19.01 Halide & Tahira

Niech słońce Cię omija Rubinie Pustyni... mój telefon jak się domyślasz został tam... nie był mi więcej potrzebny. Tak przynajmniej myślałam. Postanowiłam jednak, że dam sobie czas. Wyjeżdżam z Paryża, nie zniosę w tym przeklętym mieście ani dnia dłużej. Chciałabym przeprosić Cię za wszystko, ale brak mi odwagi, żeby zadzwonić. Nie chciałam byś przeze mnie czuła się źle. Może na samym początku tak, ale nie później, nie teraz.

Moja jedyna siostro, nie wiesz nawet, o ile lżej mi zrobiło mi się na sercu na widok twojej wiadomości. Chyba nie jestem w stanie się na ciebie gniewać dłużej niż parę godzin, nieważne ile hektarów przekształciłoby się w zgliszcza. Mam tylko nadzieję, że gdziekolwiek cię wywiało, jesteś bezpieczna.

Naprawdę nie wiem czym zasłużyłam sobie na to i wiedz, ze gdyby był to papier, to miałby sporo rozmazanego tuszu i wypukłości od łez. Chciałam jechać ostatni raz do Kairu, ale nasz wspólny przyjaciel namówił mnie na wyprawę nieco bliżej. Nie wiem, co będzie, obiecałam jednak dać sobie czas, by zobaczyć, czy kwiat bez korzeni może jeszcze raz zakwitnąć. Myślałam... czy mogę prosić Cię o jedną sprawę? Zrozumiem, jeśli odmówisz, ale wiem, że masz dostęp do ksiąg i znasz sumy. Zależy mi na tym, abyś wypłaciła mu ekwiwalent wartości tego co było w Sacrum z dodatkowym 20% zadośćuczynienia za poniesione straty. Weź dla siebie to, co zostanie na moim koncie, do którego miałaś dostęp. Przykro mi, że nie umiałam być lepszą przyjaciółką i siostrą. Mam nadzieję, że mi kiedyś wybaczysz...