What you gon' do when there's blood in the water?

First topic message reminder :

Dorien, z przebitym bokiem i zakrwawioną koszulą przechodził przez korytarze Luwru praktycznie niezauważony. Przyciskając bok ścierką, zapobiegał wycieknięciu krwi na widoczną część jasnej bawełny, a przez zaciętą minę nikt nie odważył się wejść mu w drogę. Teraz nikt nie mógł być pewny, czy mijające osoby były nieuświadomionymi ludźmi, ludźmi z ordo, bezkastowymi nadnaturalnymi, szpiegami frakcji, osobami, które po prostu przyszły na event czy najbardziej niebezpieczną grupą - nadnaturalnymi członkami ordo.
Pewnie zapach posoki, który w nosach wampirów i wilkołaków był dość intensywny, ciągnął się za Dorienem był dość mocną wskazówką, że coś było nie tak. Na szczęście nikt nie połasił się ponowne zaatakowanie i dobicie dyrektora szpitala, mógł śmignąć praktycznie niezauważony na piętro, na którym ostatnim razem widział Idę.
Tyle, że nieważne gdzie zaglądał. nigdzie nie widział długich blond włosów. Telefon kobiety, jeżeli wysłał wiadomość lub dzwonił, był wyłączony. Pomieszczenie po licytacji wyglądało jak po przejściu jakiegoś tornada, a zwłoki i kałuża krwi na podłodze raczej nie wróżyły niczego dobrego.
W końcu Dorien dostrzegł kogoś, kto mógł mu pomóc. Nie była to jednak jasna czupryna młodej wampirzycy, a najbardziej znienawidzona przez niego twarz tego wieczora. Hadwin, widząc Crawleya podbiegł do niego z paniką w oczach.
— Powiedz, że widziałeś Idę. — Marlowe był w jeszcze gorszym stanie niż Dorek. Podarty garnitur, obita morda, krew pokrywająca całą białą koszulę, a także sącząca się z rozciętej brwi i postrzelonej srebrem nogi. Ktoś go mocno poturbował.

- Powiedz jej, żeby zabezpieczyła wszystkie kopie i usunęła nagrania z lokalnej pamięci. Im szybciej, tym lepiej. Jeśli to wypłynie, wszyscy jesteśmy skończeni - to był ten moment, kiedy ponownie zamartwił się także o własną dupę. Jako dyrektor miejscowego szpitala stał się osobą bardziej publiczną, niż by sobie tego życzył, aczkolwiek ta kwestia była wciąż mniej ważna, niż bezpieczeństwo i zdrowie Idy. Zależało mu na tej dziewczynie i to prawdopodobnie bardziej niż powinno.
Przyjrzał się tej dziurze w ścianie, na którą uwagę zwrócił Hadwin. Przesunął po niej palcem, ale niewiele mu mówiła, poza podpowiedzią skierowania wzroku na inne płaskie powierzchnie. Na podłodze nie odnalazł już nic ciekawego, aczkolwiek na ścianie przeciwległej do tej z niewielkim otworem, również dostrzegł żłobienie. I to takie bardziej niepokojące.
- Zobacz tutaj - wezwał swojego towarzysza, by pokazać mu znalezisko - To srebro. Ktoś do niej strzelał. Stała tu - przesunął się o trzy kroki w stronę środka pomieszczenia - Albo biegła. Ta kula jest na odpowiedniej wysokości względem jej wzrostu. Jeśli tak było, to czym się broniła? Czym rzuciła, że aż zrobiła ubytek w ścianie? - Dorien zamarkował ruch Idy, która musiała uchylić się od kuli i machnął ręką, jakby czymś rzucał - Nie wiem. Ale co dalej, gdzie mogła uciec?
Pytania padły w przestrzeń. Mogli się domyślać, mogli poczekać, aż dostaną nagranie z kamery. Jeśli Ida oberwała kulą, powinny tu być choćby śladowe ilości jej krwi. Czosnek bardzo maskował inne ślady osmologiczne, ale Dorien się nie poddawał. Chciał przyjrzeć się bliżej podłodze, ścianom, framugom, parapetowi i okiennicom, w poszukiwaniu śladów, które mogła zostawić Ida. Może uciekła. A jeśli nie, to może uda im się zarejestrować jakiekolwiek poszlaki dotyczące jej napastnika.

