You don't get what you want by day.

First topic message reminder :

Wstała jak za oknem jeszcze niebo rozświetlało się różową łuną zachodzącego słońca.
Wypiła dwie kawy, trzy szklanki świeżej krwi (gdyby, nie daj nauko, coś poszło nie tak) i wzięła naprawdę długą kąpiel, z tymi wszystkimi kolorowymi kulami do kąpieli, odpowiednio aromatyzowaną wodą i długim włosingiem.
Wymieniła kilka wiadomości z partnerem w zbrodni, z którym zamierzała złamać kilka praw, po czym owinięta w puchowy szlafrok usiadła przed toaletką.
Wybierała się na polowanie. Musiała wyglądać przy tym zabójczo.
Zgodnie z wytycznymi, znalazła w szafie krótką sukienkę w kolorze wytrawnego wina. Rozcięcie praktycznie do biodra nie krępowało ruchów, gdyby musieli uciekać. Uciekać miały też oczy ich przeciwników, w głęboki dekolt, który sięgał praktycznie pępka. Wysokie sandały, których cienkie obcasy mogły w razie czego z łatwością przebić czaszkę wroga (a jeżeli nie kość, to chociażby bardziej miękkie miejsca, jak na przykład gałki oczne). Biżuteria z diamentami, w białym złocie, które na pierwszy rzut oka mogło przypominać srebro. I oczywiście ciemno bordowa szminka, idealnie pasująca do tonów sukienki, która tylko podkreślała pewne walory. Podobno beauty can kill, a ona miała zamiar dzisiaj właśnie taki zamiar. Szyję i nadgarstki spryskała odpowiednio ciężkimi, wieczorowymi perfumami. Rozpuszczone włosy opadały falami na jej odkryte plecy. Nikt nie będzie mógł oderwać od niej wzroku, była tego pewna.
Majowe wieczory były na tyle ciepłe, że nie potrzebowała płaszcza ani futra. Do małej, czarnej kopertówki, którą dostała na święta od Constanzy wrzuciła gaz pieprzowy, który podkręciła kilka miesięcy wcześniej esencją z tojadu, mały sztylet, który był pamiątką po byłym, lusterko i szminkę. Przecież nie mogła się rozmazać, musiała być idealna.
Do samochodu Doriena zeszła dopiero, kiedy napisał, że już stoi pod budynkiem. Jeżeli ktoś miał czekać, to on na nią.
Zgrabnie wsunęła się na siedzenie pasażera, nawet nie przejmując się sprawdzaniem, czy sukienka jej się nie podwinęła, co przy tej długości mogłoby być dużą wpadką.
— Długo będziemy jechać? — Zapytała bez przywitania, zapinając pas, który idealnie objął jej klatkę piersiową w miejscu, gdzie materiał nie okrywał gołej skóry.

Zmarszczyła brwi, nie spodziewała się korka o tej godzinie i to jeszcze takiego potężnego, gdzie auta nie jechały ani z jednej, ani z drugiej strony.
— Pilnowałam, żeby nie zadzwonił po policję z zazdrości.— Odpowiedziała mu, zaciskając dłoń odrobinę mocniej, jakby przypadkiem zapomniał, gdzie się znajdowała, jeszcze w momencie, kiedy trzymał ją za żuchwę. Gdy ją puścił, zwlekała trochę z ponownym usadzeniem się tak jak siedziała chwilę wcześniej, ale w końcu pozbierała się na tyle, żeby podnieść telefon który upadł między jej nogi i sprawdzić newsy w internecie.
— Strajk. Tędy nie przejedziemy. I ogólnie chyba może być problem. Kurwa. Nie masz folii na szybach, prawda? — Folie UV niby nie dawały wielkiego zabezpieczenia, ale dawały te kilka minut, które mogły okazać się bezcenne. A mogła go nie rozpraszać, to może szybciej przejechałby tę część trasy, gdzie było to możliwe. Wklepała odpowiednie dane do aplikacji, która przeliczyła trasę. Godzina piętnaście, mogło być ciężko.
— Musisz zawrócić i skręcić w prawo, tak będzie najszybciej. — Pokazała mu mapę. Cóż, do tej pory wszystko układało się aż zbyt dobrze. Nie mogli jednak nic w tym momencie zrobić, najwyżej wilkołak się zatrzyma przy jakimś hotelu, a ona będzie zmuszona do wynajęcia dostępnego pokoju. Nie takie rzeczy już się robiło, więc nie zdenerwowała się jakoś strasznie, jakby wizja spłonięcia w jego aucie w ogóle jej nie dotyczyła. Najwyżej będzie musiał zamówić deep cleaning i się wytłumaczyć jak do tego doszło. Poczekała, aż nawróci, żeby pokierować go w odpowiednią uliczkę, a następnie zastanowiła się chwilę.
— Nigdy, przenigdy nie byłam zatrzymana przez policję. — Zmieniła trochę ton gry, ale atmosfera w aucie i tak pozostała taka sama, kiedy z głośników poleciał Nickelback. Parsknęła pod nosem na losowość jej playlisty, ale nie skipnęła piosenki.

