety w niczym nie rozjaśniło sprawy. Constanza jednak nie martwiła się tym. Miała czas. Miała bardzo dużo czasu.