Wake up little one

Ból pojawiał się stopniowo. Wpierw uderzył w kończyny skrępowane solidnymi skórzanymi pasami przymocowanymi do metalowego stołu, na którym leżało roznegliżowane ciało osłonięte wyłącznie cieniutką płachtą. Posrebrzane "obręcze" opinające nadgarstki oraz kostki paliły skórę a oczy ostre światło lampy operacyjnej.
Rejestracja otoczenia nie przyszła łatwo, ale nie była też niemożliwa. Wystrój średniego pomieszczenia nie przypominał żadnej z sal szpitalnych placówki Doriena. Z drugiej strony pomimo obskurnych ścian, pseudo sterylność oraz sprzęt ewidentnie wskazywały na pokój zabiegowy, zapewne ulokowany w jakiejś porzuconej klinice w mieście lub w wersji gorszej: czarnej klinice w podziemiu magazynu, gdzie przeprowadzano nielegalne operacje, przeważnie przez bezprawe jednostki bezkastowe.
Ida nie była sama. Towarzyszem jej niedoli był śmiertelny, podchodzący pod sędziwego mężczyzna w okularach, fartuchu i czepku. To właśnie on swoimi dłońmi w gumowych rękawiczkach wyjął knebel z ust kobiety. Myślałby, kto, że zrobił to z dobroci serca, błąd, chciał zanotować reakcję na wkłucie i wpuszczenie do ciała nowego prototypu mieszanki anty wampirowej. Efekt po jej wprowadzeniu nie był śmiertelny, jednak z pewnością skala bólu była dość spora.
Palenie komórek od środka musiało wynikać z obecności dużego stężenia składnika na bazie czosnku z dodatkiem śladowej ilości drobin srebra dla nienaruszenia czynności życiowych z zadaniem skutecznego upośledzenia zdolności regeneracyjnych organizmu kobiety na poczet zwiększenia zakresu działania substancji aktywnej na bazie czosnku.
To był dopiero początek. Doktor prócz kompletu strzykawek i pojemniczków z roztworem, miał w swoim asortymencie elementy składowe broni, mianowicie celowniki laserowe, oręż miotany w kształcie shurikenów z zaokrąglonymi, zapewne posrebrzanymi ostrzami oraz kilka sztuk pocisków: jednych wyglądających na klasyczne wersje i drugich, w których znajdowała się płynna substancja - wyjątkowo nie srebro, ale pewnie inne gówno.
Prócz tego w słoiczkach na półce nieopodal nie brakowało takich eksponatów jak: wyrwane wampirze kły oraz gruczoły z wampirzym jadem, również w wersji "czystej" w fiolkach obok.
Ciekawe, czy z Idy również takowy pobrano, gdy była jeszcze nieprzytomna?

@Ida Olszewska

Obudziła się, kiedy jaskrawe światło jarzeniówek uderzyło w jej przymknięte powieki. Odruchowo, po zaczerpnięciu wielkiego haustu powietrza, spróbowała się podnieść.
Błąd.
Okropne uczucie palącej skóry rozeszło się po jej kończynach. Wcześniej nie zwróciła na nie uwagi, adrenalina buzowała w jej żyłach. Teraz jednak nie mogła przestać odczuwać bólu, który wręcz zawładnął jej ciałem.
Miała w ustach knebel. Wiedziała, że jej sytuacja była do dupy, przeklęła więc w myślach, ale nie pozwoliła sobie na użalanie się nad sobą. Podniosła powoli głowę, by dostrzec starszego mężczyznę, stojącego tyłem do niej i szykującego strzykawkę. Była przekonana, że to nie wróżyło niczego dobrego. Zdrowy rozsądek jednak podpowiadał jej, że powinna się rozejrzeć. Powinna zapamiętać jak najwięcej szczegółów, by w momencie, kiedy po nią przyjdą, była w stanie opowiedzieć co widziała. W tym gorszym scenariuszu - by mogli się czegoś dowiedzieć ze stygnącej krwi jej martwego ciała.
Wiedziała, że ktoś po nią przyjdzie. Wiedziała, że Silvan, Dorien, Halide i być może nawet Maurice nie odpuszczą, kiedy dowiedzą się, że została porwana. Zrobią wszystko, by ją odnaleźć. Mogła tylko się modlić, by nie przybyli za późno.
Mężczyna podszedł do niej i wyjął jej knebel. Jej duma nie pozwoliła jej na błaganie go o litość, szczególnie, kiedy wbił strzykawkę w jej wątłe ciało. Wtedy, chociaż bardzo nie chciała tego robić, zaczęła krzyczeć, a echo jej niedoli niosło się pobliskim korytarzem.

