29 xii 22 || Bitwa na śnieżki

First topic message reminder :

Wieczór był naprawdę przyjemny, tylko -16°C, które dla wampirów z ich temperaturą ciała objawiało się jedynie średnio komfortowym szczypaniem policzków. Podwórko przed wielką willą Maurice'a było rozświetlone ledowymi lampami, a dookoła powieszone zostały różnokolorowe lampki.
Familianci zadbali o to, by plac został odpowiednio przygotowany do zaplanowanej wcześniej bitwy na śnieżki. Postawione zostały odpowiednie przeszkody, za którymi można było się łatwiej schować i które utrudniały celowanie, po bokach odgarnięte były duże zaspy lepkiego śniegu do uzupełniania amunicji. Wszystko grało tip-top.
Rozpoczęcie zabawy zaplanowane było na 1:00. Gdy wszyscy się zebrali, wylosowane zostały drużyny, a pierwsze śnieżki ulepione. Trzeba było jedynie zaczekać na sygnał rozpoczynający grę.


Przypominam kolejność w pierwszej kolejce:
@Halide Darbinyan
@Ida Antonina Olszewska
@Maurice Hoffman
@"Tahira Darbinyan"
@Sahak Darbinyan
@Silvan Zimmerman
@Constanza Moreau

Zmieśćmy się w 48 godzin pls.

– Na­sza zima bia­ła,
Chu­s­tą się odzia­ła,
Idzie, idzie do nas w go­ści,
W srebr­nych bla­skach cała!

Wło­ży­ła na czo­ło,
Księ­ży­co­we koło,
Lecą z płasz­cza gwiaz­dy zło­te,
Gdy po­trzą­śnie połą.

Z lodu ber­ło trzy­ma,
Tchu, ni gło­su nie­ma,
Idzie, idzie, smut­na, ci­cha,
Ta kró­lo­wa zima!

Idzie mar­twą nogą,
Wy­iskrzo­ną dro­gą,
Po­sta­nę­ły rze­ki mo­dre,
Do mo­rza nie mogą.

Gdzie stą­pi, gdzie sta­nie,
Sły­chać na­rze­ka­nie:
— Oj bied­ne my kwia­ty, tra­wy
Co się z nami sta­nie! —

śpiewała cicho, lepiąc kolejną śnieżkę, nie zamierzając zmieniać swojego położenia z wielu powodów, choć oczywiście głównym był fakt, że pozostawała martwa w myśl zasad tej przestrzeni, skupiając swoją duchową egzystencję li tylko na tym, by ulepić i podać Silvanowi kolejną śnieżkę.

@Silvan Zimmerman :*

Nie dość, że Ida, to jeszcze własny ojciec postanowił ją dobić. Zanim zdążyła odwdzięczyć się blondynce za wycelowanie w nią 3 śnieżek, została trafiona przez Sahaka. Wszechojciec w końcu postanowił się odwdzięczyć za te wszystkie śnieżki, które w niego wycelowała. Teraz Maurycy i Silvan musieli sami walczyć o przetrwanie, mogąc liczyć na pojedyncze śnieżki od każdej z denatek Darbinyan.

podsumowanie tury:

Gdy śnieżka trafiła Idę, może zaśmiał się nieco zbyt głośno, chociaż jego mina  natychmiast spoważniała, gdy zobaczył, że chyba śnieżka była nieco zbyt mocno ubita.
- Wszystko ok? - krzyknął, jednocześnie biorąc kolejną śnieżkę od Tahiry, bo ranne dziecko rannym dzieckiem, ale mordować trzeba było dalej. Akurat tak się dobrze złożyło, że w pobliżu była Renata, więc Silvan, tłumiąc w sobie jakąkolwiek moralność, która podpowiadało mu, że może nie należy rzucać w najlepsze przyjaciółki, które właśnie próbują upewnić się, że nic nie jest wampirzycy, którą się przemieniło, zaatakował ją śnieżką. To chyba był udany strzał.
- To nie było celowe! - dorzucił tylko jeszcze w swojej obronie.

podsumowanie tury:

Rozpoczęła się prawdziwa masakra i rzeź. Hamulce zniknęły, a wampirami zawładnęła chęć zwycięstwa. “Trupów” pod nogami walało się coraz więcej, a walka była na tyle zagorzała, że nikt już nawet nie zwracał uwagi na to co się dzieje dookoła.

PODSUMOWANIE TURY:

Tahira:

Spoiler:

Ida:

Spoiler:

Silvan:

Spoiler:

Maurycy

Spoiler:

Sahak

Spoiler:

Constanza

Spoiler:

Halide

Spoiler:

Bycie trupem jej pasowało i to bardzo, choć narastało w niej i zniecierpliwienie, że Silvan jeszcze do niej nie dołączył. Różne kulturowe i popkulturowe tropy otwierały się w niej na myśl o takiej wspólnej "śmierci', ale zabawa wciąż trwała, więc... bez zaskoczenia nikogo, ulepiła kolejną śnieżkę i wyciągnęła dłoń pod jego dłoń. Czerwień jabłka byłaby tu bardziej adekwatna, ale musiała wystarczyć biel śniegu.

podsumowanie tury:

Uśmiechnęła się słabo do Renaty. Nic jej nie było, nawet jeżeli na jej twarzy formował się ciemny siniak. W końcu i tak zniknie. Nawet nie zareagowała na to, że ta nazwała ją szerszeniem. Chcieli szerszenia, to dostaną szerszenia.
— Już ja ci pokażę! — Powiedziała i wybiegła prosto na Silvana, obrzucając go śnieżkami.

podsumowanie tury:

