JOSHUA WALKER

Urodził się w dopiero wychodzącej na prostą rodzinie Marka, świeżo upieczonego managera HR w molochu SA Power Networks, oraz jego żony Jenny, wykładowczyni Geologii stosowanej na Uniwersytecie Adelaide.

Wraz z upływem kolejnych miesięcy od wyrobienia dokumentów na nowe dane, imię Martin brzmi dla niego coraz bardziej obco, ale to właśnie ono było mu nadane zaraz po narodzinach. Przez prawie 28 lat swojego życia nazywał się Martin Bartlett, na cześć ulubionego dziadka swojego ojca... Bo imię wybierał mu ojciec. Matki z nimi nie było. Stres związany z porodem sprowokował u niej intensywny atak paniki, ze względu na który postanowiono odizolować ją od reszty rodziny.

Z wczesnego dzieciństwa pamięta niewiele. Wszystko skupia się wokół niestałości, samotności i poczucia niesprawiedliwości, wokół gniewu. Ojciec wiecznie był albo w pracy, albo nafurany albo nafurany w pracy. Czasami też na głodzie. I był to głód straszny - pełen napięcia rosnącego aż do otwartej wściekłości. Mark był drażliwy, był niecierpliwy i nie potrafił powstrzymać się od wymierzenia Kary. Joshua prędko zrozumiał Karę, był karcony za wszystko od spojrzenia się krzywo, przez rozbicie kubka, aż po wyrzucenie młodszego brata z łóżeczka. Trwało to lata, ale Joshua nauczył się nie bać się Kary. Stała się ona zwykłą, pospolitą karą. Zupełnie przestał czuć związek między nią a swoją winą. To nie była jego wina. Nigdy nie była.

Matka chorowała. "Jeździła w teren". Okłamywali go długo, żeby lepiej przyjął to, że w kółko znikała i pojawiała się w jego życiu. Była bardzo miła i delikatna, ale nie zdążył się do niej przywiązać. Za każdym razem, kiedy próbował, kończyło się to jej kolejnym wybuchem i kolejnym "wyjazdem w teren". Ona też była drażliwa i niecierpliwa. Dlaczego wszyscy dorośli są tacy przewrażliwieni?


Zawsze był gorszy od swojego wielkookiego, złotowłosego brata Daniela. Zawsze był mniej grzeczny. Zawsze mniej mądry. Zawsze mniej przystojny. Zawsze mniej kochany. Skurwiel nawet mówić zaczął wcześniej, nawet szczać do nocnika. Ostro korzystał z tego, że ojciec pozwalał mu na więcej i że próbował go chronić przed "zazdrosnym" Joshuą. Joshua lubił ogrywać bionicle'ami sceny, jak porywa brata i topi go w rzece, jak go wiąże i tnie na kawałki, jak podchodzi do niego w nocy i dusi paskiem od spodni...

Spróbował. Ten jeden raz spróbował podejść do niego w nocy i udusić go paskiem od spodni. Ten jeden raz się złamał. Ten jeden raz nie wytrzymał.


Wysłali go do szkoły z internatem. Do szkoły katolickiej. Jednopłciowej. Jego matka spadła z rowerka może miesiąc po zrealizowaniu tego manewru. Posiadała lata doświadczeń w mieszaniu benzodiazepin z alkoholem, ale tym razem zmieszała o kilka szotów za dużo. Ojciec powiedział, że to wina Joshuy, że zwyczajnie nie mogła wytrzymać tego, jakiego syna wychowała.

Wymazali go z testamentu, wycięli go ze zdjęć, zabronili dzwonić. Przeżywał wtedy najlepsze i najgorsze momenty swojego życia, zupełnie pozbawiony wsparcia rodziny. Chłopcy ze szkoły wydawali się zupełnie inni od wszystkiego, co dotąd znał. Uwielbiał się przed nimi popisywać, nareszcie mógł poczuć się lepszy, lepszy od innych. Najlepszy.


Skóra. Naga skóra. Blada, ciepła, miękka. Nie chciał na nią patrzeć. Przed ćwiczeniami przebierał się twarzą do ściany, zrezygnował z basenu. Później zorientował się, że tu nie chodzi o skórę. Chodziło o to, co leżało głębiej.

