Licytacja dzieł

/Zapraszam do zabawy CHĘTNE dusze.

Poziom 0 wygląda tak:


Lekka zmiana planów nie powinna zaskoczyć. Z uwagi na spore grono oraz liczbę eksponatów, w trakcie narady podjęto decyzję o przeniesieniu licytacji z poziomu 1 na poziom 0. Oddzielony od pozostałych rejonów muzeum oraz urzędujących nań ludzi “skrawek” w skrzydle Sully stanowił idealnie odseparowane miejsce, takie w sam raz dla chętnych, którzy byli gotowi stoczyć bój o niezliczone eksponaty.
Mimo że decyzję o zmianie lokalizacji podjęto w trakcie trwania wystawy, przygotowanie go do przyjęcia chętnych duszyczek nie przysporzyło wiele problemów. Sprawne działanie pracowników oraz grupy ludzi Canarda, tak, obecnych na wydarzeniu, pomogło w reorganizacji – przeniesieniu rzeczy na sprzedaż oraz tymczasową zmianę miejsca doczesnych eksponatów na poczet zapewnienia im bezpieczeństwa oraz zwiększenia powierzchni użytkowej.
Jak prezentowało się miejsce licytacji? No na wyznaczonym terenie nie brakowało oczywiście piedestału dla licytatora. Przed tak zwaną sceną rozstawiono cztery dość długie rządki równomiernie poustawianych krzeseł. Dalej przy wolnej ścianie znajdował się stół z poczęstunkiem: smacznymi eleganckimi przekąskami oraz butelkami wina z kompletem kryształowych kieliszków. Eksponaty, głównie te mniejsze i średnich gabarytów sukcesywnie miały być wnoszone i ustawiane obok licytatora. Przedmioty o większej “wadze” prezentowano w formie fotografii, a także filmików na potrzeby ukazania autentyczności, gdyż ich transport byłby zbyt czasochłonny i ryzykowny. Potencjalny nabywca miałby je otrzymać po dokonaniu zakupu.
Na pierwszy ogień wystawiono trzy dość stare dzienniki, podobno autorstwa niejakiego Alaina de Lille, francuskiego teologa i poety. Rzekome autentyki miały opisywać badania Alaina w dziedzinie życia wiecznego, dość nietypowej kategorii zagadnień jak na “niego”. Osoby zainteresowane licytacją, w szczególności te zaznajomione z historią, miały prawo kojarzyć osobnika. Pomijając wszelkie ekscesy za ludzkiego, dość dziurawego w znanych faktach, życia i “śmierci”, facet był wampirem (circa w wieku 820/850 lat), w dodatku podczepionym pod linię Ereteinów. Losy pijawki do dziś, były nieznane, nie to, co niezdrowa fascynacja wampiryzmem. Oddanie dzienników, które rzekomo miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego, przynajmniej wedle zapewnień “Ereteinów” w ręce śmiertelników mogło, ale i nie musiało brudzić nadnaturalnym.
Wszystko zależało od tego, co takiego zawarł w nich sam Alain.  
Jako że środki z licytacji miały iść na cele charytatywne, cena wywoławcza była dość... Spora.

_____________

Ponieważ jestem zwolennikiem prostych rzeczy, to najłatwiej będzie wyłonić zwycięzcę po zliczeniu sumy trzech rzutów kością K20. Najwyższy wynik będzie oznaczał wygraną w licytacji przedmiotu. Jest to jeden ze sposobów - drugi byłby rzeczą czysto storytellingową - do ugadania między sobą przez graczy chętnych do zabawy.