- Mm, na pewno chciałby być na twoim miejscu - odpowiedział jej, sugerując, że to on miałby być kąskiem przechodnia. Najlepiej, gdyby peepujący gość stał się ich obiadem, a to w ogóle idealne połączenie, doskonała symbioza. Jedna ofiara, a nakarmiony zarówno wampir jak i wilkołak. Wspólna uczta. Na swój sposób całkiem romantyczne. Chore, ale romantyczne.
Szczerze mówiąc, Dorien myślał o położeniu zabezpieczenia przed promieniowaniem UV w swoim aucie, nauczony doświadczeniem z podróży do Egiptu, ale jakoś się nie zebrał, by to zrobić. A szkoda. Właśnie by się przydało.
- Sorry - burknął, niezadowolony z siebie, że odłożył modyfikację auta na później - Strajk o tej porze? Zrozumiałbym o siódmej, o ósmej, ale tak wcześnie? For fuck’s sake.
Popatrzył sobie w jej telefon, kiedy już udało jej się go sięgnąć i wstukać odpowiednie dane. Dorien radził sobie naprawdę bardzo dobrze z nowinkami technologicznymi jak na tak zaawansowanego wiekiem seniora, ale miewał problemy z trendami, nowymi aplikacjami, funkcjami. Nie, żeby nie potrafił skorzystać z mapy czy zrobić zakupów przez internet, to ogarniał, natomiast mógłby nie zrozumieć, co mówią do niego osoby młodsze. Jak ten ‘snap’, na przykład. Przyjrzał się wyznaczonej trasie, również temu, że będą jechać tak długo. Musiał jeszcze wymyślić jak opuścić miejsce, w którym się znaleźli, bo zarówno przed nimi jak i za nimi już stały auta. Nosz do chuja. Akurat o tym własnym musiał chwilowo zapomnieć, bo na szali ważyło się życie Idy, a jak mu spłonie w aucie, to na nic mu się już nie zda. Wrzucił wsteczny i próbował wymusić na kierowcy za nim, by zrobił to samo i wszyscy za nim również, tak by po prostu wszyscy się wycofali i pojechali inną trasą, ale oni wszyscy byli tępi. Dorien zatem cofnął auto o parę centymetrów, wykręcił kierownicę, pojechał nieco do przodu - powtórzył tę akcję kilka razy aż był w stanie wyjechać na pas prowadzący w przeciwnym kierunku. Gdyby nie wielki znak drogowy, to władowałby się na chodnik i ewentualnie zlikwidował kilku porannych biegaczy.
Po jej pytaniu wziął szklankę i napił się kilka łyków, zarówno za aktualne jak i poprzednie rundy. Jeszcze nie panikował, bo w ostateczności wrzuci ją nawet do bagażnika. Jeśli reszta uliczek też będzie przykorkowana ze względu na blokadę głównej trasy, zabierze ją do siebie. Trudno. Pogłaskał ją po nodze, może nawet w geście pokrzepienia, bezgłośnie mówiąc, że będzie dobrze. Zatrzymał dłoń na jej kolanie.
- Rozboje, podpalenia, pobicia, porwania, działalność mafijna, pranie pieniędzy, posiadanie narkotyków - wymieniał bardzo obojętnym tonem, gdy rozglądał się przez przednią szybę, by na pewno skręcić w odpowiednią uliczkę.

Z podejściem Idy do jedzenia ludzi pewnie byłoby to bardziej traumatyczne, niż romantyczne. Najpierw nie mogłaby się powstrzymać, a później płakała mu pół nocy w ramię jakim to nie jest potworem. Wtedy przynajmniej nie miałby już wątpliwości co do jej wieku, jednakże klimat wspólnej kolacji mógłby zdecydowanie nie przynieść tego, co mężczyzna by po tej kolacji planował.
— Pewnie połowa Paryża mi teraz zazdrości. — Przesunęła kciukiem po najbardziej wrażliwej części, żeby podkreślić o co jej chodziło. Trochę już jej robiło się niewygodnie, przez pozycję w której siedziała od kilkudziesięciu minut.
Odpowiedziała mu tylko, żeby się nie przejmował, że ona w swoim aucie też nie miała, a pewnie jest częściej narażona na takie sytuacje. No i pokiwała głową z podobnym niezrozumieniem sytuacji. Przecież to nie była godzina, kiedy ludzie jadą do pracy. Jakaś metaforyczna siła rzucała im kłody pod nogi, nie było to miłe.
Dała mu w spokoju wycofać, ale czekała na jego odpowiedź. Kiedy wziął kilka łyków ze szklanki, była zaintrygowana, ale kiedy zaczął wymieniać grzechy, zagwizdała cicho pod nosem.
— I co, dajesz się złapać just for fun, czy po prostu nie umiesz być incognito. Poza tym, mafia? Będę musiała się z tobą hajtnąć jak w tych wszystkich słabych książkach, bo znajdę się na celowniku jakiegoś innego potężnego mafiosa? — Nie musiała wspominać jak wyglądała fabuła tych jakże wspaniałych książek. Po co miał wiedzieć? No chyba, że sam się w takich zaczytywał, szukając wskazówek co podoba się kobietom i jakie są ich wyobrażenia o udanym życiu łóżkowym. Przyprze ją do framugi? Oby.