— Wiem. — Chciał dodać "nie jestem idiotą", ale ugryzł się w język. Zaczęli ze sobą rozmawiać normalnym językiem, to nie miał zamiaru tego niszczyć głupimi odzywkami. Nie będzie go irytował bez powodu, dlatego po prostu podkreślił jeszcze raz w smsie do Regine, żeby skasowała wszystko co uda jej się skasować. Czy raczej jacyś mądrzy hakerzy skasowali wszystko co uda się skasować. Hadwin wątpił, że to wilkołaczyca miała takie umiejętności.
Hadwin podszedł zobaczyć dziurę w ścianie, co przypomniało mu, że on także oberwał srebrnymi nabojami. Kule utkwione w ciele zapiekły jeszcze bardziej. Zagryzał zęby, ale dzielnie szukał dalej. Wyjmie je później, jak będzie obok ktoś, kto będzie mógł je zszyć.
Faktycznie, Dorien prawidłowo zweryfikował co mogło się mniej więcej wydarzyć.
— Kurwa, łudziłem się, że ta krew nie będzie jej. — Hadwin zaczął coś przeklinać pod nosem, obserwując i analizując ślady na podłodze. Małe krople krwi były bliżej wejścia, a większe, plytkie kałuże w pobliżu miejsca, gdzie Dorek wskazał, że mogła stać podczas strzału. Zapach kobiety ciągnął się w stronę okna.

Tak, tak, krew na podłodze była. Dorien bardziej próbował znaleźć odbitki na ścianach czy przy oknie, jeśli Ida, dotknąwszy własnej rany, oparła się o coś. Nie zważając na zagrożenia, przykucnął przy plamach na podłodze, by zanurzyć palce w cieczy. Zupełnie jak jeden z bohaterów gry o androidach, który wyciągał informacje smakując niebieskiej cieczy płynącej w układach biokomponentów, Dorien, nie ważąc na potencjalne zagrożenia, najpierw powąchał, a potem wpakował sobie palec do ust, dotykając go czubkiem języka. Nawet nie wiedział, czego się spodziewać i co mu to przyniesie. Czy z takich próbek także dało się odczytać wspomnienia? Następnym punktem do zbadania było indeed okno, któremu Dorien przyglądał się już podejrzliwie z daleka. Właśnie tam kierował się zapach Idy. Czyżby była w aż tak złym położeniu, że okno było jedyną i ostateczną furtką ku ucieczce? Jeśli tak, to oby się jej udało.

Odbitek na pierwszy rzut oka widać nie było. Ślady krwi jednak były na parapecie, na który kobieta najwyraźniej musiała się wspiąć.
Dorien włożył palce w krew, powąchał ją i polizał. Cóż, krew jak krew. Metaliczny posmak rozszedł się po jego kubkach smakowych, ale nic więcej z tego nie wyciągnął. Żadnych trucizn, żadnych zatruć, ot, zwykła krew. Na podłodze było jej całkiem sporo, ale raczej ciężko będzie zebrać jej tyle, by jakiś wprawiony wampir mógł odczytać wspomnienia.
Okno było otwarte - co mogło być dziwne biorąc pod uwagę wszystkie dzieła sztuki, które raczej musiały być przechowywane w odpowiednich warunkach. Gdy Dorien podszedł do parapetu mógł znaleźć upuszczoną przez dziewczynę zapalniczkę z jej imieniem. Zostawiła wskazówkę, smart girl.

Mądra dziewczyna. Po pierwsze, że znalazła wyjście z trudnej sytuacji, a po drugie, że wepchnęła między okucie okna a ścianę własną zapalniczkę. Ta co prawda spadła na podłogę, ale nie umknęła bystremu oku wilkołaka. Dorien nie musiał nawet wcześniej jej widzieć, bo była podpisana. Grawer wskazywał imię właścicielki, a szanse na inną Idę w tym pomieszczeniu były mniejsze niż wygrana w totka. Mężczyzna zwinął mały przedmiot do własnej kieszeni, uważając, że jego nowy przyjaciel nie musi o niej wiedzieć. Jeszcze rościłby sobie prawa do pamiątki po blondwłosej wampirzycy. Niewiele myśląc, Dorien wyskoczył przez okno wysokiego parteru. Raz, że tam prowadził trop Idy, a dwa, że sam powinien się stamtąd już zawinąć. Wciąż byli w niebezpieczeństwie, a fakt, że nikt im nie przeszkodził w przeszukiwaniu pomieszczenia, był zwykłym fartem. Początkowo Dorien przyjrzał się ziemi pod krzakiem, w który Ida musiała wpaść, w poszukiwaniu jej śladów. Tu bardzo przydał się mu jego zmysł tropiciela i doświadczenie myśliwego. Od razu coś mu nie pasowało, bo Ida miała przecież buty na wysokiej szpilce, a w glebie nie widział dziur, które takowe by zostawiły. Czy zatem to but uszkodził ścianę, a ona biegła boso, by zwiększyć swoje szanse na ucieczkę? Rozsądnie.

