You're the daughter of silent watching stones

First topic message reminder :

Tytuł: You're the daughter of silent watching stones
Data: lipiec 1825 roku
Miejsce: przyjęcie w posiadłości kogoś ważnego, Francja
Kto: Éloise Durand, Cecil de Vere

Wystawne przyjęcia dla wyższych sfer były czymś, do czego łatwo można było przywyknąć. O ile, oczywiście, miało się odpowiednie wykształcenie. Dla Cecila wystawne bale, takie jak ten na który trafił tego wieczora, były wciąż pewną nowością, nawet jeśli w ciągu ostatniej dekady wdrożono w niego zasady zachowania się w towarzystwie z mocą równą przebicia mu serca kołkiem. Tak, ostatnie dziesięć lat postawiło wszystko, co wiedział o świecie, na głowie. A później zawirowało tą wiedzą jeszcze kilka razy wkoło, prezentując mu na koniec jeden wielki, poskręcany bałagan.
Dzisiejsza noc była jedną z pierwszych, gdy ojciec pozwalał mu na samodzielne pokazywanie się wśród nieśmiertelnych, przynajmniej o śmietankę owego towarzystwa chodziło. Sam oczywiście również się na balu pojawił, szybko jednak zniknął gdzieś ze swoimi bliższymi znajomymi, porzucając spokrewnionego wampira... Chociaż Cecil nie łudził się nawet, że jeśli popełniłby jakąś gafę, Auberi momentalnie by się o tym dowiedział. Żałosne, ale pomimo czterdziestu lat na karku, znów czuł się jak strofowane i karane dziecko częściej, niż jak dorosły mężczyzna - chyba każdego coś podobnego by sfrustrowało.
Po drodze do stołu z napojami przywitał się z kilkoma znajomymi osobami kulturalnie, po czym ustawił z kieliszkiem w dłoni gdzieś w kącie, obserwując co działo się wokół niego. Na tym znał się doskonale - patrzeniu.

Ojciec Cecila nie należał do osób, które dawały wpływać na swoje decyzje nastolatkom. Ani komukolwiek innemu, jak się nad tym zastanowić. Poza tym pan de Vere bywał też człowiekiem okrutnym, czasem bez żadnego wyraźnego powodu, Cecil był więc przekonany, że nawet gdyby sam poprosił go o częstsze wizyty u Durandów, tamten z dużym prawdopodobieństwem mógłby odmówić mu tylko dlatego, że miał akurat taki kaprys.
Parsknął cicho śmiechem.
- Obawiam się, że jestem jednak trochę doroślejszy niż ty, nawet jeśli w oczach starożytnych stworzeń mogę być co najwyżej dzieckiem. Mógłbym być twoim ojcem i to z łatwością. - odparł, bo z jednej strony była to po prostu prawda, a z drugiej... Z drugiej nie umiał powstrzymać się przed podrażenieniem z małolatą odrobinę.
- Jestem pewien, że są tu ciekawsze persony niż ja. Może trafiłby się jakiś przystojny, młody wampir? - wyniósł znacząco brwi. Brakowało tylko, żeby zafalował nimi jak typowy wujaszek na rodzinnej imprezie, sugerujący młodej pannie poszukiwanie kawalera.

Gdyby Éloise wiedziała, jak bardzo ograniczany był przez własnego ojca z pewnością poczułaby narastający w niej bunt. Rozumiała to, że ona – szesnastolatka – była traktowana w taki sposób. Ale on, mimo wszystko, był dość dorosły. Nawet, jeżeli dogadywał się z nią całkiem dobrze i można było zapomnieć o dzielącej ich różnicy wieku. Na jej tatę chociaż trzepotanie rzęsami działało, co zrobić z takim ojcem, na którym takie zagrywki jednak nie robiły wrażenia?
— Hmmm, no nie wiem. Nie zachowujesz się, jakbyś mógł być moim ojcem. — wytknęła w jego stronę język, a potem przyjrzała mu się uważniej. — Chociaż to prawda, nie wyglądasz jakbyś był nastolatkiem.
Czy na całej sali był ktoś faktycznie ciekawszy od niego? Wątpiła, biorąc pod uwagę to, że była tam zgraja zwyczajnie starych dziadów. A przynajmniej tak kojarzyła tych, którzy obracali się wokół jej ojca. Może faktycznie gdzieś znajdował się ktoś młodszy, ale w tej chwili cała jej uwaga była skupiona na nieszczęsnym Cecilu.
— Ciekawsze niż mężczyzna, który nie zbeształ mnie za zniszczenie jego spodni? — parsknęła śmiechem, przysuwając się do niego trochę bliżej. Wciąż jednak zachowując przyzwoity dystans.
— Nie jestem pewna, czy znalazłby się ktoś faktycznie młodszy niż ty. Jeżeli zaś chodzi o spotykanie przystojnego wampira to raczej nie mogę na to narzekać w twoim towarzystwie.