Może właśnie powinni przejść razem taką terapeutyczną sesję. Gdyby Ida widziała w jaki nieokiełznany sposób Dorien był w stanie pożerać ludzkie ciało, siebie miałaby za bardzo wyrafinowane stworzenie, popijające krew jak drinka przez słomkę, jeszcze z odgiętym małym palcem. Parsknął cicho na to ‘pół Paryża’, ucięli też temat szyb w samochodzie. Mógłby tak zabezpieczyć okna w mieszkaniu. To jest doskonały pomysł, zleci research i jak najszybsze wykonanie. Póki co miał tylko silnie zaciemniające rolety i ciężkie, grube zasłony, dzięki którym imitowany był kompletny blackout, taki jakiego można było doświadczyć w domu w lesie. Wygłuszenie też było na wysokim poziomie, dźwięki dnia codziennego miały trudność w przebiciu się do wewnątrz.
- Tak, bierzemy ślub za dwa tygodnie. Moja poprzednia żona zniknęła już sześć miesięcy temu w bardzo dziwnych okolicznościach, to mogę już mieć nową. A widzę, że jesteś zainteresowana - zerknął najpierw w dół, a potem na Idę, ciekaw jej reakcji - Skonsumować możemy od razu. Teraz już za dużo wiesz, nie ma odwrotu, zresztą żona bywa doskonałą przykrywką w wielu sytuacjach. Czytasz takie harlekiny? - zainteresował się, ciekawy gustu i upodobań blondynki. On mniej więcej wiedział, o co chodzi, bo wspomniana wcześniej córka kolegi je lubiła i dzieliła się z nim fragmentami. Mógł się spodziewać, że Idzie robiło się niewygodnie, bo faktycznie jej ręka była nienaturalnie wygięta i to jeszcze musiała się przechylać w jego stronę, a to wszystko ku jego uciesze. Uwierzy mu, czy zczai, że wilkołak się zgrywa?

To nie była by też terapeutyczna sesja, tylko sesja, po której Ida nie mogłaby już nigdy normalnie spojrzeć na wilkołaki. Uciekałaby przed jego spojrzeniem i zdecydowanie nie czuła się lepiej ze sobą. Lepiej było nie poruszać tego tematu, a przynajmniej bezpieczniej.
Akurat szyb mieszkania też nie miała zabezpieczonych. Miała wrażenie, że ta folia dawałaby jej tylko złudne wrażenie bezpieczeństwa, ale w sumie... Skoro miała tyle pieniędzy, dzięki akcjom, które dostała na święta, to może powinna spróbować. To jej nie zaszkodzi. Tak samo jak nie zaszkodzi wygłuszenie w sypialni Dorka. Znaczy co?
Wysłuchała jego wypowiedzi z aktorskim szokiem na twarzy, jakby faktycznie miała zaraz zostać udawaną żoną mafiosa.
— To dlatego tak dobrze szło ci udawanie? Przez doświadczenie z byłymi żonami? — Zapytała, jakby naprawdę uwierzyła w jego historię. — Niestety, jeżeli chcesz mnie za żonę to potrzebuję pierścionka i wypełnionego wniosku ze zdjęciem. Decyzja w ciągu 14 dni roboczych. — Odpowiedziała mu pełnym powagi głosem. — Ale skonsumować możemy od razu. Trial żony. I czasami mi się zdarza, całkiem dobrze to odpręża po czytaniu trudnych artykułów naukowych, książka, gdzie nie musisz się skupiać, tylko śmiać się z jej treści. — Wytłumaczyła się, po czym sięgnęła po szklankę i dopiła drinka do końca jednym dużym łykiem, kiedy piosenka przeskoczyła na Stargirl Interlude.