Raz, dwa, trzy – sztylet po długiej walce powędrował do Panny @Valerie von Rosenthaler.  Koronę jak wcześniej, niestety otrzymał inny jegomość, którego zawsze można było przekupić, dogadać się lub sprzątnąć przypadkiem. Decyzja należała do @Wei Liu, któremu najwyraźniej zależało na błyskotce.  
@Xavier Larousse-Page mógł przystąpić do licytacji rzeczonej papierośnicy lub jednego z obrazów zmarłego Sahaka (o ile postać w ogóle znała głowę rodziny Scaletta). @Anais Lesnicki mogła go kojarzyć, jego twórczość i powyższą papierośnicę, także jego tragiczny los, o ile Tahira jej o wszystkim opowiedziała.
- A teraz przechodzimy do obiecanego eksponatu. - z dopiskiem “DRODZY PAŃSTWO”, aby nie było. Dialog oczywiście wybrzmiał w momencie wjazdu skrzyni na salę i po wymianie kilku słówek pomiędzy licytatorem a personelem. Jakich? Nie interesujcie się, bo, meow, kocich mordek dostaniecie.
Cena wywoławcza. - kiedy cyferki wymknęły się z ust, na ekranie pojawiły się bardzo dokładne zdjęcia eksponatu przed zamknięciem go w skrzyni.
Ludzie zostali zaskoczeni i to nie z byle powodu. Ich oczom, w zasadzie oczom wszystkich zebranych na sali, ukazało się ciało, bardzo ładnie zakonserwowane ususzone ciało mężczyzny. Status "mumifikacji” nie taki znowu zaawansowany jak u klasycznej starożytnej mumii, ubiór oraz bardzo, bardzo, bardzo charakterystyczne ozdóbki raczej nie kierowały myśli na scenariusz z serii: o, a więc sprzedają zasuszonego faraona? Gość nie pasował nawet do żadnej z epok nowożytnych.
Nie owijając w bawełnę: te rysy twarzy, ten charakter twarzy, odzienie i dodatki, zwłaszcza w kształcie nietoperza. No Mihai Dracula jak się patrzy we własnej osobie.
(dla zaznajomionych z nim: Mihai Dracula był niegdyś głową rodu Dracula i osobą blisko związaną z Sanderem Fiazzo)
Czort jeden wiedział, jak się tutaj znalazł i właściwie po co. Na pierwszy rzut oka nie było widać kołka w sercu, ale pal licho wiedziało, co tkwiło w skrzyni i pod ubiorem. Może to był kołeczek idealnie dopasowany do ciała?
- Kto to? To falsyfikat? - plotki zaczynały rozchodzić się po sali. Licytator oczywiście wszystko łagodził, mówiąc o autentyczności ciała pochodzącego... No właśnie... Tyle dobrego, że sprzedawał bajeczka za bajeczką, choć z mało przyjemnymi hintami o istocie długowiecznej. Czy był to przypadek? Głupota? A może jawna prowokacja?

@Wei Liu - korona została sprzedana, co robisz?
@Egon Cadieux - wjeżdża obraz Sahaka i jego papierośnica. Czy to na Ciebie jakoś wpływa?
@Valerie von Rosenthaler - kupujesz sztylet
@Anais Lesnicki - do ustalenia pomiędzy Tobą a Tasią, czy Tasia opowiadała Ci o Sahaku? Jeśli tak, to kojarzysz jego obraz i papierośnicę. Jeśli nie, to niestety nie kojarzysz
@Xavier Larousse-Page - możesz jak najbardziej podjąć się licytacji obrazu lub papierośnicy

Wszyscy oczywiście możecie licytować ciało.

