[08/10/2022] Joshua Walker x Ayato Shin

Siedział w À La Cloche D’or już dobre dwadzieścia minut. Dochodziła ósma wieczorem, na ulicy za oknem powoli cichnął szum aut wracających do domu pracowników. On był już wolny, dzisiaj udało mu się machnąć dobre kilkadziesiąt jazd. Pewnie zarobił całkiem sporo i to nawet biorąc poprawkę na to, jak obraźliwie mało płacił Uber. Jeździł bite dwanaście godzin z dwoma przerwami na szczanie. Nieludzkie? Całkiem. Ale on nie był człowiekiem.

Właśnie dostał kawę irlandzką, którą zamówił jakiś kwadrans temu. Ładna pianka. Lubił tu przychodzić, bo zawsze było w tym drinku więcej whisky, niż faktycznej kawy. Dzięki temu przypominały mu się czasy, kiedy jeszcze był szczęśliwy. Kiedy miał po co wracać do domu. Kiedy miał do kogo wracać. Teraz jego kawalerka stała pusta i cuchnęła brudnymi naczyniami. Albo je posprzątał? Chyba je posprzątał, tylko z przyzwyczajenia, bo po co.

Wspomnienia z całego dnia kotłowały mu się w głowie. Każdy przebłysk charakteru, człowieczeństwa w zachowaniu jego klientów wydawał mu się cenny. Przez większość czasu czuł się jak maszyna, jak nie-osoba obsługująca inne nie-osoby. Nic nie miało znaczenia. Nikomu nie pomagał, niczego nie poprawiał na świecie tą swoją zasraną pracą. Mogłaby nawet nie istnieć.

...zbyt trzeźwy. Był po prostu zbyt trzeźwy. Kurwa, jak ludzie tak żyją. Co jest z nimi nie tak?

Westchnął melancholijnie i podniósł się z krzesła. Ruszył do toalety, ściskając w kieszeni plastikowe wieczko od jogurtu i malutką torebkę strunową. Rozsiadł się w kabinie, wyciągając swój zestaw. Przez kawałek folii rozkruszył różowawe kryształki i ładnie rozdrobnił proszek brzegiem karty debetowej, żeby ostatecznie usypać z niego na wieczku hojną kreskę. Jedną kreskę, drugą, trzecią - aż zakręciło mu się w głowie. Kopało. Nie spodziewałby się tego po takim kolorze i tym gorzkim zapachu, ale kopało jak szpadlem. Odchylił łeb do tyłu i siorbał nosem, zasysał co zostało w nozdrzach, bo nie lubił marnować ścierwa. Serducho waliło jak dzwon, ale, kurwa, w końcu czuł się dobrze.

Chwiejnie, z błogim uśmiechem, wrócił do stolika. Pianka zdążyła opaść, ale kawa wciąż jeszcze była gorąca. Problem pojawił się taki, że... to było nudne. Chciał czego więcej, niż śmiesznego picia. Chciał z nimi porozmawiać. Chciał być dla nich miły. On się czuł dobrze, więc oni też powinni czuć się dobrze. Świat był wystarczająco ponury. Chciał usłyszeć ich śmiech, chciał poczuć to pogodne zaskoczenie w ich głosie, gdy usłyszą komplement, chciał dotknąć ich, chciał objąć ich ciepło i powiedzieć, że wszystko jest dobrze. Że oni są dobrzy, są świetni, i że powinni częściej o tym myśleć.

Rozejrzał się po kawiarence za "nimi", ale zbyt wielu kandydatów nie dostrzegł. Nie interesowały go pary, nie interesowały go osoby starsze i młodsze, nie miał zamiaru wchodzić w interakcje z kobietami. Był samotny i szukał miłości. Jakkolwiek śmieszne to nie było, zamierzał rzeczywiście spróbować coś ugrać. Coś ugrać z tym azjatyckiego typu urody gościem, który jako jedyny siedział przy stoliku sam.

Przysiadł się do Ayato z najmniej niepokojącym uśmiechem, do jakiego był zdolny. Ubrany był niedbale, w płową sztruksową kurtkę, niedopiętą, błękitną koszulę i luźne, zupełnie nijakie jeansy. Dla podtrzymania iluzji zabrał ze sobą swoją kawę i ostrożnie ustawił ją na stole. Ręka mu drżała, była aż sina od zimna. Tętno przekraczało sto czterdzieści. Ale skupiał się tylko na nim, na jego twarzy, jak nikt inny nie byłby w stanie.
- Cześć! Mogę się przysiąść? - pytał po angielsku z mocnym australijskim akcentem, ale na to pytanie wyraźnie nie chciał odpowiedzi. Nie chciał dać mu szansy na odmowę. - Jak ci mija wieczór? Chciałbyś iść się gdzieś zabawić?

Zbyt duże skupiska ludzi krępowały Japończyka, jednak całkowitej samotności też nie potrafił znieść. Dlatego spędzał wieczór w niewielkiej kawiarence z książką. Zauważył, że sztuka i literatura uspokajają go prawie tak samo jak obecność Claude'a. Mimo to wciąż był nieco nerwowy.

Usadowił się przy niewielkim stoliku w kącie sali i zamówił małą kawę, której zapewne i tak nie wypije. Ludzkie jedzenie czy napoje nie zaspokajały wilczego głodu, wręcz go podsycały, więc starał się ich unikać. Zamówił jedynie z grzeczności, by nie siedzieć przy pustym stoliku.

Czytał sobie w najlepsze, dochodząc do kulminacyjnego momentu historii, kiedy nagle dosiadł się do niego jakiś chłopak. Obrzucił nieznajomego obojętnym spojrzeniem dwukolorowych oczu i zamknął książkę, uprzednio zaznaczając gdzie skończył.

- Dlaczego zadajesz pytanie, jednocześnie nie czekając na odpowiedź? - ułożył książkę na kolanach, trzymając ją kurczowo, zupełnie jakby się obawiał, że zostanie mu odebrana. Przyglądał się obojętnie chłopakowi, spinając nieco mięśnie. Niezbyt lubił gdy ktoś obcy naruszał jego przestrzeń osobistą.

- Nie jestem zainteresowany, znajdź sobie kogoś innego. - powiedział spokojnie, ponownie sięgając po książkę. Ayato miał nadzieję, że chłopak sobie pójdzie i zostawi go w spokoju, jednak przezornie wciąż go obserwował.

Gość zesztywniał, skulił się wręcz. Reakcja nieznajomego wyraźnie zbiła Joshuę z pantałyku - ten strach, zupełnie się go nie spodziewał. Chciał być przyjazny, nie niepokojący. Może był zbyt intensywny? Kurwa, na pewno był. Przecież aż się trząsł. Mało dyskretnie sprawdził, czy nic białego nie sypie mu się z nosa. Sypało się. Wytarł to szybko, westchnął.

Może gość był młodszy, niż mu się wydawało? Może podbił do nastolatka? Nafurany i przesadnie entuzjastyczny podbił do trochę starszego dziecka. Przesunąwszy się na brzeg krzesła, gotowy do zmycia się stąd, przyjrzał się jeszcze raz twarzy obcego. Dlaczego nawet jak próbuje zrobić dla kogoś coś miłego, to nigdy mu nie wychodzi?

Zdecydował się przynajmniej skorzystać z tego, że znali ten sam język.
- Przepraszam - powiedział tonem jak najbardziej szczerym, acz dalej przesadnie pewnym. - Może zanim odejdę, to postawię ci chociaż deser? Tak w zamian za zepsucie wieczora.

Czemu speed tak wzmacniał poczucie winy.