Obrzydzał go, odstraszał go widok mięśni napinających się pod skórą na ich ramionach, na ich plecach, na ich nogach. Mimo wszystko fantazjował o tym, że ich dotyka. Nie był w stanie się powstrzymać. Nie podczas snu. Męczyło go to.

Nie chciał być taki jak ojciec. Kiedyś myślał, że mu się to przyśniło, ale teraz był niemal pewny, że rzeczywiście przynajmniej kilka razy widywał, jak późną nocą przyprowadzał do domu "kolegę". Za każdym razem innego, zawsze drobnego i młodego, z dziwnie zamglonymi oczami i niepokojąco bezładnymi ruchami. Dlaczego ojcu się to podobało? Dlaczego nie wolał trzeźwych? Ledwo mówili, ledwo mogli siedzieć, nawet nie mogliby się podnieść. Dlaczego to było takie...


Szkołę skończył ze średnimi wynikami, ale udało mu się dostać na kierunek Geografii na Uniwersytecie Adelajdzkim. Aplikował tam razem ze swoim chłopakiem Peterem Scottem, którego szczególnie pasjonowała ta dziedzina. Prędko jednak zrezygnował z tych studiów i zaczął pracować, odkładając naukę na później.

Minął rok, minęły dwa lata. Nie utrzymał żadnej pracy przez dłużej, niż trzy miesiące. Z części sam odszedł, z części wydalili go dyscyplinarnie. Nie martwił się tym szczególnie, bo po raz pierwszy miał kogoś, komu na nim zależało. Zbierał tylko pieniądze na wspólne wyjazdy w miejsca, które Peter zawsze chciał zobaczyć. Starali się podróżować od końca czerwca do samego początku października, aby możliwie najlepiej wykorzystać przerwy między latami akademickimi.

Joshua oficjalnie oświadczył mu się 09.08.2015 r. na szczycie Góry Kościuszki. To było piękne, bezchmurne popołudnie. Górski wiatr niestrudzenie chłodził ich spocone ciała, złotawe słońce oświetlało ich szklące się łzami oczy. Peter przyjął zaręczyny.


Siedział w białej, pomiętej koszuli i znudzonym wzrokiem patrzył w przestrzeń, gdy sędzina odczytywała jego wyrok. Jego pierwszy wyrok - jeden rok w zakładzie zamkniętym z przymusem poddania się leczeniu odwykowemu.

Nie zgadzał się z diagnozą uzależnienia, to po prostu nie była prawda. Nie zauważył, żeby upijał się często, a obserwował miesiącami. Kilka piw albo pojedyncza cytrynowa setka to nie jest upijanie się, zdecydowanie nie dla niego, bo on miał twardą głowę. Po porannej whisky z kawą nie był na gazie, nie próbował być. Próbował tylko nie czuć się w pracy jak kompletne gówno. Prawnik wynalazł ten alkoholizm, żeby spróbować ugrać rezygnację z kary pozbawienia wolności. Zwykły element pragmatycznej strategii obrony.

To wszystko było śmieszne i żenujące, dobitnie pokazało Joshui, ile ten system miał sensu. Sąd był taki oderwany od rzeczywistości, jawnie kładł lachę na interesy tych, którzy faktycznie potrzebowali pomocy. Od samego początku tak rozważnie, tak taktownie, tak perfidnie obracał tę sprawę przeciwko niemu, jakby to nie on został okradziony, jakby to nie jemu należała się rekompensata, jakby wszystko co zrobił, zrobił bez powodu...