No mądra była, a wydawało się, że mieli bardzo podobne poczucie humoru. Przytaknął na pytanie o doświadczenie z żonami, ale przebąknął też, że udawanie bywa męczące. Dorien, korzystając z tego, że i tak musiał zwolnić, otworzył schowek w podłokietniku (uważając na rękę Idy), pogrzebał między scyzorykiem, gumą do żucia, drobnymi na sklepowy koszyk, małą latarką, ale pierścionka nie znalazł. Za to zatrzymał się nagle, bo dziwnym trafem akurat byli w alejce pełnej sklepów, kwiaciarni, kawiarni, a lokal z witrynami osłoniętymi metalowymi kratami wydawał się być małym, miejscowym jubilerem. Bardzo wymownie spojrzał na zamknięte drzwi, potem na zegarek, który miał na ręku.
- Kurwa, zamknięte - skomentował wielce zawiedzionym tonem - Będziesz musiała poczekać. A gdzie znajdę formularz?
Gdyby nie była piąta rano i nie spieszyli się tak jakby od dotarcia do mety zależało czyjeś życie, Dorien byłby w stanie zatrzymać się na awaryjnych światłach, tak samo jak w sytuacji sprzed kilkunastu minut i po prostu wejść z Idą po pierścionek. Dla samego podtrzymania gry i atmosfery, bo bawił się naprawdę przednio. Wręcz dawno nie miał tak dobrego humoru i swobody w wyrażaniu emocji, nawet jeśli owiane były żartem i flirtem.
- Trial żony, mówisz? - nie zapomniał, że dalej go teasowała, nie nie. Chyba faktycznie troszkę się przyzwyczaił do chłodu jej ręki w swoich gaciach, natomiast wciąż głębiej oddychał, mruczał, uśmiechał się mimowolnie. Teraz jednak znowu złapał dziewczynę za podbródek, tak żeby sobie na nią popatrzeć, może przyjrzeć się oceniającym wzrokiem, jakby szacował, czy warto się pakować w taki układ czy nie. Pozwolił sobie przesunąć palcem po jej ustach, nie pierwszy raz w trakcie tego spotkania - Ale trial czternastodniowy. Po tym czasie zdecydujesz. Deal.
Na jej próby tłumaczenia czemu czyta takie a nie inne książki odpowiedział, że to nie ma znaczenia. Tego akurat totalnie nie oceniał i nawet jeśli sama forma i treści były określane jako mało ambitne, to nie miało znaczenia. Ida też mogłaby mu pokazać swoje ulubione fragmenty.

Nie wiedziała czego szukał w schowku. Być może szczęścia, ale najwyraźniej go nie odnalazł, bo zamknął go bez żadnego łupu. Nie zapytała, za to zrobiła pytającą minę, kiedy zatrzymał się nagle w jakiejś wąskiej alejce, by po chwili zaśmiać się cicho na jego słowa.
— Wyślę ci mailem. — Odpowiedziała spokojnie, tak, jakby faktycznie taki formularz istniał. Ciekawe, czy się o niego upomni, kiedy blondynka nie spełni obietnicy i żadna wiadomość nie wpadnie na jego służbową skrzynkę elektroniczną.
Gdyby faktycznie chciał ją zabrać do jubilera, to pewnie podtrzymała by grę. Złapała by go pod ramię, a jubilerowi trzebiotała o nieistniejących szczegółach ich ślubu, tylko po to, by odesłać mu przelewem pieniądze za błyskotkę. Mogliby je sobie odsyłać w kółko, bo on pewnie uniósłby się dumą, a ona nie pozwoliłaby sprezentować sobie drogiej biżuterii, szczególnie przez praktycznie obcego... narzeczonego.
Kiedy złapał za jej podbródek, uśmiechnęła się, jakby faktycznie prezentowała swoje wdzięki przed oceniającym ją kupcem. Kiedy przejechał po jej wargach, otworzyła je, by chwycić jego palec w usta i lekko zassać, patrząc na niego niewinnie. Szybko jednak go wypuściła, żeby odpowiedzieć mu na dalsze słowa.
— Czekaj, czekaj, a co oferujesz jako mąż, skoro potrzebujesz 14 dni namysłu? — Uniosła lekko jedną brew, wyraźnie rozbawiona, kiedy zaczął się z nią licytować. — Oprócz obrony przez jakimiś opryszkami, oczywiście. Chociaż, nie potrzebowałabym jej, gdybyś nie był szefem podejrzanej mafii, zapewne kanibali, więc nie wiem, czy to się zalicza jako benefit. — Powiedziała całkiem logicznie, po czym zerknęła na mapę, by udzielić mu dalszych wskazówek.