Cecil musiał przyznać, że nigdy nie próbował brać swojego wampirzego ojca na trzepotanie rzęsami - może w tym był jego pierwszy błąd? Szkoda tylko, że nie miał raczej szans na nic podobnego wpaść, bo sama myśl o jakkolwiek cielesnej relacji z owym przyprawiała go o mdłości. Już chyba wolał, żeby nim pomiatano, z dwojga złego.
- Język, młoda damo. - upomniał ją, kiedy rzeczony ozór mu pokazała, cudem powstrzymując się przy tym przed roześmianiem z własnego żartu. Ależ on był zabawny, klękajcie narody.
- Masz naprawdę niskie wymagania. Powinnaś nad tym popracować, jeśli nie chcesz wyjść za mąż za jakiegoś skończonego nudziarza za... Pięć czy pięćdziesiąt lat. - przestrzegł ją, dając trochę swojej niesamowitej mądrości życiowej. Chociaż fakt był faktem - jeśli najciekawszy był dla niej facet, który na nią nie nakrzyczał za oblanie winem, to powinna była podnieść poprzeczkę dla nowo poznawanych kawalerów i to niezwłocznie.
Posłał jej znaczące spojrzenie z góry, kiedy rzuciła mu tym komplementem. Takie mówiące "nie z nami takie numery".
- Nad takimi tekstami może lepiej jeszcze nie pracuj, przynajmniej przez kilka lat. Przynajmniej kilku starych zgredów wzięłoby cię po tym na bok. - pouczył ją. To, że on nie zamierzał jej bałamucić nie znaczyło jeszcze, że każdy tak by do sprawy podszedł, więc powinna zacząć uważać na słowa.

Trzepotanie rzęsami zdecydowanie lepiej działało, jak było się małą, uroczą panną z dużymi oczami. Nie dało się ukryć, że takiemu Cecilowi mogło to jednak nie wyjść tak dobrze. Przynajmniej w większości przypadków, kto wie – może znalazłby się ktoś, kto jednak doceniłby jego starania? Parsknęła śmiechem w odpowiedzi na jego pouczenie, ewidentnie rozbawiona tym jego żartem. Najwidoczniej jego poczucie humoru idealnie odpowiadało nastolatce, nic tylko być z siebie dumnym!
— Twierdzisz, że jesteś nudziarzem? — zapytała, trochę świadomie a trochę nie sugerując, że może wyszłaby za takiego jak on. A może w ogóle za niego? Chyba nie do końca przemyślała dobór słów, które z jej ust się wydobyły. Ale hej, była tylko nastolatką – można jej było dużo wybaczyć.
— Ale, że nad jakimi tekstami? Zauważyłam tylko fakt. — powiedziała, posyłając mu całkowicie niewinne spojrzenie. Pewnie by zadziałało, gdyby za chwilę nie dodała:
— Twierdzisz, że jesteś za młody, żeby chcieć mnie wciąż na bok po takim tekście? A może po prostu jestem dla ciebie za brzydka? — powstrzymała się przed parsknięciem, jednocześnie utrzymując z nim kontakt wzrokowy. A to, że przy okazji być może użyła tej swojej dziwnej zdolności, nad którą jeszcze nie do końca panowała nie miało żadnego znaczenia, tak? Skoro był taki porządny to był w stanie oprzeć się jej czarującej aparycji!

