Halide Darbinyan

RSVP

Droga Halide,

w pierwszej kolejności chciałbym przeprosić Cię za brak wiadomości ostatnio. Prawdę mówiąc, ubiegłe miesiące zaskoczyły mnie wieloma sprawami, mniej lub bardziej istotnymi, które jakimś sposobem zdarzyło mi się pominąć. List do Ciebie, oczywiście, należał do tych drugich - nie zrozummy się źle! Tak, czy inaczej, przyjmę każdą pokutę, jaką mi wyznaczysz w ramach zadośćuczynienia. Prawdę mówiąc nie wiem, czy wolałbym rozmawiać o tym, z czym do Ciebie dziś piszę, w cztery oczy, ale nie oznacza to jeszcze, że odmówię zabrania Cię do najlepszej restauracji, jaką to miasto oferuje, jeśli tylko wyrazisz na to chęć.

Jak już wspomniałem, piszę do Ciebie ze sprawą. Dość nietypową być może, przynajmniej jak na mnie, ale nie każ tłumaczyć mi się z tego jak uczniakowi, błagam. Uznajmy, że chodzi o kwestię czysto teoretyczną, dociekanie intelektualne. Tym bardziej, że jestem pewien, rozmawialiśmy już na ten lub złudnie do niego podobny temat wcześniej.

Jak oboje dobrze wiemy, zdarzyło Ci się popełnić wycieczkę na ślubny kobierzec niejednokrotnie. Jak wnoszę z moich prywatnych, być może niezbyt obiektywnych obserwacji, przynajmniej część związków, jakie się z tym łączyły, była całkiem udana, żeby nie powiedzieć wprost: szczęśliwa. Może nie uwierzysz mi na słowo, albo uznasz za starego głupca i konfabulanta, ale pamiętam Twoje pierwsze wesele, jakby to było wczoraj. W swoim długim życiu rzadko widywałem szczęśliwszych ludzi. Stąd uznałem, że pytanie kołaczące się w mojej głowie od jakiegoś czasu najsensowniej będzie skierować właśnie do Ciebie, jak do osoby zaznajomionej z tematem w sposób, zdaje mi się, wysoce osobisty. Pisząc ten list dalej wyobrażam sobie, że przeklinasz mnie już w myślach za przedłużanie, przechodzę więc do meritum. Jeśli uznasz moje pytanie za nieodpowiednie, proszę, nie wahaj się zignorować je zupełnie - zrozumiem w stu procentach. Niemniej jednak, byłbym niezmiernie wdzięczny za uchylenie choć rąbka tajemnicy. O co chodzi? Otóż: kiedy spotkałaś swojego pierwszego (lub dowolnego kolejnego, nie będę wybrzydzać) męża, skąd wiedziałaś, że żywisz wobec niego wystarczająco głębokie uczucia, by decydować się na ślub? Romantyczne uniesienia nie są dla mnie jasne, jak pewnie zdążyłaś się już domyśleć, a potrzebuję rozeznać się w niektórych sprawach. Nie jest to, oczywiście, sprawa życia i śmierci, ale wydaje mi się, że w moim wieku powinno się już takie sprawy rozumieć.

Mam nadzieję, że zobaczymy się niebawem lub przynajmniej usłyszę od Ciebie przed następną zimą. Nie widziałem Cię dawno w siedzibie frakcji, ale z drugiej strony sam nie bywam tam często - być może trzeba to będzie zmienić.

Proszę, bądź bezpieczna, przynajmniej na tyle, na ile to w obecnych czasach możliwe.

Twój,
Cecil de Vere