Parsknął cicho na wspomnienie tego szefa mafii, bo nie dość, że daleko było mu do szefa innego niż typu dyrektor szpitala, to już na pewno nie mafii. Chociaż z drugiej strony, patrząc na działalność wilkołaków jako grupy, biorąc pod uwagę ich polowania, morderstwa i wspomniany przez Idę kanibalizm, zapewne można było określić ich jako grupy przestępcze. Generalnie mógłby założyć, że Idzie jako przeciętnej wampirzycy zupełnie nic ze strony wilkołaków nie grozi, jednakże aktualnie wzbijała się w oczach Doriena wyżej niż ‘przeciętna’, a poza tym raz już została napadnięta i nie było gwarancji, że to się nie powtórzy.
Co Dorien mógł zaproponować kobiecie, która mogła mieć wszystko?
- Możesz zamieszkać w pałacu jak z bajki, będziesz bezpieczna. Ale nie zamknę cię w wieży, obiecuję.
Jeszcze raz dotknął palcem jej ust, tym razem delikatnie wilgotnym. Dosyć wymownie spojrzał Idzie prosto w oczy i przypomniał sobie co powiedział Hadwinowi. Był pewien, że nie pomylił się w tej jednej kwestii. Przyjął wskazówki dotyczące trasy. Ruszyli dalej, a Dorien zwrócił uwagę na tekst piosenki, która właśnie leciała z głośników jego auta. Ida mogłaby się zapierać, że nie robiła tego specjalnie, a po prostu na co dzień słuchała właśnie takiej playlisty, natomiast jemu ciężko byłoby w to uwierzyć. Przyjął sugestię do wiadomości. Jeśli nie tego poranka, to zwiedzą razem kuchnię następnym razem.
- Pójdziemy na jakąś super randkę. Wymyślę coś fajnego. Zabrałem cię już na super imprezę, możemy to powtórzyć, jeśli miałabyś ochotę - ewidentnie sobie zakpił z miejsca, w którym byli i formy tej zabawy - Ale chętnie też wyskoczę gdzieś z tobą na drinki, dawno nie byłem w żadnym klubie. Potańczymy, pogapimy się na laski. Możemy sobie zrobić city break, pojedziemy gdzieś daleko i nikomu nie powiemy dokąd, a w ramach koniecznego w takich przypadkach nepotyzmu dostaniesz ode mnie na wyłączność laboratorium w szpitalu. No i pospełniamy tak zwany małżeński obowiązek, oczywiście.
Wieść o strajku i w konsekwencji korku na głównej trasie chyba dotarła do podróżujących, bo i te węższe, zapewne mniej o tej porze uczęszczane uliczki także zrobiły się raczej gęste. Dorien postukał palcami w kierownicę, okazując tym samym oznaki lekkiego zdenerwowania. Zaczął się już poważnie zastanawiać, czy zdążą dojechać do jej domu zanim słońce wyłoni się znad horyzontu. Do jego mieszkania było znacznie bliżej, przynajmniej w perspektywie ograniczonego czasu.
- Zresztą, to ty potrzebujesz czternaście dni na rozważenie podania. Ja mogę tylko próbować przekonywać cię do swojej kandydatury, a żeby to zrobić, to będę musiał na przykład zacząć żyć nocą. Małżeństwo to sztuka kompromisu. Może nawet pozwolę ci podrapać mnie po brzuchu.

Słuchała tego co mówił, kiwając głową jakby zapamiętywała i oceniała oferowane przez niego korzyści. Wyobrażenie było całkiem miłe, ale mimo ich teasowania, trochę nieswojo się poczuła jak zaczął mówić o randkach i wspólnym życiu. Udawali i pewnie żartował, ale nie chciała żadnych niedopowiedzeń.
— Uważaj, bo jeszcze pomyślę, że zamiast udawanej żony, chcesz prawdziwej. — Odparła mu krótko na jego wypowiedź. To nie tak, że nie podobała jej się wizja miłej randki czy wyjazdu, ale wolała się nie wplątywać w żadne zobowiązania. Może odprowadzić ją do sypialni i sprawdzić czy ma wygodny materac, ale nie wymagała od niego żadnych poważnych spotkań czy city breaków. Chyba, że miałyby być w jednym celu, który ładnie by pasował do nazwy jej poprzedniego drinka.
Obserwowała jak jego palce uderzają o kierownicę. Denerwował się chyba bardziej niż ona, a to jej groziła bolesna śmierć. Cóż, może lubiła ryzyko i adrenalinę? Pewnie gdyby sytuacja była odwrotna, to też by się stresowała bardziej niż w tej chwili. W końcu to ona by pozostała z konsekwencjami i kupką popiołu.
— Może mnie przekonasz już dzisiaj. — Dodała lekkim tonem, po czym oblizała usta, zerkając w jego stronę. Napięcie trochę znikło przez niespodziewane trudności, które napotkali na drodze, ale miała nadzieję, że szybko pojawi się ponownie. — A co jeżeli dzisiaj podrapię cię po brzuchu? — Wysunęła rękę z jego spodni, by długimi paznokciami przejechać po skórze jego brzucha, która odsłoniła się podczas tej ciekawej jazdy.