Być może był pijany, gdy to robił, ale nie był nieświadomy. Był kompletnie świadomy. Z premedytacją wziął do ręki młotek, wsiadł w autobus i pojechał pod dom swojego byłego szefa na kilka minut przed porą, o której zazwyczaj witał się ze swoją rodziną. Złożenie go kilkoma ciosami w głowę było tylko słuszne. Cwaniaczek sam zapracował na to, żeby młotkiem przeprofilował mu nadgarstki. Byłby pokopał go jeszcze w brzuch, aż się porzyga, ale sąsiedzi siłą go odciągnęli od tej dyszącej z bólu pijawy i jej krzyczącej w szoku żony. Nie stawiał oporu, gdy kładli go twarzą do ziemi. Kątem oka patrzył, jak żona nachyla się nad szefem i jak szef nieporadnie wyciąga do niej rękę, żałośnie świniąc krwią jasny rękaw jej wzorzystej bluzeczki.
Gdy czekał na dotarcie policji, nie mógł się zdecydować, czy jest wściekły, czy absolutnie spokojny. Ten stan był dziwnie przyjemny. Kryła się w nim niesamowita ulga. Pierwszy raz w życiu doświadczył czegoś takiego. Nareszcie poczuł, że coś mu się udało. Nareszcie mógł odpocząć od tej niekończącej się frustracji.

Całość napaści trwała tylko parę minut i czuł tęsknotę, przykrość pewną, bo mogłaby potrwać dłużej. Ale, tak czy siak, wspominać ją miał przez lata. Bo nic innego miało mu nie zostać.


Na początku był entuzjastyczny, na początku naprawdę starał się go wspierać. Cholera, nawet zaciągnął długi u rodziców, żeby opłacić mu dobrego prawnika, nawet napisał słodki liścik do sędziny, żeby pomóc przekonać ją, że Joshua to dobry chłop, przykładny obywatel, świetny partner i cenny filar lokalnej społeczności. Usiłował być cierpliwy i wyrozumiały, próbował spojrzeć na to wszystko z perspektywy narzeczonego. Po pierwszym przestępstwie miał rok na poukładanie sobie tego wszystkiego, na uwierzenie Joshui, że połamał komuś nadgarstki w afekcie, że wybuch spowodowała przynajmniej częściowo uzasadniona wściekłość o niewypłacenie drugiej z rzędu pensji, o jej "kradzież". Przetrwanie roku rozłąki było ciężkie, owszem, ale później było ciężej. Znacznie ciężej.

Gdy Joshua odsiedział już swój wyrok i powrócił nareszcie do własnego domu, nihilizm i impulsywność coraz żarłoczniej zaczęły pochłaniać resztę jego osobowości. Na początku angażował się tylko w drobne przestępstwa, takie jak oszustwa na kasach samoobsługowych, kradzieże sklepowe, posiadanie marihuany i picie w miejscach publicznych. Nie dało się go zatrzymać i nie dało się go przekonać do żadnej zmiany.

Później, po skumulowaniu przez niego kilkunastu pomniejszych mandatów, jego prawo jazdy zostało zawieszone. Starał się przesiąść na rower, ale ostatecznie po prostu zrezygnował z pracy poza dzielnicą. W ramach ostatniej desperackiej próby powrotu do normalności rozesłał CV do nielicznych firm, które oferowały pracę zdalną, ostatecznie przez dwa tygodnie trudniąc się masowym rozwiązywaniem ankiet. Zyski były groszowe, szybko przebranżowił się na kieszonkowca okazyjnie wynoszącego drobne łupy z niedomkniętych domów. Nie dało się wycisnąć z niego wiarygodnego wyjaśnienia, dlaczego coraz bardziej, coraz częściej ryzykował.

To musiało się kiedyś zdarzyć. Nieoczekiwana zmiana rytmu życia wewnątrz jednego z najświeższych celów Joshuy zrekontekstualizowało standardową kradzież z włamaniem na widowiskowy pokaz samoobrony obywatelskiej z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu - dostał kosę pod żebra. Pierwszy raz w życiu. To wydawało się tak nierzeczywiste, nawet nie był pewien, czy powinno go boleć, czy nie.


Peter zerwał zaręczyny. Zrobił to niecałe trzy tygodnie po tym, jak Joshua zupełnie zniknął na dwa dni i dwie noce, żeby ostatecznie zmaterializować się pod drzwiami w stanie wybitnie nieświeżym. Był wyczerpany, był przepocony i cuchnęło od niego szpitalem. Ale nie zgłosił się do żadnego szpitala, nie w ostatnim miesiącu, co Peter prędko odkrył. Zagadnięty o tę niezgodność, Joshua wyjaśniał się bardzo mgliście, jakby nawet nie miał zamiaru wprowadzić swojego przyszłego męża w szczegóły swojego zaginięcia. Wygrzebał tylko zza słoika z kawą niewielkie zawiniątko folii aluminiowej, oporządził sobie solidną kreskę, wciągnął ją. Później poszedł spać.


