Tahira Darbinyan

Kundel. W każdym dużym mieście sporo takich. Niechcianych, niezaopiekowanych dzieci biegających po ulicach, szukających łatwego zarobku w sakiewkach podróżnych oblegających targ. Szukających opadniętego owocu, pozostawionego ciastka, niedopitego piwa. Kairskie ulice są ciepłe i gwarne, nie odpowiem Ci kim byli moi rodzice, bo z zakątków swojej pamięci jestem w stanie wygrzebać tylko ulicę i inne, podobne mi brudne, bezzębne twarze. Stado... Moje zęby były zdrowe, dlatego tylko, gdy jakiś dorosły mi w nie zaglądał, uciekałam w przestrachu, że zabierze mnie do domu i batem czy kopniakami zmusi do prac, na które nie miałam ochoty. Przecież radziłam sobie tak doskonale, choć później z każdą chwilą gdy moje ciało zmieniało się, gdy czułam oblepiające spojrzenia, czekające na zerwanie owocu.... bałam się, że mój dom, że ulica wezwie mnie w sposób, który nie byłby moim życzeniem. Cięłam sztyletem włosy, przywdziewając wory z dziurami na ręce i głowę, byle tylko odsunąć w czasie to, co zdawało się nieuchronne. A wtedy pojawił się on... Nocny wędrowiec, który kilka dni z rzędu pojawiał się milczący w tym samym miejscu przy studni. Był jak zaklinacz, czekający aż podejdę, aż wezmę nieufnie jedzenie, aż zapytam, co trzyma w dłoniach, co znaczą szlaczki wypełniające pergamin. Mówił dziwnie, używając słów, których nigdy wcześniej nie słyszałam, z ust jego jednak sączyła się poezja, która zatruła moje serce. Opowiedział mi o tym, że wzywa mnie droga, a przeznaczenie splotło nasze losy. Że potrzebuje mnie, a ja jego, że wzajem możemy sobie pomóc. Opowiedział o błogosławieństwie Theotokosa i, że może stać się również moim udziałem. Choć wcześniej lękałam się obcych, poszłam za nim z własnej woli. Tamtej nocy odciął moją pępowinę łączącą mnie z ulicą i wtedy narodziłam się po raz drugi.

Pielgrzymka była długa i mozolna. Lekcje, kaligrafia i rachunki, w późniejszym czasie teologia, astrologia i muzyka. Byłam uczniem i sługą, byłam wsparciem i... przykrywką, jak inaczej nazwać fakt nazywania mnie swoją żoną? Błogosławieństwo wymuszało na nas podróż nocą, lecz sprawunki trzeba było załatwiać za dnia i to też było moim zdaniem. Za dach nad głową, strawę i wiedzę, która wsiąkała w wyschnięty jak piaski pustyni umysł. Milcząca i wierna, przypatrywałam się jego krokom, służyłam i uczyłam się, bez słowa skargi, bez tęsknoty za dawnym życiem. Aż w końcu przyszedł dzień przesilenia zimowego Roku Pańskiego 1822, gdy odczytano hieroglify, a mój mistrz odczytał mnie, dając swoje błogosławieństwo, bym mogła stać się mu podobną, już nie żoną, a córką... Wtedy narodziłam się w śmierci, po raz trzeci i ostatni.


Latami jeszcze podróżowaliśmy razem, lecz potem sploty losu, który nas połączył, rozluźniły się, a Sahak pozwolił mi pisać swoją historię, wytyczać własne ścieżki. Byłam tak odmienna od śmiecia włóczącego się po Kairskich ulicach, pozostał we mnie jednak silny instynkt przetrwania związany z grupą. Migrowałam więc od jednego "krewniaka" do drugiego, niezmiennie chłonąc myśli i dekadencję wiecznego życia, szukałam własnego blasku i własnych spaczeń będąc satelitą dla jasnych ciał niebieskich rodu Scaletta. Choć próbowałam niejednokrotnie życia w samotności, prędzej czy później grawitowałam do ciotki czy wuja, do kuzynki, kuzyna, ale nade wszystko, wypatrywałam jego świętych kroków.