Stary doktor, który pomimo wieku miał doświadczenie, dokładnie notował każdą reakcję ciała, począwszy od krzyków Idy, przez potencjalne zmiany skórne, kończąc na niekontrolowanych skurczach mięśni i tak dalej. Długopisem skrzętnie nanosił kolejne szlaczki swojego doktorskiego pisma, aż nie zakończył testowania pierwszej zabawki Ordo. Po wszystkim schował długopis do kieszeni fartucha, a zeszyt na modłę starych dobrych czasów, odłożył na blat biurka, na którym poza kubkiem z wodą do popicia, znajdowała się pokaźna górka teczek z bogowie wiedzieli jakimi dokumentami w środku. To, co dało radę zauważyć, to widniejący na nich napis "ściśle tajne".
Chwila przerwy pozwoliła na jeszcze lepsze zapamiętanie pomieszczenia - wtem Ida otrzymała swoje potwierdzenie. Brak okien, popękane ściany, śmieszna płachta z plastikowych skrawków oraz ciężkie metalowe drzwi i trochę zatęchły zapach jednoznacznie wskazywały na obecność w porzuconej sali operacyjnej gdzieś w piwnicy. To, co jednak nadal pozostawało nieznane to dokładna lokacja budynku, w którym mieściła się rzeczona sala tortur.
Zabawne, bo choć działy się tu straszne rzeczy, brakowało śladów krwi. Najwyraźniej skrupulatnie dbano o czystość.
Spokój nie trwał długo. Jego koniec nadszedł w momencie powrotu doktora z narzędziem w kształcie shurikena. Srebrna powłoka połyskiwała w świetle lampy, a zakrzywione ostrza łaknęły krwi. Wbicie w tkankę miękką nastąpiło w okolicy prawego uda, dokładnie na zewnętrznej, równie wrażliwej, ale i bezpieczniejszej (aby nie doszło do krwotoku) i bardziej mięsistej części.
Srebro paliło zaś kształt broni, szczególnie przy ruchach, boleśnie szarpał mięśnie nogi. Zapach krwi rozszedł się w powietrzu i szybko zmieszał z wonią osoby drugiej. Była nią kobieta, ludzka kobieta ubrana na wojskową modłę ino bez oznaczeń o dość ostrych rysach twarzy i całkiem rozbudowanej sylwecie.
- Jak sprawuje się pacjentka? - krótka rozmowa na temat Idy była niczym więcej jak zdaniem raportu Doktora z dotychczasowych obserwacji w związku z testowaniem pierwszego preparatu. Na widok sprawdzania skuteczności drugiego egzemplarza, uśmiech samoczynnie wpełzł na twarz wrogiej niewiasty.
- Mam nadzieję, że Ci wygodnie. - która nie mogąc oprzeć się pokusie, zadrwiła sobie z wampirzycy. Wtem gestem ręki nakazała doktorowi chwilowo poprzestać na działaniach. Te zamierzała sama poprowadzić po zmianie kąta nachylenia stołu operacyjnego do skosu, ustawieniu i spoczynku na metalowym taborecie centralnie przed Idą.