To prawda, Cecilowi brakowało przynajmniej kilku cech, które pozwalałyby na skuteczne machanie rzęsami do starych dziadów. Tak się złożyło, że nie był ani panną, ani uroczy, ani nawet nie miał dużych oczu. Widać coś poszło tu nie tak - musiał znaleźć alternatywny sposób na zjednywanie sobie ludzi, niestety. Albo na szczęście, jak się nad tym zastanowić.
Wzruszył ramionami zapytany, czy był nudziarzem.
- Myślę, że tak, ale w innym typie. - odparł, może nie łapiąc, a może nie chcąc łapać rzucanej przez nią aluzji. Nie potrzebował flirtować z nastolatkami, szczególnie jeśli były córkami ważnych ludzi w wampirzej społeczności Francji.
- Może jestem po prostu za porządny na takie zagrywki, nie pomyślałaś o tym? - odparował, spoglądając na nią znowu. Nie spodziewał się, że kiedy ich spojrzenia się spotkają, poczuje nagle dziwny ucisk w żołądku.
- Nie powiedziałbym, że jesteś brzydka. - mruknął, nie odrywając już spojrzenia od jej dużych, zielonych oczu. Wcale nie była brzydka. W gruncie rzeczy była bardzo ładna... Jak na nastolatkę. Powinien o tym pamiętać, ale dziwny wpływ, jaki na niego wywierała sprawiał, że wiedza ta umykała mu z każdą chwilą coraz bardziej. Co tam się wyprawiało?

Éloise, prawdę mówiąc, nie myślała jeszcze o żadnych ślubach. Wiedziała, że panny w jej wieku szykowały się do zamążpójścia dość wcześnie, ale ona była mimo wszystko trochę ponad tym. Nie miała tak jak one ograniczonego czasu życia, kiedy tylko przez jakiś mały jego ułamek miałaby być młoda i piękna. Nie, ją czekała wieczność z mniej więcej taką samą aparycją. Po co było się więc spieszyć? Nie musiała się też wżeniać w jakieś bogate rodziny, jej ojca było stać na jej utrzymanie przez bardzo długi czas. Może więc mogła sobie pozwolić na to, żeby jednak się w kimś zakochać? Chociaż sama wizja tego również wydawała jej się dość śmieszna.
— Nie wiedziałam, że są różne typy nudziarstwa. Do jakiego ty się zaliczasz? Może ja też w takim razie do jakiegoś należę? — wbrew temu, co przez cały czas powtarzał, nie uważała go za nudziarza ani trochę. Może nie był typem, który zwracałby na siebie uwagę całej sali, ale był zabawny. Potrafił się też odgryźć, co z jednej strony mogłoby być odstraszające, ale nie dla kogoś takiego, jak Éloise. Szkoda, że dzieliła ich taka różnica wieku – jej to nie przeszkadzało, ale on wyraźnie nie chciał być nią w żaden sposób zainteresowany.
— W takim razie może powinnam zapytać, jak daleko sięga ta twoja porządność? Nie chcesz brać mnie na bok, to bardzo szlachetne z twojej strony. Nie przeszło ci to jednak ani razu przez myśl? — nie przerywała patrzenia mu w oczy nawet przez chwilę, przesuwając palcami po jego ramieniu prawie niezauważalnie. Czarująca aparycja mogła robić w tej chwili swoje, ona miała zamiar przetestować tą jego silną wolę.
— Nie brzydka, ale i nie szczególnie ładna?

Dziewczyna nie wiedziała jeszcze, że wielu mężczyzn szukało sobie młodych żon nie tylko dlatego, że były ładne. Często chodziło też o uległość, chęć "wychowania" sobie żony, co Cecil osobiście uważał za odrażające. Tak że panna Durand może i miała młodość oraz urodę zapewnioną na długo, ale jeśli chciała szukać męża z wyższych sfer, całkiem możliwe, że nie powinna czekać.
- To skomplikowany podział, może kiedyś ci go wyjaśnię. - uśmiechnął się ledwie zauważalnie, zaraz karcąc się za taką reakcję w myślach.
- Ale nie sądzę, żebyś ty należała do jakiejkolwiek grupy nudziarzy. - dodał, na wypadek, gdyby jego słowa miały zniszczyć samoocenę dziewczyny... Tja, już, na pewno.
Odchrząknął krótko, kiedy zadała kolejne pytania. Jak na nastoletnią pannicę, nie była wcale taka znowu niewinna.
- Bardzo ładna, ale też dużo za młoda, żeby ktokolwiek brał cię na stronę. - bronił się jeszcze, chociaż nie szło mu nawet w połowie tak pewnie, jak by tego chciał. Co się tam właściwie działo?
Obrócił ją w tańcu odruchowo, na chwilę przerywając kontakt wzrokowy, ale skończyło się to nawet gorzej, kiedy chwilę później wpadła znów w jego ramiona, przytulona mocniej do jego ciała na kilka krótkich chwil.