No jasne, że się zgrywał. Znali się z Idą zaledwie kilka dni, spędzili w swoim towarzystwie kilkanaście godzin. To za mało na jakiekolwiek poważne deklaracje. Sypał propozycjami z rękawa (które oczywiście mogli wykorzystać!), ale to ona zapoczątkowała całe to ‘bycie żoną bossa mafii’. Życie singla mu odpowiadało. Kobieta, która mu się spodobała inaczej niż tylko fizycznie (a nawet wbrew mocnego odbiegania od jego kanonu) była nieosiągalna, a teraz może ewentualnie pojawiła się kolejna, która była warta uwagi. W przeciągu czterech czy pięciu ostatnich miesięcy spotykał się już z baristką, dziennikarką, wilkołaczycą, która dopiero co dołączyła do ich watahy, a z tą ostatnią przestał się widywać regularniej właściwie tylko dlatego, że inni członkowie ich grupy zdawali się coś dostrzegać. Pielęgniarek w szpitalu nie podrywał zbyt bezczelnie i nie umawiał się z nimi po pracy, bo jednak miał trochę oleju w głowie. Ida była nową graczką, która dołączyła do rozgrywki i z którą zamierzał się dobrze bawić. Mieli potencjał, by ta relacja przetrwała trochę dłużej. Na pewno, na pewno, czas pokaże.
- Niczego nie możemy wykluczyć, Ida - umyślnie użył jej imienia, by nadać swojej wypowiedzi bardziej osobistego wydźwięku - Ale do kościoła cię nie zabiorę. Mam alergię.
To akurat była prawda, sakralne sprawy wywoływały u Doriena dziwne spazmy i to takie totalnie niemiłe. Zupełnie przeciwne do tych, które wzbierały za sprawą siedzącej obok i drażniącej się z nim kobiety. Jej dłoń na jego brzuchu przyniosły kolejne przyjemne odczucia. Pewnie mogła poczuć spięcie mięśni, wywołane nie tyle dotykiem per se, a tym, że się go nie spodziewał, plus dłoń Idy nadal się nie rozgrzała. To też nie tak, że miał jakiś spektakularnie wyglądający kaloryfer - zależało mu na ogólnej sprawności, kondycji, a nie przesadnie atletycznym wyglądzie, który miał być raczej dodatkiem czy efektem ubocznym.
- Woof.

On miał alergię na kościół, a ona najwyraźniej na słowo randka. Może to przez bardzo głupie i bolesne rozstanie, może przez ogólną niechęć do długich zobowiązań. Stwierdziła ostatnio, że woli się zabawić, skoro przed nią jeszcze tyle lat życia. Trochę nie wyobrażała sobie takiego życia jakie prowadził na przykład Sahak, gdzie był związany z jedną kobietą przez tyle lat i nawet nie myślał o innej. Szczególnie, że była młoda, wielu rzeczy jeszcze nie próbowała. Inaczej się patrzy na to wszystko, jak masz w perspektywie tysiąc lat, a nie pięćdziesiąt.
Miłe uczucie zagnieździło się w dole jej brzucha, kiedy jej imię padło wypowiedziane z jego ust. Niski ton głosu i mała przestrzeń w jakiej byli zamknięci nie sprzyjała dystansowi.
— W Polsce ślub bez kościoła to nie ślub, więc może być. Byle była biała sukienka i welon, będę wyglądać jak anioł niewinności. — Złożyła ręce w geście modlitwy i parsknęła śmiechem. Dla niej wiara w jakiegokolwiek Boga i nauka się wykluczały, nigdy więc nawet w wyobrażeniach nie szła do ślubnego kobierca w kościele. — Chociaż bliżej mi do totalnego przeciwieństwa niewinności, ale może kogoś nabiorę. — Dodała, drapiąc delikatnie jego brzuch, zauważając jak spina mięśnie przez jej lekki dotyk. Miała ochotę rozpiąć mu tę koszulę i zobaczyć które miejsce na jego ciele było najbardziej wrażliwe, ale na to jeszcze będzie musiała poczekać. A może w ogóle się nie doczeka, patrząc na to jak wiele aut jechało przed nimi ze ślimaczą prędkością. Mimo przejechania kilkuset metrów, czas dojazdu do celu, który pokazywała nawigacja wydłużył się o kolejne pięć minut, a i tak jechali najszybszą trasą. Wygasiła ekran. I tak teraz długa prosta, a nie ma potrzeby, żeby się denerwowali.
— Woof. Twoja kolej. — Wspomniała, wskazując na drinka. Niech wilkołak się postara i rozładuje trochę atmosferę.

