Gwiazda — Rozlewa rzeki, rozpoczynając transformację

First topic message reminder :





Światłość i ciemność stapiały się ze sobą w jedną bezkształtną masę, podobnie jak czas i przestrzeń, które w obliczu pustyni traciły na znaczeniu. Pierwsza dziecinna próba znalezienia odosobnienia pod czujną kuratelą życzliwej duszy zakończyła się fiaskiem z wielu powodów, dała jej jednak przestrzeń na ukojenie pierwotnych autodestrukcyjnych zapędów. Wypłakane oczy nie były już niezbędne, podobnie jak próżne piękno. Szorstki głos pozostał dla wybranych, którzy wiedzieli, którą drogą się z nią skontaktować - nieliczne rozmowy nie naruszały jednak postnego miru, w zrujnowanym domu, który, choć nie należał do niej, był bardziej domem niźli paryskie zgliszcza, które pozostawiła za sobą. Na powierzchni - kilka cegieł, nadżarty zębem czasu i srogą burzą kruszącą słabości. Pod ziemią wciąż suche, a jednak schronienie, w którym mogła za dnia podczas zenitu szukać ulotnych chwil regeneracji i snu przypominającego bardziej trans ciała poddawanego najwyższej próbie. Tylko ogień mógł oczyścić duszę, tylko gorące, saharyjskie słońce mogło przynieść upragniony spokój przez ból. A ten uszlachetniał, hartował, zabierał gnuśność i zepsucie, któremu poddawała się w bezsilności tyle dekad swojego istnienia.

Zmrok zastał ją na wschodniej ścianie zrujnowanej kryjówki. Od kilku godzin medytowała już, pozostając w bezruchu, pozwalając myślom i uczuciom odchodzić i przychodzić wedle ich upodobania. Okryta od stóp do głów kilkoma warstwami czarnej lnianej materii, uprószona złocistym piachem, wydawała się upiornym duchem, choć prawda była taka, że od dawna nie odbierała swojego istnienia tak dosadnie w chwili obecnej. Trwała w tym uczuciu, w tym stanie, który dawał jej bezkresy rozmyślań. Chłód wieczoru przyszedł jak przyjacielskie objęcie ukojenia, była obecnie zbyt słaba, by ruszyć na wędrówkę łowcy. Może jutro...

Unikatowe wrażenie podróży astralnej, duszy w duszy złączonej, we komunii krwi zaklętej była tak unikatowa jak chaotyczna. Zatopiona we wszechogarniających woniach, w mglistych obrazach w słowach, w odczuciu rzeczywistości uszeregowanym zapachami. Łapała wszystko łapczywie, żarłocznie i bez opamiętania unosząc się i zatapiając w kolejnym wspomnieniu, kolejnym okruchu życia kolejnej metalicznej czerwieni, w jego cierpieniu tak innym od jej, tak podobnym w intensywności i natężeniu. Zachłysnęła się wrażeniem, oszołomiona gnała coraz prędzej, w mniejszym detalu a szczerym pragnieniu objęcia ich wspólnej historii, korzeni, których chciała się wyrzec, a za którymi tęskniła każdej bezsennej nocy. Gnała myślą na oślep, aż wypadła poza krawędź Tahiry i znalazła się przez moment na jałowej ziemi mieszających się kolorach farb i posoki. Dezorientacja trwała moment, gdy niczym strażnicy świętego żywota ojca Sahaka rzuciły się wspomnienia bolesne, rozrywające dłonie i nadgarstki. W zmęczeniu, w zaskoczeniu pierwszego doświadczenia, Tahira współodczuła ów gwałt, jakby jej delikatnym rękom został zadany, narzędziom pracy, gładkiej, delikatnej skórze, wrażliwym tkankom. Wrzask przerażenia i rozpaczy dobył się z gardła minionego ojca i na wskroś teraźniejszej córki, krzyk narodzin i śmierci, życia i czerni która nadeszła po zerwaniu transu, okryła swoim całunem ciało, które niespiesznie podjęło trud regeneracji.