Zagonieni w koci róg - siedząco - stojące wampiry (w dodatku podzielone na różne lokacje, lol) pomiędzy nieuświadomionymi ludźmi w towarzystwie bóg wie ilu Novusków pod przykrywką i ilu faktycznych w roli personelu przy licytatorze i o zgrozo dwóch dodatkowych przy zamkniętych drzwiach, ot dla zachowania porządku. Jedynym pewnikiem w tym kociołku był licytator - słowo dajemy!  
Na pewno jedynym nieuzbrojonym, bo co do innych (pracowników), to pal licho wiedziało.
Teraz już chyba każdy posiadacz szóstego zmysłu padł ofiarą upierdliwej symfonii. Jej muzyka nie wybrzdąkiwała, a wręcz waliła po uszach w najgorszym możliwym wydaniu. Czyżby z powodu obecnego wampira?  
Kilka osób, uczestników, poprosiło o “autoryzację” rzekomego eksponatu, co O DZIWO nie spotkało się z większym protestem. Ajć? Dwóch bysiorów w ślicznych garniakach wspomogło licytatora, a wręcz wyręczyło go w akcji poprzedzającej otworzenie skrzyni. Wtem oczątkom wszystkich zebranych ukazało się ładnie "zakonserwowane” ciało samego Mihaia, dla niezaznajomionych, elegancko ubranego mężczyzny, który nie mógł być takim tam zwykłym trupem, nie w takim stanie i na pewno nie ze ślicznym srebrnym kołkiem wbitym w serce.  
W sali powstało zamieszanie. Ludzie nie do końca wiedzieli, jak zareagować no, bo w sumie ciało nie wyglądało na sztuczne, a skoro było prawdziwe, to jakim cudem zachowało się w tak idealnym stanie? Zdziwienie powolutku ustępowało miejsca fascynacji. Cóż, takiego fenomenu nie widywało się codziennie, prawda?  
A żeby doprawić zupkę pieprzem i papryką: skoro Novus schwytali i urządzili tak Mihaia, to kto wie, kogo jeszcze? Co, jeśli zamiast jednej wisienki były dwie i tą drugą miał być Sahak? W końcu zginął, prawda? Tahira brała udział w rozpoznaniu ręki, prawda? Ale przecież nikt nigdy nie powiedział, co stało się z resztą ciała. A skoro tak, to kto by im zabronił wystawienia i jego? Lub gorzej, części ciała? Przecież obok korony leżał jeszcze jeden, przysłonięty eksponat. Skoro był już obraz Sahaka i jego papierośnica to do kompletu może druga ręka? Oczko? Albo... No na przykład kły?
Swoją drogą: papierośnicę zalicytował i wygrał jeden taki gostek, bo chyba mu się spodobała.  

Info od MG: kombinujcie, rzucajcie na co uznacie za stosowne. Robi się gorąco i to czujecie (chodzi o atmosferę). Ewidentnie się Wami bawią i czekają na potknięcie.
Egonku, dostajesz jawną prowokacją na twarz. Jeśli chcesz, możesz rzucać sobie na nerwy czy nawet wybuch lub poskromienie go. Have fun!
Używamy kostek K12, zgodnie z mechaniką i operujemy rzutami oraz modyfikatorami zgodnie z mechaniką.

@Wei Liu
@Egon Cadieux
@Valerie von Rosenthaler
@Anais Lesnicki
@Xavier Larousse-Page