@Ida Olszewska

Celowo nie patrzyła się w miejsce wkłucia, ale nie mogła opanować szarpania się, kiedy preparat coraz bardziej dotkliwie reagował z połączeniami nerwowymi przy mięśniach. Bolało, bolało jak cholera. Mimo wszystko w tle jej głowy był głosik, który szeptał jej, by zrobiła z tego wszystkiego pożytek. Zapamiętała szczegóły, wygląd doktora, kolor cieczy w strzykawce, a nawet ilość słoików czy innych chorych wynalazków na szafkach. Nie mogła być bezużyteczna, nie wybaczyłaby sobie tego. Ściśle tajne dokumenty wyglądały jak święty Graal, do którego nie mogła się dostać, mimo, że był na wyciągnięcie ręki.
Gdy wbijał w jej mięśnie srebrną broń, zacisnęła jedynie zęby, próbując nie wydać z siebie nawet syknięcia. Mogła się tylko cieszyć, że jej katem był słaby staruszek, który na pewno nie był w stanie wyrządzić jej takiej krzywdy jak silny wilkołak. Nie potrzeba było jednak dużej siły, by ostra broń zatopiła się w jej udzie, a czerwona krew zaczęła lśnić na jej ostrzach. Odebrało jej dech w piersiach, ale uwagę od bólu odsunęło przybycie drugiej osoby, która wyglądała jakby miała więcej pary w łapach.
Słuchała raportu na temat swojego dobrostanu, próbując skupić się na zapamiętaniu cech kobiety. Kiedy zajmowała umysł łatwiej było jej przeżyć działania szurikena, który rozszarpywał jej mięsień prosty.
— Jeszcze trochę wam brakuje do dwóch gwiazdek. — Odpowiedziała z zaciśniętymi zębami, kiedy majstrowali przy nachyleniu stołu. Płachta zsunęła się z jej ciała, więc mogła idealnie zobaczyć masakrę, która była na jej nodze.

Smaku ni zapachu substancji nie szło zanotować, z przyczyn oczywistych. Kolorem natomiast niczym nie różniła się od klasycznego preparatu – no może tym, że była lekko matowa, zapewne po to, aby ukryć mikroskopijne drobiny srebrnego kruszcu, który bankowo zasilał działanie głównego składnika: czosnku. Wyłuskanie proporcji komponentów na tym etapie było niemożliwe, a i nawet pod tak zwanym mikroskopem istniała duża szansa na niepowodzenie przy najmniejszej nieuwadze.
- Spokojnie, to dopiero początek. Zapewnimy Ci tu niezapomniany długi pobyt. A kiedy już stwierdzisz, że masz dość, pozwolę Ci odsapnąć, byle tylko przedłużyć męki. Powinnaś być dumna. Bycie królikiem doświadczalnym to niemalże zaszczyt, szczególnie dla Pani naukowiec. Twoja rodzinka również powinna być z Ciebie dumna. - oho... Czyli kobieta znała więzy łączące Idę z innymi, najbliższymi krwią osobami. Ciekawe, czy ich także mieli na celowniku?
Korci Cię teczka, co? Chciałabyś zajrzeć w akta? Może uda nam się dobić małego targu. - 30-latka zaśmiała się dźwięcznie, przy tym bezczelnie mieszając ostrzem w mięśniu, aby jeszcze bardziej naruszyć jego fakturę.
- O ile będziesz ładnie odpowiadać na pytania, począwszy od pierwszego na temat Twoich ostatnich badań. - tutaj oczywiście występowała dowolność dla Idy w kwestii tego, nad czym faktycznie ostatnimi czasy pracowała. Od niej również zależało czy zamierzała podjąć współpracę, czy odmówić. Wojskowa chyba liczyła na odrobinę radochy, zupełnie jakby wiedziała, że pójście po najmniejszej linii oporu nie wchodziło w grę.
Pewnie dlatego tak szydziła i robiła grę podjazdową.

@Ida Olszewska

Zaciskała zęby, nie chcąc dać kobiecie satysfakcji. Wiedziała, że jakikolwiek syk, jęk czy kurwa rzucona w jej stronę, jedynie połechta jej ego. Nie liczyła na to, że jeżeli pokaże jak bolesne były podstawowe tortury, to nie posuną się dalej. Była wręcz pewna, że właśnie tylko na to czekali, żeby błagała ich o litość, płacząc i przeklinając. Cóż, będą musieli się bardziej wysilić.
Serce dopiero ścisnęło jej się na słowa rodzina. Nie mogła mieć pewności, czy mówili o Silvanie, jego synu i tej całej wampirzej społeczności w której żyła, czy dokopali się do jej rodziców, brata i babci.
— Bycie obiektem badań byłoby zaszczytem, to co tutaj robicie nie ma nic wspólnego z nauką. — Wysyczała spomiędzy zębów. Nie skomentowała ani jej prowokacji, ani komentarza o rodzinie. Nie mogła dać im poznać, że to faktycznie jej czuły punkt. Gdyby postawili przed nią Pawła, powiedziałaby mu wszystko co chcieliby wiedzieć. Miała nadzieję, że jej wampirzy prorektorzy zadbali o bezpieczeństwo tak bliskich jej sercu śmiertelników.
Parsknęła, kiedy kobieta zaczęła pytać o jej badania. Czyli o to im chodziło.
— Ostatnie badania? Sprawdzałam ile kutasów zmieści się w ustach takiej dziwki z Novus Ordo jak ty.