Gdy się ocknęła, leżała nieruchomo niepewna tego gdzie, kiedy i kim jest. Ciało zdawało się obce, cudze, jakby niewłaściwe. Wpierw drgnęły palce, paznokcie zachrobotały o wilgotną,kamienną posadzkę pustynnej piwniczki, jamy w której się chroniła przed całkowitym unicestwieniem. Powolnym do cna ruchem, wstrzymując oddech, sięgnęła do swoich powiek. Nadszedł czas by zacząć widzieć prawdziwie...

Bo każdy z nas zasługuje na wszystko, na każdy luksus, jaki kiedykolwiek składano w grobowcach zmarłych królów, i każdy z nas nie zasługuje na nic, nawet na łyk chleba z głodu. Czyż nie jedliśmy, gdy inni głodowali? Ukarzesz nas za to? Czy wynagrodzisz nas za cnotę głodu, podczas gdy inni jedzą? Żaden człowiek nie zasługuje na karę, żaden człowiek nie zasługuje na nagrodę.
Trwał z nią, w nieruchomym niewzruszeniu. Rana na przedramieniu zagojona, dłoń na głowie w opiekuńczym geście. Sahak stał się katafalkiem jej dawnego istnienia po raz wtóry i ołtarzem odrodzenia, znów, ponownie. Ormiańska kołysanka dawno zamilkła, zamknięta w królewskim grobowcu, w jakim trwali razem, niewolnik i egipska władczyni zmumifikowana z pełnym sakramentem. Ojciec poświęcony, aby służyć w podróży na papirusowe pola wiecznej szczęśliwości.
Milczał. Złamanie ciszy narodzin należało do dziecięcia.

Drżąco dotknęła powiek, wypełnionych teraz ciałem szklistym, nerwami, krwią... Odetchnęła, zsuwając z głowy opaskę, zdając sobie sprawę z tego, że jej policzek nie jest złożony na kamieniu, a miękkim ciele, dla niepoznaki przyobleczonym w szorstką materię. Jej ciało nie napięło się, nie potrzeba było już ani walki ani obrony. Transformacja dokonała się, czuła ponad wszelką wątpliwość, że przeszłość udało się w końcu oddzielić linią. Nie była to czerń, wspomnienia wciąż były widoczne, teraz jednak z nabraniem innej perspektywy, znalazła błogosławiony dystans. I pewność, której tak rozpaczliwie szukała, albowiem był tutaj, obok, czuła ciężar jego dłoni na swojej głowie.

Milczenie trwało, jej ciało unosiło się spokojnie, czerpała z dotyku, z bliskości, którą jej pozbawiał przez te wszystkie lata. Teraz niespiesznie obrała nowymi wspomnieniami, które jej ofiarował, gryzącą terpentyną, suchym piaskiem, chlorem i krwią. Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu z myślą o zmianie, którą była w jego życiu, o pustce, którą wypełniła, o własnej niezbędności. O tym, że przyjechał, że przeprosił, że ruszył jak prorok między krzewy w poszukiwaniu zaginionej owcy. Nie ważne było to, że sam zamierzał to czynić po raz ostatni, podobnie do niej szukając rozwiązań ostatecznych. Nie było to istotne teraz, w obliczu w końcu skutecznie nawiązanego porozumienia.
Rozmyślała o tym co mu powiedzieć, wszystkie słowa bowiem padły, on powiedział słowo, a jej dusza została uzdrowiona. Dziwne, niecodzienne wrażenie spokoju otuliły jej wątłe barki, w końcu uniosła się i spojrzała nań bliźniaczo czarnymi odmętami duszy, oczyma drewna pokrytego sadzą. Spojrzała na jego umęczoną twarz, na cierpienie ciągnące się dekadami, troski, które nakładała na jego barki krzycząc i szarpiąc się w klatce niedopowiedzeń. Spojrzała i uśmiechnęła się lekko, po czym pochyliła ku niemu, opierając czoło o czoło.
– Wracajmy ojcze. Wracajmy zjeść razem wieczerzę.