Jeżeli mężczyźni szukali sobie młodych żon do tego, żeby móc je sobie wychować to Éloise jeszcze bardziej nie chciała wychodzić za mąż. Może samotne życie przez wieki byłoby w takim wypadku dużo lepsze? Na pewno w jakiś sposób zdrowsze dla jej samooceny i poczucia wartości. Może uda jej się kiedyś znaleźć kogoś, kto nie będzie starał się jej zmienić, kogoś kogo będzie w stanie pokochać? Wciąż była naiwną nastolatką, która pomimo niechęci do małżeństwa zdawałą się marzyć o romantycznej przyszłości.
— W takim razie trzymam cię za słowo. Chętnie dowiem się więcej o tych podziałach. — powiedziała, w przeciwieństwie do niego uśmiechając się przy tym dość otwarcie. — Czy to znaczy, że w jakiś sposób jestem dla ciebie interesująca?
Przyglądała mu się przez dłuższy czas uważnie, sama nie wiedziała czego właściwie w niej szukała. A kiedy stwierdził, że była bardzo ładna... Cóż, nawet ze świadomością, że prawdopodobnie takie stwierdzenie było jedynie wynikiem jej małej sztuczki z rozsiewaniem uroku osobistego, Éloise zarumieniła się lekko i uśmiechnęła szeroko. Z jakiegoś powodu chciałą wierzyć, że naprawdę tak myślał!
Obrócona w tańcu przerwała na chwilę kontakt wzrokowy, jednak już po chwili wpadła w jego ramiona. Tym razem jakoś tak dziwnie świadoma tego, że znajdowała się za blisko. Nie sprowokowało jej to jednak do odsunięcia się, wręcz przeciwnie – na chwilę oparła czoło o jego ramię i westchnęła cicho.
— Jak dużo starsza musiałabym być, żebyś był mną zainteresowany?

Cecil, na przykład, w ogóle nie szukał sobie żony - ani młodej, ani starej. Generalnie to nawet gdyby jakąś chciał mieć, jego ojciec pewnie po prostu by się na to nie zgodził i to byłby koniec całej rozmowy. Smutne, ale prawdziwe.
Z panną Durand nie rozmawiali jednak przecież o potencjalnym małżeństwie, prawda? Więc skąd w ogóle brały mu się w głowie tym podobne myśli? Powinien otrząsnąć się z tego amoku, póki jeszcze mógł, bo wpadał w to tylko coraz głębiej z każdą chwilą.
- Gdybyś nie była interesująca w ogóle, pewnie nie spędzałbym z tobą wieczoru. - odparł, ale nie pomogło to szczególnie w ratowaniu sytuacji. Tym bardziej, kiedy zaczęła rumienić się na stwierdzenie, że była ładna. Cecil bardzo próbował przypominać sobie w myślach, że była tylko dzieciakiem, ale jego ciało zdawało się nie chcieć o tym pamiętać.
- Jeśli nie planujesz dorastać w ciągu najbliższego kwadransa to chyba nie ma to większego znaczenia?
Nigdy nie miał takiego problemu z trwaniem przy swoich postanowieniach, ba, nigdy nie miał podobnych myśli wobec tak młodych stworzeń, odkąd sam dzieciakiem już nie był. Więc skąd nagle brały się w nim te wątpliwości?