Osobiście, nigdy nie zaakceptowałam w pełni określania tego co mi się przydarzyło jako "wampiryzm". Błogosławieństwo i klątwa, świętość i rozpusta, walka postu z karnawałem trwała, a ja zachłysnęłam się możliwościami, jakie daje wieczność, nawet jeśli gdzieś podczas mojej wędrówki między jednym samotnikiem a drugim, zdarzało mi się żałować, że los nie popchnął mnie jednak w objęcia watahy, w której sploty są ciaśniejsze, a doświadczenia zmysłowe intensywniejsze... Popadam w skrajności, popadam w szaleństwo, lecz przecież świat i tak oszalał kilka dekad temu i nic nie jest w stanie zatrzymać tego pociągu pozbawionego maszynisty. W końcu osiadłam, jak kamień na dnie czajnika, tam gdzie moi bliscy, czyli w Paryżu. Dla zabawy bardziej niż z potrzeby finansowej prowadzę ekskluzywny sklep ezoteryczny, w którym wciąż unosi się dym kadzidła i opium, w którym karty odkrywają przyszłość, przed spragnionymi sensu istnienia śmiertelnikami. Śmieję się z nich w duchu i rozumiem bardziej niż kiedykolwiek, gdyż zmagam się z tym samym pytaniem, dla odmiany znając na nie odpowiedź. A więc w tej karuzeli, w tym wszystko jedno i cokolwiek, zmagam się z głodem, który rośnie we mnie coraz bardziej. Potrzebuję bodźców i barw, poszerzenia palety doznań, potrzebuję jakichkolwiek granic, aby móc znów je zburzyć.

Wieża jest uderzona błyskiem, reprezentującym nagłe oświecenie. Ci, którzy spadają z Wieży, Władcy Chaosu, nieperfekcyjne istoty, są wysyłane to nicości, skąd pochodzą. Usta na dole karty Wieży odzwierciedlają Hebrajską literę Peh, oznaczającą usta, będące narzędziem słowa. To słowa są tym, co ją rozrywa.

Oto wyrósł mur i przeszłam przez niego. Korzenie wypalone błyszczą dżdżystą czernią, pogorzeliska przeszłości wyzutego z sensu barw. Maski skruszone pozostały w zawalonym, przegnitym fundamencie, a mi przyszło wsłuchać się w wiatr i wyruszyć w duchową wędrówkę, by odkryć kim lub czym naprawdę jestem. Jazz umilkł, kolorowy jazgot zgasł, brokat zdmuchnął powiew wiatru. I tylko ja i ciemność pozostałyśmy w słodkim spleceniu nowego głodu prawdy i niepewności jutra.

Dawniej dyplomata w rodzie Scaletta, prawa ręka swojego ojca Sahaka Darbinyana, specjalizująca się w kontakcie z wilkołakami. Od pożaru kamienicy (15.01.23 r.) przepadła bez wieści. Jej odejście z rodu nie jest informacją ogólnodostępną.

Właścicielka Opery Garnier.

Z zamiłowania lingwistka i artystka. W latach 20. i 30. ubiegłego wieku była rozpoznawalną tancerką i przemytniczką dzieł sztuki. Prywatnie gra na sitarze, instrumentach perkusyjnych i dętych swojego kręgu kulturowego. Plotka głosi, że jest również wirtuozem otomatone.

Wśród przyjaciół i znajomych cieszy się opinią utalentowanej tarocistki, której układy niepokojąco często zaglądają w duszę pytającego i sprawdzają się w prawdziwym życiu. Prowadziła od 46 roku w Paryżu sklep ezoteryczny Profanum, który spłonął w tegorocznym pożarze.