Przyłożenie licytatorowi nie było najmądrzejszym działaniem, nie dlatego, że Egonkowi się nie udało, oj nie. Facet oberwał i to nieźle, kwestia tego, ile swojej nadnaturalnej siły wampir włożył w cios (poproszę o określenie), gdyż od tego zależało, jak poważne uszkodzenie miało odbić się na śmiertelniku. Oczywistym była natomiast reakcja personelu. Jeden ziomek natychmiast wziął i odsunął biednego poturbowanego licytatora do tyłu, tym samym ściągając go ze sceny – drugi z kolei zamierzał zabrać się za Egonka.
Śmieszna sprawa z tym, jak na zwykłego ochroniarza gość był całkiem dobrze przygotowany, znaczy no, chyba nie powinien operować policyjną pałką prawda? Żeby jeszcze była z plastiku czy coś, nie, połysk tej konkretnej wskazywał na mniej przyjemny kruszec, którym zapewne pokryto narzędzie. Żeby było śmieszniej, to Bóg jeden wiedział, co pod garniakiem facet miał na sobie. Nieistotne. Ciosem trafił (wynik rzutu K6: 6, przy czym parzyste to trafienie) wampira w kark, tym samym uniemożliwiając mu tymczasowo sięgnięcie po papierośnicę.
Ponieważ kark jest odsłoniętą częścią, Egonek rzuca kością K6 na ból. Im większy wynik, tym boleśniejsze poparzenie po kontakcie ze srebrną powłoką pałki. Opcjonalne są także dla Egonka rzuty kostką K12 na Opanowanie (z uwagi na niesprzyjające zachowaniu spokoju czynniki), przy czym z uwagi na Nerwusa otrzymuje –2 do wyniku.
Wszyscy, którzy rzucali na percepcję (obserwację): wyniki były na tyle wysokie, iż pozwoliły na dostrzeżenie w chaosiku wydarzeń kilku istotnych rzeczy.
Po pierwsze: być może przez Egonka, nie było ku temu jednak stuprocentowej pewności, dwóch osiłków przy drzwiach do sali zastawiło je, niejako uniemożliwiając angielskie wyjście (bo Francusi i tak ich nie lubili) uczestnikom licytacji.
Po drugie: Ci sami osiłkowie przy drzwiach plus gość atakujący Egona oraz typ przy licytatorze mieli schowane pukawki: zapewne klasyczne pistolety 9mm z ciul wie jaką amunicją. To dawało czterech potencjalnych przeciwników, w tym trzech aktywnych, ponieważ czwarty był chwilowo zaabsorbowany licytatorem.
Po trzecie i niestety gorsze: wśród uczestników dało radę wyłowić dwóch kolejnych: kobietę i mężczyznę, both pewnie też uzbrojonych (nie pytajcie, gdzie baba schowała pukawkę), którzy przemieścili się na zewnątrz zbiorowiska, dla zachowania pola na lepsze manewry, co dodawało do puli dwie dodatkowe dusze.
Po podsumowaniu nadnaturalni mogli mieć pewność, że wpadli w pułapkę, zamknięci ze zwykłymi ludźmi w towarzystwie równie ludzkich, acz niekoniecznie przyjaznych sześciu Novusów (pięciu mężczyzn i jednej kobitki), pięciu gotowych do boju po odjęciu typa przy licytatorze.
Tak, robiło się gorąco, a miało być jeszcze zabawniej.
- Rozumiem oburzenie, niemniej bardzo bym prosił o powrót na miejsce Panie Cadieux. Niech pozwoli Pan innym dojść do głosu, na przykład wspólniczce z tej samej organizacji, Valerie von Rosenthaler lub mniej “kastowym”, acz równie zagorzałym koneserom długowiecznych eksponatów, Weiowi Liu, jego uroczej towarzyszce Anais Lesnicki lub słynnemu Xavierowi Larousse-Page, o którym krąży wiele “legend”. - słowa te mogły paść z: a) ust licytatora, o ile nie oberwał za mocno lub b) z ust typka, który się nim zajmował - bez różnicy.
W skrócie: wampiry wpadły w potrzask i to nie same, bo z niewielką grupką niewtajemniczonych ludzi. Przeciwko sobie mieli grupę Novus Ordo, Licytatora nie liczymy, bo o ile mógł przemówić, jeśli nie oberwał za mocno, o tyle nie był tym bojowym.  
Przeciwnicy gotowi walczyć byli uzbrojeni w broń palną i bóg wie co jeszcze, możliwe, że pozostali pracownicy mieli też te przeklęte posrebrzane pałki, zupełnie jak ten, który uderzył Egona.  
Kamery niby wszystko nagrywały, ale umówmy się, skoro Novus Ordo wpełzło aż tutaj, to z pewnością miało swoje wtyki w gabineciku ochroniarzy i kto wie, czy i nie calutkiego muzeum, w najgorszym scenariuszu, czyniąc sobie z niego poletko do zabawy.
Licytator lub osoba przy nim, czyli typek z Ordo, na głos wypowiedział imiona i nazwiska nadnaturalnych i osób z nimi powiązanych, co oczywiście wzbudziło zmieszanie, zapewne wynikające też z samej sytuacji. Teraz rodziło się pytanie, ile wiedzieli o zebranych komarach.
Novus Ordo jawnie postawiło tajemnicę istnienia potworów na samiutkim ostrzu widelczyka. Przy wszelkich działaniach zalecało się zachować ostrożność, co nie było takie łatwe w towarzystwie nabuzowanego Egonka.  
Wyjście z sali mogło być nieco problematyczne.
Prosimy nie niszczyć eksponatów :V, bo ich naprawa kosztuje.