Tortury :X



@Ida Olszewska

@Ida Olszewska

@Ida Olszewska

Ida prychnęła, kiedy udało jej się trafić mężczyznę, więc ból przeszył jej ramię, gdy odsuwając się wyrwał igłę z jej ramienia. Machnęła głową tak, by odsunąć włosy z twarzy i odetchnęła głęboko, patrząc jak krew zalewa jej skórę i podłogę. Dobrze, to był element jej planu, być może szaleńczego, ale jednak jedynego, jaki przyszedł jej na myśl.
Pozwoliła kobiecie podejść do siebie, zadrwić z niej, zacząć się mądrzyć. Unosiła podbródek dumnie w górę, kiedy staruszek sprzątał okolicę, a kobieta grzebała coś w telefonie. Ida obejrzała jak jakiś idiota zagryzł biedną kobietę na licytacji, nie zastanawiając się nad tym, że jest w miejscu publicznym, gdzie jest pełno kamer i świadków, a także, że obecność Novus Ordo na sali powinna mu zasugerować, że jest to pułapka. Cóż, Ida nie mogła opowiadać za każdego krwiopijcę.
— Mam ci pokazać film z 11 września i powiedzieć, że wszystkich ludzi trzeba zabić, bo część to terroryści? Bo to właśnie robisz. Jak dla mnie to możesz złapać tego gościa i nadziać jego głowę na pal, nie obchodzi mnie. Jednak to nie jego zatrzymaliście, tylko mnie, więc nie obchodzi was kogo złapiecie, byle, żeby tabelka w excelu się zgadzała. — Zagadywała kobietę, jednocześnie posuwając swój plan do przodu. Próbowała wybić sobie kciuka ze stawu i korzystając z poślizgu własnej krwi, wysunąć rękę ze srebrnej bransolety, by złapać niespodziewającą się kobietę za gardło i przycisnąć arterię tak, by odciąć jej dopływ krwi do mózgu, co wiązałoby się z omdleniem. Taki był plan, wymyślony przez desperacko próbującą znaleźć rozwiązanie Idę. Nie sądziła, że znajdzie wyjście z tego budynku, ale być może uda jej się coś odkryć czy wysłać wiadomość z telefonu, który miała przed chwilą przed oczami.

- Spokojnie, do niego też się dobierzemy. - śmiech raz jeszcze opuścił usta kobiety. Kolejnego już nie było, albowiem gdy zbierał się w gardzieli, tą wampirzyca postanowiła boleśnie chwycić.
Uścisk bolał, ba, gdyby nie szybka reakcja, serio doprowadziłby do poważnego uszczerbku. Wojskowa chociaż dała się głupio zaskoczyć, nie należała do grupy nowicjuszy, którzy przeważnie stali bezczynnie.  
Chwyt był pewny, toteż i wyprowadzenie najprostszej akcji obronnej, mianowicie uderzenie łokciem w zgięcie kończyny napastniczki niestety nie miało racji bytu. Z drugiej strony do gry wkroczył instynkt przetrwania. To właśnie za jego głosem wojskowa wyprowadziła trochę mało precyzyjny cios w brzuch Idy.
Szanse na wypuszczenie gardła były małe, jak mówią, kwestia szczęścia. Gorszą sprawą w tym scenariuszu było skrępowanie drugiej ręki, kończyn oraz obecności Doktorka. Z logicznego powodu widzenia facet nie przyłączył się do bójki. Zamiast tego od razu podszedł do biurka, aby zgodnie z klasyką, włączyć guzik pod nim, mówiąc krótko, alarm.
To, co Idzie poza zaskoczeniem napastniczki się udało, to dodatkowe zmuszenie jej do upuszczenia telefonu.
Tkwiący w ciele długowiecznej wenflon wciąż tworzył drogę otwartą dla jej krwi.