Éloise mogła chcieć być dorosła, ale wciąż była na tyle młoda, że nie do końca docierało do niej to, co w tej chwili robiła. Chciała mu coś udowodnić? Zmusić go do tego, by spojrzał na nią jak na kobietę? Cóż, nie było to szczególnie mądre, ale w tej chwili nie było już odwrotu. Utrzymywanie kontaktu wzrokowego jedynie nasilało odczucia, jakie mogłyby się w nim pojawić, a ona zdawała się nie być do końca świadoma tego, jak musiało to działać nie tylko na jego myśli, ale i ciało.
— Co jest we mnie takiego interesującego, że jednak postanowiłeś spędzać czas z nastolatką? — spytała, dość widocznie usatysfakcjonowana jego poprzednią odpowiedzią. Skoro była interesująca to chyba całkiem dobrze, tak? Nawet, jeżeli i tak uważał ją za dziecko.
— Może nie w przeciągu kwadransa, ale zastanawiam się, ile lat musiałabym, żebyś jednak stwierdził, że jesteś zainteresowany. Powiedz, gdybym była dzisiaj starsza, byłbyś zainteresowany? — mruknęła trochę ciszej, tym razem przysuwając się do niego całkowicie świadomie, ocierając o niego niezbyt przyzwoicie.

Cecil nie był pewien, co dziewczyna chciała osiągnąć, albo mu udowodnić, ale w tej chwili aż za dobrze wiedział, co z nim robiła. Nawet, jeśli nie rozumiał, jak to się właściwie działo. Im dłużej na nią patrzył, im dłużej trzymał ją w ramionach, tym bardziej miał ochotę wyrzucić cały zdrowy rozsądek, jaki jeszcze posiadał i...
- Wydawało mi się, że nieźle się rozumiemy. - odpowiedział, samemu nie będąc pewnym, czy jego słowa miały jakikolwiek sens. Czy dlatego uważał ją za interesującą? A może wcale nie? Może zatańczył z nią, bo nie chciał, żeby czuła się samotna na swoim pierwszym balu? Nie pamiętał już.
- Gdybyś była dzisiaj starsza... - zaczął, ale nie dokończył myśli, którą przerwało otarcie się o niego.
Przez chwilę myślał, że się złamie, ale ostatecznie tylko obrócił ją raz jeszcze i odsunął się w ukłonie, kończąc ich taniec.
- Wybacz, mam do załatwienia kilka spraw. - oznajmił, nie odwracając jeszcze spojrzenia od jej postaci. Nie mógł czuć się tak przez resztę wieczoru, to byłby jakiś koszmar. Musiał coś na to poradzić, a jedyne wyjście z sytuacji, jakie przyszło mu do głowy, związane było ze znalezieniem ustronnego miejsca, za co też bezzwłocznie się wziął, jednocześnie starając zapomnieć o Éloise.

Sama nie zdawała sobie jeszcze sprawy z potęgi mutacji, którą posiadała. Wiedziała, że działa, ale jak silnie? Tego mogła się tylko przekonać próbując, tak? W jej głowie nie wyglądało to na aż tak potężne – myślała, że po prostu będzie nią bardziej zainteresowany, może będzie chciał popatrzeć na bardziej interesujące części jej ciała... Nie miała pojęcia, że to było dla niego aż tak uciążliwe. Czy gdyby wiedziała zmieniłoby to jej postępowanie? Być może tak, chociaż z biegiem lat z pewnością pozbędzie się jakichkolwiek skrupułów w używaniu przydatnej umiejętności.
Kiedy powiedział, że wydawało się, że dobrze się rozumieli... Jej serce zabiło szybciej a na policzkach znowu pojawił rumieniec. Nie dlatego, że była zawstydzona, bardziej... Coś w środku zacisnęło jej się w przyjemny sposób i nie była pewna, jak powinna to zinterpretować. Wykraczało to poza zwykłą radość, to było pewne.
To, co stało się kilka chwil później bardzo ją zaskoczyło. Czy jednak przesadziła? Cecil wyglądał tak, jakby bardzo chciał od niej uciec i świadomość tego sprawiła, że poczuła się nie tylko wypłoszona ale i bardzo smutna. Przez chwilę wpatrywała się w niego bez słowa, nieświadomie przestając rozsiewać te swoje feromony (czy cokolwiek to było, co tak na niego działało) i stała w miejscu obserwując, jak od niej odchodzi.
Aż w końcu stwierdziła, że nie chce tego tak kończyć – jeżeli jej zachowanie tak bardzo go wypłoszyło to powinna przeprosić. Jak na dobrą pannę przystało. Ruszyła więc za nim z jedną konkretną misją – naprawić to, co zepsuła.