@Egon Cadieux
@Anais Lesnicki
@Xavier Larousse-Page
@Valerie von Rosenthaler
@Wei Liu

Tarcza, tarczą, w dodatku żywą i szczerze przerażoną powstałą sytuacją. Kobieta nie do końca rozumiała, co się właściwie działo. Czy wspomnienie o tych osobach miało jakiś cel? Czy byli handlarzami z czarnego rynku? Ciemnymi szychami? A może terrorystami? W to ostatnie zaczęła wierzyć najbardziej, szczególnie po schwytaniu przez rosłego mężczyznę.
Xavier jest poproszony o rzut kością K12 na opanowanie, ot pod czysty roleplay (niestabilny: IED, czyli nagłe wybuchy gniewu z byle powodu) z uwagi na ciągłe drażnienie zmysłów, uszu mocnym dudnieniem serca oraz oczu widokiem pulsujących żył pod skórą na szyi kobiety. Z uwagi na wadę niestabilnego, od wyniku należy odjąć 1 punkt.
- Proszę mnie puścić, ja nic nie wiem, proszę, proszę... - lament szybko zaczął uciekać z ust i był całkiem normalny u kogoś pogrążanego w stresie i strachu. Z drugiej strony czy był to powód do opuszczania gardy? No nie, w końcu chroniła przód wampira, ale co z tyłem? Ten pozostał odsłonięty. Pytanie tylko (zależnie od wyniku), jak na zachowanie kobiety zareaguje Xavier?

Egon proszony jest o rzut k12 na unik. Do przebicia jest wynik 11 oczek (5 + 4 (bo NPC atakują jednocześnie) + 2 (z dodatku wynikającego ze zrzutu bonusowego K3 jako atut z egonkowej złości). Jeżeli wynik przebije 11 punktów, wówczas wampirowi uda się wykonać dwa uniki, jeśli niższy to obrywa od jednego lub dwóch (do wyboru gracza) mężczyzn, którzy celują w niego tymi nieszczęsnymi posrebrzanymi pałkami.
Widząc zainteresowanie papierośnicą, licytator, który został odsunięty na bok, szczęśliwie bez złamanej szczęki, próbuje po nią sięgnąć i zabrać.  

Uwaga dla wszystkich: potyczka pomiędzy Egonem a NPC wzbudza spore poruszenie, nawet lęk, przez co goście zaczynają się nieco szamotać.  

Wszyscy (prócz Egonka, który ma do wykonania swoją akcję) proszeni są o wykonanie dwóch rzutów.

Pierwszy rzut: kość K2 na tak zwany los. Osoby z wynikiem 1 stają się targetem. Osoby z wynikiem 2, targetem, póki co nie są.
Drugi rzut: kością K12 na percepcję: wzrok. Od wyniku (po dodaniu lub odjęciu bonusów zgodnie z mutacjami i specjalizacjami) z uwagi na powstający chaos należy odjąć 1.
Wynik powyżej 8 pozwoli na dojrzenie sukcesywnie zbliżających się dwóch uzbrojonych osobników, wspomnianej pary, kobiety i mężczyzny, do nadnaturalnego (lub człowieka związanego ze światem nadnaturalnych), który po wykonaniu rzutu kością K1, miał wynik 1, tym samym stając się celem, do którego zamierzano strzelić.
Jeżeli kilka osób wyrzuci 1, wówczas do odstrzału będzie osoba, której imię jest pierwsze w kolejności alfabetycznej, a potem kolejna wedle tego samego porządku. W sytuacji braku osoby z wynikiem 1, tarczą nie stanie się nikt, niemniej wspomniana para, jeśli wynik na percepcję pozwoli, będzie nadal szukała swojego celu.

Ci, którzy nie daj boże, staną się celem i będą chcieli wykonać unik (wybacz Egonku, ale Ty masz inną potyczkę xD) mogą jak najbardziej rzucać na unik, odejmując od niego 1 z uwagi na niedogodne warunki. Xavier ma + 1, bo trzyma swoją tarczę, ale też musi mieć się na baczności, ponieważ pojawienie się krwi automatycznie pobudzi w nim drapieżne instynkty: wada nienasyconego.

@Egon Cadieux
@Anais Lesnicki
@Xavier Larousse-Page
@Valerie von Rosenthaler
@Wei Liu