Nie miał już nikogo i niczego. Było to w pewien sposób odprężające. Przynajmniej teraz, jak zgasły już jego najgorsze emocje. Chciał się zemścić za tę zdradę, chciał wyładować to wiecznie eskalujące napięcie. Ten gniew, który zaklejał go od środka jak jakaś lepka, czarna maź. Nie był w stanie jej wyrzygać. Choć próbował. Mógł płakać, ale to też nie pomagało.

Raz przyszedł pod dom jego starych. Czaił się tuż za rogiem, tuż za kępą drzew i między czyimś żywopłotem. Obserwował, jak Peter wychodził do pracy. Nie był pewien, co chciał z nim zrobić i czy w ogóle cokolwiek. Patrzył po prostu na niego i cieszył się, że go widzi. Irracjonalnie się cieszył. Był piękny, był najpiękniejszym człowiekiem, jakiego spotkał. Był najlepszym człowiekiem, jakiego spotkał. Najważniejszym. Uświadomił sobie wtedy, że nie chciał zrobić mu krzywdy. Chciał, żeby po prostu wrócił.

Opuścił Adelaide, gdy tylko uzbierał na auto, w którym byłby w stanie bezpiecznie przenocować kilka tygodni. Melbourne, tam się udał. Wtedy jeszcze nie spodziewał się, że spotka kogoś po drodze. I nawet by mu się nie przyśniło to, co z nim zrobi.


Opuszkami palców gładził wgniecioną maskę swojego taniego auta. Robił to delikatnie, uważnie i czule... wręcz z pewną tęsknotą. Dotarł dzisiaj do miasta, ale zatrzymał się na obrzeżach. Wciąż jeszcze przeżywał upojnie spokojną jazdę po głuchej, pylistej drodze o poboczach upstrzonych kłębami drzew, których poplątane korony ginęły w mrokach nocnego nieba. Nigdy nie zapomni tej chwili, gdy jego oczy pierwszy raz przesunęły się po smukłej, ciemnej sylwetce maszerującego skrajem drogi mężczyzny. Światło reflektorów odbijało się ostro od pasów bezpieczeństwa na jego plecaku, oczywiście. Zawahał się.

Jedynym, czego teraz żałował, było to, że nie zrobił tego bardziej bezpośrednio. Własnymi rękami. To byłaby bliskość. Doznanie intensywne, intensywne jak nic innego. Trwałoby też na pewno znacznie dłużej. Mógłby dusić. Czuć każde uderzenie serca, narastający szum krwi, puchnące tętnice, to gorąco zalewające twarz rumieńcem, który lada moment przejdzie w purpurę, w zieleń. Stężałe mięśnie wierzgałyby zwierzęco, gdy nieznajomy traciłby przytomność. Pełna kontrola.

Zamglone oczy, bezładne ruchy, już nigdy nie będzie mógł się podnieść.

Dlaczego to jest takie... znajome?


Wąska, polna droga pośród zszarzałej zmierzchem łąki. Zmierzał do lasu. Pierwszy raz był w tym miejscu i powinien uważać, ale nie mógł się powstrzymać przed ciągłym spoglądaniem na podziurawioną skórę swojej lewej dłoni. To było w pewien sposób... ekscytujące. Mrowiło go to skaleczenie, aż pulsowało ciepłem. W ciągu trzech, czterech godzin ta ślina na brzegach dziwnego ugryzienia będzie jedyną jego pamiątką po Paulu. Rozłożył go już na części, zostało tylko wykopać mu przyjemne gniazdko i zasypać wapnem. Szybko wyparuje. Złączy się z ziemią, złączy się z wiatrem. Zasłużył na coś takiego. Na zupełne strawienie każdego wspomnienia o nim, każdego dowodu na jego istnienie.