No i właśnie to robili. Bawili się
- W Polsce? - zainteresował się, niejako mając potwierdzenie swoich przypuszczeń odnośnie pochodzenia wampirzycy, postawionych na podstawie rozmowy przez telefon w pokoju socjalnym przybytku, który niedawno opuścili - Stamtąd pochodzisz?
Wątku nie kontynuował, ale nie dlatego, że nie był ciekawy historii Idy, a zwyczajnie akurat wtedy raczej obydwoje oczekiwali czegoś innego. Też parsknął, gdy złożyła ręce jak do modlitwy, udając świętą. Drapanie po brzuchu także było bardzo przyjemne i może nawet dobrze, że odpuściła mu piętro niżej, bo jeszcze mieliby wypadek i to nie taki komunikacyjny. Skrajne myśli tłukły się Dorienowi po głowie - jedna, jak Ida dosłownie robi mu dobrze, relaksuje go i sprawia, że chce jej więcej, miał ochotę już ją dotknąć i się odwdzięczyć, i druga, ta katastroficzna, która totalnie nie dawała mu spokoju. Aż dziwił się, że jego towarzyszka zdaje się nie przejmować upływającym czasem i tym, że już dawno powinni byli być w bezpiecznych murach jej mieszkania, schowani przed, paradoksalnie, morderczym słońcem. Jeśli nie ruszą się znacząco, a droga nie rozładuje na tyle, że potencjalnie mogliby dojechać do dziewiątej dzielnicy, to złapie najbliższy skręt w prawo i pojadą do niego. Trudno, będzie musiała wytrzymać do kolejnego wieczora.
- Dobrze szczekasz. Na pewno miałabyś przepiękne futro - a już na sto procent nie zginęłabyś tuż po wschodzie - Never have I ever been heavily spanked.
Dorien był tym, który dawał klapsy, takie za karę i takie w nagrodę. To nie znaczy, że nie lubił okazjonalnie być klepnięty w dupę, natomiast zdecydowanie wolał być tym dzierżącym szpicrutę czy inne tego typu narzędzie.

— Tak. W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie. — Odpowiedziała mu po polsku, żeby potwierdzić jego przypuszczenia. Nie był to fakt, który jakoś aktywnie ukrywała, szczególnie wśród "bezpiecznych" nadnaturalnych. — Znaczy, tak. — Powtórzyła po francusku, jakby jej szeleszczące dźwięki średnio mu cokolwiek powiedziały. Kurwa pewnie mówiła więcej, w końcu była ponad wszelkie różnice językowe.
Ida nie przejmowała się upływem czasu z kilku względów. Po pierwsze - przywykła. Po drugie, przecież mogła w każdej chwili wyjść z samochodu i wejść do jakiegokolwiek budynku. Najwyżej spędzi dobę w jakimś kebabie otwartym 24/7 no trudno, ale miała nadzieję, że hotele w tych turystycznych dzielnicach zawsze mają jakiś wolny pokój. Po trzecie - zawsze mógł się rozebrać, a ona zasłonić ciało jego zbyt wielkimi ubraniami. Na pewno zakryłaby w ten sposób stopy czy dłonie, twarz chroniąc własną sukienką. A po czwarte - miał bagażnik, a do jej mieszkania nie było aż tak daleko. Dwie minuty na słońcu wytrzyma, nie upiecze się, jeżeli będzie musiała przejść kilka kroków między autem, a drzwiami kamienicy.
— Głaskałbyś mnie po brzuchu? Anyway, nie mam już drinka. — Poinformowała go, po czym chwyciła szklankę z jego alkoholem i wypiła dużego łyka. Jego mojito też powoli sięgało dna, będą musieli wymyślić inny sposób kary... albo inną rozrywkę.
— Never have I ever, hmm, Never have I ever woken up to someone giving me head.