No i nadszedł dramatyczny czas. Constanza rzuciła trzema śnieżkami w Maurycego, tylko przed jedną się ochronił. Trudno, życie toczy się dalej, umarł, ale przynajmniej nie jako pierwszy. Cieszył się, że nie jedyny stracił w tej kolejce życie.

podsumowanie tury:

Zamierzał ulepić nową śnieżkę, gdy poczuł uderzenie. Spojrzał na opadający z niego śnieg.
Sahak Darbinyan dołączył do swoich córek na Polach Elizejskich. Trafiony przez Maurice trzecią, ostatnią śnieżką, w ramię, spojrzał na Constanzę z łobuzerskim uśmiechem.
— Żegnajcie troski śmiertelne, ku innemu zmierzam już światu! — powiedział do niej po łacinie, słowami jak z epitafium, chociaż tak na prawdę należały do innego typu tekstów. Tak jak Pieśń nad pieśniami.

podsumowanie tury:

Wielka wojna zbliżała się do końca, życia wisiały na ostatnich włoskach. Przy zawodzeniu Tahiry w tle, niczym w Szekspirowskiej tragedii, poziom dramatyzmu sięgnął zenitu: Maurice bez trudu trafił Sahaka, na co wzburzona Constanza z sercem złamanym śmiercią swego ukochanego cisnęła całą serią w odwecie, powalając syna, a kiedy ten padł, dosięgnięty zemstą, zrozpaczony ojciec jego, Silvan, osierocon po śmierci pierworodnego, zadał ostateczny cios w plecy Najgorszej Matce Świata. I to był łabędzi krzyk, bowiem tuż po tym, nieszczęśliwie użądlon przez Szerszenia, wziął i zdechł.
Pole trupem ścieliło się gęsto, została tylko jedna.

— O BOGOWIE, BOGINIE! CO ZA NOC! — krzyknęła teatralnie Renata, kładąc sobie rękę na czole i… „zemdlała”, puff! Prosto na śnieg, tuż obok Sahaka. Poleżała tak chwilę, udając, że oddaje swój ostatni oddech, a potem zaczęła śmiać się w głos i turlać na boki po śniegu, zgarniała luźne garści opadu i rzucała na wszystkie kierunki, oddając ostatnie, już nieliczące się w rozgrywce strzały, po prostu dla zabawy. Na koniec wturlała się pod ramię Sahaka i wtarła śnieg w jego włosy, jakby znowu byli niefrasobliwymi szczeniakami z gór Hayastanu, na polanie należącej do majątku ojca Narine.

Podsumowanie tury:

Renata została trafiona i padła na śniegu, ale nie długo było mu dane cieszyć się tym morderstwem, gdyż za chwilę dosięgł go nieunikniony gniew innej wampirzycy i padł od deszczu śnieżek wymierzonego w jego osobę. Bezczelny szerszeń wyhodowany na własnym jadzie. Zaraz wrzuci ja w zaspę śniegu, gdy nie będzie patrzeć. Z drugiej strony chyba trochę mu się należało za ten pechowy, chociaż nie celowy, rzut w skroń. Idąc wzorem pozostałych trupów Silvan również postanowił widowiskowo odejść z tego świata. Najpierw złapał się za serce, co z tego że śnieżki Idy wcale go tam nie trafiły i rzucił kobiecie jak najbardziej zrozpaczone spojrzenie, na jakie go tylko było stać w momencie, gdy ledwo powstrzymywał się od śmiechy. Wtedy to po prostu padł obok Tahiry, która przez ten cały czas wiernie pomagała mu w produkcji broni i nie mogąc już zachować poważnej miny zaczął się śmiać.
- To chyba należy do ciebie. Na pamiątkę - zażartował, podając jej ulepioną przez nią śnieżkę, której nie zdążył zużyć.

W końcu nadszedł koniec bitwy, polegli uczciwie wylądowali w śniegu, a na polu bitwy na dwóch nogach zostało tylko jedno wampirzątko. Kto by się spodziewał, że mniejsza drużyna wygra? (Tak, wiemy Silvan, że ty, spokojnie).



Warto odnotować, że Tahira wszystkie swoje śnieżki ulepiła po śmierci, a postacią, która najdłużej nie straciła żadnego życia była Halide.

Kurz opadł po tej bardzo sprawnie przeprowadzonej batalii. Śnieg był dla tej rodziny miłością, toteż po ogłoszeniu zawieszenia broni, nie jedna głowa została natarta najczystszą bielą otulającą szwajcarskie pola. Ostatecznie jednak Maurice i Tahira rozdali barwne kotyliony z pojedynczą wstążką - wielobarwną, brokatową dla zwycięzcy i czarną dla przegranego. Wapirzyca przy okazji nadawała wciąż o konieczności rewanżu i doczepianiu kolejnych wstęg przy okazji kolejnych spotkań. Przesilenie letnie? Kto wtedy wybierze miejsce? Moze pojedziemy gdzieś, gdzie jest wtedy noc polarna? Musicie mi wcześniej dać znać, żebym zdążyła tam dojechać latajace dziady. Wewnętrzna energia spalana była na fetę, której kulminacją było ukoronowanie ostatniej żywej na czajnikową królową. Ida została uprzedzona, że tytuł podobnie jak czajnik jest instytucją przechodnią, dlatego ma dbać o ów artefakt użytku domowego z należytym szacunkiem. Ostatecznie każdy rozszedł się w swoją stronę, noc bowiem była jeszcze młoda, z pewnością jednak wampiry, które pozwoliły sobie na tą chwilę swobody i bezpośredniości miały później obolałe od śmiechu brzuchy.

[KONIEC]