Wciąż nie mógł zrozumieć, jakim cudem ten wesołek był w stanie poruszyć czymś więcej niż pojedynczą powieką, skoro 20 minut wcześniej wlał w niego miażdżącą dawkę GHB, po której nawet cholerny byk powinien być zadowolony, zaspany i kompletnie zmieciony z planszy. Ostatnim razem od razu dusił, miesiące temu to było, ale z Paulem chciał spróbować czegoś innego. Chciał pobyć z nim chwilę, chciał przedłużyć ten błogi spokój, to poczucie kontroli, chciał się nacieszyć doświadczeniem.

A ten gagatek po prostu wstał. Poderwał się nagle, zatoczył w bok, przylgnął do ściany oszołomiony. W kącikach ust zaczęła mu się zbierać różowa piana, prędko ustępująca miejsca ciemnej krwi. Koktajl wydzielin spływał po jego brodzie, a on krzywił dziwnie twarz, mruczał coś pod nosem, warczał? Krztusił się? Joshua patrzył w jego półprzytomne oczy, w których tliła się rosnąca wściekłość. Czysta, dzika, przerażająca wściekłość.

Nie zamierzał pozwolić Paulowi na więcej; złapał leżące na szafce nożyczki i skoczył ku niemu. Lewą ręką przycisnął bok jego głowy do ściany, aby łatwiej było mu wbijać szpic nożyc w jego szyję. Raz się udało, drugi też, ale płytko. Paul cały czas się wiercił, ale nie po to, by uciec - chciał go uchlać, co Joshua zrozumiał w momencie, gdy szczęki boleśnie zacisnęły się na jego lewej dłoni. Sukinsyn okazał się mieć zaskakująco długie zęby. Siłował się z nim dobre trzy minuty, ale ręki nie wyrwał. Udało mu się to dopiero po tym, jak wepchnął mu nożyczki w oko i poszurał po dnie oczodołu.

Jakiś kwadrans później Paul leżał już w bezruchu na dywanie a Jochua zbierał z podłogi fragmenty jego zmiażdżonej siekierą czaszki. Nie chciał narobić takiego syfu, ale po pierwszym uderzeniu dalej bał się, że ten wybryk natury jakimś cudem znowu wstanie. Musiał kilka razy poprawiać.

Ale teraz przecież wszystko było dobrze, jechał głuchą drogą późnym wieczorkiem. Mógłby podziwiać widoki, normalnie by tak robił, ale nie mógł otrząsnąć się z jakiejś podświadomej złości. Czy chodziło mu o to, że przez tyle tygodni przygotowywał tę noc, noc z Paulem? I zostało mu to zabrane? Zmarnowane? To była prawda, że każdą próbą dużo ryzykował, ale takie wytłumaczenie gotującej się w nim agresji nie brzmiało przekonująco. Chodziło o coś głębszego.

Czuł się... słaby. Obolały. Piekło go w przełyku, kłuło w żołądku. Kręciło mu się w głowie coraz mocniej, nawet nie zauważył, kiedy to się zaczęło. Musiał zatrzymać auto. Już było ciemno, już była noc, ale było jasno? Świecił księżyc. Był wielki. Z trwogą zauważył, że nie potrafi objąć go wzrokiem. Nie widział nic poza jego oślepiającą szarością.


Ocknął się wczesnym rankiem, praktycznie od stóp do głów oblepiony zakrzepłą krwią. To wszystko wyglądało, jakby jego auto zaatakowało jakieś wielkie zwierze. Ale w tych okolicach nawet takich nie było. Spomiędzy zębów wydłubał kilka rozmoczonych włókien ludzkiego mięsa. To wydało mu się ważną poznaką. Dotąd nie myślał tak o nich, o ciałach. Nigdy. Nigdy dotąd nie miał fantazji, żeby je pożreć. Szczególnie na surowo, przecież by się porzygał. To musiał być Paul. Ścierwo. Zaraził go tą śliną. Infekcja? Nie, groźniejsze. Coś groźniejszego.