Wyjątkowo głośne ‘huh?’ wybrzmiało z wilkołaka, gdy usłyszał jak Ida wywija językiem artykułując podejrzanie skomplikowanie brzmiące głoski. Sam nigdy nie czuł potrzeby uczenia się kolejnych języków - znał dwa w stopniu native, i to takie, którymi dogada się w każdym wysoko rozwiniętym kraju. No, jakby się uparł, to może zamówiłby sobie kawę, a na pewno piwo w kilku innych krajach europejskich posługując się mową autochtonów, ale to nie z zacięcia do poznawania nowych kultur, a zwyczajnym obyciu przez prawie trzy setki lat na tym świecie. ‘Donde esta la biblioteca’ i tak dalej.
- Oczywiście. Za uchem też. I pod brodą. Tu by ci się spodobało - faktycznie, kolejny już raz w ciągu tej nocy i poranka wyciągnął rękę, by samymi opuszkami palców pogłaskać, może wręcz połaskotać Idę za jej lewym uchem, a potem powoli opuszczał dłoń, dotykając skóry tuż pod żuchwą, w stronę szyi, a potem centralnie pod brodą. Jego drink zapewne głównie składał się już z topniejącego lodu, ale cukrowy syrop, który nadawał napojowi tego pysznego smaku, wciąż był wyczuwalny. Zero zaskoczenia względem zaliczenia kary po zadanym przez niego pytaniu, ale przejął szklankę po kolejnym, tym wymyślonym przez Idę.
- Mi się zdarzyło, miły poranek. Jeśli ty nie pijesz, to możemy spróbować to naprawić, o ile się zgodzisz i jeśli to ja obudzę się pierwszy.
Uśmiech mężczyzny zdradzał, jak bardzo spodobał mu się ten pomysł. Co więcej, wbrew pozorom, wydawał się być bardzo prosty do wykonania. Wystarczy, że Dorien wyjdzie w trakcie dnia na krótko, do szpitala czy nawet chociażby do sklepu po jakieś podstawowe czy bardziej fancy produkty i wróci przed pełnym zachodem słońca, to Ida powinna jeszcze spać. Wtedy mógłby wślizgnąć się z powrotem do łóżka i uraczyć kobietę takim powitaniem kolejnego dnia.
- Moje mieszkanie jest dwie albo trzy przecznice stąd - powiedział jej w końcu to, co chodziło mu po głowie od kilkunastu minut poruszania się alejkami w ślimaczym tempie. Dosłownie w tej chwili szybciej byłoby pewnie dojść tam na pieszo, a już na pewno Dorienowi, który podbiegając nie złapałby nawet zadyszki - Może jednak nie warto ryzykować, co?
Co prawda w jego głosie była nutka sugestii i próby przekonania Idy, ale to jeszcze nie było naleganie. Jeśli się nie zgodzi, będą jechać dalej, ale przy pierwszych promieniach wyglądających zza budynków wpakuje Idę do bagażnika. Panikowałby mniej, gdyby mu wytłumaczyła, jak to dokładnie działa, że wystarczy, że nakryje ją marynarką i da radę. Nie musiała zamykać się w nieprzepuszczalnej światła trumnie, by przeżyć spotkanie ze swoim największym wrogiem.

Ida potrafiła całkiem dobrze wywijać językiem i nie chodziło tylko o wymawianie bardzo twardych zgłosek języka polskiego. Dorek w sumie będzie miał szansę się o tym przekonać, pewnie nie tylko raz. Szczęściarz.
Zamruczała cicho, kiedy głaskał ją po uchu i szyi, wyciągając lekko brodę do przodu, kiedy jego dłoń przesunęła się tam. Było to naprawdę miłe, a lekki dotyk jego opuszków palców nie wywoływał w niej jeszcze chęci mordu, bo łaskotało, ale nie w zły sposób.
— A ty gdzie lubisz najbardziej? — Odwróciła ciało bardziej w jego kierunku, zaciekawionym wzrokiem taksując jego ciało. Podrapała go paznokciami za uchem, odtwarzając ruch jego dłoni. Skończyła pod brodą, ale chwilę później przesunęła dłoń w dół jego ciała, by znowu podrażnić skórę na jego podbrzuszu.
Jednocześnie podałą mu szklankę, kiedy upijał drinka. Szkoda, mogłaby go zaskoczyć, gdyby stwierdził, że tego jeszcze nie zaznał.
— Czy pan właśnie sugeruje, że wprosi się pan na śniadanie, panie Crawley? — Uniosła brew i ton głosu, a także teatralnie zasłoniła usta dłonią, jakby zaproponował jej właśnie coś bardzo zbereźnego i wcale nie chodziło o akt seksualny, który się z tym wiązał. — Nie wiem czy mam bekon, żeby mógł pan zjeść coś pożywnego. — Parsknęła śmiechem, bo w sumie to nie zakładała, że zostanie u niej dłużej. Dlatego też zaproponowała, żeby pojechali do niej, aby przypadkiem nie utknąć w pułapce jej towarzystwa aż do kolejnej nocy. Musiała jednak przyznać, że nie mogła powiedzieć, że taka pobudka nie byłaby miła.
Jego następne słowa podsumowała uśmiechem, jednocześnie zerkają na mapy. No cóż, w tym momencie to już praktycznie nie było ryzyko, tylko przegrana sprawa. Mimo wszystko, mogła go jeszcze trochę pomęczyć.
— A, to jednak ja mam zostać na śniadanie? To ten brak bekonu cię przestraszył? Czy może przekonała wizja następnego wieczoru w pakiecie?