Krzak może nie był najwygodniejszym miejscem do wylądowania, ale na jego gałęziach zaczepił się fragment jej jakże seksownej sukienki. Dziur po szpilkach faktycznie nie było, bardzo mądrze Dorien wydedukował, że najprawdopodobniej to cienki obcas buta wbił się w regips, zostawiając dziurę. Wylądowali w małej części z drzewami i krzewami, tuż obok głównego placu. Miejsce na relaks, gdy słońce latem praży niemiłosiernie. Obok była jeszcze fontanna.
Za Dorienem przez okno wyskoczył Hadwin, upadając na ziemię dużo ciężej i lądując na niej dupą, kiedy nogi postrzelone srebrnymi kulami odmówiły posłuszeństwa. Przeklął przeraźliwie, ale zaczął węszyć, ruszając w stronę ulicy na której było słychać ruch samochodowy. Wlókł się z nosem przy ziemi, z nietęgą miną, kiedy jedyne co mógł wyniuchać to krew.
Crawley podążający za nim, znał Idę trochę lepiej. Na jego języku i nosie oprócz krwi zakręcił się też zapach łez. Przeskoczyli przez mały płotek, tylko po to, by w ciemniejszej części placu dostrzec naprawdę ogromną kałużę krwi. I tyle. Koniec. Trop się urwał.

Czułe, wilcze nosy zareagowały na zapach wampirzycy. Wbrew pozorom na otwartej przestrzeni był lepiej wyczuwalny, niż w kłębach czosnkowego aromatu. Psy policyjne były w stanie podjąć trop człowieka nawet do trzech miesięcy po zdarzeniu, zatem czym był ślad Idy, która musiała być w tym miejscu kilkanaście do kilkudziesięciu minut wcześniej? Tym bardziej, że na krzaku znaleźli mały fragment jej wieczorowej sukienki. Hadwin wyznaczał drogę, podążając za zapachem Idy. Już przez chwilę Dorien żył nadzieją, że dziewczyna uciekła, że dała radę. Niestety, po kolejnym odkryciu, okrutnie masakrycznym, cały Paryż słyszał przekleństwa, które padały z ust Crawleya. Brakowało mu tylko, żeby policja zgarnęła go za niestosowne zachowanie w miejscu publicznym. Był tak wściekły, tak ogarnięty rozpaczą. Nie mógł sobie wybaczyć, że odtrącił ją, gdy spytała o plany na sylwestrową noc. Powinien był być przy niej, nie tutaj, nie na imprezie dla snobów, która była oklejona wielkimi, czerwonymi wykrzyknikami, a w ustronnym, neutralnym miejscu, z dala od potencjalnych niebezpieczeństw.
Co dalej? Co robić? Gdzie jej szukać, jak ją odnaleźć? Kluczowe 24h od porwania właśnie zaczęły odliczanie do zera. Dorien łudził się, że gdziekolwiek Ida została zabrana, to nie po to, by od razu pozbawić ją życia.

Hadwin wtórował Dorkowi w przekleństwach, tylko po to, by chwilę później opaść twardo na ziemię i ukryć głowę między kolanami. Widać mimo głupich odżywek na początku werbalnego starcia między wilkołakami, zależało mu, żeby blondynka była cała i zdrowa. No cóż, najwyraźniej coś się wydarzyło. Czułe wilkołacze nosy mogły z łatwością wyczuć cierpką woń adrenaliny i kortyzolu. Do tego posmak soli na języku, wskazywał, że w grę wchodziły też łzy.
Po pierwszym szoku spowodowanym znaleziskiem mogli wyczuć też ludzki zapach mężczyzny, jego perfumy i pot. Ponadto wisiała także woń smaru samochodowego. Najwyraźniej napastnikiem był facet, który po wyeliminowaniu wampirzycy wpakował ją do samochodu i odjechał. W kierunku ulicy, ciężko by było śledzić kogokolwiek na podstawie tak szczątkowych informacji.
Telefony Doriena i Hadwina rozbłysły w tym samym czasie, kiedy szefowa ich frakcji zapewniła, że wszystkie nagrania z kamer, które udało jej się zdobyć, są już zabezpieczone. Zaprosiła ich na spotkanie w najbliższej możliwej dla nich chwili - w końcu nie będzie im wysyłała linków do filmu, nawet na najbardziej strzeżonych serwerach.

Niemoc szybko została zastąpiona przez chęć zemsty. Nie było czasu na płacz. Ida potrzebowała pomocy, a nie użalania się nad nią i jej losem. Skoro trop się urywał, ponieważ kobieta została wsadzona do auta, nic tam po nich. Nie wyśledzą jej po zapachu. A im dłużej stali w miejscu, tym bardziej Ida się od nich oddalała. Dorien odpisał swojej przełożonej, że nalega na spotkanie od razu, w tej chwili i koniecznie chce zobaczyć cały miejski monitoring, poczynając od Luwru sprzed godziny. Aktualnie to była jedyna możliwa opcja na otrzymanie chociażby wskazówki, w której części Paryża powinni rozpocząć poszukiwania. Wtedy też dotarło do Doriena, że Ida wcale nie musi być jedyną ofiarą Ordo i mogli w ten sposób uprowadzić jeszcze jakąś nadnaturalną istotę. Odnalezienie jej leżało w interesie wszystkich. Wilkołaki nie mogły się wykręcić, sojusz nakazywał dbać o siebie nawzajem. Regine nie musiała wiedzieć, że dla Doriena to sprawa bardzo osobista.