Z trudem podniósł się, żeby móc spojrzeć ponad trawy. Zza maski auta wpatrywała się w niego para ciemnych oczu. Ludzkich. Ktoś go widział, kobieta. Kobieta oglądała rozrzucone resztki szczątek mężczyzny, którego odurzył, uprowadził, zamordował, rozczłonkował i... zjadł. Nie mógł teraz zastygnąć, nie mógł się teraz zastanawiać. Nie było czasu. Ona otwierała usta. Chciała krzyczeć.

Spojrzał pod nogi. Kość. Rozgryziona. Ostre krawędzie. Chwycił ją, rzucił się przez maskę, szorując brzuchem o lakier. Tarcie go przytrzymało. Był za daleko. Trochę. Sięgnie czy nie? Zamachnął się, kobieta ustąpiła krok w tył. Zarzucił tułowiem do przodu, aż spadł na ziemię. W trakcie lotu pociągnął za nogawkę kobiety. Wytrącił ją z równowagi, upadła razem z nim. Musiały jej ścierpnąć nogi. No, przecież krzyczała, mało tlenu. Podciągnął się w górę jej uda, uderzał kością na oślep. Trochę poszarpał jej ubranie, może nabił siniaka. Tępa kość. A zęby? Jak Paul? Jeszcze kawałek i sięgnie jej gardła.

I sięgnął. Przegryzł jej gardło. Przegryzł jak Paul. Krew lała mu się po twarzy, ledwo coś widział. Ale słyszał kroki. Przecież ona nie była sama. Nie wiedział nawet, ile kroków słyszy. Nie da rady. Może się najwyżej z bezsilności popłakać. Ale nie powinien. Nie ma czasu. Trzeba uciekać.

Wystrzelił ku otwartym na oścież drzwiom auta, wsunął się za kierownicę. Kluczyki w stacyjce, już nawet nic nie miga. Nie zgasił silnika w nocy. Akumulator poszedł. Co teraz.
Podniósł wzrok na przybyszów. Para starców, para dorosłych, trójka dzieci. Wszyscy krzyczą na dzieci. Ale stoją, nikt się nie zbliża. Boją się. W oddali, na skraju lasu - ich dwa auta. Zdąży? Ma kraść? Z kobiety dalej leje się jucha. A oni są rodziną. Przecież nie pozwolą mu odjechać. Przecież są jej rodziną.

Pożegnał ich widokiem jego wytrzeszczonych w absolutnej trwodze ślepiów. Wypadł z kabiny jak pocisk. Po części na dwóch, po części na czterech pognał wgłąb dzikiej łąki, podejrzanie szybko znikając z ich pola widzenia.


Zamrugał, starając odciąć się od natrętnego, ostrego światła, które nieprzerwanie od wielu godzin próbowało wypalić mu oczy. Jeszcze godzina do otwarcia bramek. Nawet po trzech dniach dalej był koszmarnie zmęczony, jakby to wszystko działo się dzisiaj rano. Ta cała pięciogodzinna przebieżka przez dziczę, ta kąpiel w jakimś zamulonym bagnie, nieudane próby złapania stopa. Właściwie jak on się znalazł w domu? Pieszo doszedł? Ktoś go podwiózł? Awionetką może? Wszystkie opcje wydawały się tak samo nieprawdziwe. Jakby wcale nigdzie nie dotarł, jakby tamta gonitwa wcale się nie skończyła. Jakby był uwięziony w tamtym momencie i musiał go przeżywać wciąż a wciąż na nowo. Trzeba to zamknąć.

Gardło się zaciska. Jest duszno. Nie ma miejsca, nie da się ruszyć. Bramka? Która bramka? Szybko, już tysiące wywalił na te loty. Miał wizę tranzytową, miał bilet do Oslo z przesiadką w Paryżu. Przez Petera poznał kiedyś świetnego fałszerza... Na jego nieszczęście ten gość od lat mieszkał we Francji. Kartę francuskiego rezydenta kupi się u niego od ręki, ale w ogóle nie podrabia już irlandzkich dokumentów. Ani szkockich. Ani angielskich. Joshua nie znał nawet jednego słowa po francusku. Ale to była jedyna opcja. Już i tak wydał więcej, niż miał oszczędności. W kieszeni zostało mu jakieś $40.