Adrien Monet

To była długa i wyczerpująca wizyta na porodówce, dla rodziców nowonarodzonego chłopca. Długo wyczekiwane dziecko, stało się oczkiem w głowie rodziców, którzy nie oszczędzali by wychować pierworodnego syna. Wczesne dzieciństwo Adriena w Lyon było spokojne, miał wielu przyjaciół, dobrze się uczył i nie sprawiał kłopotów. Można by rzec, dziecko idealne. Przez kilkanaście lat, Adrien był dumą swojego ojca, który wymarzył sobie prawniczą karierę dla syna.  Chłopak miał jednak miał inną wizję na swoje życie. Przy akompaniamencie wielu kłótni, na przekór ojcu, poszedł do szkoły wojskowej w Paryżu. To sprawiło, że ojciec całkowicie zerwał kontakt z chłopakiem. Adrien jednak miał jasny cel do którego dążył. Ukończył akademię wojskową, w czołowej dziesiątce najlepszych absolwentów. Podczas lat nauki, wykazał się wyjątkowym talentem strzeleckim.
Wstąpił do wojska, zaraz po odebraniu dyplomu. Nieustannie ciężko pracował, zdobywał uznanie przełożonych, coraz wyższe stopnie, wykazał się niebywałą celnością, szczególnie na długich dystansach co pozwoliło mu stać się jednym z najlepszych snajperów, młodego pokolenia. Jego pociski zawsze trafiały do wybranego celu, na każdych ćwiczeniach. Nieco gorzej radził sobie z mniejszymi kalibrami, których próbował wiele razy i choć radził sobie dobrze, wolał towarzystwo swojego ulubionego karabinu McMillan TAC-50. Owocna kariera wojskowa Adriena, nie trwała jednak długo. Podczas wyjazdu na misję, doznał poważnego urazu kręgosłupa, który na zawsze przekreślił jego dalszą karierę wojskową. "Złamanie kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, po upadku z wysokości" takie słowa usłyszał od lekarzy. Powrót do zdrowia, był długim i żmudnym procesem. Operacja, później ciągnąca się wieczność rehabilitacja. Adrien tracił nadzieję, a strach przed tym, że nie zdoła stanąć ponownie na nogach, wpędziła go w silną depresję. Zdawało się, że nic nie jest w stanie mu pomóc. Jednak pewnego dnia, w drzwiach jego sali, pojawiła się jego matka. To dzięki niej i jej wsparciu, znalazł w sobie siłę, by znów walczyć. Walczył przez prawie dwa lata, aż w końcu mógł na stałe opuścić szpitalne sale. Zamieszkał wspólnie z matką na obrzeżach Paryża, zatrudnił się jako trener na siłowni i nawet jeśli nie mógł wrócić do wojska, nie porzucił strzelania, które stało się jego pasją.

- Lubi jeść, zwłaszcza fast food a jednocześnie dba o formę i utrzymanie odpowiedniej wagi
- Dzień zaczyna od ćwiczeń
- Strzelnica to prawie jego drugi dom
- Nie lubi swoich zielonych oczu
- Nie przepada za Azjatami