Rzut na los: K6 - im wyżej tym gorzej: 5 - 1 (nagroda Idy) = 4
Rzut na siłę uderzenia: K12: 8 - 1 (z uwagi na niesprzyjające wojskowej warunku) = 7

@Ida Olszewska

Trzymała, jakby od tego zależało jej życie. I może tak było, chociaż prędzej to właśnie za to co właśnie zrobiła, skróciła swoją niewolę i być może wydała na siebie natychmiastowy wyrok egzekucji. No cóż, trudno. I tak nie spodziewała się, że wyjdzie z tego cało, więc odgórna chęć pomocy swoim ludziom działała na nią jak dawka adrenaliny. Dobrze że nie porwała się na odgryzienie własnej dłoni, żeby wysunąć ją z kajdan, bo niekiedy desperacja mogłaby sprawić, że ktoś posunął by się do takiego kroku.
Poczuła cios w brzuch, który sprawił, że ją zemdliło, ale dalej dzielnie trzymała uścisk na jej gardle. Nie wiedziała w sumie jak z tego wybrnąć, bo byli w impasie. Telefon poleciał na podłogę, a ona skupiła się na jednym. Nie mogła walczyć o życie, kiedy nie chciała zranić osoby, która torturowała ją i chciała ją zabić. Musiała być twardsza, nawet jeżeli w ten sposób niszczyła wszystko co powiedziała. I tak by jej nie posłuchali, taka była prawda. Musiała myśleć o sobie.
Dlatego spróbowała przyciągnąć kobietę do siebie, by wgryźć się w jej tętnicę szyjną. Być może wtedy odzyska siły i uda jej się wyswobodzić z więzów.

Rzut na siłę ciosu: 11/12

Obieg otwarty – no mniej więcej tak wyglądała Ida, która zaczęła posilać się na śmiertelniczce. Siły przychodziły i odchodziły z upływem kropelek z wenflonu (do czasu jego wyjęcia ofc) oraz rozcapierzonej rany, którą skutecznie zanieczyszczono roztworem z czosnku. Zawarte w nim drobinki srebra upośledzały zdolność regeneracji, która niestety nie mogła odtworzyć uszkodzonych tkanek, póki stał jej na drodze nieprzyjazny kruszec. Z dwojga złego przynajmniej padła kobieta - jeśli nie z powodu odcięcia dopływu tlenu, to z uwagi na omdlenie związane z utratą krwi.
Ida stanęła na tak zwanych rozdrożach. Oczywiście mogła się oswobodzić, Doktor nie zamierzał jej w tym przeszkadzać, ale co dalej? Uzbrojenie wojskowej choć zabójcze, podobnie jak prototypy na tacy, niestety nie mogło się równać z zaalarmowanymi Ordo, których kroki było słychać w oddali. Ujęcie staruszka za zakładnika mogło pomóc, ale mogło też spełznąć na niczym, bowiem nie istniała żadna gwarancja na to, że nieprzyjaciel jakkolwiek przejmie się jego losem. Taksacja śmiertelnika stawiała raczej na to pierwsze, gdyż pomimo swojej wiedzy, facet ewidentnie wyglądał na odciętego od świata, zupełnie jakby w jakiś sposób uczyniono go “robotem”.
To wyjaśniało brak jakichkolwiek emocji, w tym paniki na widok całego zajścia.
Ida nie miała zbyt wiele czasu. Stukot ciężkiego obuwia stawał się coraz wyrazistszy. Co gorsza, wkrótce dołączyło do niego szczekanie. Oho, najwyraźniej na wzór policji, Novus mieli w swoim asortymencie psy do pomocy, ot nic nadzwyczajnego, pewnie wyszkolone Owczarki Niemieckie.
Wampirzyca musiała działać szybko. Mogła skorzystać z broni, telefonu - mogła też spróbować dobrać się do teczek na biurku lub... No właśnie, co?
Ucieczka mijała się z celem. Psy i tak wytropiłyby ją po zapachu.

@Ida Olszewska